Elegy **

Na een ontbijt van tosties en bier op het Leidseplein, besloot ik bioscoop Cinecenter in te duiken om daar de kater een plekje te geven en rustig verder wakker te worden. De aandacht werd getrokken door de vermelding dat de film een bewerking van het boek "Dying Animal" van Nobelprijs-winnaar Philip Roth was. Elegy is na The Human Stain de tweede verfilming in korte tijd van één van de romans van Philip Roth.

Het tempo van de film paste in ieder geval uitstekend bij mijn lichamelijke en geestelijke gemoedstoestand. Verder vond ik de film nogal clichématig. Nu is het gekke met clichés dat ze meestal een kern van waarheid bevatten. Welbeschouwd zijn clichés gewoon te vaak herhaalde waarheden; waarheden die we eigenlijk liever niet willen horen of die we willen ontlopen. Elegy zit er vol mee en dat maakt de film zowel boeiend als vervelend.

Eerst het verhaal: David Kepesh (Ben Kingsley) is een beroemd boekrecencent op televisie en een populair docent literatuur in New York. Hij is al jaren vrijgezel en nu hij op leeftijd (60) komt, beginnen de zoveel geprezen vrijheid en onbetaalbare onafhankelijkheid te knagen. Volgens Kepesh is het huwelijk een gevangenis en leidt het (binnen een relatie) voortdurend moeten sluiten van compromissen tot verveling en ongeluk. Dit gaat goed totdat de mooie Consuela (Pénelope Cruz) in zijn klaslokaal verschijnt. Kapesh valt als een blok voor haar kinderlijke looks en charme. Als de twee (ondanks een leeftijdsverschil van meer dan 30 jaar) een relatie beginnen, komt hij heftig in conflict met zijn zelfopgelegde normen en meningen. Uiteindelijk winnen zijn twijfels het van hun geluk en door zijn bindingsangst loopt de prille relatie op de klippen. In het openbaar wijdt hij het mislukken aan het leeftijdsverschil maar diep van binnen weet hij beter; hij is te bang voor echte liefde en wat dat met hem zal doen.

Het zelfvoltrokken, gemiste geluk zou een schitterend thema en plot hebben opgeleverd, ware het niet dat de Amerikanen er toch weer een onwaarschijnlijke en hoopvolle wending aan moeten geven. Jammer want de film zit vol met mooie overpeinzingen, literaire zijsprongetjes en gedachtenkronkels over de rol die vrouwen in het leven van een man kunnen spelen. Terwijl de aftiteling over het scherm rolde verliet ik enigszins katerig de filmzaal, mezelf afvragend of dat nu door de drank van de avond ervoor, of van de film kwam.