Het Einde van het Einde

Vandaag fietste ik zonder vooropgezet plan bij het Leidseplein zomaar de begrafenisstoet van Harry Mulish tegemoet. In de Stadsschouwburg was zojuist de begrafenisplechtigheid met de proporties van een dramatisch theaterstuk tot een goed einde gebracht. "Het is moeilijk stralen naast iemand die zoveel licht geeft" had zijn dochter Anna daarbinnen heel liefdevol gesproken.

En ik; ik stond buiten en kon de kist voorafgegaan door muzikanten die in witte pakken Jiddische muziek speelden bijna aanraken. Met mijn mobiele telefoon maakte ik de opname van mijn leven; eerst kwamen de muzikanten voorbij, toen de kist en via de stoet met dochters Anna en Frieda, vrienden, BN'ers én burgemeester zoemde ik langzaam uit naar het levensgrote portret van Mulish dat voor de gelegenheid boven de Stadsschouwburg was gehangen. Helaas had ik in mijn onkunde niet goed op het knopje "play" gedrukt waardoor ik pas echt  begon te filmen toen ik de opname wilde stoppen met als resultaat 3 seconden tramrails met wat wegstervende muziek op de achtergrond.