Wie kent de Achille Lauro nog?
Op de redactie van Waterloo-films is het komkommertijd.
Tijdens de wekelijkse redactievergadering (waar het er normaliter nogal heftig aan toe gaat) was er deze week weinig input en er hing een lamlendige sfeer. De komende vakantie lonkt en bioscoopbezoek staat op een laag pitje. Daarom deze week een beschrijving van een film die nog gemaakt moet worden. Een film waarvan wat mij betreft het scenario al bestaat; het hoeft alleen maar op papier te worden gezet en je hebt een verhaal waarop een beetje regisseur helemaal los kan gaan.
Hoe verbonden kun je zijn met een schip dat nooit jouw bezit is geweest? Ik heb dat gevoel iedere keer als de naam ‘Achille Lauro’ weer eens opduikt. Meeste bekendheid kreeg de Achille Lauro doordat het op 7 oktober 1985 gekaapt werd door Palestijnse terroristen. De kaping was direct wereldnieuws, duurde twee dagen en kostte het leven van de Amerikaans/Joodse passagier Leon Klinghoffer. Hij werd zittend in zijn rolstoel doodgeschoten omdat de Syrische havenautoriteiten geen toestemming wilde verlenen om in de haven van Tartus (Syrië) af te mogen meren. Klinghoffer werd met rolstoel en al overboord gekieperd.
Mijn ouders zijn op dit schip naar Nieuw Zeeland geëmigreerd en zelf ben ik, als klein jongentje, op de Willem Ruys vanuit Nieuw Zeeland naar Nederland gekomen. Een reis die in die tijd 6 weken in beslag nam. Ik heb het altijd een mooi schip gevonden. Mooie lijnen, 192 meter lang en 25 meter breed, twee majestueuze schoorstenen, een imposante boeg en de hoogte is mooi in verhouding tot haar lengte. Zo worden ze tegenwoordig niet meer gebouwd. Gedurende haar leven is het schip constant geplaagd door brand, wat uiteindelijk ook haar ondergang is geworden. Voor zover ik heb kunnen nagaan is er vier keer brand aan boord geweest (waarbij verscheidene doden vielen) en één aanvaring op de Rode Zee, nota bene met het zusterschip “De Oranje” (één dode). In de jaren 60 wordt de Willem Ruys verkocht aan de Italiaanse “Lauro Line” en omgebouwd tot Achille Lauro (naar de vroegere burgemeester van Napels).
Het is 30 november 1994 als de Achille Lauro aan haar doodsstrijd begint. Tijdens een cruise in de Indische Oceaan breekt er voor de kust van Afrika brand uit. Aan boord bevinden zich 900 passagiers die in allerijl met helicopters en reddingsboten van boord gehaald moeten worden omdat de bemanning de brand niet onder controle krijgt; er vallen drie doden. De volgende dag neemt een Nederlandse sleepboot het half uitgebrande wrak op sleeptouw. 's Nachts klinkt er opeens een explosie vanuit het schip en de bemanning van de sleepboot ziet hoe de boeg van de Achille Lauro uiteen wordt gereten. Het schip begint te kapzeizen en 10 minuten later is zij geheel onder de golven van de Indische Oceaan verdwenen. Op 2 december 1994, op de dag af(!) 47 jaar na haar Maiden Voyage, zinkt de Achille Lauro. Eens temeer wordt bewezen dat het veranderen van de naam van een schip ongeluk brengt en wederom is de Achille Lauro wereldnieuws.
Ik ging er vanuit dat, nu de Willem Ruys een eeuwige rustplaats op de bodem van de Indische Oceaan had gevonden niet meer van zich zou laten horen. Maar enige tijd geleden hoorde ik op de radio dat er een opera over het schip is geschreven. Ook is er in 1990 een TV film (Voyage of Terror met oa Burt Lancaster) over de kaping gemaakt. Blijkbaar blijft het verhaal van de Willem Ruys mensen inspireren en spreekt het schip nog altijd tot de verbeelding. Het wachten is op de speelfilm met het schip (en niet de kaping) in de hoofdrol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten