vrijdag 29 oktober 2010

Haar naam was Sarah **

Oorlogsdrama; ik heb er niet zoveel mee. Ik kan me meestal slecht identificeren met de hoofdpersonen en het verhaal speelt zich vrijwel zonder uitzondering af binnen de strak omkaderde codes van het oorlogsgenre; te midden van alle ellende, onrecht en mensonterende toestanden is er telkens dat ene menselijke verhaal dat boven het oorlogsgeweld uitstijgt en groter blijkt dan Nationale belangen en machtspolitiek. Een verhaal dat ontroert en hoop geeft maar vooral moet aantonen dat menselijke goedheid ondanks alles altijd blijft bestaan.

Haar naam was Sarah naar het gelijknamige boek van schrijfster Tatiana De Rosnay gaat over een zwarte bladzijde uit de Franse WO-II geschiedenis. Op 16 juni 1942 werden 13,000 Parijse Joden (waarvan meer dan 4.000 kinderen) in een razzia opgepakt en naar het wielerstadion Vel d 'Hiv gebracht om van daaruit na vier dagen van opsluiting te worden doorgevoerd naar Duitse vernietigingskampen. Het verbijsterende aan deze actie is dat hij niet werd uitgevoerd door de Duitse bezetter maar door de Franse politie in opdracht van de Franse regering. De Amerikaanse journaliste Julia (Kristin Scott Thomas) die al jaren in Parijs woont doet onderzoek naar wat zich indertijd in het Vel d'Hiv heeft afgespeeld om een artikel te kunnen schrijven in het tijdschrift waarvoor ze werkt. Gaandeweg haar onderzoek ontdekt ze dat haar Parijse schoonfamilie verbonden is met dit vergeten drama. Geobsedeerd gaat ze op zoek naar de feiten en naar de geschiedenis van de Joodse familie die door het lot verbonden blijkt met haar schoonfamilie.

Het verhaal wordt op een pakkende manier in beeld gebracht door synchroon de speurtocht van Julia én de geschiedenis van het Joodse meisje Sarah in beeld te brengen. Zo pakkend dat het muisstil was in de bioscoopzaal die voornamelijk gevuld was met vrouwen die ongetwijfeld allemaal het boek gelezen hadden. Toch zaten er storende elementen in de film zoals de onverwachte zwangerschap van Julia die compleet met bijbehorende abortusproblematiek alleen maar afleidt van het verhaal en geen andere functie dient dan de naam (rarah) die ze uiteindelijk aan haar dochtertje geeft. De twee onnozele Amerikaanse stagiairs die uitsluitend opgevoerd werden om het verhaal vertelbaar te maken was ook geen sterke keuze. Maar meest storend waren de talloze opdringerig in beeld gebrachte I-Phones als er weer eens een telefoontje niet beantwoord werd en de werkelijk overal aanwezige Apple laptops en Apple computers. Als je daar eenmaal op begint te letten is er geen houden meer aan en heb je het idee naar een aflevering van Spoorloos te kijken in plaats van naar een ontroerend menselijk drama. (Trailer)

Geen opmerkingen: