Soms heb ik helemaal gehad met al die maatschappelijk geëngageerde films uit het kunstzinnige arthouse circuit. Zeker na de smakelijke hapklare brokken van Avatar waarbij er zonder na te denken lekker veel te genieten viel. Het was niet de bedoeling maar op de één of andere manier zat ik in het filmhuis van Bussum naar de film Teza van de Ethiopische filmmaker Haille Gerima te kijken. Het begin zag er nog wel aardig uit maar al na 10 minuten had ik in de gaten dat dit op een kijkers-kwelling van jawelste zou gaan uitlopen met name omdat ons voor aanvang van de film verteld was dat hij twee en half uur zou gaan duren.
Het verhaal van de in Duitsland opgeleide arts die terugkeert naar zijn thuisland Ethiopië met als droom om de gezondheid van zijn landgenoten te verbeteren is filmisch nauwelijks interessant door de enorme politieke lading die Gerima aan zijn film meegeeft. Eindeloos wordt er in een overdreven jaren 70 stijl door Duitse studenten gediscussieerd over politiek, dictatuur en toekomstdromen. De maker heeft ongetwijfeld goede bedoelingen met deze film over de problemen in zijn land maar zoveel ellende, problemen en met name het kwellend trage tempo vergden teveel van mij. (Trailer; als je durft).
Positief was de perfect gegrilde tonijn van Archibald die ik voorafgaand aan de film had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten