zaterdag 17 januari 2009

Frost/Nixon ****


400 million people were waiting for the truth

De titel maakt in ieder geval meteen duidelijk wie de hoofdrolspelers in deze film zijn. David Frost; een talk show host en Richard Nixon; de ex-President van de Verenigde Staten. Vier jaar na het Watergate schandaal van 1972 (klik hier om je geheugen op te frissen) zoekt de Brit David Frost (Michael Sheen) contact met de afgetreden president Nixon (Frank Langella) om een serie interviews met hem te maken. Omdat Nixon denkt met een onervaren politiek interviewer te maken te hebben en zo zijn kansen ruikt om zichzelf te rehabiliteren stemt hij toe in een serie van vier interviews.

Tja en dan kijk je dus de rest van de film naar twee mannen die tegenover elkaar op een stoel zitten te praten. Klinkt saai maar dat is het absoluut niet. Regisseur Ron Howard heeft het zodanig opgezet dat je het gevoel hebt naar een bokswedstrijd (compleet met helpers) zit te kijken. De film begint wat traag en met weinig ontwikkeling tot de interviews beginnen. Vanaf dat moment werd ik de film ingezogen mede omdat Frank Langella een meesterlijke Nixon neerzet. Zijn gezicht lijkt natuurlijk niet op dat van Nixon maar zijn bewegingen, taalgebruik en manier van lopen zijn helemaal Nixon. In de eerste drie interviews pakt hij Frost dan ook helemaal in. Nixon reageert met anekdotes in plaats van antwoorden en hij blaast de onervaren Frost compleet van tafel, zichzelf in een steeds positiever daglicht stellend. Eén specifieke gebeurtenis aan de vooravond van het vierde interview (dat over Watergate zal gaan) schudt David wakker en hij besluit zich nu wel tot in detail voor te bereiden. Hij pakt Nixon keihard aan en drijft hem verbaal steeds verder in een hoek tot Nixon uiteindelijk dat toegeeft wat hij nu juist al die jaren ontkent heeft:

- David Frost: Are you really saying the President can do something illegal?
- Richard Nixon: I'm saying that when the President does it, that means it's not illegal.


Op dat moment was het doodstil in de zaal en ik heb 122 minuten geboeid zitten kijken naar dit stuk niet zo bekende Amerikaanse geschiedenis. Als je je realiseert dat de weergave van de interviews zijn gemaakt op basis van de originele transcripten moet dit in die tijd na de tumultueuze Watergate jaren toch een ongekende impact hebben gehad. Frost/Nixon is een op alle fronten geslaagde film met sterke bijrollen (oa Rebecca hhmmm Hall), de nodige humor, boeiend verhaal en prachtige muziek van Hans Zimmer. (Trailer)

Geen opmerkingen: