Jonge Latijns-Amerikaanse filmmakers verdienen een kans en afgaande op wat de filmfestivals brengen krijgen ze die kans ook. Daarom begonnen wij geheel onbevangen aan El Cielo, La Tierra Y La Lluvia (De lucht, de Aarde en de Regen), kom maar op met die nieuwe generatie filmmakers.
Om kort te gaan, El Cielo werd één groot gevecht tegen de slaap. Het verhaal gaat over drie vrouwen die ergens op een eiland in het zuiden van Chili wonen. Volgens de maker (Torres Leiva) ontroeren de personages in hun eenzame, precieze eenvoud en is het een film over het opgaan van de mens in zijn omgeving. Wat het meest opviel waren de lange, trage shots en een verhaal dat zich voornamelijk badend in stilte afspeelde. Leiva vraagt van de kijker een actieve houding om zodoende binnen het verhaal dat hij geschreven heeft andere mogelijke verhalen te verzinnen. Daarmee vraagt leiva van mij teveel; het geheel is mij te vrijblijvend. Er zaten mooie shots tussen maar om na drie minuten landschap en een boom, te eindigen met een hoop bladeren komt bij mij eerder doelloos en traag over dan creatief en prikkelend. Het landschap zag er over het algemeen troosteloos en grauw uit, de personages zwijgzaam en vreemd. En het verhaal; daarvan heb ik helemaal niets begrepen, echt niet. Ik zou dan ook niet kunnen vertellen waar de film over gaat.
Kortom, afgezien van een paar mooie natuurshots heb ik er niet meer over te vertellen dan dat het de maker goed gelukt is de dodelijke saaiheid van de omgeving waar de vrouwen wonen en werken, op de kijker over te brengen. Na een aflevering van Animal Planet had ik waarschijnlijk meer te vertellen gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten