The Lovely Bones **

The story of a life and everything that came after...

Ook zo benieuwd hoe de hemel eruit ziet? Hollywood filmmakers niet, zij hebben namelijk een duidelijk en eensgezind beeld. Telkens als een hoofdrolspeler sterft en op zijn of haar reis naar het hiernamaals wordt gevolgd, komt deze steevast terecht in een Bob Ross-achtige omgeving. Watervalletjes en boompartijen met zacht omlijnde bergen in de verte; de meester had het zelf onder begeleiding van zijn kenmerkende zoete bewoordingen niet beter op het doek kunnen krijgen. Mijn voorstelling van het paradijs is in ieder geval niet om de eeuwigheid in een Bob Ross schilderij of een Tele-tubbie landschap te moeten doorbrengen.

In The Loveley Bones belandt de 14-jarige Susie Salmon in het voorportaal van de hemel nadat ze door haar buurman verkracht en vermoord is. Susie heeft er weinig vrede mee dat ze vermoord is en vooral met het feit dat de dader niet is gepakt. Vanuit haar hemels tussenstation probeert ze daarom haar achterblijvende familie te helpen verder te leven en haar eigen moord op te lossen. Iets wat natuurlijk nooit gaat lukken want hier treedt onmiddellijk die ander Hollywood-wet in werking; het (nood)lot laat zich niet beïnvloeden. Susie babbelt vanaf haar hemelse plek, opvallend luchtig voor iemand die vol verdriet zit om haar niet geleefde leven, het verhaal vlotjes aan elkaar.

Regisseur Peter Jackson die eerder het mega spektakel The Lord of the Rings maakte, zoekt het ditmaal in het kleine. Af en toe is het filmen op de vierkante millimeter en sommige scènes worden eindeloos lang gerekt. Ondanks zijn lengte bleef The Lovely Bones toch boeien, het verhaal blijft spannend en er wordt goed geacteerd. Alleen die hemel...? Waarom is het nu nooit eens een rommelige middeleeuwse kroeg met veel drank en vrouwen in plaats van die eeuwige, verstilde en eenzame landschappen.