... De mensen op het plein keken allemaal naar een man in een vreemd wit gewaad die boven de menigte uit leek te steken. Hoewel het snijdend koud was leek de man in het wit nergens last van te hebben. In zijn hand hield hij een soort van flesje dat licht uitstraalde. Als versteend bleef Lodewijk door het raam naar de steeds groter wordende menigte kijken. Het licht uit het flesje werd feller en Lodewijk had de indruk dat het op hem afkwam. "Dat is dus Faoud" dacht Lodewijk. De stadskrant had de laatste dagen bol gestaan met berichten over de man in het wit die de afgelopen week op de meest onverwachte plekken in de stad opduikt en evensnel weer verdwijnt.
Ondertussen werd in het stadhuis de burgemeester van minuut tot minuut op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen in de stad, die zich in een steeds hoger tempo leken af te spelen. De burgemeester liep door zijn te grote werkkamer (de burgemeester zelf is nogal klein en daardoor lijkt zijn kamer en alles wat daar instaat extra groot) te ijsberen. "Moet ik nu de noodtoestand afkondigen of kunnen we met de gebruikelijke middelen voorkomen dat de zaak escaleert. Die Faoud is blijkbaar erg belangrijk en invloedrijk, als ik deze knaap nou eens voor me kon winnen zou dat zeker bijdragen aan een beter begrip" dacht hij: "Dan zou hij als burgemeester eindelijk eens daadkracht en inzicht tonen". Misschien kon hij zo ook eens van dat gezeur uit Den Haag afkomen. De burgemeester trok een vies gezicht zodra hij aan Den Haag moest denken: "Wat wisten ze daar nou van stadspolitiek" sprak hij in zichzelf. Hij vrolijkte zichtbaar op bij de gedachte aan zijn plannetje om Faoud voor zich te winnen; maar hoe? "Hoe krijg ik het voor elkaar, zonder fouten te maken" dacht hij met diepe denkrimpels in zijn voorhoofd. "Nu geen domme dingen doen" mompelde hij in zichzelf...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten