Afgewezen

Bovenstaande vacature was natúúrlijk voor mij bedoeld dat kon niet missen. Al weken fantaseer ik me dan ook helemaal suf en zie mezelf de komende jaren luid borrelend de festivals van Cannes en Venetië afstruinen; een prominente plek zal voor dit kersverse Lid van de Raad van Toezicht gereserveerd zijn tijdens de opening van het nieuwe filmmuseum aan het IJ; ongelimiteerd kaartjes voor het IDFA zonder ooit nog in een rij te hoeven staan...

Dit weekend kwam de reactie;

"Geachte heer Ruis,
Eind april heeft de Raad van Toezicht van EYE Film Instituut Nederland in haar vergadering gesproken over de gewenste samenstelling voor de toekomst. Daarbij is opnieuw vastgesteld dat de Raad allereerst op zoek is (en moet gaan) naar vrouwen met specifiek juridische en museale expertise.

Wel dank ik u zeer voor de getoonde interesse en met uw welnemen houden we uw brief in portefeuille.
Met vriendelijke groet,
Sijbolt Noorda
Voorzitter Raad van Toezicht"

Na lang wikken en vergaderen blijkt de raad op zoek te willen gaan naar vrouwen!!! Mooi is dat. Dat willen we allemaal wel en dan ook nog één met museale expertise. Geef ze eens ongelijk; wat moet je nu met een man met enkel financiële expertise. Ik wens Eye veel succes met het vinden van haar Museale Muts. En ik... ik kan niet wachten tot het nieuwe Filmmuseum haar deuren aan het IJ opent. Het wordt een spectaculair gebouw met een super-terras en Eye Film Instituut Nederland blijft een mooie organisatie.

Drei **

Na het videoclip-achtige Lola Rent (1998) en het alles verschroeiende noodlotsdrama Heaven (ga deze film vooral zien) uit 2002 is de Duitse filmmaker Tom Tykwer terug in de bioscopen met een origineel vreemdgaan-drama; Drei.

De intellectuele Hanna en Simon leven al jaren gelukkig samen en zijn een gewaardeerd en actief onderdeel van de Berlijnse kunst- en cultuurwereld. Toch schort er iets en zoeken ze beiden spanning buiten hun relatie wat ertoe leidt dat ze door een wonderlijke speling van het lot op een gegeven moment beiden vreemd gaan met dezelfde man zonder het van elkaar te weten. Voor Hanna betekent de knappe bioloog Adam een leuke afleiding, voor Simon een spannende mogelijkheid zijn bisexuele gevoelens te verkennen terwijl bioloog Adam geen idee heeft dat zijn twee bedspeeltjes een relatie hebben en elkaar dus door en door kennen.

Deze uitgangspositie lijkt boeiend genoeg voor een onderhoudend relatiedrama met voldoende potentie voor grappige scènes, ongemakkelijke situaties en confrontatie met de thuissituatie. Woody Allen of voor mij part Shakespeare had wel raad geweten een dergelijk script. Zo niet Tywker. Hij wil teveel met deze film. Lange verhandelingen over de rol van cultuur, stamcelonderzoek, euthenasie, dood en zwangerschapsproblematiek leiden constant af van kern van de film: de driehoeksverhouding versus het overschatte concept van monogamie.

Gelukkig leidt de onvermijdelijke confrontatie en bijbehorende ontknoping uiteindelijk tot een paar grappige momenten. Tussen alle feelgood drama's en liefdesgeschiedenissen is het uitgangspunt van  Drei verfrissend en origineel. De uitvoering echter; Te Lang en Te Veel. (Trailer)

127 Hours ****

De filmposter vind ik subliem. De rotsen in de vorm van een reuzen-zandloper waardoor de tijd onverbiddelijk wegglijdt totdat één dwarse korrel alles stopzet. 127 Hours is een film over één persoon die zich gedurende bijna de hele film op één plek bevindt en niet in staat is zich te verplaatsen. Klinkt saai maar is het niet. De spanning is gedurende de hele film om te snijden. Het verhaal is waargebeurd en de afloop algemeen bekend. Toch is deze voorkennis nauwelijks storend, integendeel het zorgt er juist voor dat de film alleen maar intenser wordt; je weet immers al dat er uiteindelijk maar één gruwelijke oplossing is om de hoofdrolspeler uit zijn uitzichtloze situatie te bevrijden. 127 Hours was dan ook een film waar ik zowel naar uitkeek als tegen opzag.

Het verhaal: Arlon Ralston (James Franco) gaat een weekendje mountainbiken en ravijnklimmen ergens in Amerika. Lekker in zijn eentje een weekend in de ruige natuur en omdat hij even geen zin had in de rest van de wereld heeft hij ook niemand verteld wat hij dat weekend zou gaan doen. Zijn ultieme vrijheidszucht komt hem echter duur te staan als bij het afdalen in een ravijn zijn arm klem komt te zitten tussen de wand van een nauwe spleet en een rotsblok. Niet zomaar vast maar muurvast. Met geen mogelijkheid krijgt hij zijn arm los en na bijna 5 dagen dagen gevangen in een smalle kloof waar maar 15 minuten per dag zon in valt is er nog maar één oplossing om dit te overleven; met een bot zakmes zal hij zijn eigen arm moeten amputeren....

Regisseur Danny Boyle (maker van het Oscarwinnende Slumdog Millionaire) weet de spanning er gedurende de hele film goed in te houden door slimme montage, indrukwekkende hallucinaties en de ingesproken video boodschappen van onze vastzittende held. Hoewel Arlon er na 5 dagen in een kloof nog opvallend schoon en gladjes uitziet voel je wel iets van zijn wanhoop en leef je intens mee met de onfortuinlijke rotsklimmer.

Genomineerd voor maar liefst zes Oscars en dat vind ik nu net weer iets teveel van het goede. 127 Hours is vooral een indrukwekkend verhaal dat knap verfilmd is en waarin James Franco erg goed acteert. 127 Hours is een film met een hoog wegkijkgehalte en niet geschikt voor The Fainthearted. (Trailer)

True Grit ***

Ik ben geen fan van films over ruwe mannen op paarden waarin de goed herkenbare held elk onrecht met behulp zijn nimmer falende pistool eigenhandig en onmiddellijk rechtzet; rechter en beul tegelijk spelend. Een Western heeft dan ook niet mijn directe belangstelling. Behalve... als Joel en Ethan Coen zich toeleggen op een remake van een Western uit 1969 waarin John Wayne de hoofdrol (zijn enige Oscarwinnende) speelde. Dat moet wel iets bijzonders opleveren; een Klassieke Western door de creatieve ogen en in de vakkundige handen van de Coen Brothers.

De uiterst productieve Coen Brothers leggen in hun films een uitermate prettige stijl en herkenbaarheid waar je overigens wel van moet houden om het te kunnen waarderen. Hun films zijn meestal een afweging tussen dialoog en actie. Hoewel die actie schaars is, is zij wel altijd aanwezig en vooral het geweld speelt vaak een bepalende rol maar het meest opvallend is toch wel de vaak onnavolgbare en geniale dialoog.

True Grit heeft een niet al te gecompliceerde verhaallijn. De vader van de 14 jarige Mattie Ross (opvallend goede rol van de 13-jarige Hailee Steinfield) wordt vermoord door een ingehuurde boerenknecht. In plaats van te verdrinken in verdriet is de vroegrijpe en wijsneuserige Mattie vastbesloten de dood van haar vader te wreken. Hiervoor roept zij de hulp in van de US Marshall Rooster Cogburn (Jeff Bridges). Mattie staat erop dat ze meereist met Marshall Cogburn wat een opmerkelijk combinatie oplevert; een aan alcohol verslaafde killer met een 14-jarig meisje op pad in de overweldigende wildernis van het vroege Amerika. Onderweg sluit zich ook nog de ijdele Texas Ranger LaBoeuf (Mat Demon) die om heel andere redenen op jacht is naar dezelfde man bij het gezelschap aan.

Het verhaal is onderhoudend en spannend en de opnames en muziek zijn subliem. Toch miste ik iets. Ik miste die ene scène waar nog jarenlang over gesproken wordt; ik miste de specifieke Coen humor (oké, de scène waarin twee Indianen-kinderen tot twee maal toe van een hek worden geschopt zonder verder ook maar iets te zeggen was hilarisch), ik miste de onverwachte wendingen maar ik miste vooral de stuntelende anti-held die in hun meeste films een alles bepalende rol speelt.

Genomineerd voor maar liefst 10 Oscars (waaronder Beste Acteur, Beste Vrouwelijke Bijrol, Beste Film en Beste regie). Gezien het kassucces in Amerika zullen daar komende zondagnacht ongetwijfeld een aantal van verzilverd worden. (Trailer)

The King's Speech ***

Winnaar van zeven BAFTA Awards, een Golden Globe voor de beste acteur (Colin Firth) en met maar liefst 12 Oscar-nominaties op zak kunnen we zonder omhaal spreken van een bijzondere film. The King's Speech is een historisch drama over King George VI (Colin Firth) die om zijn stotterprobleem te overwinnen les kreeg van de eigenzinnige spraakleraar Lionel Logue (Geoffrey Rush). Op zich lijkt een film over een stotterende Engelse koning uit de jaren dertig weinig interessant en vooral zware kost maar vanaf de openingsscène met een falende speech in een vol Wembly Stadion is de spanning en het probleem van King George voelbaar. The King's Speech moet het niet hebben van spectaculaire actiescènes of overdadig kostuumdrama. De kwaliteit zit hem in het uitstekende acteren van met name Firth en Rush die elkaar goed aanvullen. De dialogen tussen die twee zijn boeiend en de onorthodoxe stottertherapie levert nogal wat humorvolle scènes op. Hoewel ik me geen minuut verveeld heb vond ik het geheel toch iets te gladjes. De film werkt netjes toe naar de ontknoping waarin King George uiteindelijk in een alles bepalende oorlogsspeech live via de radio het gehele British Empire moet toespreken. Wat dat betreft vind ik een Oscar-nominatie voor Original Screenplay dan ook eigenlijk onbegrijpelijk en de Nominatie voor Beste Cinematografie is mij ook niet helemaal duidelijk.

The King's Speech laat de kijker vooral met een bevredigend gevoel achter; bijna als het genot van een oppervlakkige "Feel Good" gebracht door kwaliteitsacteurs. (Trailer)

Biutiful **

Van de Mexicaanse filmmaker Alejandro Gonzáles Iñárritu ben ik kwaliteitsfilms gewend. 21 Gramms en Babel waren films die het genre mozaïekfilm naar een hoger niveau tilden. Toen ik las dat zijn nieuwe film Biutiful zich in Barcelona afspeelt met een hoofdrol voor Javier Bardem was mijn nieuwsgierigheid dan ook onmiddellijk gewekt. Voeg daar twee Oscarnominaties (Beste Buitenlandse Film én Beste Acteur) en positieve recensies in de kranten aan toe en je kunt gerust zeggen dat de verwachtingen hoog waren bij het binnentreden van Pathé Buitenhof in Den Haag.

Filmmaker Iñárritu laat in Buitiful het mozaïek-genre los en komt met een realistisch verhaal over een criminele tussenbaas Uxbal (Javier Baedem) die in een bijna onherkenbaar Barcelona de schakel is tussen een chinees naaiatelier en illegale Afrikanen die nep spullen verkopen. Uxbal leeft en werkt in een deel van Barcelona waar toeristen nooit komen; de beroemde torens van de kathedraal van Gaudí krijgen we dan ook alleen vaag en van grote afstand te zien. Op zichzelf een boeiend uitgangspunt maar Iñárritu neemt teveel hooi op zijn vork. Twee-en-een-half uur ellende over een man die terminaal ziek verklaard wordt terwijl zijn vrouw met borderline-achtige trekken vreemd gaat met zijn broer en de kinderen verwaarlooost, zijn illegaal handelende vrienden worden opgepakt en het land uitgezet en hij ook nog eens verantwoordelijk is voor de dood van een stuk of 20 illegale chinezen komt op mij eerder over als een overdreven treurig geval dan een dappere doorzetter die in een onrechtvaardige wereld overloopt van goede bedoelingen. De film zit vol met thema's die VPRO-  en Volkskrantpubliek ongetwijfeld zullen aanspreken maar door de opeenstapeling van ellende en de vele karakters hebben de verhaallijnen de diepgang van een gestrande walvis en moet het moois met een vergrootglas gezocht worden. Als tegen het einde van de film de scène van een terminaal zieke vader die afscheid neemt van zijn twee uitermate schattige kinderen zelfs niet weet te ontroeren dan heb je als filmmaker de plank behoorlijk misgeslagen. (Trailer)

Black Swan ****

Er is inmiddels al veel over geschreven en gezegd en ook de vijf Oscarnominaties missen hun uitwerking niet; Black Swan lijkt na Amerika ook in Nederland uit te groeien tot een ware sensatie. In de filmhuizen loopt het zelfs op zondagmiddag storm en je moet er op tijd bij zijn om een fatsoenlijke plek te bemachtigen zo ondervonden wij gistermiddag in The Movies.

In Black Swan speelt Natalie Portman de rol van Nina Sayers die als labiele danseres bij een prestigieus New Yorks balletgezelschap de kans krijgt de hoofdrol te dansen in een uitvoering van Tsjaikovsky's Zwanenmeer. In haar rol als Zwanenkoningin moet ze echter zowel de onschuldige Witte Zwaan als de destructieve Zwarte Zwaan dansen. De Witte Zwaan blijkt geen probleem maar om de Zwarte Zwaan overtuigend neer te kunnen zetten moet Nina de donkere kant in zichzelf aanboren. Op de immer naar perfectie strevende Nina blijkt dit een onverwachte uitwerking te hebben. De loodzware repetities, een dominante en bloedfanatieke moeder, een veeleisend artistiek leider en de constante rivaliteit met een andere danseres (Mila Kunis) die in alle opzichten haar tegenpool vormt vergen te veel van de ambitieuze Nina. Naarmate de premiere nadert verliest ze de grip op de werkelijkheid en krijgen haar verbeelding en angsten (compleet met pijnlijke Nail Fails en enge spiegelscènes) de overhand.

Van mooie balletfilm verandert Black Swan langzaam in een inktzwart psychologisch drama waarbij er heel dicht op de huid van de dansers wordt gefilmd. Voortdurend kijk je als toeschouwer mee over de schouder van Nina wat een intense en soms benauwende kijkervaring oplevert. Het eindballet waarin Nina haar machtige zwarte vleugels uitslaat is overweldigend in beeld gebracht evenals het fysieke lijden vóór, tijdens en ná de repetities. Ballet blijkt van een sierlijke gruwelijkheid.

Of zoals Aron Grunberg het zaterdag op de voorpagina van De Volkskrant verwoordde: "Kunst is een offer aan de goden, die (zoals wij weten) veel van schoonheid houden en soms zelfs verliefd worden op stervelingen." 

Natalie Portman overtuigt op alle fronten en het moet wel heel raar lopen wil het goudkleurige beeldje na 27 februari niet bij haar op de schoorsteenmantel staan. (Trailer)

Natalie

Natalie Portman kent iedereen die een beetje filmliefhebber is als een lief en hardwerkend Hollywood filmsterretje. Sinds de film Closer ben ook ik een fan van haar en bezoek trouw elke film waarin zij een rol heeft. Haar spel wordt in elke film beter en ooit schreef ik op dit blog dat het gewoon wachten is op de eerste grote rol die haar een Oscar gaat opleveren. Met haar Oscar-nominatie voor haar rol in Black Swan (die deze week uitkomt) lijkt ze hard op weg dit eind februari te realiseren.

In Black Swan zitten echter een paar nogal heftige scènes die niet bepaald stroken met het brave imago van Natalie. Blijkbaar wil ze zelf ook dolgraag van dit meisjes-imago af, getuige onderstaande clip die ik tegenkwam op You Tube.

Des Hommes et Des Dieux ***

In Frankrijk is dit klooster-drama uitgegroeid tot de Arthouse hit van 2010 en ook in de Nederlandse filmhuizen begint het aardig die kant op te gaan. Vreemd eigenlijk dit succes op het moment dat het ene na het andere schandaal over door priesters misbruikte kinderen naar buiten komt. De Katholieke kerk zal er niet rauwig om zijn; zij kunnen de acht in-en-in goede monniken uit de film ongetwijfeld goed gebruiken als rolmodellen in hun pogingen het vermorzelde priesterimago weer een beetje op te vijzelen.

Des Hommes et Des Dieux gaat over een groep (Christelijke) Franse monniken die een klooster bewonen in het Algarijnse Atlasgebergte. De monniken leven, werken en bidden daar al decennia lang temidden van de lokale moslimgemeenschap. De beide geloven zitten elkaar niet in de weg, sterker nog; ze leven in harmonie naast en met elkaar. De monniken helpen de ongeletterde bewoners van het dorp bij het invullen van lastige formulieren, geven vaderlijke adviezen, de kloosterarts speelt tevens rol van dorpsdokter en ze delen schoenen uit aan de kinderen. Dit alles zonder enige intentie of aandrang de moslim van hun geloof af te brengen. De moslims op hun beurt zijn niet te beroerd de monniken uit te nodigen deel te nemen aan de dorpsactiviteiten als er een vrolijk besnijdingsfeest gevierd wordt.

De situatie verandert als blijkt dat religieuze fundementalisten de streek onveilig maken. Wanneer er een aantal Kroatische bouwakkers door de terroristen wordt vermoord krijgen de monniken het advies hun klooster te verlaten. Ook al smeekt de Algerijnse gouverneur de monniken terug te keren naar Frankrijk, de abt blijft bij zijn standpunt het klooster niet te verlaten: "Een goede herder verlaat zijn kudde niet bij het naderen van de wolf", is zijn heldere motivatie. Hiermee beginnen ook de dilemma's; niet alle monniken zijn het eens met de abt. Blijven om afgeslacht te worden lijkt zinloos maar weggaan staat voor de monniken gelijk aan het verlaten van God.

Regisseur Xavier Beauvois neemt uitgebreid de tijd om het rustige, harmonieuze leven van de monniken in beeld te brengen. Sommige momenten iets te uitgebreid naar mijn smaak maar op deze manier leer je de acht monniken en hun manier van leven wel goed kennen. Als de monniken besluiten te blijven en het leger gaat zich er ook mee bemoeien voel je de druk toenemen en de sfeer beklemmender worden. Door geen partij te kiezen maken de monniken zich uiteindelijk verdacht bij alle partijen. Dat het verhaal niet goed afloopt is geen verrassing en dat het gebaseerd is op waargebeurde feiten maakt het des te indringender. Voor mij was het tempo iets te traag en had het verhaal best wat meer vaart mogen hebben maar de scène waarin de monniken in hun Laatste Avondmaal op muziek uit het Zwanenmeer twee flessen wijn opentrekken en hun soberheid voor één keer overboord zetten maakte veel goed. Des Hommes et Des Dieux wordt de Franse inzending voor de Oscars 2011. (Trailer)

The way Back **

Peter Weir is een boeiende regisseur omdat hij voor zijn films (die totaal verschillend zijn) telkens dezelfde thematiek gebruikt. Steevast verfilmd hij een verhaal over een groep mensen die in een (al dan niet vrijwillig gekozen) geïsoleerde omgeving gedwongen zijn samen te werken of te overleven. Door tegenstrijdige karakters, verschillende achtergronden en moeilijke omstandigheden ontaardt de menselijke interactie hierdoor al snel in een snelkookpan van emoties. Witness, The Truman Show en Master and Commander zijn zijn bekendste films waarin dit thema sterk aanwezig is. Het is dan ook  niet verwonderlijk dat Peter Weir het verhaal van The Way Back koos voor zijn laatste film.

The Way Back is het (waargebeurde) verhaal over een aantal gevangen in een strafkamp in Siberië tijdens de tweede wereldoorlog. Nu weten we allemaal dat Siberische strafkampen (voornamelijk bevolkt door politieke gevangen en zware criminelen) geen pretparken waren. Niet alleen de bewakers en de zware dwangarbeid maakten het leven daar tot een hel maar ook de gevangen zelf die met geweld een waar schrikbewind over hun medegevangen uitoefenen. De Poolse politiek gevangene Janusz beseft al snel na aankomst dat hij de 10 jaar waartoe hij veroordeeld is nooit zal overleven en hij besluit dat ontsnappen de enige mogelijkheid is tot overleven. Samen met vijf andere gevangen onder wie een Russische gangster (Colin Farrell) en een van sabotage beschuldigde Amerikaan (Ed Harris) lukt het te ontsnappen en begint hun lange tocht naar de vrijheid. Want één ding is al snel duidelijk; de echte gevangenis was niet het strafkamp maar de onmetelijke en keiharde natuur om hun heen vormt de grootste barrière tot hun vrijheid. Het plan is door de Siberische bossen via het Baikalmeer naar Mongolië te lopen. Als blijkt dat ook Mongolië communistisch is besluit men door te lopen. Dwars door de Gobi woestijn over de Himalaya's naar India.

Hiermee begint het lange verhaal over hun overlevingstocht. De beelden van de rauwe en uitgestrekte natuur met de nietige poppetjes die zich er doorheen trachten te worstelen zijn indrukwekkend. Toch verliest de film aan kracht op het moment dat ze aan hun lange tocht beginnen. Vanaf dat moment is het eigenlijk steeds meer van hetzelfde. Bovendien leer je de karakters op de één of andere manier nergens echt kennen. Gelukkig sluit zich ergens in de Siberische bossen een Pools meisje (Saoirse Ronan; oa Atonement) bij de groep aan. Zij krijgt de mannen nog enigszins aan het praten waardoor er wat verdieping ontstaat. Het meest opvallend was echter dat tegen de tijd dat ze het Himalaya Gebergte bereiken het budget voor de film blijkbaar op was. Dit naar mijn mening moeilijkste en zwaarste onderdeel van de gehele reis is in de film niet meer dan een frisse bergwandeling.

Het geheel voelt als een gemiste kans. Het overleven gaat soms net iets te gemakkelijk en de tocht door de woestijn duurt te lang. Sterke punten zijn de mooie opnames, Colin Farrell als criminele Rus met indrukwekkende tatoeages en mooi accent en Saoirse Roan die weer eens aantoont dat ze kan acteren. (Trailer)

De Eenzaamheid van de Priemgetallen ***

Tja een film met zo'n titel; dan ben ik meteen nieuwsgierig. Tijdens mijn vroegere wiskundelessen intrigeerde priemgetallen al mateloos. De artikeltjes die ik las over de zoektocht naar het grootste priemgetal en het feit dat ze een cruciale rol spelen in het coderen van berichten wakkerde de mystiek omtrent deze bijzondere getallen alleen maar aan. De schrijver van het boek La solitudine dei numeri primi moet net zoiets gevoeld hebben toen hij aan zijn Italiaanse succesroman begon. Het boek heb ik (nog) niet gelezen zodat een vergelijking tussen film en boek zich gelukkig niet laat opdringen.

Het verhaal gaat over twee levens; dat van Mattia en Alice. Beiden zijn al vanaf hun jeugd buitenbeentjes, kinderen die anders zijn dan de anderen. Mattia is de helft van een tweeling. Hij is hyperintelligent, zijn zusje Michaela zwak begaafd. Alice sleept met haar been door een ski-ongeluk uit haar jeugd. Op de middelbare school kruisen de levens van Mattia en Alice elkaar en ze voelen zich onmiddellijk met elkaar verbonden. Er ontstaat een merkwaardige vriendschap en ook al voelen ze zich tot elkaar aangetrokken, geen van beiden is in staat echt contact te maken.

De Eenzaamheid van de Priemgetallen opent met een scène van een school-toneelstuk. De kinderen met eng geschminkte gezichten en gehuld in bizarre kostuums gaan helemaal in hun rol op. Het gaat er bloederig aan toe tot één van hen het niet meer aankan en het op een snerpend gillen zet. Mattia probeert op het toneel zijn gillende zusje te kalmeren terwijl het (volwassen) publiek zwijgzaam blijft toekijken... Ik vond het een verpletterende openingsscène. Zo zitten er nog een aantal prachtige vervreemdende scènes in de film maar door de vele tijdsprongen is de verhaallijn soms moeilijk te volgen. Lange tijd blijft het onduidelijk wat deze twee mensen mankeert. Waarom snijdt Mattia zichzelf en hongert Alice zich uit?

Als uiteindelijk de jeugdtrauma's en geheimen verteld zijn wordt de rest van de film bijzaak. Het laatste half uur dooft daardoor het verhaal als een nachtkaars uit. Filmmaker Saverio Costanzo heeft meer aandacht aan de vorm en de beelden geschonken dan aan het verhaal. Ik vond het een boeiende film om het jaar mee te beginnen, maar wel een film voor de liefhebber.

Voor een korte opfris-cursus met betrekking tot priemgetallen klik hier, voor de trailer klik je hier.

Happy New Year

Bruisyard Hall

Het mag dan misschien een beetje laat zijn maar we zijn toch echt in stijl het nieuwe jaar begonnen. In een verlaten landhuis genaamd Bruisyard Hall ergens op het platteland van Engeland samen met negentien personen, één gammele afwasmachine, een pool biljart, leeskamer met fireplace, lekker eten, ons eigen bonfire en voldoende champagne, port en vuurwerk. Pubs en kastelen op 20 minuten rij-afstand.

Einde Jaar

Tja dan zijn we al weer aan het einde van dit jaar gekomen. Voor mij het jaar van WikiLeaks, een mislukt WK-voetbal en Sven Kramer die in de verkeerde baan stapt. Damschreeuwer vind is het mooiste woord van 2010 en het leverde bovendien het beste TV-moment van het jaar, hoewel; Oh Oh Cherso mocht er ook zijn. Verder was Joran onze beste buitenland promotor, Onweer Online de beste internetsite, de dood en begrafenis van Harry Mulish indrukwekkend en de gebeurtenissen op Het Hofnarretje weerzinwekkend.

Oudejaarsdag; tijd voor bezinning, reflectie en vooral... lijstjes. Nu hou ik wel van lijstjes en overzichten want die geven nog een beetje structuur en houden de boel vooral overzichtelijk; tenminste voor mij dan. Maar om daar nu weer een top-10 of andere rangorde in aan te brengen is onbegonnen werk. Ik hou het gewoon bij films en dan vooral bij degene die er voor mij uitsprongen. Allereerst de cijfers: met 67 bezochte bioscoopfilms was 2010 een van de betere filmjaren maar toch zijn er ook dit jaar weer heel veel films die ik niet gezien heb maar wel had willen zien.

Beste films:
Un Prohète:
Rauw realistisch gevangenisdrama dat je twee uur lang op het puntje van je stoel doet zitten. Bovendien buitengewoon goed geacteerd.

El Secreto de sus Ojos:
Verrassing uit Argentinië. Spannende thriller met mooie opnames en prettig gedoseerde humor.

Balibo:
Waargebeurd verhaal over vijf verdwenen journalisten in het Indonesie van de jaren 60 dat het verdient verteld te worden. Prima verfilmd.

The Social Network:
David Fincher in topvorm. Voor mij dé film van 2010 omdat het een prima beeld geeft van de impact dat internet op ons dagelijks leven heeft. Mooie opnames, heftige muziek, intelligente montage en met afstand de mooiste Trailer van het jaar. Bij wijze van uitzondering:

Loft **

Afgelopen zomer ontving ik een brief met daarin de aankondiging dat geplande filmopnames de komende dagen voor enige overlast zouden kunnen zorgen. Nou dat hebben we geweten. Voor de filmopnamen bleek het namelijk nodig om gedurende vijf nachten het gebouw bij mij aan de overkant uit te lichten met als gevolg dat er zich iedere nacht een soort diaprojectie met schimmenspel op mijn slaapkamermuur afspeelde.

Afgelopen week zag ik het eindresultaat en alle doorstane ellende bleek de moeite waard. De trendy ingerichte loft in de film Loft bleek namelijk gesitueerd in het gebouw tegenover dat van mij en dat maakte de film bij de openingsscène direct interessant. Loft is een film met mooi camerawerk, geschoten op goed herkenbare Amsterdamse locaties. De loft zelf is op locatie gebouwd en ziet eruit zoals je van een loft verwacht: één grote hoge (industriële) ruimte, strak en trendy ingericht met veel glas en hoge ramen. Het verhaal is snel verteld. Vijf vrienden delen samen een (geheime) loft. Deze dient als luxe ruimte voor hun slippertjes met andere vrouwen. Een prima regeling totdat er op een morgen een naakte dode vrouw, badend in bloed en met handboeien aan het bed vastgeketend in de loft blijkt te liggen. In paniek komen de vrienden bij elkaar en dan komen de vragen. Geen van hen weet wie de vrouw is en hoe ze terecht gekomen is in de loft waarvan alleen zij de sleutel bezitten. Al gauw beginnen de vrienden elkaar te wantrouwen en blijkt dat ze veel minder van elkaar weten dan aanvankelijk gedacht.

Loft is een remake van het Belgische origineel uit 2008. Het origineel heb ik niet gezien dus een vergelijking kan ik niet maken. De Nederlandse versie zit verhaaltechnisch goed in elkaar maar de vele plotwendingen maken het een vermoeiende zit. Er is niks mis met films die je op het verkeerde been willen zetten maar overdaad schaadt en hierdoor komt de uiteindelijke ontknoping behoorlijk gekunsteld over. Bovendien wordt er door sommigen erg slecht geacteerd waardoor de karakters nauwelijks tot leven komen. Als ik Jeroen van Koningsbruggen was zou ik lekker de grappige Lama blijven uithangen. (Trailer)

X-Mas

• Ik voel mij als een kerstboom zonder piek.
• Merry X-Mas Darling, wherever you are.
• Flappie was van mij.
• Please come home for X-Mas.
• Driving home for X-Mas.
• I guess I was a sholder to cry on.

Zomaar een greep uit de Skyradio kerstterreur. Hopelijk vergaat het U beter. Hoe dan ook, zet hem op:

Vrolijk kerstfeest allemaal!!!!!!

You will meet a Tall Dark Stranger ***

Woody Allen blijft een productief baasje. Al sinds 1970 levert hij ieder jaar een film af. Snel geteld heeft hij sinds 1971 maar liefst 41 films op zijn naam staan waarvan hij voor de meeste ook nog het verhaal geschreven heeft. Volgens eigen zeggen is het regisseren van films voor een neurotisch, klein en lelijk mannetje de enige manier om met mooie vrouwen in contact te komen. Mij lijkt dat een uitstekende motivatie om zo gedreven te werk te gaan en dat is dan ook terug te vinden in zijn nieuwste film. In You will meet a Tall Dark Stranger is het vrouwelijk schoon weer uitermate aangenaam vertegenwoordigd.

De laatste jaren houdt Allen vast aan een beproeft recept. Zijn laatste zes films spelen allemaal in Europese steden en hebben meer het karakter van vrolijke stadse relatie problematiek dan de heftige en neurotische echtscheidings drama's uit zijn vroegere werk. Dat het oeuvre wat sleetse trekken begint te vertonen stoort me nauwelijks; ik hou nu eenmaal van die typische Woody Allen typetjes, onvoorspelbare verhaallijnen en de immer aanwezige voice-over die de boel humoristisch samenvat.

De mooie buurvrouw

You will meet a Tall Dark Stranger speelt in Londen en gaat over drie stellen die ondanks hun verschil in leeftijd allemaal dezelfde problemen hebben: ze zijn niet gelukkig in hun huidige situatie. Het huwelijk van de in een midlife crises verkerende schrijver Roy (Josh Brolin) zit diep in de problemen. Zijn schoonmoeder bezoekt zeer frequent een waarzegster en doet daar bijna dagelijks verslag van bij haar dochter Sally (Naomie Watts). De moeder zelf is door haar man Alfie (Anthony Hopkins) verlaten voor een heel jonge vriendin/prostituee. Alfie probeert krampachtig met fitness en viagra te leven als een jonge God. Roy wordt verliefd en krijgt een verhouding met zijn (mooie) buurvrouw terwijl zijn vrouw Sally in het geheim verliefd is op haar baas (Antonio Banderas).

Kortom; alle elementen zijn aanwezig om er een goed verhaal van te maken. Toch kabbelt de film een beetje voort zonder echt richting te kiezen. Als Allen al iets met deze film wil zeggen is het: beter  gelukkig te zijn met dat wat je hebt dan met dat wat je verlangt. Een beetje stichtelijk boodschap maar zo vlak voor de kerstdagen moet dit kunnnen. Wel zitten er twee erg leuke en tegelijkertijd smerige wendingen in de film waarbij schrijver Roy volkomen verstrikt raakt in zijn eigen leugens en zodoende flink meewerkt aan zijn eigen ondergang. Ik heb me prima vermaakt met deze wrange relatie komedie. (Trailer)

Catfish **

Op internet en vooral in Amerika is het inmiddels een behoorlijke hype. Niet eens zo zeer de film zelf maar meer de vraag: "Is het echt of is het allemaal bedacht?" Catfish is een film in de stijl van The Blair Witch Project. Twee broers van in de twintig filmen doorlopend al hun dagelijkse bezigheden. Op zich niet eens zo heel bijzonder. Tot het moment dat de gebeurtenissen in hun leven een onverwachte wending nemen en hun home-movie achtige filmpjes ineens het karakter krijgen van een spannende documentaire.

Een 24-jarige fotograaf uit New York is actief op Facebook en op een dag krijgt hij het verzoek van een acht-jarig meisje (Abby) uit Michigan of zij één van zijn foto's mag naschilderen. Een paar dagen later ontvangt de fotograaf (Nev) tot zij verbazing over de post een artistiek geschilderde impressie van zijn foto. Hij begint een Facebook contact en virtuele vriendschap met de familie van Abby. Wanneer Nev een Cyber-romance begint met de knappe 19-jarige zus van Abby beginnen de zaken pas echt interessant te worden. Nev wordt tot over zijn oren verliefd op zijn virtuele vriendin en er volgt intensief contact via mail, sms en zelfs telefoon. Totdat de broers ontdekken dat een aantal feitelijke zaken niet blijken te kloppen. De interesse wordt hierdoor alleen maar groter en de broers zetten het contact stevig door. Als ze voor hun bedrijf in de buurt van Michigan moeten zijn besluiten ze tot een onaangekondigd bezoek aan de knappe virtuele vriendin en haar familie. Ik verraad echt niet teveel als bij aankomst blijkt dat de zaken toch behoorlijk anders blijken te liggen dan op Faceboek voorgesteld.

Het is geen nieuws dat op sociale media als Facebook iedereen probeert zijn openbare profiel zo goed mogelijk voor de dag te laten komen en dat de zaken vaak net iets mooier worden voorgesteld dan ze in de dagelijkse werkelijkheid zijn. Catfish laat echter ook een verborgen kant zien van de sociale netwerken. Voor sommige mensen is Facebook een poort naar een andere identiteit en een virtuele ontsnapping aan een uitzichtloos bestaan. De uiteindelijke onthullingen van Nev zijn even schokkend als triest.

Doordat Catfish helemaal in het Nu gefilmd ben je als het ware getuige van de ontwikkelingen. Niks geen flash-backs of voice-overs die het verhaal duidelijk moeten maken. Hoewel de trailer anders doet geloven is Catfish geen Blair Witch Project-achtig horror verhaal. Of Catfish nu waargebeurd en "live" gefilmd is of niet, de manier van filmen geeft een prettige spanning aan het verhaal.

Brussel

Echt relaxed plassen was het niet met zulke belangstellende meekijkers vlak boven je maar origineel is het wel. Bovenstaande foto maakte ik in een Grand Café op de Grote Markt in Brussel. We waren daar het afgelopen weekend om kerstinkopen te doen. Met een overdonderend aanbod van (chocolade)winkels, kroegjes, stalletjes, restaurants en musea is er van daadwerkelijk inkopen niet veel terecht gekomen.

Zoals ik van de Belgen gewend ben was bijna de hele stad en met name de Grote Markt al helemaal in kerstsfeer met een overdaad aan lichtjes en je struikelde bijna over de vele uit de kluiten gewassen kerstbomen. De sneeuw maakte het beeld compleet alleen was het zo verschrikkelijk koud dat glühwein een eerste levensbehoefte werd. Gelukkig was die in de vele stalletjes op straat ruim voorradig. Met het kerstgevoel zat het na afloop wel goed. Hé kijk nou; Sinterklaas was nog niet weg of daar heb je de kerstman al...

De Eetclub *

Normaal gesproken duren mijn conversaties met mensen die me na een film vertellen dat ze het boek toch beter vonden nooit erg lang. Daar begin ik echt niet aan omdat films en boeken nu eenmaal twee totaal verschillende kunstvormen zijn die zich nauwelijks met elkaar laten vergelijken. Toch ontkom ik er in het geval van De Eetclub niet aan er zelf over te beginnen. Dat de boeken van Saskia Noort ongekend succesvol en buitengewoon spannend zijn hoef ik hier niet te gaan uitleggen maar of deze literaire thrillers zich ook lenen voor een goede verfilmingen vraag ik me na het zien van De Eetclub ernstig af.

De Eetclub gaat over een groepje jonge en vooral welgestelde vrouwen die zich ergens in Het Gooi voornamelijk vermaken met wijndrinken, sociale ontmoetingen en het koken van zelfbedachte gerechtjes in hun besloten eetclubje. Het eetclubje blijkt echter een spin-off van de vriendenclub die de echtgenoten van de vrouwen al jaren met elkaar vormen. Nieuwkomer Karen (Bracha van Doesburgh) en haar man worden in de vriendenclub opgenomen en dat lijkt een positieve aanwinst voor het clubje interessante en succesvolle mensen. Maar zoals dat vaak gaat met buitenstaanders in een hecht gezelschap worden ook hier de verhoudingen en interne codes door de komst van de buitenstaander op scherp gezet. Karen op haar beurt ontdekt al snel dat de relaties binnen de club helemaal niet zo vrijblijvend zijn en dat ieder lid van de club een reden, geheim of belang bij de club heeft. Als de eerste dode (in de vorm van een onwaarschijnlijke zelfmoord) valt begint Karen ernstig te twijfelen aan de motieven van de club en begint te onderzoeken wat er voor haar verborgen wordt gehouden.

Het probleem met de verfilming is de vele personages die een rol spelen terwijl er nauwelijks tijd is deze aan de kijker voor te stellen. Vijf stellen waarvan er sommigen ook nog eens een on-officiële relatie (om het eens netjes te zeggen) met elkaar onderhouden levert al snel een wirwar aan namen op. De vraag die mij gedurende de hele film het meest bezig hield was: "Wie is Babette? Wie is Patricia? Wie is Evert?" In het boek zal dit ongetwijfeld prima werken omdat er daar genoeg ruimte is de personages op een fatsoenlijke manier aan de lezer voor te stellen en duidelijk te maken wat zijn of haar positie binnen de groep is maar in de film ben je als onvoorbereide kijker al snel het spoor bijster. Daarnaast zijn de ontwikkelingen niet altijd even logisch en de uiteindelijke ontknoping voelde eerder als een opluchting dan als een verrassing.

Het positieve aan De eetclub is het camerawerk en de goed gekozen locaties. Er zitten prachtige opnames tussen waarbij origineel gebruik wordt gemaakt van spiegeling en reflectie. Helaas was dit nauwelijks voldoende om de film naar een hoger plan te tillen. (Trailer)

Copacabana **

Copacabana is een echte Moeder-Dochter film. Dit drong pas tot me door toen ik bij binnenkomst merkte dat ik de enige(!) man in de redelijk gevulde bioscoopzaal bleek te zijn. Ik had gerekend op een tragi-komedie in de sfeer van Aanrijding in Moscou of desnoods iets in de trant van De Helaasheid der Dingen maar nee hoor... een ordinaire Moeder-Dochter film was het en dat bleef het tot de eindtitels over het beeld rolden.

Isabelle Huppert speelt de joviale, levendige maar vooral schaamteloze Babou. Haar dochter (gespeeld door Lolita Chammah; ook in het echt haar dochter) schaamt zich zo erg voor haar extraverte jaren-sixties moeder dat ze haar niet eens op haar eigen aanstaande bruiloft wil hebben. Dit zet de verhouding tussen moeder en dochter ernstig onder druk. Van schrik en in een poging enig respect af te dwingen gaat moeder Babou op zoek naar een echte baan. Voor ze er zelf erg in heeft staat ze Timesharing appartementen te verkopen in een troosteloos en winters Oostende. Aanvankelijk gaat dat haar goed af en heeft ze een kans nu eindelijk eens echt carrière te maken. Maar bij een ongeleid projectiel als Babou duurt het ook hier niet lang voordat het weer mis gaat.

Bij mij werkte de hyperactieve Babou al snel op mijn zenuwen maar door de rest van de zaal werd intens meegeleefd, meegelachen en mee-geontroerd met de telkens weer de aandacht op zichzelf vestigende Babou. Blijkbaar verplaatst het vrouwelijk deel van bioscoopbezoekend Nederland zich moeiteloos in de in minirok en legging rondspringende Babou terwijl ik nauwelijks aansluiting kon vinden bij deze rusteloze en immer naar vrijheid en plezier zoekende vijftiger.

Het was leuk om flarden van het afgebladderde Oostende te herkennen van mijn eigen vroegere bezoekjes en Babou mocht dan als karakter irriteren; Isabelle Huppert's acteerprestatie is er niet minder om. Copacabana komt op mij over als een prima film voor twee vriendinnen die nodig weer eens samen iets moeten gaan doen. Ongetwijfeld krijgt ze in de Viva een prima recensie. (Trailer)

Winter's Bone ***

Met de ijzige temperaturen van afgelopen weekend leek een film met de titel Winter's Bone helemaal op zijn plaats. Hoewel er in de hele film geen sneeuwvlok te zien is vormt het ruige en desolate landschap van het Ozark-gebergte in Missouri een prima decor om het winters gevoel ook in de warme donkerte van de bioscoop vast te houden. Midden in de bossen en ver van de bewoonde wereld leeft de lokale bevolking aldaar al generaties lang als Hilbillies, in hun onderhoud voorziend door middel van de jacht en allerlei clandestiene zaakjes.

In deze verlaten omgeving woont de 17-jarige Ree. Omdat haar moeder nogal apathisch en hulpbehoevend is heeft zij de zorg voor haar jongere broertje en zusje op zich genomen. Haar vader is een tijd geleden al van het toneel verdwenen maar dit kan Ree weinig schelen; hij was toch al zelden thuis. Het broze evenwicht wordt ruw verstoord als de plaatselijke sheriff langskomt met de mededeling dat haar vader is veroordeeld vanwege de productie van chrystal meth (een soort goedkope cocaïne). Om zijn borg te betalen heeft hij hun huis als onderpand gegeven en sindsdien is hij spoorloos verdwenen. Als hij zich niet binnen een week bij de politie meldt wordt Ree en haar familie het huis uitgezet.

Gelukkig stap regisseuse Debra Granik op dat moment niet in de valkuil zich te gaan richten op sociale ellende, onrecht en diep menselijk drama. Dochter Ree neemt geen slachtofferrol op zich maar gaat heel pro-actief op zoek naar haar vader. Hiermee begint een soort road trip waarbij de lokale bewoners als een rariteitenkabinet aan de kijker voorbij trekken. In een geïsoleerde omgeving als het Ozark-gebergte blijken de meeste bewoners (verre) familie van elkaar. Dit vormt echter geen garantie voor een warm welkom. Integendeel; familie of geen familie, bezoekers die vragen stellen worden niet op prijs gesteld zo ondervindt de doortastende Ree (indrukwekkend gespeeld door Jennifer Lawrence). Mijn God, wat een vreemde en lelijke mensen wonen daar. In een verlaten gebied als Missouri blijken de omgangsvormen gebaseerd op eigen wetten en codes en leven de bewoners als outlaws met drank en wat muziek als enig vermaak. De vrouwen zijn met hun diep gegroefde gezichten in de meeste gevallen nog enger dan de mannen. Dochter Ree weet zich aardig staande te houden en ook al loopt het na het uitvoeren van een vies klusje voor Ree en haar familie allemaal goed af, je houdt niet echt een happy gevoel over aan deze film. Daarvoor is de uitzichtloosheid, armoede en rotzooi waarin mensen als Ree moeten zien te overleven te groot.

Winter's Bone is een mooi weergegeven duister misdaaddrama over een groep aan de rand van de Amerikaanse samenleving. (Trailer)

Sint **

Terwijl heel kunstminnend Amsterdam de longen uit het lijf stond te schreeuwen op het Leidseplein leverden wij tenminste een echte bijdrage aan de Nederlandse cultuur; wij zaten in de bioscoop met op het scherm Sint. Na alle perikelen om de controversiële filmposter (lees: de beste filmpromotie-campagne in jaren) was Sint natuurlijk verplichte kost. Het idee om de goedheiligman en het heerlijk avondje te veranderen in een horror scenario is eigenlijk behoorlijk geniaal. Hoewel, ik vond het als kind eigenlijk al een vreemde man. Dat geheimzinnige gedoe met Zwarte Pieten (die je nooit zag) in de schoorsteen en als je niet oppaste werd je zomaar in een zak gestopt en verdween je voorgoed. Dat laatste werd dan wel verteld maar in mijn omgeving verdween er nooit iemand daadwerkelijk waardoor het er allemaal niet echt geloofwaardiger op werd.

In de film Sint gaat het er heel wat daadkrachtiger aan toe. Sint Niklas is een in zonde vervallen bischop die in de middeleeuwen moordend en plunderend met zijn bende door de dorpjes trekt. Als hij door opstandige dorpsbewoners in brand wordt gestoken zweert hij wraak. Sindsdien herrijst deze slecht-heiligman iedere keer als volle maan op 5 december valt om wraak te komen nemen. Voor het laatst was dit in 1968 toen Niklas een heel gezin uitmoordde. Als Dick Maas zich had gebaseerd op de Cyclus van Menton zou Niklas zich iedere 19 jaar moet manifesteren. In de film wordt echter (zonder verdere motivatie) gesproken over een periode van 32 jaar. De film begint met twee aardige scènes uit de middeleeuwen en de jaren 60 maar dan hebben we het ook wel gehad. Als we overgaan naar de huidige tijd vervalt het verhaal al snel in banale humor met een vreemd plot en slecht acteerwerk. De tekstloze Sint (Huub Stapel) acteert prima maar de politieagenten lijken hun teksten letterlijk op te lezen. Hoofden rollen als pepernoten door de sneeuw, Niklas gaat in vol galop over de daken en meer dan voldoende schrikmomenten maken het uiteindelijk wel een leuke horrorfilm.

Dit jaar hoeven we niet te vrezen voor de agressieve Niklas want met nieuwe maan precies op 5 december zal het pikdonker zijn op de daken. De laatste volle maan op 5 december was in 2006.

Congo

Eergisteren werd de AKO literatuurprijs 2010 toegekend aan het boek Congo; een geschiedenis van de Belgische schrijver David van Reybrouck. Volgens de jury is Congo een knap gecomponeerd verhaal over slavernij en kolonialisme, veerkracht en overleven. Een meeslepend geschiedeniswerk van een historicus én romancier.

Vóór de bekendmaking van de winnaar was ik aan het boek begonnen en inmiddels ben ik ruim over de helft van deze meer dan 500 bladzijden tellende krachttoer. Het enige dat ik over het boek kan zeggen is dat ik helemaal met de jury eens ben. Het boek leest als een roman omdat van Reybrouck de geschiedenis van het immense land grotendeels vertelt door de ogen van "gewone" mensen en persoonlijke observaties afgewisseld met prachtige literaire beschrijvingen van de schoonheid en ruigheid van deze voormalig Belgische kolonie. Als je nog een (kerst)cadeautje zoekt voor die broer/zus/vriend(in)/vader/moeder met iets meer intelligentie dan de gemiddelde SBS-6 kijker dan is dit je kans. De ontvanger zal je dankbaar zijn.

Alleen nog te verkrijgen als "Kuifje in Afrika"

Het Einde van het Einde

Vandaag fietste ik zonder vooropgezet plan bij het Leidseplein zomaar de begrafenisstoet van Harry Mulish tegemoet. In de Stadsschouwburg was zojuist de begrafenisplechtigheid met de proporties van een dramatisch theaterstuk tot een goed einde gebracht. "Het is moeilijk stralen naast iemand die zoveel licht geeft" had zijn dochter Anna daarbinnen heel liefdevol gesproken.

En ik; ik stond buiten en kon de kist voorafgegaan door muzikanten die in witte pakken Jiddische muziek speelden bijna aanraken. Met mijn mobiele telefoon maakte ik de opname van mijn leven; eerst kwamen de muzikanten voorbij, toen de kist en via de stoet met dochters Anna en Frieda, vrienden, BN'ers én burgemeester zoemde ik langzaam uit naar het levensgrote portret van Mulish dat voor de gelegenheid boven de Stadsschouwburg was gehangen. Helaas had ik in mijn onkunde niet goed op het knopje "play" gedrukt waardoor ik pas echt  begon te filmen toen ik de opname wilde stoppen met als resultaat 3 seconden tramrails met wat wegstervende muziek op de achtergrond.

The Social Network ****

Hoe is het mogelijk dat iemand die uitstekende films als Se7en, Zodiac en mijn All time Favourite Fight Club op zijn naam heeft staan vorig jaar ineens met een rariteitenkabinet als The Curious Case of Benjamin Button op de proppen komt? Het zal waarschijnlijk met (veel) geld te maken hebben. Gelukkig bleek de misstap eenmalig want na het zien van The Social Network kan ik alleen maar concluderen dat regisseur David Fincher zijn oude vorm hervonden heeft. De film vertelt het succesverhaal achter de sociale netwerksite Facebook. Opgericht in 2004 door computer-nerd en Wizz Kid Mark Zuckerberg met als doel zijn mede studenten op Harvard met elkaar in contact te laten komen. De site is met inmiddels meer dan 500 miljoen wereldwijde gebruikers uitgegroeid tot een van de grootste internet successen ooit en Mark Zuckerberg mag zich de jongste Selfmade Miljardair (goed voor $ 6,5 mld) aller tijden noemen.

Tot zover het succesverhaal dat filmtechnisch nauwelijks interessant genoeg lijkt om er een boeiende film over te maken. Dit wordt in The Social Network echter opgelost door het verhaal vanuit de juridische invalshoek over de strijd om de eigendomsrechten van Faceboek te vertellen. Hierdoor ontstaat een raamvertelling van waaruit voortdurend heen en weer wordt gezapt tussen heden en verleden; tussen de zittingszaal vol peperdure advocaten en het studentenleven op Harvard waar het idee en de ontwikkeling van Facebook gestalte kreeg. De snelle montage die wordt afgewisseld door een spervuur van scherpe dialogen zorgen ervoor dat de film de volle twee uur blijft boeien en Fincher zou Fincher niet zijn als dit niet met mooie opnames en snoeiharde muziek werd ondersteund.

Met zijn scheelachtige blik zet Jesse Eisenberg een overtuigende Mark Zuckerberg neer; hyperintelligent en ambitieus maar nauwelijks in staat tot communiceren, laat staan succes te boeken bij de meisjes. Ondanks zijn analytische manier van denken (of misschien juist wel daardoor) doorziet hij als buitenstaander haarfijn de sociale hiërarchie en vriendschapsbanden die iemands succes op Amerikaanse universiteiten bepalen. In een dronken bui en uit frustratie schrijft hij in één nacht het computerscript dat de basis voor Facebook zal worden; een site waarop bezoekers steeds twee verschillende Harvard studentes krijgen voorgeschoteld met de vraag: wie is de lekkerste? Gevolg: de volgende dag ligt het hele Harvard netwerk plat en weet Mark wat hem te doen staat.

The Social Network is een film over vriendschap, verraad, ambitie en de prijs van succes. David Fincher levert een topprestatie net als de acteurs Jesse Eisenberg en Justin Timberlake die de rol van Napster oprichter Sean Parker voor zijn rekening neemt. (Trailer)