My Blueberry Nights schijnt al de zesde speelfilm te zijn van de Chinese filmmaker Wong Kar-Wai. Ik had nog nooit van de man gehoord en ken dan ook geen van zijn eerdere films. Het was de naam van Natalie Portman op de filmposter die mij nieuwsgierig maakte. Dat zangeres Norah Jones en ik-begrijp-niet-wat-er-zo-leuk-aan-hem-is Jude Law de hoofdrol spelen nam ik (naïef als ik ben) voor lief. Je moet echter wel tegen Norah Jones bestand zijn want er zit wel heel veel van Norah in de film. Ze speelt ongeveer net zoals ze zingt en ik had natuurlijk kunnen weten dat haar muziek als soundtrack gebruikt zouden worden.
Norah Jones speelt de zwijgzame Elizabeth, die met een gebroken hart op zoek is naar haar overspelige geliefde. In haar zoektocht vindt ze een luisterend oor bij de Britse bareigenaar Jeremy; keurig gespeeld door de immer brave Jude Law. Dat de twee wat voor elkaar voelen is snel duidelijk. Toch is de door Jeremy geserveerde Blueberry Pie niet voldoende om Elizabeth te verleiden en ze vertrekt even plotseling als ze gekomen is.
Wat volgt is de reis van Elizabeth, waarbij ze voornamelijk als toeschouwer door Amerika trekt en baantje na baantje aanneemt. Waarnaar Elizabeth precies op zoek is, wordt niet duidelijk; waarschijnlijk vooral naar zichzelf. Het is even wennen dat elke ontmoeting weinig tot niets oplevert maar op zich is dit wel een aardig gegeven. Mijn eigen ontmoetingen in het leven leveren nu eenmaal merendeels ook weinig tot niets op. Wong Kar-Wai (Bouwmarkt?) laat ons vooral Amerika zien zoals hij het ziet. Het camerawerk is mooi en geeft je de indruk dat je voyeur van de avonturen van Elizabeth bent bent .
Hoewel ze er wel eens leuker heeft uitgezien (Closer, Garden State) viel Natalie Portman niet tegen. My Blueberry Nights is vooral een aaneenschakeling van mooie fragmenten zonder dat het ergens een geheel wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten