In een andere stad in een ander land zijn het vaak de alledaagse dingen die indruk maken. Niet de grote (toeristische) bezienswaardigheden maar de dagelijkse routine en gebruiken die anders zijn dan thuis vallen het meest op. Op zoek naar een filmladder (die in Amsterdam in bijna iedere gelegenheid voor het grijpen ligt) belanden we in het British Film Insitute (BFI); een gebouw dat qua programmering en locatie zeker om een bezoek vraagt maar ook daar konden ze ons niet aan een compleet filmoverzicht helpen. Uiteindelijk bracht de Engelse variant van "De Spits" uitkomst. De keus was aan boord van de EuroStar al gemaakt, er moest alleen nog een geschikte bioscoop bij gevonden worden. Het Odeon Theather op Leicester Square klonk voldoende Brits én exclusief genoeg. Odeon bleek de Engelse variant van onze ("oer-Hollandsche") Pathé bioscopen met op elk belangrijk uitgaansplein minstens drie vestigingen met ieder 8 zalen, maar dat maakte eigenlijk weinig uit.
In het voorprogramma kregen we als eerste een trailer van The Golden Compass, naar de intelligente trilogie van Philip Pullman die ik vorig jaar met veel plezier gelezen heb. De Fantasy Film staat sinds de 9/11 terror volop in de belangstelling en ik kijk dan ook vol verwachting uit naar dit eerste deel van "His Dark Materials", zoals de trilogie ook wordt genoemd. Omdat hij zo mooi is hierbij een plaatje van de Alethiometer, een complex apparaat dat iedere vraag kan beantwoorden door het juist interpreteren van de drie gekozen symbolen. Een gave die maar voor enkelen (waaronder de heldin van ons verhaal; Lyra) is weggelegd.
Ook kwam de nieuw film van Tim Burton voorbij: Sweeney Todd. Ons bezoek, eerder die middag, aan The London Dungeon kreeg opeens meerwaarde want daar hadden we reeds de praktijken van Sweeney Todd (The Demon Barber of Fleet Street) aan den lijve ondervonden. Vaste Burton acteur Johnny Depp is wederom van de partij evenals Alan Rickman die ik nog ken van zijn prachtige rol eerder dit jaar in Snow Cake. Het geheel zag er veelbelovend uit in de typisch Burton stijl, alleen zet ik vraagtekens bij de musical-achtige vorm waarin Burton het gegoten heeft.
Eigenlijk was het de bedoeling een stukje over Atonement (de film die we uiteindelijk gezien hebben) te schrijven maar omdat jullie aandachtsboog en mijn tijd beperkt is houden jullie dat tegoed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten