Bevrijdingsdag leent zich prima voor een Italiaans Mussolini-portret met WO-I als achtergrond. Vandaar gekozen voor Vincere (Winnen). Op het eerste gezicht een verantwoorde keuze want ik hou nu eenmaal van films over een historische figuur, met name als deze vanuit het oogpunt van een (al dan niet bestaande) bijfiguur geportretteerd wordt. Met de regie in handen van de Italiaanse filmmaker Marco Bellochio zou dit op papier een mooi resultaat moeten opleveren. Helaas viel het eindresultaat een beetje tegen.
Het eerste deel van Vincere vertelt het verhaal van de jonge Mussolini gezien vanuit de ogen van zijn minnares Ida Dalser. Gaandeweg gaat het verhaal van Ida een steeds grotere rol spelen en uiteindelijk zien we Mussolini alleen nog op archiefbeeld; de hoofdpersoon in Vicere blijkt Ida Dalser. Ida is na het zien van de jonge Mussolini volkomen idolaat en in de ban van de latere volksmenner. Ze beleeft een vurige romance met hem die resulteert in een zwangerschap en een zoon. Als Mussolini's politieke carrière rijst wil hij niets meer met Ida te maken hebben. Vanaf dat moment is het lot van Ida bezegeld. Ze blijft hem achtervolgen en blijft beweren dat ze een zoon van de inmiddels getrouwde Mussolini heeft. Haar pogingen tot erkenning beginnen hysterische en schreeuwerige vormen aan te nemen. In onze tijd zou ze als stalker worden beschouwd en een straatverbod krijgen maar Mussolini laat het eenvoudiger oplossen door haar op te laten sluiten in een gesticht. Een actie waar vanuit het gezichtspunt van Il Duce nog wel begrip voor op te brengen valt want ik zou ook gek worden van zo'n van alles bewerende hysterica in mijn buurt. Vanaf hier vervalt Vincere in veel hysterisch geschreeuw, bombastische muziek, archiefbeelden en chaos. Blijkbaar moeten de adoratie van Ida en de chaos symbool staan van het Italië uit die tijd. Dat is de maker dan goed gelukt. Er zitten een aantal mooie scènes in maar voor het overige vond ik het een nogal afstandelijke en vervreemdend geheel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten