Arrivé

Het is gelukt, we hebben de overkant gehaald. Na 12,5 onstuimige dagen op de oceaan zijn we woensdag 28 april bij de Azoren aangekomen. Na vertrek van St. Maarten volgden meteen al twee dagen van aan de wind stampen en slingeren en gaf de stuurautomaat er de brui aan. Gelukkig was er een reserve aan boord en na een klein uurtje sleutelen was de automaat weer Up en Running, dit tot grote opluchting van iedereen aan boord. Ook de wind draaide iets gunstiger zodat we een bezeilde koers richting De Azoren hadden. Dit is de rest van onze reis zo gebleven. Dagenlang ploegde Ithaka op een strakke koers moeiteloos door het water en maakten we 200 mijl+ dagen. Braaf liepen we onze wachten volgens het systeem van vier uur op, acht uur af (wat na een dag of tien toch behoorlijk begint op te breken). De luxe van een overdekt Wheelhouse maakten de nacht-wachten trouwens behoorlijk comfortabel. De plotter en radar zijn je ogen dus je hoeft je hoofd niet eens naar buiten te steken om de boel in de gaten te houden. 

Alle luxe op Ithaka went trouwens heel erg snel. Een eigen hut met flatscreen, hete douche en Airco en een reuze flatscreen in de salon waarop we regelmatig film kijken. Maar als het waait en golft blijft het gewoon een scheefhangende bak waarin alles wat je doet ernergie kost. Die luxe heeft overigens ook een keerzijde. Koken doe je op een inductiekookplaat en de vriezers houden alles vers en koud. Maar om een ei te bakken moet er een 30 AMP generator gestart worden en dat laat je dan maar weer uit je hoofd en kies je toch maar voor die krentenbol. Vissen was ook een succes; Dorades en Tonijn werden om de andere dag moeiteloos aan dek geslingerd om tot verse Sushi of reuze-moten te worden verwerkt.

Na 12 dagen lopen we met zonsopkomst het eiland Faial aan en motoren de haven van Horta binnen. Prachtige aankomst die gevierd wordt met een goede fles champagne. Het voelt goed om weer terug te zijn. Anton en Bas vliegen morgen terug naar Nederland, ik heb nog een week vakantie hier op De Azoren.

Bye

Aangezien ik de komende tijd op reis ben zal er even weinig tot geen activiteit op dit blog zijn. Bij deze zeg ik dan ook iedereen gedag voordat ik het vliegtuig in stap.

Oké om eerlijk te zijn ben ik (As We Speak) al vier dagen op St. Maarten maar er was gewoon geen tijd om te bloggen. Meestal is dit een goed teken en in dit geval gaat dat ook weer op. Ik zal jullie niet vervelen hoe luxe het hotel is, hoe blauw de zee recht voor onze kamer of hoe koud het bier is. Vanaf morgen zal er echter hard gewerkt moeten worden. Dan ankert de Ithaka in de baai voor ons hotel en gaan we aan boord voor de Atlantic Crossing. Het plan is om donderdag te vertrekken en vanaf dat moment is elk kontact met de buitenwereld afgelopen. See you at The Azores. Het voelt bijzonder om aan dezelfde oversteek vanaf hetzelfde eiland te beginnen als 10 jaar geleden.

Bijgaand een foto van mijn favoriete bezigheid op het eiland.

To Do

Als voorbereiding op de komende zeiltrip van St Maarten naar De Azoren werk ik vandaag een enorme To Do Lijst af. Dacht ik vorige maand nog aan een rustige aanloop naar een welverdiende vakantie nu voelt het toch anders. Het is maar goed dat mijn opdracht erop zit en ik "vrij" ben. Ook de Ithaka is daar achter gekomen en een stroom van lijstjes met allerhande onderdelen die besteld, gekocht danwel afgehaald moeten worden vult mijn inbox. Al met al schiet het lekker op; zeiljas voor Sonja, zwembroek voor Eric, onderdelen voor de Scania Motor, vluchten boeken, belastingaangifte de deur uit, 20 zakken kattenbakvulling voor de achterblijvende katten. Ik reserveer een Greenwheels en regel in één rit zoveel mogelijk. Bij terugkomst kan ik de Silodam niet op omdat eindelijk het langverwachte kunstwerk Islanded van Anneke de Witte geïnstalleerd wordt. Een enorme hijskraan is bezig het gevaarte op zijn plaats te zetten. Nu alleen nog die lelijke Porto Cabins en hekken eruit en weer is een rafelrantje aan het IJ weggewerkt.

De plaatsing vandaag van Islanded bij IJ-Side.

En dit moet het eindresultaat worden.

Metropolitan

Wine Versus Food

Voorburg ligt nou niet direct naast mijn Amsterdamse voordeur maar voor een restaurant met als ondertitel Wine Versus Food rij ik graag een stukje om. Volgens de website is restaurant Metropolitan een smeltkroes waar al het moois van de wereld samenkomt. De trendy inrichting schepte in ieder geval bij binnenkomst al direct de verwachtingen dat al dit moois ook een frisse en vernieuwende keuken zou betekenen. Voor de gezellige stadstuin was het helaas iets te fris maar het drankje vooraf aan de indrukwekkend gevulde bar was ook niet verkeerd. Mooi allemaal maar voor het interieur en de bar alleen waren we niet gekomen. Er moest gegeten worden.

De amuse zette direct de toon voor de rest van de avond; het mosterdsoepje en de gegrilde gamba waren zó goed dat de smaakpapillen direct op scherp stonden. Al snel was duidelijk dat je die "Battle tussen Wine en Food" hier gerust kunt aangaan. Met meer dan 20 wijnen per glas en fantastische gerechten is het heerlijk combineren. Kwaliteit van vlees, vis en (biologische) groenten is fantastisch. De Gelatine van Champagne met Vers Fruit en Vanille als nagerecht smaakt net zo goed als ze er uitziet (zie foto).

Hier staat een ambitieuze en creatieve kok te koken. Voor een donderdagavond was het niet erg druk en dat is jammer want dit restaurant verdient meer. De strijd eindigde uiteindelijk onbeslist en daarom zien ze ons hier zeker nog een keer terug. (Website)

Bad Lieutenant *

The only criminal he can't catch is himself

Bad Lieutenant; Port of Call New Orleans is op papier een remake van de 1992 versie met Harvey Keitel als de aan drugs en gokken verslaafde inspecteur McDonagh.

De setting voor de versie van regisseur Werner Herzog is verplaatst van New York naar het New Orleans van na de orkaan Katrina. Nicolas Cage speelt de rol van immorele agent die er niet voor terugdeinst om zijn macht als politie inspecteur aan te wenden voor eigen gewin. Een drugsverslaving, gokschulden en een prostituee die te duur is in het onderhoud als vriendin zorgen ervoor dat inspecteur McDonagh het criminele circuit keihard nodig heeft om dit alles te kunnen financieren. Dat de hallucinerende agent in zijn speurtocht naar de daders van een vijfvoudige moord alle zicht op de wekelijkheid verloren heeft is volkomen duidelijk. Toch kwam het geheel niet geloofwaardig op mij over. Een inspecteur die constant zijn gun duidelijk zichtbaar in zijn broekriem draagt, in zijn eentje zonder kogelvrijvest de huizen van de meest gevaarlijke gangsters binnenvalt om vervolgens de gevonden drugs voor eigen gebruik in zijn zak te steken heeft volgens mij niet veel overlevingskansen. Toch zijn alle gangsters doodsbang voor de onverschrokken inspecteur.

De film is geen tragi-komedie en ook geen serieuze gangsterfilm. Wat dan wel de bedoeling is, is mij niet helemaal duidelijk. Nicolas Cage acteert volkomen over the top en Eva Mendes speelt haar vertrouwde rol als "liefje van". Mislukte poging tot... tja tot wat eigenlijk?

Lourdes ***

De Heilige Geest, Jezus en Maria zitten op een wolk en bespreken hun vakantieplannen.

De Heilige Geest zegt: "Laten we dit jaar naar Bethlehem gaan".

"Hè nee" zegt Jezus: "Daar zijn we al zo vaak geweest".

Na enig nadenken zegt De Heilige Geest: "Oké, wat denken jullie van Lourdes?".

Maria reageert enthousiast en zegt: "Oh leuk Lourdes, daar ben ik nog nooit geweest...!"

Dit leuke grapje is (uiteraard) niet van mezelf want zo grappig ben ik niet. Het is een scène uit de film Lourdes van de Oostenrijkse filmmaakster Jessica Hausner. Het katholieke bedevaartsoord Lourdes als onderwerp voor een film klinkt behoorlijk zwaar maar uiteindelijk was ik was aangenaam verrast door deze film die het midden houdt tussen een tragie-komedie en een documentaire.

Lourdes gaat over Christine; een dertiger die door haar ziekte (Multiple sclerose) al jaren grotendeels verlamd is. Georganiseerde groepsreisjes voor rolstoelers naar bedevaartsoorden zijn voor de afhankelijke Christine eigenlijk nog de de enige manier om er eens uit te komen. Haar bezoek aan Lourdes is dan ook eerder een leuke afleiding dan een daad uit geloofsovertuiging. Gelaten bezoekt Christine alle heilige plekken en ondergaat ze de routinematige handelingen die tot een wonderbaarlijke genezing moeten leiden. Een realistische priester die er zelf al lang niet meer in gelooft vertelt dat er al tientallen jaren geen enkel wonder meer heeft plaatsgevonden. Maar laat nu net Christine de kracht in haar benen en armen terug voelen komen om vervolgens na een bezoek aan de grot (waar in 1858 de Heilige Maagd Maria maar liefst 18 maal verscheen aan de 14-jarige Bernadette Soubirous) zomaar uit haar rolstoel op te staan en een paar stappen te zetten.

Lourdes laat zien dat het wereldwijde geloof in wonderen uiteindelijk niet meer is dan een bizarre mengeling van geloof, hoop en toeval waarbij eigenlijk het grootste wonder is dat er in deze religieuze toeristische attractie op locatie gefilmd mocht worden. De film geeft op deze manier een boeiend kijkje in een merkwaardige en gesloten wereld. Gelokt door beloftes vol valse hoop ontvangt Lourdes vijf(!) miljoen pelgrims per jaar, allemaal mensen met dezelfde dromen en wensen; een normaal leven zonder pijn en ziekte. Maar als er dan ook daadwerkelijk een wonder gebeurt is dat eerder wreed dan mooi. "Waarom zij wel en niet ik?", is dan ook de onmiddellijke reactie van Christines groepsgenoten na haar wonderbaarlijke genezing. Uitgerekend degene die het minste bidt en het minst van het bezoek aan het bedevaartsoord verwachtte wordt genezen. In de ogen van haar groepsgenoten is God oneerlijk te werk gegaan en verdient Christine (prachtige rol van Sylvie Testud) het niet want waarom zou zij meer recht op genezing hebben dan de anderen? Afgunst en egoïsme voeren de boventoon, ook bij gelovige mensen.

Regisseuse Jessica Hausner snijdt in haar film interessante thema's aan. Ze noemt Lourdes een wreed sprookje waarin zoiets moois als een wonder per definitie oneerlijk is. (Trailer)

Gainsbourg (Vie Héroïque) **

Gainsbourg, Gainsbourg... bij mij ging er niet onmiddellijk een bel rinkelen totdat dat ene nummer dat we allemaal kennen voorbijkwam; dat hijgerige plaatje waar we als puber zo lacherig van werden; Je t'aime... moi non plus.

Gainsbourg is een biotopic over het leven van de Franse liedjesschrijver/zanger Serge Gainsbourgh. Door zijn provocerende teksten was hij was geliefd en omstreden in Frankrijk en het werd ons al snel duidelijk dat het hier om iemand handelde die een heftig en roerig leven heeft geleid. Mijn type film is het in ieder geval niet hoewel de film fraai is vormgegeven door regisseur Joann Sfar. Hoogtepunt was ongetwijfeld de schier oneindige hoeveelheid vrouwelijk schoon. Als ik de film moet geloven heeft die Gainsbourg een stoet aan fraaie minnaressen om duizelig van te worden versleten. Brigitte Bardot (fraai gespeeld door Laetitia Casta) en Jane Birkin als je bedgenotes is inderdaad indrukwekkend. Jane Birkin wordt gespeeld door de mooie, 29 jarige Lucy Gordon die heel tragisch vlak na de opnamens in mei vorig jaar zefmoord heeft gepleegd.

Hoe fraai het allemaal ook mag zijn weergegeven; Gainsbourg blijft toch een Franse film. Dus bereid je maar voor op; zware kost, geen greintje humor, te lang (2 uur en 10 minuten) en veel te veel details. Aan Eric Elsmosnino heeft dat niet gelegen; hij acteert fantastisch en zet een overtuigende Serge Gainsbourg neer. Verplichte kost voor Gainsbourg fans en liefhebbers van het Franse lied.

Dogtooth ***

Als ouders zou je waarschijnlijk het liefst je kind volledig willen beschermen tegen de boze buitenwereld. Maar ja, ieder beetje weldenkend mens begrijpt dat zoiets de ontwikkeling van het kind niet echt ten goede komt. In Dogtooth van de Griekse regisseur Yorgos Iantgimos wordt dit interessante gedachte-experiment tot in het absurde uitgevoerd. In hun beschermingsdrift laten twee overbezorgde ouders hun kinderen (een zoon en twee dochters) opgroeien in de beschermde wereld van hun eigen huis met een grote maar hoog ommuurde tuin. Het huis verlaten is streng verboden en geen enkele prikkel van buitenaf bereikt de kinderen, alle informatie en kennis komt van de ouders zelf. Dat het met die ouders ziekelijk mis is wordt al snel duidelijk als blijkt wat voor onzin de kinderen wordt bijgebracht. Een kat is een wild beest dat ooit hun verzonnen broertje (dat zo onverstandig was zich buiten het hek te begeven) heeft verscheurd en opgegeten en een zombie is zoiets als een geel bloempje in de tuin.

De jong volwassen kinderen houden zich nietsvermoedend bezig met absurde en sadistische spelletjes totdat vader besluit dat de sexuele interesse van de zoon moet worden gewekt door zo nu en dan een prostituee binnen te laten. De komst van deze buitenstaander verstoort onbedoeld de gesloten wereld waarin de kinderen tot dan toe leefden. Informatie uit de buitenwereld sijpelt langzaam binnen met dramatische gevolgen.

Dogtooth is een originele film met een aantal briljante wendingen. Het absurde uitgangspunt en de Alex van Warmedam-achtige manier van filmen zet je als kijker steeds weer op het verkeerde been. De toon verandert langzaam van lacherig via verontrustend en ongemakkelijk naar scènes die in een horrorfilm niet zouden misstaan. Uiteindelijk blijkt wat we allemaal allang weten; totale controle leidt tot rampzalige situaties.

Dogtooth is een bizarre film; maar wel een die blijft hangen.

Alice in Wonderland ****

"Would you tell me, please, which way I ought to go from here?"

"That depends a good deal on where you want to get to", said the Cat.

"I don't much care where--" said Alice.

"Then it doesn't matter which way you go", said the Cat.

"--so long as I get SOMEWHERE", Alice added as an explanation.

"Oh, you're sure to do that", said the Cat,

"If you only walk long enough..."

Deze prachtige metafoor uit Lewis Carroll's book Alice's Adventures in Wonderland kom je in de nieuwe film van Tim Burton niet tegen. Omdat er slechts 23 eerdere versies van het verhaal zijn gemaakt is Alice nu eens niet een verward 7-jarig meisje dat als toeschouwer van de ene verbazing in de andere valt maar een 19-jarige puber die op het punt staat te (moeten) trouwen. Omdat ze de hele bruiloft toch al niet ziet zitten rent ze in paniek weg om wederom in het vertrouwde konijnenhol te vallen. Hierdoor is het verhaal eerder een "Wonderland Revisited" dan een getrouwe verfilming van het beroemde boek.

Deze setting met een oudere Alice maakt de film direct origineel en vernieuwend. Bij Alice's terugkeer blijkt Wonderland in verval te zijn geraakt en wordt het bedreigd door duistere krachten. Dat je dit voor het maximale effect aan een filmmaker als Burton kunt overlaten blijkt al direct uit de lekkere naargeestige sfeer die over de film hangt. Dreigende luchten, een afgebrande molen en een verwaarloosde tafel waaraan ooit The Mad Tea-Party plaatsvond zijn slechts details in een prachtig vormgegeven avontuur waarin de bekende bewoners van Wonderland behoorlijk gedeprimeerd zijn en zwaar gebukt gaan onder het ijzeren regime van de Red Queen. Alice komt dan ook net op tijd om de boel recht te zetten.

Het verhaal is (afgezien van het feit dat Alice als persoon wat meer diepgang krijgt) niet zo bijster interessant. Het is ook niet de beste Tim Burton film (daarvoor is hij als Disney productie te commercieel). Alice in Wonderland is alweer de zevende samenwerking tussen Tim Burton en Johnny Depp maar ook dit is helaas niet hun beste. Máár... als je het boek (en de karakters) kent én een fan van Tim Burton bent moet je deze film vooral niet missen want vervelen deed hij nergens. Wij deden uiteraard weer vrolijk mee aan de momenteel heersende 3-D hype maar achteraf voegde dit (te) weinig toe. Een 3-D brilletje mag dan misschien een geinig levensecht diepte-effect geven; de overvloedige fraaie details en heldere kleuren zijn door de donkere 3-D glazen toch echt een stuk minder. (Trailer)

Oscars 2010

Chips en nootjes onder handbereik, een grote pot thee op tafel en de hele nacht gratis Film 1 met de integrale live uitzending van de uitreiking van de 82nd Academy Awards. Ik had er zin in en heb ontzettend mijn best gedaan maar na én om drie uur trok ik het niet meer. Het geschreeuw van Bridgit, die vooral wilde laten weten dat ze elke filmster die in beeld kwam ook herkende en het "deskundig commentaar" van Leco die voor de gelegenheid alle jurken uit zijn hoofd had geleerd en onophoudelijk begon te kwijlen bij iedere man in een smoking, kwam na drie uur mijn neus en oren uit.

Hoe dan ook, de prijzen zijn verdeeld met zowaar een verrassing. Niet het met nominaties overladen Avatar maar The Hurt Locker is de grote winnaar geworden met 6 Oscars waaronder die voor beste film en beste regie. Dit maakt automatisch Avatar tot een "verliezer" met slechts 3 Oscars.

De (belangrijkste) winnaars:

The Hurt Locker (6)

Avatar (3)

Up (2)

Precious (2)

Crazy Hart (2)

Inglourious Basterds (1)

Star Trek (1)

The Young Victoria (1)

The Blind Side (1)

"Mijn" beste film (Inglourious Basterds) heeft helaas maar één Oscar gewonnen maar dan wel die voor Christoph Walts (Beste Mannelijke Bijrol). Jeff Bridges heeft dan ook eindelijk het felbegeerde beeldje voor op zijn schoorsteenmantel (Beste Mannelijke Hoofdrol in Crazy Hart). Oscar voor Beste Niet-Engelstalige film ging helaas niet naar Un Prophete maar naar de hier nog niet uitgebrachte Argentijnse film El Secreto de Jus Ojos. We zijn benieuwd.

Tja en dan mijn grote teleurstelling. Een tot werkelijkheid geworden nachtmerrie is het en ik had niet gedacht dat het ooit zou kunnen gebeuren. Zaterdag was de Razzie commissie het nog helemaal met me eens toen de prijs voor slechtste actrice werd gegeven aan Sandra Bullock. Emotieloos als altijd nam ze de onderscheiding in ontvangst (op zich wel weer stoer natuurlijk). Gisteravond ging het echter helemaal mis: de Oscar voor de Beste Vrouwelijke Hoofdrol ging naar Sandra voor haar rol in The Blind Side.

Kortom; het was weer een mooi feest. Voor een compleet overzicht van alle categorieën, genomineerden en winnaars klik je hier. Vanaf nu weer lekker onbevangen films kijken zonder nominaties en zonder je druk te hoeven maken over wie ook nu weer wat zou moeten krijgen en waarvoor.

Reykjavik-Rotterdam **

Reykjavick-Rotterdam is een niet geheel geslaagde misdaad thriller uit exotisch IJsland. Op papier leek het zo'n interessant project; IJslandse productie, IJslandse acteurs en misdaad verhaal dat zich deels in Rotterdam afspeelt met een gastrol van Victor Low.

Kleine buitenlandse producties vind ik bij voorbaat interessant en geef ik graag een kans maar helaas het eindresultaat is niet geworden wat ik ervan had gehoopt. Klungelige actie, een plot dat je van mijlenver ziet aankomen, onwaarschijnlijke situaties en mislukte slapstick maakten het geheel net zo boeiend als diepgevroren kabeljauw.

Is er dan niks positiefs te melden? Zeker wel; de IJslandse acteurs zijn erg goed gecast en er wordt goed geacteerd. Mooie opnames van een containerschip op volle zee en er wordt in de eigen taal gesproken. Maar ja da's natuurlijk niet voldoende om een film tot een succes te maken.

The Barefoot Contessa ***

The World's Most Beautiful Animal!

Het filmmuseum in het Vondelpark blijft een beeldschone locatie en een prachtig gebouw dat eigenlijk meer filmbezoek verdient. Als je van oude films houdt is dit The Place to be. Gisteren zag ik daar The Barefoot Contessa; een film uit 1954 en geschoten in technicolor. The Barefoot Contessa is één van de laatste films van Humphrey Bogart (drie jaar voor zijn dood) en Ava Gardner is zijn tegenspeelster.

De film duurt (naar huidige maatstaven) veel te lang met soms saaie scènes en ingewikkelde, omslachtige dialoog maar wat heb ik genoten van het camerawerk en de acteerprestaties. Prachtig en tragisch verhaal over de opkomst en ondergang van een intrigerende vrouw gezien door de ogen van drie mannen die haar van dichtbij hebben meegemaakt. The Barefoot Contessa is een film over film, een bitter sprookje waarin Ava Gardner een filmster speelt die tot grote hoogte stijgt om uiteindelijk ten onder te gaan aan roem en rijkdom. In de jaren 50 werden vaker films over Hollywood gemaakt zoals Sunset Boulevard (1950) en The Bad and the Beautiful (1952).

De stem van Bogart, de sigaretten, het tegenspel van Gardner wonnen het makkelijk van de lange saaie scènes.

Shutter Island ***

Someone is Missing

Oorspronkelijk zou Shutter Island gemaakt worden door het gouden regie/acteursduo David Fincher en Brad Pitt (oa Se7en en Fight Club) maar na het succes van The Gangs of New York, The Aviator en The Departed beviel de samenwerking tussen regisseur Martin Scorsese en leonardo DiCaprio blijkbaar zo goed dat uiteindelijk voor deze combinatie gekozen is.

Shutter Island is een film met nogal wat lagen en daardoor lastig in een paar woorden te typeren. Spannend is hij in ieder geval wel. Het begint als een recht-toe-recht-aan politiefilm waarin Marshall Teddy Daniels (Leonardi DiCaprio) met zijn partner Chuck (Mark Ruffalo) naar het afgelegen Shutters Island worden gevaren om de verdwijning van een gestoorde en gevaarlijke vrouw uit de psychiatrische gevangenis/inrichting aldaar te onderzoeken. Op dat moment leek het nog dat we een spannende misdaadfilm voorgeschoteld zouden krijgen. Zo één waarbij de detectives door slim speurwerk steeds dichter bij de oplossing komen om gaandeweg ook nog even een goed bewaard (gevangenis)geheim op te lossen of een corrupte directie te ontmaskeren terwijl op de achtergrond een problematisch liefdesverhaal meespeelt...

Mooi niets van dit alles. Na een klein half uur beland je in een nachtmerrieachtige wereld vol hallucinaties, waanbeelden en onnatuurlijk handelende bewakers, doktoren en patiënten. Dan blijkt ook dat Teddy zelf nogal wat onverwerkte trauma's met zich meetorst. Het is als toeschouwer hard werken want voortdurend moet je je eigen logica aanpassen om nog enig zicht op het verhaal te houden. Dit duurt lang, heel lang, te lang... en net als je denkt er genoeg van te hebben volgt de ontknoping. Een knaller van een climax waarin alles op zijn plaats valt en waarin bepaald gedrag ineens wel verklaarbaar is. Op dat moment besef je hoe knap de film in elkaar zit. Eigenlijk wilde ik hem gelijk een tweede keer zien om alle aanwijzingen, blikken en handelingen die ik nu ongetwijfeld gemist had in volle omvang te zien.

De laatste zin van Marshall Teddy heeft meerwaarde. "Beter als een goed mens te leven, dan als een monster te sterven...", bood namelijk voldoende aanleiding om onder het genot van koude drankjes eens flink door te filosoferen over dat wat we nu eigenlijk net gezien hadden. (Trailer)

The Lovely Bones **

The story of a life and everything that came after...

Ook zo benieuwd hoe de hemel eruit ziet? Hollywood filmmakers niet, zij hebben namelijk een duidelijk en eensgezind beeld. Telkens als een hoofdrolspeler sterft en op zijn of haar reis naar het hiernamaals wordt gevolgd, komt deze steevast terecht in een Bob Ross-achtige omgeving. Watervalletjes en boompartijen met zacht omlijnde bergen in de verte; de meester had het zelf onder begeleiding van zijn kenmerkende zoete bewoordingen niet beter op het doek kunnen krijgen. Mijn voorstelling van het paradijs is in ieder geval niet om de eeuwigheid in een Bob Ross schilderij of een Tele-tubbie landschap te moeten doorbrengen.

In The Loveley Bones belandt de 14-jarige Susie Salmon in het voorportaal van de hemel nadat ze door haar buurman verkracht en vermoord is. Susie heeft er weinig vrede mee dat ze vermoord is en vooral met het feit dat de dader niet is gepakt. Vanuit haar hemels tussenstation probeert ze daarom haar achterblijvende familie te helpen verder te leven en haar eigen moord op te lossen. Iets wat natuurlijk nooit gaat lukken want hier treedt onmiddellijk die ander Hollywood-wet in werking; het (nood)lot laat zich niet beïnvloeden. Susie babbelt vanaf haar hemelse plek, opvallend luchtig voor iemand die vol verdriet zit om haar niet geleefde leven, het verhaal vlotjes aan elkaar.

Regisseur Peter Jackson die eerder het mega spektakel The Lord of the Rings maakte, zoekt het ditmaal in het kleine. Af en toe is het filmen op de vierkante millimeter en sommige scènes worden eindeloos lang gerekt. Ondanks zijn lengte bleef The Lovely Bones toch boeien, het verhaal blijft spannend en er wordt goed geacteerd. Alleen die hemel...? Waarom is het nu nooit eens een rommelige middeleeuwse kroeg met veel drank en vrouwen in plaats van die eeuwige, verstilde en eenzame landschappen.

An Education **

Een op en top uitziende Britse film, lekker Jaren-60 sfeertje en drie Oscarnominaties is voldoende om na het zien van de trailer onmiddellijk mijn interesse te wekken.

Toch is An Education een film van de niet zo Engelse maar Deense regisseur Lone Scherfig naar een scenario van Nick Hornby (oa High Fidelity). An Education is een Coming-of Age-verhaal over de 17 jarige scholiere Jenny. Hoewel er hard gestudeerd moet worden om toelating tot Oxford te realiseren verveelt Jenny zich suf in het slaperige voorstadje van Londen waar ze woont. Welkome aflossing is dan ook de ontmoeting met de veel oudere, humoristische en vooral rijke David die haar als een ridder op een wit paard uit de regen redt. Wat er dan gebeurt laat zich makkelijk raden. Jenny wordt verliefd op de veel oudere chameur of liever gezegd ze valt voor de luxe en opwindende levensstijl van kunst, jazz-clubs, drank en duur eten. Jenny gaat helemaal los en past zich razendsnel snel aan haar nieuwe omgeving aan. Waarschuwingen van familie, vrienden en schooljuffrouwen worden achteloos weggeredeneerd door de naïeve maar welbespraakte Jenny.

Het is vooral het boeiende acteerspel van de jonge Carey Mulligan (die Jenny speelt) dat de film kijkbaar houdt. Het verhaal vond ik verder niet zo heel erg boeiend want voorspelbaar. Dit in tegenstelling tot mijn filmgenote die zich het mooi verpakte geheel goed liet smaken. Al met al is An Education een lekker wegkijkende en goed gelukte film. Blijft de vraag; zijn de drie Oscarnominaties voor zo'n luchtig product gerechtvaardigd. Beste Film; lijkt me een tikkeltje overdreven. Beste Actrice; Carey Mulligan (compleet met Carice van Houten mondje) is zeker een belofte maar voor een oscar is het nog veel te vroeg. Best Bewerkte Verhaal; met Up in the Air en Precious als concurrenten lijkt een prijs me erg onwaarschijnlijk. (Trailer)

Horror

De totale paniek en het ongeloof op het gezicht van Naomi van As (vriendin van Sven) verwoorden waarschijnlijk perfect wat 6,7 miljoen Nederlanders op dat moment voelden. Pure schaats-horror gisteravond op de Olympic Oval in Richmond. Man man, ik heb er gewoon slecht van geslapen. Dat je als schaatser slecht presteert, keihard tegen het ijs smakt of je een rondje vergist; het kan allemaal gebeuren maar om nu door je coach tijdens een Olympische finale de verkeerde baan te worden ingestuurd is bij mijn weten nog niet eerder voorgekomen. Wat een beelden; de woede van Sven en de totale ontreddering bij Kemkers. Ik hoop maar dat de nazorg en slachtofferhulp voor Kemkers goed geregeld is

Als Erica nu maar niet weer naar de fles grijpt want we zijn na vandaag natuurlijk verworden tot de risee van deze spelen met schaatsers in de verkeerde baan en met bobsleeërs waarvan de stuurman zo slecht is dat ze niet eens naar beneden meer durven.

Gevallen

"Hij kan zomaar vallen..." klonk het gisteren heel toepasselijk op een nat en koud Binnenhof. Satellietwagens, camera's, verslaggevers met microfonen zo groot als hengels en wij stonden er als twee ramptoeristen ineens met ons neus bovenop. Vóór ons de Trèvezaal waar op dat moment nog koortsachtig werd overlegd over het behoud van Balkenende IV. History in the making.

A Single Man **

Dat A Single Man is uitgedraaid op een verantwoord (want Amerikaans) en mooi gefilmd soft-homo-erotisch document is nauwelijks verwonderlijk als je weet dat regisseur Tom Ford ooit de hoogste creatieve baas van Gucci was. Opvallende carrièreswitch maar voor Tom maakt het blijkbaar weinig verschil of hij nu illusies verkoopt in de vorm van schijninnovaties als mode of via een mooi vorm gegeven verhaal op het witte doek.

Bovenstaande is iets te kort door de bocht (maar wel een lekkere opening) want A Single Man is in de eerste plaats een erg mooi gefilmd verhaal over rouw en hoe ieder mens dit op zijn eigen manier verwerkt. We zien een dag uit het leven van professor George Falconer die verder moet nadat zijn partner Jim door een auto ongeluk om het leven is gekomen. Nu speelt het verhaal in 1962 en toen was het in het homofobe Amerika nog helemaal niet zo eenvoudig om als homo-stel door het leven te gaan en hierdoor is het voor George nauwelijks mogelijk uiting te geven aan zijn verdriet. De jaren 60 stijl wordt erg mooi weergegeven (er wordt overal lekker stevig gerookt) en Tom heeft een perfect gevoel voor kleur en sfeer; als een soort van Philips Ambi Light TV veranderen de omgevingskleuren met de stemmingen en ontmoetingen van George. Colin Firth (die hordes vriendinnen liet zwijmelen met zijn rol als Mr. Darcy in Pride and Prejudice) heeft eindelijk zijn Oscarnominatie als beste acteur met zijn rol als de achterblijvende partner. Julianne Moore is ook van de partij en mag weer eens laten zien dat ze zo goed een neurotische en instabiele vrouw van middelbare leeftijd kan spelen.

Voor Gerorge is het verlies van zijn partner onverteerbaar en zo confronterend hard dat verder leven alleen maar pijn doet. Dit gegeven wordt rustig uitgewerkt omgeven door mooie kleuren. De homo-erotische scènes worden keurig op tijd afgekapt zodat het zelfs voor de gemiddelde Amerikaan te verdragen zal zijn. Kortom Tom Ford heeft met zijn regiedebuut een degelijke en goed geacteerde film afgeleverd. Voor mij blijft het hier echter bij. De parade van mooie mannen met Adonis-achtige lijven in mooie kleren, de clichématige zinnen en een verhaal met een te gekunsteld einde waren voor mij toch echt te mager om te kunnen blijven boeien.

A Serious Man ****

Mijn liefde voor stroef lopende conversaties heeft me al zoveel lol opgeleverd dat ik onmiddellijk opleef als ik er één aan voel komen. Of het nu gaat om moeizaam lopende sollicitatie procedures, onmogelijke onderhandelingen of knarsende dates, op de één of ander manier ben ik meestal degene die van dit soort situaties geniet.

Tot zover het echte leven; in de bioscoop zijn de gebroeders Coen de meesters van de briljante dialoog vooral als deze moeizaam dienen te verlopen. Wat dat betreft kwam ik bij hun nieuwste film; A Serious Man ruimschoots aan mijn trekken. Man, wat zitten daar een pareltjes van dialoog en hilarische situaties in. Nu kan ik heel goed begrijpen dat niet iedereen deze film zal waarderen omdat er misschien te weinig in gebeurt maar daar gaat het niet om. Er gebeurt eigenlijk meer dan genoeg; in ieder geval in het leven van de hoofdfiguur Larry Gopnik. Het tegenstrijdige is echter dat Larry hier niet als een standaard Amerikaanse held het tij laat keren door zo ongeveer halverwege de film tegen zijn eigen lot in opstand te komen en het heft in handen te nemen. Nee Larry komt niet verder dan zo nu en dan te mompelen: "Dat hij niks heeft gedaan". Ondertussen wil zijn vrouw van hem scheiden omdat ze een verhouding heeft heeft met zijn vriend, wordt hij gechanteerd door één van zijn studenten, zijn dochter steelt zijn geld voor een neus-correctie en zijn zoon doet niet anders dan drugs snuiven en tv kijken. Probeer je dan maar eens staande te houden als goedwillende antiheld.

A Serious Man speelt in een zwaar Joods Amerikaans milieu eind jaren 60. Veel lelijke gezichten, behaarde lichamen en vooral heel veel Joodse gebruiken en termen. Gaandeweg alle ellende die Larry overspoelt vraagt hij zich steeds harder af waarom God hem zo op de proef stelt. Als man van de wetenschap (wiskundige) wordt Larry heen en weer geslingerd tussen Faith en Science. Hij kan álles berekenen maar begrijpen is iets heel anders. Larry is al tevreden als hij zou weten wat de bedoeling van dit alles is maar komt in zijn zoektocht geen stap verder. A Serious Man laat overduidelijk zien dat niemand wint in het leven ofwel "Life is a Loosing Game" en in het Universum van de Coen Brothers is dan ook niemand werkelijk gelukkig en er is ook nog eens weinig hoop voor de toekomst. Als je daar niet vrolijk van wordt.

Niet de beste Coen film maar bij vlagen aandoenlijk grappig met flitsen van genialiteit.

Un Prophète ****

Lekker is dat, het is pas februari en ik heb het gevoel nu al de spannendste film van het jaar te hebben gezien. Un Prophète is een Franse gevangenisfilm die ondanks zijn lengte (twee en half uur) van begin tot eind weet te boeien. Malik, een 19 jarige Franse jongen, belandt met 6 jaar gevangenisstraf voor de boeg in een grauwe gevangenis. Waarom hij daar zit en wat zijn achtergronden zijn wordt nauwelijks uit de doeken gedaan. Wel is het onmiddellijk duidelijk dat de naïeve Malik weinig kans heeft zichzelf staande te houden in het harde gevangenismilieu. Om te overleven is hij gedwongen om, in ruil voor bescherming, (smerige) opdrachten uit te gaan voeren voor een bende Corsicaanse criminelen die in de gevangenis de dienst uitmaken. Tot zover is Un Prophète niet anders dan de meeste andere films die zich in de geïsoleerde omgeving van een gevangenis afspelen. Wat deze film bijzonder en anders maakt is het feit dat de Franse regisseur Jacques Audiard de bekende codes en ethiek van het gevangenisgenre gebruikt om juist het karakter en ontwikkeling van de hoofdrolspelers uit te diepen. Door zijn sluwheid weet Malik zich langzaam op te werken in de pikorde van de gevangenis en zien we tegelijkertijd de macht van de Corsicaanse Maffiabaas steeds meer afnemen.

Un Prophète is rauw tot op het bod en de gevangenis-romantiek is ver te zoeken. Sommige scènes zijn nauwelijks te verdragen en de constant aanwezige spanning maken het tot een intense kijkervaring. Tahar Rahim (die de rol van Malik speelt) is een ijzersterke belofte en Niels Arestrup speelt zo echt dat je de eenzaamheid en vermoeidheid van de oude Corsicaanse bendeleider gewoon kunt voelen. De overige gedetineerden worden gespeeld door niet-professionele acteurs en lijken zo uit de bajes te zijn geplukt. Dat de gevangenis een uitstekende springplank is voor een criminele carriére en goed voor je connecties als je weer vrij komt wisten we al maar toch roept deze film automatisch vragen op over hoe zinvol het allemaal is. Malik maakt in ieder geval dankbaar gebruik van alle mogelijkheden en middelen die het Franse gevangenissysteem hem biedt.

Audiard geeft het geheel een spirituele lading door Malik van tijd tot tijd visioenachtige hallucinaties te laten ondergaan. Iets dat wat mij betreft achterwege gelaten had kunnen worden; Un Prophète is op zichzelf al huiveringwekkend en boeiend genoeg. (Trailer)

Teza *

Soms heb ik helemaal gehad met al die maatschappelijk geëngageerde films uit het kunstzinnige arthouse circuit. Zeker na de smakelijke hapklare brokken van Avatar waarbij er zonder na te denken lekker veel te genieten viel. Het was niet de bedoeling maar op de één of andere manier zat ik in het filmhuis van Bussum naar de film Teza van de Ethiopische filmmaker Haille Gerima te kijken. Het begin zag er nog wel aardig uit maar al na 10 minuten had ik in de gaten dat dit op een kijkers-kwelling van jawelste zou gaan uitlopen met name omdat ons voor aanvang van de film verteld was dat hij twee en half uur zou gaan duren.

Het verhaal van de in Duitsland opgeleide arts die terugkeert naar zijn thuisland Ethiopië met als droom om de gezondheid van zijn landgenoten te verbeteren is filmisch nauwelijks interessant door de enorme politieke lading die Gerima aan zijn film meegeeft. Eindeloos wordt er in een overdreven jaren 70 stijl door Duitse studenten gediscussieerd over politiek, dictatuur en toekomstdromen. De maker heeft ongetwijfeld goede bedoelingen met deze film over de problemen in zijn land maar zoveel ellende, problemen en met name het kwellend trage tempo vergden teveel van mij. (Trailer; als je durft).

Positief was de perfect gegrilde tonijn van Archibald die ik voorafgaand aan de film had.

Avatar ***

Enter the World

Een regenachtige vrije vrijdag leent zich uitstekend voor een middagje bioscoopspectakel. Zodoende hesen wij onszelf de gezellig verlichte showbiztrap van die vreselijke Pathé-ArenA op om in 3D-Imax Avatar te zien.

Al zoveel over gezegd, gelezen en gehoord; het verhaal zou tegenvallen, hij duurt te lang en de acteerprestaties zijn al helemaal onder de maat. Ik moet zeggen; het is ons niet tegengevallen. Als je de nuance zoekt en van subtiel acteerwerk houdt heb je bij Avatar niet veel te zoeken en wordt het een lange zit. Bij Avatar is het Goed tegen Kwaad, de onschuld met pijl en boog tegen een technisch superieure overmacht waarbij uiteindelijk het goede overwint. Voor het gemak zijn de onschuldige en wijze bosbewoners een soort blauwe reuzensmurfen zodat lekker duidelijk is wie bij wie hoort. De kracht van Avatar zit niet in het verhaal maar overduidelijk in de techniek en de speciale effecten. Door het speciale 3D-brilletje waan je jezelf drie uur lang in een droomwereld waarin het mos groen oplicht als je er overheen loopt, je aangevallen wordt door vreselijk enge reuzenwolven en waar je je staart gewoon in een draak plugt om vervolgens weg te vliegen.

We hebben ons prima vermaakt, maar dan wel in 3D want anders ben ik bang dat je het snel zat bent.

Das Weisse Band **

Eine Deutsche Kindergeschichte

Das Weisse Band is het nieuwe product van de Oostenrijkse filmmaker Michael Haneke. Helaas heeft zijn vorige werk Caché mij nooit erg kunnen boeien maar omdat Das Weisse Band overal in de prijzen valt en in Duitsland zelfs is uitgeroepen tot Beste Europese Film van 2009 heb ik me er toch aan gewaagd.

De film gaat over een Duits Boerendorp, begin 1900 dat kreunt onder het juk van een feodaal systeem. Alles lijkt zijn gewone gang te gaan totdat het dorp ineens geteisterd wordt door een aantal nare en onverklaarbare gebeurtenissen. Het paard van de dokter struikelt over een gemeen gespannen draad, een schuur brandt af en er verdwijnen twee kinderen die later mishandeld worden teruggevonden. Het lijkt of de kinderen hier iets mee te maken hebben maar wat is hun rol? En wat is het effect van de witte band? Hoe het ook zit, de dorpsjeugd is tegen het einde van de film danig niet in orde en hierin lijkt Haneke een verklaring te zien voor de oorsprong van het latere fascisme en de twee wereldoorlogen die daarop volgden.

Grote thema's die het lokale verhaal en de film ontstijgen maar wat in mijn ogen een dodelijk saaie en naargeestige film (in zwart/wit) oplevert. Misschien lag het aan mijn stemming en was mijn verwachting verkeerd maar het geheel kreeg mij niet in haar greep en door de lange speelduur begon mijn chronisch tekort aan slaap ook nog eens danig op te spelen.

Nothing Personal ***

Het begin is zwijgzaam, traag en bevreemdend maar naarmate de film vordert wordt het "verhaal" van een Nederlandse vrouw die vlucht voor haar omgeving, relatie en natuurlijk voor zichzelf boeiender. Anne (zoals ze later blijkt te heten) laat alles achter zich en vertrekt met alleen een rugzak en blauw tentje naar het wonderschone maar desolate en ruige Ierland. Wat haar beweegreden zijn wordt niet echt uit de doeken gedaan en de zwijgzame Anne laat ook al niet bijster veel over zichzelf los. Wel past ze met haar lange rode haren en naturel uiterlijk buitengewoon goed in het Ierse landschap, ze gaat er als het ware in op. Voordat ze helemaal afglijdt in een zwervend bestaan vindt ze onderdak op een idyllisch schiereilandje in een "cottage" zoals wij ons een cottage graag voorstellen. In ruil voor werk krijgt ze eten en onderdak van de enige bewoner (een belezen en in afzondering levende weduwenaar) met als enige regel; geen persoonlijke contact, geen persoonlijke vragen. Zodoende leven Anne en de vriendelijke huisbaas zwijgzaam naast elkaar. Hoewel de combinatie van de mooie Anne en de veel oudere introverte weduwenaar vreemd is werkt hij wel want naarmate de tijd vordert raken de twee in elkaar geïnteresseerd en groeien langzaam naar elkaar toe. Wie wordt de eerste die de regels breekt?

Nothing Personal is het knap gemaakte en prachtig gefilmde regie debuut van de Nederlandse(?) Urszula Antoniak waarvoor ze maar liefst vier Gouden Kalveren (waaronder Beste Film en Beste Regie) ontving. Lotte Verbeek speelt met veel gevoel de rol van Anne. Nothing Personal vertelt een verhaal in beelden waarbij veel aan de verbeelding wordt over gelaten. (Trailer)

Vooruit & Achteruit

Mijn kerst is meer dan prima verlopen met een overdaad aan cultuur, lekker eten en het mooiste kado in jaren (zie boven). Nu even niks om handen om vervolgens vanuit een verlaten landhuis ergens in het buitenland onder het toeziend oog van een Blue Moon geheel in stijl het nieuwe jaar in te springen. Voor ik vertrek toch nog even een terugblik; Filmisch was 2009 geen topjaar, voor mij althans want aan het aanbod lag het niet. Mijn filmbezoek bleef nogal achter bij mijn ambities waardoor ik dit jaar ben blijven steken op een schamele 44 bezochte bioscoopfilms. In alle andere opzichten was 2009 een beter jaar. Zowel qua werk, financieël als in de liefde was het een prima jaar. Laat 2010 maar komen, we denderen gewoon in hetzelfde tempo door.