Om een beetje luchtig te beginnen werd gekozen voor het komische drama Please Give van Nicole Holofcener. De film speelt zich af in New York alwaar een echtpaar (Alex en Kate) met hun puber dochter in een klein appartement wonen. Omdat Alex en Kate graag groter willen wonen hebben zij hun zinnen gezet op het appartement van de 91-jarige Andra die naast hen woont. Om te kunnen beginnen met verbouwen moeten ze echter wachten op het overlijden van hun nukkige buurvrouw die op haar beurt weer verzorgd wordt door haar twee kleindochters. Kortom, met voldoende verschillende karakters die tegengestelde belangen hebben en min of meer tot elkaar veroordeeld zijn, zijn alle ingrediënten aanwezig om er een leuke komedie van te maken. Bij vlagen lukte dit maar Please Give is vooral een film van gemiste kansen. Zo hebben Kate en Alex een handel in tweedehands meubelen die ze kopen van de volwassen kinderen van overleden ouders (en die verrassend vaak heel veel waard blijken te zijn). We volgen Kate een aantal malen als ze in de appartementen van de zojuist overledene op jacht is naar meubels. Elk van deze bezoeken leent zich uitermate voor op zichzelf staande grappige, hilarische of juist ontroerende scènes als een soort van Play-in-the-Play. Helaas wordt er tijdens deze bezoeken niet meer dan droogjes onderhandeld met de achterblijvende kinderen die zich geen raad weten met al die spullen van hun moeder.
Please Give is meer een film over schuldgevoel. Elk van de hoofdrolspelers heeft hier in meer of mindere mate last van maar Kate, die voor een prikkie de waardevolle meubelen van nietswetende achterblijvers aftroggelt, nog het meest. Ter compensatie geeft ze gul aan iedere dakloze, gehandicapte of travestiet die ze op straat tegenkomt en is ze op zoek naar betekenisvol vrijwilligerswerk. In haar drang tot helpen en haar pogingen de wereld te verbeteren bestempelt Kate iedereen die er een beetje onverzorgd of anders uitziet tot zielig en hulpbehoevend. Zelfs een aantal beschamend pijnlijke vergissingen en een nuchtere puber-dochter die haar moeder's aandacht harder nodig heeft dan alle zwervers van New York bij elkaar kunnen haar niet wakker schudden. Helaas voor Kate maar helpen uit schuldgevoel of helpen-om-te-helpen leidt nu eenmaal eerder tot opdringerige toestanden dan tot een betere wereld.
Naast schuldgevoel wordt er gehuild, gelachen, gevreeën, gestorven en vreemdgegaan maar al deze elementen worden door Holofcener zó zijdelings aangestipt dat het geheel uiteindelijk maar wat voortkabbelt. Jammer want hier had toch echt veel meer ingezeten. (Trailer)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten