Teza *

Soms heb ik helemaal gehad met al die maatschappelijk geëngageerde films uit het kunstzinnige arthouse circuit. Zeker na de smakelijke hapklare brokken van Avatar waarbij er zonder na te denken lekker veel te genieten viel. Het was niet de bedoeling maar op de één of andere manier zat ik in het filmhuis van Bussum naar de film Teza van de Ethiopische filmmaker Haille Gerima te kijken. Het begin zag er nog wel aardig uit maar al na 10 minuten had ik in de gaten dat dit op een kijkers-kwelling van jawelste zou gaan uitlopen met name omdat ons voor aanvang van de film verteld was dat hij twee en half uur zou gaan duren.

Het verhaal van de in Duitsland opgeleide arts die terugkeert naar zijn thuisland Ethiopië met als droom om de gezondheid van zijn landgenoten te verbeteren is filmisch nauwelijks interessant door de enorme politieke lading die Gerima aan zijn film meegeeft. Eindeloos wordt er in een overdreven jaren 70 stijl door Duitse studenten gediscussieerd over politiek, dictatuur en toekomstdromen. De maker heeft ongetwijfeld goede bedoelingen met deze film over de problemen in zijn land maar zoveel ellende, problemen en met name het kwellend trage tempo vergden teveel van mij. (Trailer; als je durft).

Positief was de perfect gegrilde tonijn van Archibald die ik voorafgaand aan de film had.

Avatar ***

Enter the World

Een regenachtige vrije vrijdag leent zich uitstekend voor een middagje bioscoopspectakel. Zodoende hesen wij onszelf de gezellig verlichte showbiztrap van die vreselijke Pathé-ArenA op om in 3D-Imax Avatar te zien.

Al zoveel over gezegd, gelezen en gehoord; het verhaal zou tegenvallen, hij duurt te lang en de acteerprestaties zijn al helemaal onder de maat. Ik moet zeggen; het is ons niet tegengevallen. Als je de nuance zoekt en van subtiel acteerwerk houdt heb je bij Avatar niet veel te zoeken en wordt het een lange zit. Bij Avatar is het Goed tegen Kwaad, de onschuld met pijl en boog tegen een technisch superieure overmacht waarbij uiteindelijk het goede overwint. Voor het gemak zijn de onschuldige en wijze bosbewoners een soort blauwe reuzensmurfen zodat lekker duidelijk is wie bij wie hoort. De kracht van Avatar zit niet in het verhaal maar overduidelijk in de techniek en de speciale effecten. Door het speciale 3D-brilletje waan je jezelf drie uur lang in een droomwereld waarin het mos groen oplicht als je er overheen loopt, je aangevallen wordt door vreselijk enge reuzenwolven en waar je je staart gewoon in een draak plugt om vervolgens weg te vliegen.

We hebben ons prima vermaakt, maar dan wel in 3D want anders ben ik bang dat je het snel zat bent.

Das Weisse Band **

Eine Deutsche Kindergeschichte

Das Weisse Band is het nieuwe product van de Oostenrijkse filmmaker Michael Haneke. Helaas heeft zijn vorige werk Caché mij nooit erg kunnen boeien maar omdat Das Weisse Band overal in de prijzen valt en in Duitsland zelfs is uitgeroepen tot Beste Europese Film van 2009 heb ik me er toch aan gewaagd.

De film gaat over een Duits Boerendorp, begin 1900 dat kreunt onder het juk van een feodaal systeem. Alles lijkt zijn gewone gang te gaan totdat het dorp ineens geteisterd wordt door een aantal nare en onverklaarbare gebeurtenissen. Het paard van de dokter struikelt over een gemeen gespannen draad, een schuur brandt af en er verdwijnen twee kinderen die later mishandeld worden teruggevonden. Het lijkt of de kinderen hier iets mee te maken hebben maar wat is hun rol? En wat is het effect van de witte band? Hoe het ook zit, de dorpsjeugd is tegen het einde van de film danig niet in orde en hierin lijkt Haneke een verklaring te zien voor de oorsprong van het latere fascisme en de twee wereldoorlogen die daarop volgden.

Grote thema's die het lokale verhaal en de film ontstijgen maar wat in mijn ogen een dodelijk saaie en naargeestige film (in zwart/wit) oplevert. Misschien lag het aan mijn stemming en was mijn verwachting verkeerd maar het geheel kreeg mij niet in haar greep en door de lange speelduur begon mijn chronisch tekort aan slaap ook nog eens danig op te spelen.

Nothing Personal ***

Het begin is zwijgzaam, traag en bevreemdend maar naarmate de film vordert wordt het "verhaal" van een Nederlandse vrouw die vlucht voor haar omgeving, relatie en natuurlijk voor zichzelf boeiender. Anne (zoals ze later blijkt te heten) laat alles achter zich en vertrekt met alleen een rugzak en blauw tentje naar het wonderschone maar desolate en ruige Ierland. Wat haar beweegreden zijn wordt niet echt uit de doeken gedaan en de zwijgzame Anne laat ook al niet bijster veel over zichzelf los. Wel past ze met haar lange rode haren en naturel uiterlijk buitengewoon goed in het Ierse landschap, ze gaat er als het ware in op. Voordat ze helemaal afglijdt in een zwervend bestaan vindt ze onderdak op een idyllisch schiereilandje in een "cottage" zoals wij ons een cottage graag voorstellen. In ruil voor werk krijgt ze eten en onderdak van de enige bewoner (een belezen en in afzondering levende weduwenaar) met als enige regel; geen persoonlijke contact, geen persoonlijke vragen. Zodoende leven Anne en de vriendelijke huisbaas zwijgzaam naast elkaar. Hoewel de combinatie van de mooie Anne en de veel oudere introverte weduwenaar vreemd is werkt hij wel want naarmate de tijd vordert raken de twee in elkaar geïnteresseerd en groeien langzaam naar elkaar toe. Wie wordt de eerste die de regels breekt?

Nothing Personal is het knap gemaakte en prachtig gefilmde regie debuut van de Nederlandse(?) Urszula Antoniak waarvoor ze maar liefst vier Gouden Kalveren (waaronder Beste Film en Beste Regie) ontving. Lotte Verbeek speelt met veel gevoel de rol van Anne. Nothing Personal vertelt een verhaal in beelden waarbij veel aan de verbeelding wordt over gelaten. (Trailer)

Vooruit & Achteruit

Mijn kerst is meer dan prima verlopen met een overdaad aan cultuur, lekker eten en het mooiste kado in jaren (zie boven). Nu even niks om handen om vervolgens vanuit een verlaten landhuis ergens in het buitenland onder het toeziend oog van een Blue Moon geheel in stijl het nieuwe jaar in te springen. Voor ik vertrek toch nog even een terugblik; Filmisch was 2009 geen topjaar, voor mij althans want aan het aanbod lag het niet. Mijn filmbezoek bleef nogal achter bij mijn ambities waardoor ik dit jaar ben blijven steken op een schamele 44 bezochte bioscoopfilms. In alle andere opzichten was 2009 een beter jaar. Zowel qua werk, financieël als in de liefde was het een prima jaar. Laat 2010 maar komen, we denderen gewoon in hetzelfde tempo door.

Whatever Works ****

Cynische oude man krijgt een relatie met een veel te jong en te mooi naïef meisje uit de provincie. Een beproefd recept in de handen van de inmiddels 74 jarige Woody Allen. Na Barcelona (Vicky Cristina, Barcelona) en Londen (Match Point en Cassandra's Dream) speelt Whatever Works zich weer af op vertrouwde bodem; New York.

Daar vindt het chagrijnige en pessimistische zelfbenoemde genie, Boris op een dag de jonge en mooie Melody onder zijn voordeurtrap. Melody blijkt van huis weggelopen en trekt meteen bij Boris in. Dit zet het leven van de filosofische voormalig deeltjeswetenschapper die over werkelijk alles een theorie heeft volkomen op zijn kop. Helemaal als blijkt dat de oer conservatieve ouders van Melody haar één voor één uit het achterlijke zuiden van Amerika achterna komen gereisd en ieder een even snelle als wonderbaarlijke transformatie doormaakt met Boris als zwartgallig middelpunt.

Zelfs Boris die het leven toch vooral als een tragische, wrede en ongelukkige ervaring beschouwt begint de lol in te zien van van al het ongevraagde bezoek en de ene hilarische dialoog wordt opgevolgd door de volgende lachwekkende scène. De lange monologen waarin Boris zich vanuit de film tot de kijker in de zaal richt is geen nieuwe techniek in Allen's universum maar blijft toch leuk en origineel.

Whatever Works is ooit door Allen geschreven als toneelstuk en dat is goed te merken. Veel dialoog en gekunstelde ontmoetingen en stuk voor stuk boeiende karakters. Maar laat ik daar nu net van houden en daarom vond ik het (ondanks het nogal moraliserende einde) een heerlijke film zoals ik die van Woody Allen verwacht.

IDFA

Met meer dan 300 spraakmakende documentaires in een ruime week het leukste film festival van het jaar. Onder het motto "De werkelijkheid verzin je niet" en met de beste commercial van het jaar ging gisteren in de bioscopen rond het Rembrandtplein de 22ste editie van start met de Poolse film: War games and the man who stopped them.

Hilarisch, schokkend, ontluisterend, historisch, creatief of juist volkomen onbegrijpelijk en saai; dat is de charme van het IDFA. Ik word er altijd heel erg gulzig en gretig van en het voelt als een kind in een snoepwinkel als ik het programma zie. Vandaag ben ik lekker vrij. Met plezier verwaarloos ik mijn werk om de hele dag in bioscoopstoelen door te brengen en pas diep in de nacht te eindigen in de Escape op een van de beruchte IDFA Dance Nights.

Kaartjes bemachtigen blijft een crime maar voor de doordouwers en nieuwsgierigen klik hier voor het complete programma.

New York, I Love You ***

In een mozaïek- of ensemble film spelen spelen een groot aantal personages een belangrijke rol met meestal meerdere verhaallijnen die elkaar op een bepaald moment overlappen, kruisen of samenkomen.

New York, I love You is zo'n mozaïekfilm alleen bestaat deze uit losstaande verhalen waarbij sommige flinterdun met elkaar verbonden zijn terwijl de meeste geen enkel onderling raakvlak hebben. Onderlinge samenhang is er wel want zoals de titel al verraadt gaat het hier om een ode aan "The City that Never Sleeps". New York, I Love You is een "project" waarbij 10 regisseurs hun eigen scène mochten samenstellen en draaien waarbij de liefde tussen mensen centraal moest staan. Het resultaat is een caleidoscoop van fraaie losse scènes, mooie muziek en sfeervolle beelden. Maar ja met zo'n fotogenieke stad als New York en een aantal goede regisseurs kan dit nauwelijks misgaan. Misschien lag het aan mijn "mood van de avond" of het kwam omdat Nathalie Portman een verhaaltje voor haar rekening nam, maar ik vond het een mooie en onderhoudende film, ook al zijn niet alle verhalen even sterk en ondanks dat mijn sneakgenoten er heel anders over dachten. Na Paris Je T'Aime was het nu de beurt aan New York en het schijnt dat Shanghai en Rio de Janairo de volgende steden zijn die een multi-regisseur ode aan de liefde kunnen verwachten.

De Helaasheid der Dingen ***

Zo'n titel trekt onmiddellijk de aandacht en aangezien ik sinds Aanrijding in Moscou en Ex-Drummer een zwak heb voor Vlaamse films waren de verwachtingen meer dan gemiddeld gespannen.

De Helaasheid der Dingen gaat over de 13-jarige Gunther Strobbe die in het plaatsje Reetveerdegem (bestaat niet echt) opgroeit in het huis van zijn oma (die een hart heeft dat groter is dan haar pensioen) tezamen met zijn alcoholistische vader en een stuk of wat al even dorstige ooms. De mannen zijn stuk voor stuk teruggekeerd naar het ouderlijk huis omdat ze in het normale leven totaal mislukt zijn. De dagen van de "Nonkels" bestaan hoofdzakelijk uit een routine van cafébezoek, veel drinken (elke dag dronken is immers ook een geregeld leven), over vrouwen praten, nog meer drinken en hilarische kroegspelletjes. Zo zijn we getuige van bizarre situaties zoals een wedstrijd naaktfietsen of een officiele poging het wereldrecord bierdrinken te vestigen. Dat overigens met gemak wordt gewonnen door Nonkel Koen die daarna vrolijk in zijn auto stapt om naar huis te rijden onder het uitroepen van de woorden: "Ik ga een pintje vatten".

Regisseur Felix van Groeningen geeft op een prachtige manier het nietszeggende en lege leven van de Strobbes weer zoals gezien door de ogen van de jonge Gunther. Dit levert zowel hilarische als tragische en zelfs pijnlijke scènes op. De film begint sterk met het introduceren van de personages maar op driekwart van de film zakt het geheel wat in. De broers blijven maar drinken terwijl er over hun achtergrond of verleden weinig tot niets bekend wordt. Daardoor blijft het geheel wat oppervlakkig. Toch weten de Nonkels je telkens weer te verrassen met name met hun onuitputtelijke repertoire aan drink-liederen:

Het wonder is geschied,

Het wonder is geschied,

Mijn pruim is nat

Maar het regent niet...

wordt er uitbundig gezongen tegen een 13-jarig meisje.

"Het trof me opnieuw dat alles van schoonheid kapot moest of vertrok uit ons dorp", mijmert de op zijn jeugd terugblikkende Gunther die uiteindelijk aan het beklemmende milieu van zijn zuipende familie ontsnapt en succesvol schrijver is geworden. De Helaasheid der Dingen (naar het boek van Dimitri Verhulst) past naadloos in het rijtje van uitmuntende Vlaamse films en Vlaanderen zou gek zijn om dit monument niet in te zenden voor de Oscar voor Beste Niet Engelstalige film. (Trailer)

Fish Tank **

Hyperrealistisch Kitchen Sink Drama dat zich afspeelt in een troosteloze Engelse prachtwijk. In deze deprimerende omgeving moet de 15-jarige grofgebekte Mia zich staande zien te houden terwijl ze van school is gestuurd en thuis een (dronken) moeder die alleen met zichzelf bezig is en een jonger zusje heeft. Om aan al deze ellende te ontsnappen heeft Mia een droom; danser worden.

De Engelse filmmaakster Andrea Arnold trekt er ruim twee uur voor uit om te laten zien dat dit de dappere Mia nooit zal lukken. Als je in Engeland in de verkeerde buurt geboren bent is het in de ogen van filmmakers blijkbaar onmogelijk daaraan te ontsnappen. Voor mij was dit teveel ellende, uitzichtloosheid en problemen achter, boven en naast elkaar. Er wordt goed geacteerd maar het verhaal kabbelde teveel voort zonder duidelijke lijn. Nou is dat nogal persoonlijk want mijn sneak-genote-van-de-avond dacht daar juist heel anders over; zij vond het een mooie en boeiende film. Na anderhalf uur verlangde ik hevig naar het einde en een borrel maar ondanks dat in mijn ogen het ene na het andere prachtige eindshot langskwam werd dit door Arnold keer op keer uitgesteld.

La Voix Humaine ****

Lange zwarte haren, een brutale gezichtsuitdrukking en een aangenaam raspend stemgeluid; in het dagelijks leven kan ik aan die combinatie al nauwelijks weerstand bieden, laat staan als iemand daarbij ook nog (klassiek) kan acteren. Kortom ik ben een fan van Halina Reijn en daarom volkomen bevooroordeeld over alles wat ze doet.

Donderdagavond zat ik in de (nieuwe) Stadsschouwburg voor de voorstelling La Voix Humaine van het Amsterdams Toneel. La Voix Humaine is een voorstelling waarbij Halina de enige actrice op het toneel is en een vrouw speelt die voor de laatste keer belt met haar ex-geliefde in een ultieme poging de breuk te lijmen. Ze begint opgewekt en zelfverzekerd maar naarmate het gesprek (en de tijd) vordert wordt ze steeds wanhopiger en afhankelijker om uiteindelijk te beseffen dat alles voorbij is en haar geliefde voor een ander heeft gekozen. Als publiek kijk je recht in de huiskamer van de vrouw. Het geeft een Jambers-achtig voyeuristisch gevoel alle privé handelingen en het gesprek te kunnen volgen van een vrouw die zich onbespied waant. Dat je de andere kant van de lijn (en het verhaal) niet hoort geeft een extra dimensie en doet een behoorlijk beroep op je inlevingsvermogen. De vrouw blijft maar praten want zolang ze praat is er hoop; elke zin kan de laatste zijn, elke pauze noodlottig. Ondertussen moet ze ook nog proberen de lijn open te houden en anderen die per ongeluk op de lijn zitten weg te jagen.

Jean Cocteau schreef de toneelmonoloog in 1927 en dat is goed te merken. De telefoon zit nog aan een draadje en verbindingen komen via een operator die consequent Juffrouw wordt genoemd tot stand. Dat is even vreemd maar eenmaal gewend geven deze beperkingen juist extra spanning. La Voix Humaine is een anderhalf uur durende krachttoer, het onderwerp is universeel, herkenbaar en rauw en de muziek passend en indringend.

"Ophangen is het moeilijkst", fluistert de vrouw als één van haar laatste zinnen. Ophangen in het besef dat hierna een dreigende leegte je als een zwart gat aanstaart. (Trailer)

Passwords

Vanmiddag hoorde ik op de radio iemand vertellen dat onlangs door een fout duizenden adresgegevens en passwords van evenzovele Hyves-gebruikers openbaar op het internet beland waren. Naar aanleiding hiervan had hij onderzocht welke passwords zoal gebruikt werden. Wat bleek; alle advies om vooral complexe passwords gecombineerd met cijfers en karakters te gebruiken wordt massaal genegeerd. Meest gebruikt is de naam van het huisdier (althans ik neem aan dat Snuf of Witje niet de namen van je kinderen zijn), op de voet gevolgd door namen van echtgenotes, straten, geliefdes, kinderen of voetbalclubs. Volgens de spreker (die zichzelf deskundige noemde) was dit met de alsmaar voortschrijdende digitalisering volkomen onverantwoord. Makkelijk praten vanuit je deskundigen-stoel want het gevolg van deze vooruitgang en bijbehorende beveiliging is dat ik ondertussen meer gebruikersnamen en passwords in mijn hoofd heb dan sleutels aan mijn sleutelbos. Vroeger was alles makkelijker en overzichtelijker; zeker in het geval van passwords. Lange tijd had ik gewoon één password voor alles: Geheim. Als iemand dan vroeg: "Wat is je password?", antwoordde je doodleuk: "Dat is geheim".

Ik krijg er steeds meer moeite mee; zeker als je om de zoveel tijd ook nog eens gedwongen wordt van password te veranderen. Mijn ervaring is dat vieze passwords het best blijven hangen: Diaree of Maagzuur en meer van dat soort lichamelijke ellende beklijft het best. Een niet bestaand woord werkt ook goed. Laatst moest ik op mijn werk vanwege een kort verblijf in het buitenland mijn password aan iemand overdragen. "Kotsbakla", schreef ik op zo'n geel plakbriefje. "Wie heeft er nu zo'n password?!!", reageerde mijn collega verbaast. "Precies", zei ik.

Filmweken

Het staat bekend als de leukste AH-Actie van het jaar; de AH-Filmweken. Gevolg is wel dat de bioscoopzalen van álle filmhuizen de hele maand september ineens bomvol zitten met publiek dat de rest van het jaar zijn films waarschijnlijk lekker comfortabel vanaf DVD op de eigen TV bekijkt. Het begint al in de rij voor de AH-Kassa waar enthousiaste kassières je filmbonnen blijven toestoppen; ook al probeer je duidelijk te maken dat je er al zoveel hebt dat je er een muur mee zou kunnen behangen. Vervolgens lange rijen bij de bioscoopkassa's met naar bonnen zoekende mensen want de meerderheid schijnt die dingen op het moment suprème ineens kwijt te zijn. Van die vrolijke vijftigers met volle culturele agenda's, een groot sociaal netwerk en zeeën van tijd. Nu zou je denken dat ze daarom lekker 's middags gaan om dan heel tacktvol rond borreltijd weer buiten te staan maar dat vertikken ze dus. Massaal bezet het AH-bonnen-publiek alle avondplaatsen om zich al ritselend, fluisterend of hardop vragen stellend door het verhaal te werken.

Gelukkig is vandaag de laatste dag van deze sympathieke AH-filmbonnenactie. Heerlijk, vanaf morgen weer voldoende stoelen en je favoriete plek gewoon beschikbaar. En het AH-bonnenpubliek; dat kan na vandaag onvermoeibaar verder Nordic-walken, bridgen of mid-weekjes weg. Tot volgend jaar.

La Siciliana Ribelle ***

De bedoeling is om zo kort mogelijk op de films te zitten die dit blog halen. La Siciliana Ribelle draait al een een tijdje in de Amsterdamse bioscopen en valt er daarom eigenlijk een beetje buiten de scope maar toch is hij de moeite waard om op te nemen.

De Omertà is de beruchte zwijgplicht van de Italiaanse Maffia. Als onderdeel van een Italiaanse Maffia-Clan of maffialid praat je niet over de (mis)daden begaan door je eigen groep laat staan dat je verraad pleegt of bekentenissen aan de politie aflegt.

La Siciliana Rebelle is gebaseerd op het (echte) leven van de Siciliaanse Rita Atria. Als dochter van een Siciliaanse maffia baas hield ze als kind jarenlang dagboeken bij waarin ze nauwgezet optekende hoe de maffia praktijken er op het Italiaanse eiland aan toegingen. Als haar vader en later ook haar broer in de als maar heviger wordende maffia-oorlog worden vermoord besluit de dan 17-jarige Rita naar de openbare aanklager van Palermo te stappen met haar dagboeken onder haar arm. De dagboeken blijken zoveel juiste informatie te bevatten dat onderzoeksrechter Paulo Borsellino hiermee de sleutel in handen heeft om een grootst proces tegen de kopstukken van de Sciciliaanse maffia te beginnen. Vanaf dat moment zijn Rita's dagen geteld. Ze wordt opgenomen in een getuigenbeschermings programma, krijgt een andere identiteit, ze wordt verworpen en bedreigd door haar vriend, haar geboortestad en zelfs haar moeder wil niets meer van haar weten.

De film laat zien hoe machtig en nietsontziend de Maffia in Italië is. Na Gomorra en Il Divo is dit de derde film in korte tijd die een reëel en niet-geromantiseerd beeld van de maffia laat zien. Niks geen Godfather-achtige heroïek ondersteund door mooie vioolmuziek. In plaats daarvan zien we een misdaadorganisatie die een heel land in zijn greep houdt en waar een non snel de luiken sluit als op het pleintje beneden een man wordt vermoord. Mooi gefilmd maar soms is het verhaal mij iets te spannende gemaakt (ik kan niet geloven dat het er in de rechtzaal echt zo is toegegaan als in de film). Gaandeweg wordt de film steeds beklemmender. De bevrijding en rechtvaardiging die Rita zocht keert zich tegen haar en voelt steeds meer als een gevangenis. Uiteindelijk betalen onderzoeksrechter Borsellino en Rita een hoge prijs voor hun dappere strijd. Indrukwekkend zijn de authentieke beelden aan het einde waar we heel even de echte Rita te zien krijgen.

9 ****

When our world ended, their mission began...

Een aantal weken geleden kreeg ik in de bioscoop een trailer voorgeschoteld waarin onmiddellijk de hand van de Amerikaanse excentrieke filmproducent Tim Burton te herkenen viel. Burton's (animatie)films kenmerken zich vaak door donkere gotic-achtige-horror-decors, interieurs en kostuums die gebaseerd zijn op Victoriaanse architectuur en de hoofdpersoon is meestal een randfiguur, een outcast of verschoppeling die niet begrepen wordt door zijn naaste omgeving.

Hoewel Tim Burton zich wel degelijk met het tot stand komen van 9 heeft bemoeid is de film gemaakt door van Shane Acker. Als animatiestudent werkte Acker 4,5 jaar aan zijn afstudeerfilm 9 (2005). Het 11 minuten durende computeranimatie "filmpje" werd overladen met prijzen en ontving zelfs een Oscarnominatie. Vanaf dat moment veranderde de carrière van Acker in een droomcarrière want het werd opgepikt door Burton met het verzoek er een bioscoopfilm van te maken.

9 gaat over 9 lappen poppen die, in een wereld waarin geen mensen meer leven, moeten zien te overleven. De wereld die nog bestaat wordt geregeerd door agressieve machines die ooit door mensen zijn gemaakt. De poppen-kolonie heeft zich jarenlang verstopt voor de machines maar nieuwkomer 9 weet de anderen te overtuigen dat verstoppen geen oplossing is maar dat er verzet moet komen. Wat ze snel zullen leren is dat de toekomst van hun beschaving van hunzelf afhangt...

Het verhaal is snel verteld en niet heel erg indrukwekkend. Gelukkig moet 9 het niet van het verhaal alleen hebben; de animaties, graphics en het design is ronduit geweldig. De verwoeste post-apocalyptisch aarde is fenomenaal ontworpen en weergegeven. De film grossiert in mooie scènes en geweldige shots van brandende gebouwen, desolate landschappen, grauwe luchten en agressieve moordmachines. Normale gebruiksvoorwerpen worden hierbij op een originele manier ingezet om de monsters mee te lijf te gaan.

Ik heb me prima vermaakt in dit intrigerende en sfeervolle poppen-universum. Ook al is het misschien anders dan je gewend bent; voor Burton fans is dit een niet te missen film (Trailer).

Soul Power **

Hou je van jaren 70 Soul muziek, wijde broekspijpen, veel haar en de meest schreeuwerige en vloekende kleren dan is Soul Power een Must See voor je. Soul Power is een documentaire over het muziekfestival Zaire '74 dat een unieke groep Soul en R&B artiesten uit Amerika (o.a. James Brown en B.B. King) bij elkaar bracht in Zaire. Het festival werd in Kinshasa gehouden aan de vooravond van de legendarische bokswedstrijd ("Rumble in the Jungle") tussen Foreman en Muhammad Ali.

Voor vrijwel alle Afro-Amerikanen was het hun eerste bezoek aan Afrika en waren de naïeve verwachtingen voor hun bezoek aan het "Motherland" hooggespannen. Alle beelden zijn autentiek wat zoveel wil zeggen als; geen breedbeeld, slecht camerawerk en onduidelijke opnames. Waar ik een confrontatie had verwacht met de heersende armoede en het keiharde leven in de straten van Kinshasa is Soul Power niet meer dan een aaneenschakeling van swingende optredens met in de hoofdrol een zichzelf voortdurend bevlekkende James Brown. Het moet gezegd; de optredens (met name dat van B.B. King) zijn wel heel erg swingend en aanstekelijk en het is geweldig om een jonge Muhammad Ali te horen uitleggen waarom Afrikaanse vliegen zoveel sneller zijn dan Amerikaanse maar hiermee hield het voor mij dan ook wel op.

Als tijdsbeeld en swingend geheel geslaagd, als documentaire ver onder de maat.

24 City **

Hoe erg kun je als filmmaker je publiek kwellen en hoever mag je daarin gaan? De Chinese regisseur Jia Zhang Ke zoekt graag de grenzen van contemplatieve cinema op waarbij hij experimenteert met realiteit en fictie. In zijn nieuwste film 24 City is hem dat dan buitengewoon goed gelukt want als objectieve (lees slecht geïnformeerde) kijker loop je direct in de val doordat je het idee hebt naar een documentaire te zitten kijken.

24 City volgt de oprichting en het verval van de "geheime" militaire fabriek in de stad Chengdu (hartje China) die uiteindelijk plaats moet maken voor een modern appartementen complex; 24 City. Dit gebeurt niet aan de hand van beelden maar door middel van acht personen die vertellen hoe het was om te werken in staatsfabriek 420. Het resultaat is acht lange interviews die overlopen van de details en kleine persoonlijke herinneringen.

Natuurlijk begrijp ik dat het afbreken van die oude communistische fabriek om plaats te moeten maken voor dure, luxe appartementen een prachtig symbool is voor de transitie die China de afgelopen 50 jaar heeft doorgemaakt. Het is ook ongetwijfeld buitengewoon origineel om dit weer te geven in een soort fake documentaire. Helaas, mij kon het niet boeien. Ik ben niet zo geïnteresseerd in het wel en wee van oude partijpolitieke gebruiken waarbij het wel leek alsof sommigen daar heftig naar terug verlangden. Ik had het gevoel bijna twee uur naar een aquarium te hebben gekeken. Toch hoorden we iemand bij het verlaten van de zaal zeggen: "Wat een buitengewoon boeiende en mooie film". Voor de liefhebber dus.

Los Abrazos Rotos ***

Met het in roulatie gaan van Los Abrazos Rotos (afgelopen donderdag) belooft het al met al toch nog een mooie filmzomer te worden. Het is al weer drie jaar geleden dat Pedro Almodóvar's laatste film Volver (met Penélope Cruz op haar best én mooist) uitkwam. Omdat Volver zo'n goede film was en in Los Abrazos Rotos de hoofdrol weer voor Penélope (geef hem eens ongelijk) is weggelegd waren de verwachtingen nogal hooggespannen.

Los Abrazos Rotos gaat over een blinde filmmaker (lluis Homar) die 14 jaar geleden na een tragisch ongeluk niet alleen zijn gezichtsvermogen maar ook zijn geliefde Lena verloor. Een blinde filmmaker klinkt nogal metaforisch maar jammer genoeg wordt met dit gegeven niet veel gedaan. De film begint in het heden maar via uitvoerige flashbacks wordt langzaam uit de doeken gedaan wat er 14 jaar geleden heeft plaatsgevonden. Los Abrazos Rotos heeft alle karakterestieken van een Almodóvar film; de felle kitscherige kleuren (in elke scène komt wel iets rood's voor) en vaste thema's als schuld, jalousie, homo's en dood zijn volop aanwezig. Penépole Cruz kan helemaal los in haar rol als minnaar van een rijke zakenman én als matige actrice. Pedro Amlodóvar heeft op deze manier een soort film-in-de-film willen maken. Op zich is zo'n Droste effect een interessante kapstok om een artistieke en originele film te maken maar mij geeft het het gevoel dat Almodóvar teveel wil met deze film. Het is zowel een melodramatisch, komisch liefdesdrama als een ode aan het filmaken. Als kijker word hierdoor heen en weer geslingerd terwijl je lange tijd in het onzekere wordt gelaten over wat er nu eigenlijk gebeurd is. Hierdoor zijn er tegen het eind twee lange scènes nodig waarin wordt uitgelegd hoe één en ander in elkaar steekt.

Aan Penélope Cruz heeft het in ieder geval niet gelegen dat het geheel nogal tegenviel. Ze ziet er zoals altijd prachtig uit; zowel donker als blond en de rol van Lena ligt haar goed. De film speelt voor een deel op Lanzarote. Voor mij was dit een feest der herkenning aangezien ik enige tijd op dit mooie Canarische Eiland heb doorgebracht. De zwarte vulkanische stranden, de kwetsbare wijnranken en vooral de kunstwerken van kunstenaar César Manrique die iedere rotonde van het eiland opsieren zijn nadrukkelijk aanwezig en spelen zelfs een rol in de film.

Al met al is Los Abrazos Rotos een film met een redelijk simpel verhaal dat uitermate gecompliceerd verteld wordt.

Inglourious Basterds *****

Ik heb helemaal niets met oorlogsfilms; niet met eerste wereldoorlogsfilms, niet met tweede, niet met geen enkele oorlogsfilm. Dat de nieuwe film van Quentin Tarantino zich tijdens WO-II afspeelt in bezet Frankrijk stemde dan ook niet erg hoopvol. Maar het is een Tarantino en die kan ik nu eenmaal niet ongezien laten passeren. Na zijn mislukte avontuur met Death Proof, rest er na het zien van Inglourious Basterds in de grote zaal van Tuschinski maar één conclusie; Tarantino is terug... en hoe!

Inglourious Basterds heeft alles wat een goede Tarantino moet hebben en past naadloos in het beroemde rijtje van Resevoir Dogs, Pulp Fiction en Kill Bill; ik heb hem niet gekeken, ik heb de film ondergaan. In Inglourious Basterd spelen drie betrekkelijk eenvoudige verhaallijnen naast elkaar die uiteindelijk op een originele manier samenkomen in een kleine bioscoop in het bezette Parijs. Het verhaal is eigenlijk ondergeschikt; het zijn de karakters, de messcherpe dialogen (die vaak nergens over gaan maar toch boeien), het prachtige camerawerk, de bombastische filmmuziek van oa Ennio Moricone en de weergaloos spannende (lange) openingsscène die de film tot iets bijzonders maken. Eindelijk ook weer eens een oer-slechterik in de persoon van Christoph Waltz die je als ijskoude SS-kolonel Hans Landa (bijnaam; The Jewhunter) de rillingen over je rug bezorgt.

Op driekwart van de film zit de mooiste scène die ik in jaren gezien heb. Onder David Bowie's Putting Out The Fire with Gasoline (brilliant gekozen) bereidt de Joodse bioscoop eigenaresse zich voor op haar heldendaad die de geschiedenis zal moeten veranderen. Als kijker bezorgt dit een ongemakkelijk gevoel want zoals zo vaak in films met historische figuren (Hitler, Goebbels) vraag je je op een gegeven moment af hoe de filmmaker zich hieruit gaat redden zonder de geschiedins geweld aan te doen. Tarantini lost die even makkelijk als sprookjesachtig op; was het in werkelijkheid maar zo gelopen als in Inglourius Basterds.

In al zijn gruwelijkheid en met al het geweld brengt Tarantino en passant ook nog een ode aan de (oude) Duitse cinema. Inglourious Basterds is een knappe en intelligente film: Tarantino's liefde voor de film druipt er aan alle kanten vanaf.

Pranzo di Ferragosto **

14 en 15 augustus staan in Italië in het teken van Ferragosto (Maria Hemelvaart); twee nationale feestdagen waarin iedereen doorgaans het drukke Rome uittrekt om zich aan de kust of op het platteland te vermaken. Voor Gionanni zit dat er dit jaar echter niet in. Hij zit zonder werk en zonder geld en heeft een schuld bij zowel kroeg- als huisbaas. Giovanna lijkt zo-ie-zo ergens de boot gemist te hebben want hij is al in de vijftig, nog steeds vrijgezel en woont bij zijn bejaarde moeder thuis. Hij vult zijn dagen met het verzorgen van zijn moeder met als dagelijks hoogetepunt het drinken van enkele glazen wijn met een vriend.

In ruil voor kwijtschelding van een deel van zijn huurschuld vraagt zijn huisbaas of hij gedurende de feestdagen op zíjn bejaarde moeder wil passen. De volgende dag wordt moeder Marina afgeleverd met in haar kielzog tante Maria. Als dan ook nog de huisarts zijn hoogbejaarde moeder komt brengen zit Giovanni ineens met een huis vol bejaarden en de zware taak de dames de komende feestdagen tevreden te houden en te verzorgen.

Klinkt leuk maar verwacht geen dolkomische scènes want Pranzo Di Ferragosto is vooral een rustige, subtiele film met hier en daar een grappige opmerking of situatie. Regisseur Gianni Di Gregorio neemt zelf de hoofdrol voor zijn rekening, de bejaarde dames worden door amateurs gespeeld. Iets wat bijzonder goed uitpakt want ze doen niet onder voor professionele actrices. Als veeleisende oude dames spelen ze de sterren van de hemel. Ze mogen dan oud en gerimpeld zijn, voor Italiaanse vrouwen is dit geen excuus om niets aan je uiterlijke verzorging te doen. Ze zien er stuk voor stuk tot in de puntjes verzorgd en aandoenlijk uit. In het begin wantrouwen ze elkaar en weten zich niet echt een houding te geven. Naarmate het weekend vordert wordt de sfeer steeds beter en de stemming onder het genot van wijn uitbundiger. "We hebben meer geproost dan met Oud & Nieuw...", merkt één van de dames licht aangeschoten op. Giovanni tracht alles in goede banen te leiden maar de geslepen dames zijn hem steeds te vlug af.

In het snel vergrijzende Italië waar moeders nu eenmaal heilig zijn, snijdt Pranzo Di Ferragosto waarschijnlijk een hoogst actueel thema aan, namelijk; "Hoe om te gaan met hoogbejaarde ouders"? Niet een bijster leuk thema maar de vorm waarin Regisseur Gianni Di Gregorio het giet levert in ieder geval een innemende en vermakelijke film op.

Away we go **

Een nieuwe film van Sam Mendes kan natuurlijk niet zomaar ongekeken voorbijgaan. Verrast was ik wel dat iemand na diepgaande films als American Beauty en Revolutionary Road ineens met een soort van Zwangerschaps Komedie komt. Hij durft wel, dat moet ik hem nageven en van afwisseling houdt hij ook. Away we Go gaat over Burt (John Krasinsky) en Verona (Maya Rudolph) die hun eerste kind verwachten. Ze willen een perfecte plek voor het kind om op te groeien en om hun verdere leven op te bouwen. Hierdoor besluiten ze door heel America te gaan reizen om deze perfecte plek te vinden. Tot zover heeft Away we Go alles in zich om uit te groeien tot een boeiende roadmovie met interessante ontmoetingen, hilarische gebeurtenissen, onverwachte ontwikkelingen en uiteindelijk de onvermijdelijke transformatie van de hoofdpersonen of hun relatie tot elkaar. Helaas, Away we Go heeft geen van deze elementen. In plaats daarvan zien we een aaneenschakeling van hun verblijf bij vrienden of familie in verschillende plaatsen in Amerika. Tijdens elke ontmoeting staat een bepaalde manier van opvoeden centraal waardoor het meer een overzicht wordt van de hedendaagse opvoeding en het gezinsleven van de "gemiddelde" Amerikaan. Het mag duidelijk zijn dat het hier geen "standaard" gezinnen betreft. De één snauwt zijn kinderen af en ziet het alleen maar als last terwijl de ander er juist super bewust mee bezig is en in hun pogingen het kind zo vrij mogelijk op te voeden wordt het juist verstikt.

Al met al zijn de ontmoetingen en gebeurtenissen best humorvol en vooral schrijnend en hierin herkennen we het bitterzoet dat ik van Mendes gewend ben. Het wil echter nergens een samenhangend verhaal worden en het acteren is soms nogal over-the-top. Ik hoop dat Mendes zich in zijn volgende film weer bezighoudt met dat waar hij goed in is; de Amerikanen een inktzwarte spiegel voorhouden.

Unmade Beds **

Als de Spaanse Axl naar Londen reist om daar op zoek te gaan naar zijn vader komt hij terrecht in de hippe kraakscene van East End. In het kraakpand broeit het van de creativiteit en daar woont ook de Belgische Vera. Axl mag dan op zoek is naar zijn verleden, Vera is juist naar Londen getrokken om haar verleden te vergeten. Kortom beiden zijn op zoek naar zichzelf en ook al wonen ze nu in hetzelfde pand het duurt nog behoorlijk lang voordat ze elkaar tegenkomen. Gedurende die tijd ben jij als kijker toeschouwer van de Londense kraakscene waar wordt gefeest, muziek gemaakt, gedronken, en in bed gelegen al dan niet om te slapen.

Op papier leek Unmade Beds (geweldige titel) een aardige film maar het geheel bleef toch een beetje steken in mooie beelden en vage dialogen. Het is teveel los zand en de verschillende verhaallijnen missen samenhang waardoor ik me constant zat af te vragen waar ik nu eigenlijk naar zat te kijken. Lichtpuntje was dat Vera (Déborah François) leuk is om naar te kijken en de Nederlandse Michiel Huisman speelt overtuigend als X Ray Man en muzikant.

The Private Lives of Pippa Lee ***

The life you Love may be Your Own

The Private Lives of Pippa Lee is niet onaardig Midlife-Crisis-Drama met een top sterrencast. Volgens de filmmaakster (en tevens schrijfster van het boek) Rebecca Miller verwijst de titel naar de verschillende fases die een mens in zijn of haar leven doormaakt en de wisselende rollen die we daarin spelen ten opzichte van de mensen om ons heen (partners, kinderen, collega's). Dit klinkt voor de meesten van ons waarschijnlijk bekend in de oren maar als je verleden totaal verschillend is aan je huidige situatie kan het wisselen van rol met het groeien der jaren behoorlijk gaan knellen.

Pippa Lee is een vrouw van in de veertig die het in maatschappelijk opzicht prima voor elkaar heeft maar het in geestelijk opzicht niet helemaal meer kan bolwerken. "Ze stevent doodrustig af op een zenuwinzinking", zoals ze het zelf omschrijf. Ze is getrouwd met een 30 jaar oudere uitgever. Omdat hij het rustiger aan moet doen verhuizen ze naar een idyllisch gelegen soort van bejaardenoord net buiten de stad. Tja en dit geeft Pippa Lee nu net alle ruimte, tijd en rust om na te gaan denken over haar leven. Zoals het meestal gaat als vrouwen gaan nadenken gaat het ook hier direct fout. Via overvloedige flashbacks en voice-overs krijgen we een uitgebreid beeld van het verleden van Pippa Lee dat inderdaad in groot contrast staat tot het leven dat ze nu leidt. Bijna alles wordt uitgelegd en als kijker wordt er niet echt een beroep gedaan op je inlevingsvermogen om te begrijpen wat er in Pippa Lee omgaat. De film moet het dan ook hebben van het acteurswerk en met grote namen als Keanu Reeves, Julianne Moore, Wiona Ryder, Monica Belluci en Alan Arkin zit het met het acteren meer dan goed. Robin Wright Penn speelt als de volwassen Pippa Lee een glansrol.

Pippa Lee is een rustige film met mooie observaties over het leven, hier en daar wat cliches en de nodige humor.

Millennium ****

Iedereen heeft een geheim...

Ook ik ben er inmiddels (net als de rest van half Amsterdam) aan begonnen; de Millennium Trilogie van de Zweedse schrijver Stieg Larsson. Deze week werd ik echter ingehaald door de film die donderdag in roulatie is gegaan. Ik weet het; het is zwak en dom en ik had me nog zo voorgenomen eerst het boek uit te lezen maar één dag na het uitkomen van de film kon ik al geen weerstand meer bieden en vond ik mezelf gisteravond terug in de Movies met op het scherm de titel Man Som Hater Kvinnor ofwel Mannen die Vrouwen Haten.

Of ik daar spijt van ga krijgen zal nog moeten blijken maar ik weet wel dat ik nu al de beste thriller van dit jaar heb gezien. Of je het boek nu wel of niet gelezen hebt, Mannen die Vrouwen Haten is een uitermate spannende, boeiende en mooi gemaakte film. Een land als Zweden grossiert in fotogenieke locaties en daar wordt in de film dankbaar gebruik van gemaakt want de meeste scenes spelen zich af in sfeervolle winterse landschappen of in uitgestrekte natuur. De hoofdrolspelers onderzoeksjournalist Mikael Blomvist en computer-hacker Lisbeth Salander zijn elkaars tegenpolen; Mikael is eerlijk en open terwijl Lisbeth donker, gesloten en ondoorgrondelijk is.

De kracht van Mannen die Vrouwen Haten is de gelaagdheid van het verhaal. Aan de oppervlakte is het een Who-Done-It-Detective verhaal waarin Mikael en Lisbeth de verdwijning van een meisje (40 jaar geleden) onderzoeken en gaandeweg een oud familiegeheim ontrafelen. Maar het gaat net zo goed over corruptie bij grote bedrijven in de 21ste eeuw. Het zijn echter vooral de boeiende, gecompliceerde en beschadigde karakters van alle hoofdrolspelers die de film diepgang geven. Onnodig te vermelden dat dit in het boek nog veel beter en uitgebreider tot zijn recht komt.

Schrijver Stieg Larsson overleed in 2004 op jonge leeftijd (50) aan een hartaanval. Zijn Millennium Trilogie is postuum uitgebracht. Mannen die Vrouwen Haten is hiervan het eerste deel. Triest voor de schrijver dat hij zijn succes niet mee kan maken en triest voor de lezer nu al te weten dat het voor altijd bij deze drie delen zal blijven.

Welcome ****

Migrantendrama blijkt een hot item deze zomer in de Amsterdamse filmhuizen. Was het vorige week raak in het Franse 35 Rhums, vanmiddag zagen we een ander Frans werkje over hetzelfde item maar dan wel van een heel ander kaliber.

Welcome vertelt het verhaal van een Iraakse jongen (Bilal) die in Calais strandt omdat hij van daar (koste wat het kost) de oversteek naar Engeland wil maken. In eerste instantie probeert hij zich via mensensmokkelaars in het laadruim van een vrachtwagen naar Engeland te laten transporteren. Het levert een beklemmend/benauwde scene op en het plan mislukt. Bilal besluit dan maar zwemmend naar de overkant te gaan. Vanaf Calais kun je de White Cliffs of Dover vanaf het strand gewoon zien liggen dus ver kan het nooit zijn. Hij besluit zwemlessen te nemen in het plaatstelijke zwembad en ontmoet zo de zwemleraar Simon. Simon heeft zo zijn eigen problemen want hij zit midden in een scheiding met zijn vrouw. Desondanks doorziet hij al snel de beweegredenen van Bilal en langzaam ontstaat er een band tussen de twee en wordt ook de ware beweegreden van Bilal om naar Engeland te willen duidelijk.

Welcome (lekker ironisch) gaat over een individueel menselijke drama tegen de achtergrond van een levensgroot probleem; vluchtelingen die deze kant opkomen op zoek naar een beter leven of hereniging net familie of geliefden. Dit alles hoopt zich (vanwege haar strategische ligging) op in een klein plaatsje als Calais. Zonder op te dringen of politieke statements te willen maken boeide Welcome vanaf de eerste minuut tot het ontroerend einde.

Mooi verhaal, goed geacteerd (ieder spreekt zijn eigen taal) en mooie opnames van een troosteloos Calais met haar constant vertrekkende Ferries naar het voor de gestrande vluchtelingen onbereikbare Engeland.