Een aristocratische Italiaanse familie komt in een imposant Milanees landhuis bijeen om de verjaardag van Opa (de oprichter van hun industriële imperium) te vieren. Die avond (uitgebreid en wonderschoon in beeld gebracht) gebeuren er twee dingen die de loop van de familiegeschiedenis ingrijpend zullen veranderen. Opa benoemd zijn opvolger; een verrassende en originele keuze en een onaangekondigde gast komt een zelfgemaakte taart brengen.
Regisseur Luca Guadagnino neemt uitgebreid de tijd om zo veel mogelijk details in beeld te brengen en scènes eindeloos lang te laten voortduren. De enscenering en lichtval is prachtig en de beelden zijn een feest om naar te kijken maar door het trage tempo heb je lang tijd niet in de gaten welke kant het verhaal op zal gaan. Een gevoel van dreiging of plotselinge verandering is constant aanwezig zonder dat er duidelijk richting gekozen wordt. Zo lijkt Io Sono L'Amore een film over de familie te worden totdat het verhaal zich steeds meer op Emma, de Italiaans/Russische moeder van de aangewezen opvolger, gaat richten. Zij blijkt de hoofdpersoon van de film en wanneer ze bezwijkt voor de kookkunsten van de onaangekondigde taartenbakker verandert de film van een afstandelijke familiekroniek in een gepassioneerd liefdesverhaal. Emma wordt gespeeld door de Britse Tilda Swinton. Haar strakke gezicht en aristocratische trekken maken haar op voorhand de geloofwaardige moeder voor de troonopvolger van het zakenimperium maar het zijn vooral de de perfect zittende jurkjes en gladde blouses die haar een uitstraling van onbereikbaarheid geven.Van het verhaal moet Io Sono L'Amore het niet hebben. Naarmate het einde naderbij komt krijgt dat steeds meer de vorm van een Italiaanse soap. Io Sono L'Amore is vooral een mooie film met origineel camerawerk en mooi vallende jurken. Ook al zijn sommige scènes behoorlijk over de top en is de muziek zo nu en dan bombastisch zwaar, Io Sono L'Amore blijft de moeite van het kijken waard. (Trailer)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten