Van Italiaanse films ben ik gewend dat ze druk, chaotisch en luidruchtig zijn. Ik was wel weer eens toe aan die lome drukte tegen de achtergrond van een mooi Italiaans landschap waarbinnen zich een chaotisch verhaal vol herkenbare elementen ontwikkelt. Hoewel onmiskenbaar Italiaans is Caos Calmo (zoals de titel al doet vermoeden) het tegenovergestelde hiervan. In NRC-Handelsblad van zaterdag stond een inteview met Sandro Veronesi, de schrijver van het boek waarop deze film gebaseerd is. Hij vertelde dat zijn boek symbool staat voor de kalme chaos waarin Italië op dit moment verkeert. Waarvan acte.
Waar het hem nu precies in zat is moeilijk onder woorden te brengen, maar ik vond het een heerlijke film. Pietro Paladini is een succesvol directielid van een mediabedrijf, getrouwd en vader van de tienjarige Claudia. Op een dag komt hij thuis (na een dagje strand met zijn broer) en vindt zijn vrouw dood in de tuin. Zijn leven verandert hierdoor rigoreus. Hoewel je zou verwachten dat het van nu af aan één grote lijdensweg wordt, waarin Pietro zich van zelfhulpgroep voor kersverse weduwenaars naar instanties en ouderavonden op school sleept, is er juist niets van rouw of verdriet te merken bij Pietro. In plaats daarvan besluit hij op een dag, nadat hij zijn dochterje bij school heeft afgeleverd, op haar te blijven wachten op een bankje dat op het pleintje voor de school staat. Niet zomaar één dag maar ook de volgende dag en de dag erna. Wekenlang brengt Pietro zijn dagen, bivakerend op het bankje voor de school door. Zijn werk handelt hij per telefoon af. Met zijn actie en vanaf zijn bank is Pietro van het ene op andere moment verworden tot toeschouwer van zijn eigen leven. Zijn wereld is ineens niet groter dan het plein en haar vaste voorbijgangers. Kwamen zijn collega's eerst nog bij hem langs om te vragen hoe het met hem gaat, al snel komen ze langs om werk, relatie of persoonlijke problemen aan hem voor te leggen. Zo zittend langs de zijlijn komen dagelijkse beslommeringen en problemen van zijn collega's, vrienden en ex-en soms bizar op de zwijgzame Pietro over. Toch blijkt hij in al zwiigen en begripvol knikkend een grote hulp en een rots in het hectische leven van een ieder die hem opzoekt. Geweldig zijn de scènes in het park waar Pietro elke dag dezelfde mensen tegenkomt; het mongooltje waarmee hij iedere dag hetzelfde spelletje speelt, het flirten met het mooie meisje (ze is echt mooi) met de grote Sint Bernhard. Ondanks het tragische thema is de film nergens sentimenteel, er wordt prachtig geacteerd (vooral door het 10 jarige dochtertje) en het verhaal blijft boeiend.
De muziek van o.a. Radiohead is erg goed gekozen en past helemaal bij de sfeer van de film. Alleen een heftige maar reëel gefilmde sexscène viel een beetje uit de toon; niet-funtioneel-bloot zeg maar. Maar verder is deze film van de Italiaanse regisseur Nanni Moretti een pareltje en dus een genot om naar te kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten