SuperYacht Cup

Deze week vertrek ik lekker naar het zuiden om op Mallorca de SuperYacht Cup te zeilen.  Als crew-member zeil ik samen met Nico op het 90-voet luxe jacht Ithaka. Nu is 90-voet niet echt klein te noemen en hier in Nederland zou het in elke haven een blikvanger van jawelste zijn maar in de SuperYacht Cup blijkt het het één na kleinste jacht te zijn dat meedoet. Het idee de Underdog te zijn voelt veel beter dan het laffe Calimero gevoel (hij was toch al nooit mijn held) dus we gaan er compleet voor. Ik ben dus weg voor een weekje zon, zee, zeilen, mooie boten en hopelijk leuke parties met leuke mensen. Probeer vanaf de boot nog wel een update te geven maar beloven kan ik niets. 

Synecdoche, New York **

Dit weekend ben ik naar de langgewenste film Synecdoche, New York geweest. Het speelfilmdebuut van regisseur Charlie Kaufman en in de hoofdrol Philip Seymour Hoffman. Synecdoche, New York is het inktzwarte verhaal van de filmregisseur Caden die druk bezig is enkele lastige zaken in zijn leven, relatie en werk op orde te krijgen. Het eerste half uur kijkt dat lekker weg met herkenbare en humoristische situaties. Daarna beginnen de zaken ernstig door elkaar te lopen en te vervreemden; waarschijnlijk net als in het leven van Caden. Wat is realiteit en wat is ingebeeld? Bij vlagen is de film, de dialoog en de opnames van de pogingen van Caden New York op schaal na te bouwen in een verlaten opslagloods geniaal maar grote delen zijn nauwelijks te volgen. 

Kortom een mengeling van briljant en bizar dat evenwel prima bij mijn stemming van de dag paste.    

DZDD

Matthijs van Nieuwkerk mag dan vrijwillig(?) op vakantie zijn, De Wereld Draait Door wordt deze zomer (geheel tegen de wil van Matthijs) vervangen door De Zomer Draait Door. Zelfde programma, zelfde format, zelfde items maar nu met jonge onervaren programma makers die in het diepe gegooid worden. Een niet onaardig idee dat echter zo nu en dan nogal tenenkrommend uitpakt. Trekt DWDD gemiddeld zo'n 1 miljoen kijkers, DZDD moet het met heel wat minder stellen wat aangeeft dat presenteren en interviewen wel degelijk een vak/gave is en dat Matthijs daar dus ook heel erg goed in is. Voor DZDD zijn Art Rooijakker, Waldemar Torenstra en... Froukje Jansen de presentatoren van dienst. 

In haar pogingen zinnige vragen te stellen wordt Froukje constant omver geblazen door de camera-geile Waldemar of de Wannabe Jeroen Pauw,  Art. Maar Froukje is gewoon Froukje en hoeft wat mij betreft niet meer te doen dan gewoon te zijn. Iets wat omroep- en inteviewfossiel Martin Siemek duidelijk niet begrepen heeft. Al zolang als hij op TV of radio aanwezig is, heb ik een hekel hem. Niet zomaar een hekel, ik haat zijn stem en manier van vragen stellen. "Jai bent mooie vrouw met mooie handen... Jai moet wel een heel gevoelig karakter hebben..."; Martin in topvorm.

In zijn drift om voor een camera te moeten scoren vond Martin een makkelijke prooi in de onervaren Froukje. Antwoorden in de vorm van een onnavolgbare monoloog en als je dan een tegenvraag gesteld wordt die je niet bevalt, snel de rollen omdraaien. Gatverdamme Martin... van Froukje blijf je af! Wat Froukje nou eigenlijk wil met haar carrière is mij na Wie is De Mol? en haar avontuur bij Link nog steeds niet helemaal duidelijk. Maakt ook niet uit zolang ze maar op TV blijft verschijnen en volgens mij kan ze best goed interviewen als ze een beetje meer ruimte krijgt. Maar mocht het allemaal echt niet lukken kan ze altijd bij mij komen uithuilen. Ik zal alleen maar luisteren en ijsjes voor haar kopen, zoveel als ze wil.

The Reader ****

How far would you go to protect a secret?

Het zal je maar gebeuren: als jongen (vrijwillig) ontmaagd te worden door een veel oudere oorlogsmisdadigster.

In The Reader overkomt het de 16 jarige Michael Berg na zijn ontmoeting (in 1953) met de 36 jarige Hanna Schmitz (Kate Winslet). Het blijkt een ontmoeting waarbij beiden elkaar iets te bieden hebben. Hanna schenkt hem seksualiteit terwijl Michael de ongeletterde Hanna, Homerus en Tsjeschov voorleest. Zoals het zo vaak gaat bij relaties met ongelijke verhoudingen maakt Hanna er onverwacht een einde aan door op een dag gewoonweg te verdwijnen. Jaren later ziet Michael haar terug als hij als rechtenstudent een strafzaak bijwoont. Tot zijn ontzetting ziet hij daar Hanna die met zes andere vrouwen terecht staat voor gruwelijke misdaden die ze als kampbewaarster tijdens de oorlog begaan heeft. Cruciaal in The Reader is een geheim dat Hanna met zich meedraagt en dat haar leven op meerdere beslissende momenten een wending heeft gegeven. Ook Michael komt hierdoor in conflict met zichzelf en op het moment dat hij haar onschuld kan bewijzen besluit hij te zwijgen.

Kun je houden van een slecht mens dat afschuwelijke wandaden heeft begaan; hoe groot is de rol van schaamte in een mensenleven; wat is goed en wat is fout..? Deze thema's komen aan de orde in The Reader. Hoewel ik helemaal geen fan ben van (tweede wereld) oorlogsfilms ben ik zaterdagavond toch naar The Reader gegaan. In de eerste plaats omdat hij is gemaakt door Stephen Daldry die ook mijn "All Time Favorite": The Hours heeft gemaakt. Stephen stelde niet teleur; de oorlog zelf komt helemaal niet in de film voor; het is wat uitzonderlijke situaties als oorlog met mensen doet en de morele kwesties en dilemma's die deze situatie met zich meebrengen. Toch miste ik iets. Steeds zat ik wachten op de confrontatie tussen de twee hoofdrolspelers. Een confrontatie waarbij heel veel vragen beantwoord, verklaringen gegeven en emoties ge-uit zouden worden. Helaas deze confrontatie blijft uit en als de twee elkaar dan eindelijk na heel veel jaren ontmoeten maakt dat weinig indruk.

Blijft over het probleem dat ik houd met Engelsen/Amerikanen die Duitsers spelen. Engels met een Duits accent blijft voor mij een tenenkrommend "Alo, Alo" gehalte houden. De laatste scène bij het graf is al even tenenkrommend; de rest van de film is prima. Er wordt prima geacteerd (terechte Oscar voor Kate Winslet) en dat oeverloze geneuzel over teveel naakt en de borsten van Kate kan me weinig boeien.

Nederland - Schotland

Het lijkt wel een invasie. De hele stad is vandaag vergeven van lelijk uitziende mannen in blauw/groen geruite rokken. Kleurrijk is het wel en zingen kunnen ze ook. Nederland - Schotland vanavond in de ArenA en Amsterdam zal het weten. In grote getalen zijn ze hierheen gekomen. Ook al is het blijkbaar een belangrijke wedstrijd vanavond, het Nederlands elftal kan mij nooit zo erg boeien. Ik hou het liever bij de Champions League en Ajax.

Tijdens mijn "zaterdagmiddag boodschappen" loop ik in Scheltema Sjors tegen het lijf. We praten wat over boeken, bootjes, kunst(boeken) en restaurants en ik vervolg mijn weg. Op de terugweg over de Dam blijkt er bijna geen doorkomen aan. De hele Dam is blauwgekleurd en ons Nationale Monument is behangen met het Saint Andrews Cross en de Lion Rampant. Het is een ware happening waarbij eigenlijk niets anders gebeurt dan massaal Heineken drinken en gezamenlijk liederen zingen. Als ik even sta te kijken, spreken twee vrolijk uitgedoste Schotten me onmiddellijk aan. In onverstaanbaar Engels vertellen ze me hoe gezellig en vriendelijk de Schotten zijn en dat ze vanavond absoluut gaan winnen. We raken aan de praat en Doug, vergezelt van zijn dochter Muireall (wat heldere zee betekent), vertelt me dat het Andreas Cross symbool staat voor het kruis waaraan de apostel Andreas (de Schotse beschermheilige) gekruisigd zou zijn. Tussen al het gelal door, schreeuwt hij me toe dat de Schotse vlag de oudste vlag ter wereld is en dat alle Engelsen dronken vechtersbazen zijn. Die Doug, je zou hem bijna gaan geloven.

Al met al hing er een prettige uitgelaten sfeer en je zou bijna hopen dat de Schotten hun wedstrijd van vanavond gaan winnen.

Watchmen ***

The existence of life is a highly overrated phenomenon

Ik had zin in iets waarbij in ieder geval niet al teveel nagedacht hoefde te worden. Gewoon een lekker te consumeren actie verhaaltje met leuke special effects. Zodoende op naar Watchmen, gebaseerd op de Graphic Novels (en daarmee een zogenaamde stripverfilming) die in de jaren 70 heel populair moeten zijn geweest. Ik hou wel van dat sfeertje van Comic Books met vreemd uitgedoste superhelden die de stad beschermen tegen misdaad en duistere krachten. Daarnaast speelde het trauma van de gemiste The Dark Night film van vorig jaar nog door mijn hoofd.

Niet al teveel verwacht en misschien wel daarom danig onder de indruk; dat was mijn gevoel na afloop. De openingscène is in ieder geval briljant. Zelden zo'n mooie titelsequentie gezien waarin op een perfecte manier in korte flashes de na-oorlogse geschiedenis wordt verteld en de vele verhaallijnen worden weergegeven. Andy Warhol, David Bowie, John F. Kennedy, Truman Capote, Fidel Castro en vele anderen trekken in korte tijd aan je voorbij. Wie denkt dat hij naar een leuke actiefilm gaat kijken komt bedrogen uit. Watchmen is een diepzinnig, film-noir achtig striphelden-verhaal vol beschouwingen op de mensheid, de leegheid van het bestaan en een meesterlijke kijk op de koude oorlog van de jaren 70. De film heeft vele lagen met misschien iets teveel verschillende verhaallijnen maar is toch goed te volgen. Rorschack, Dr. Manhattan en Comic blijven toch mijn helden. Je moet ervan houden, maar sta je er voor open dan zie je een prachtig uitgevoerde film met interessante verhalen ondersteund door een geweldige soundtrack.

Doorbijten

De klad erin, de pijp aan Maarten, writersblock, privéproblemen, depressie, gedumpt door vriendinnetje en zwelgend in liefdesverdriet elke avond een fles rode wijn erin, mijn huis uitgezet...? Was het maar waar want dan had ik in ieder geval genoeg om over te schrijven. De afgelopen weken had ik er gewoon geen zin in. Al dat geneuzel over filmpjes en wie waar in speelt en wat men daar van vindt; alsof er geen belangrijkere dingen aan de hand zijn. Tja en daar bent U als lezer dan de dupe van. En dat is nu juist het leuke van een blog; lekker kunnen doen waar je wel of geen zin in hebt.

Daarnaast eist momenteel één van de twee zekerheden in het leven mijn volledige aandacht. Een formaliteit dacht ik; net zo makkelijk als het aanvragen van een BTW nummer. Iedere ZZP-er kent het bestaan en belang ervan; De VAR. Echter, daar waar duizenden ZZP-ers er zonder problemen een krijgt toegestuurd heeft bij mij ene mijnheer of mevrouw Gerrits van Coördinatiepunt/Oost(?)/ Verklaring ArbeidsRelatie, gedacht wat nadere vragen te moeten stellen en eens lekker moeilijk te gaan lopen doen. Blijkbaar gewoon omdat dat kan. Gevolg; het sneeuwt hier inmiddels blauwe enveloppen, opdrachtgever teleurgesteld (lees boos), belastingadviseurs buitelen over elkaar heen met de meest tegenstrijdige adviesen en zelfs FNV-zelfstandigen (Met de briljante slogan; "Zelfstandig, maar niet alleen") weet niet hoe op de lijst met inmiddels 21 vragen te moeten reageren.

Leuker wordt het er in ieder geval niet op en al helemaal niet makkelijker. Strijdvaardig en melig word je er wel van. Vrolijk ga ik verder in deze nimmer aflatende strijd tegen het Blauwe Smurfen Legioen. Gewoon even flink doorbijten en voor ik het weet ben ik zo ervaringsdeskundig dat ik mezelf specialist kan noemen. Iemand nog een adviesje nodig?

Oscars 2009

Zo, de buit is verdeeld, de dankwoorden gesproken, de tranen gedroogd en de wonden gelikt. Het zal ongetwijfeld weer een mooie show zijn geweest maar ik heb er net als vorig jaar lekker doorheen geslapen. Echt heel verrassend is het trouwens niet geworden. Nou oké dan, het toekennen van de Oscar aan Sean Penn in plaats van de gedoodverfde Mickey Rourke was toch eigenlijk wel een verrassing.

Slumdog Millionaire is de grote winnaar geworden (8 Oscars) en Benjamin Button de grote verliezer (3). Terechte uitslag lijkt me. Kate Winslet (The Reader) heeft na vijf keer genomineerd te zijn nu ook eindelijk haar beeldje voor op de schoorsteenmantel. Heath Ledger ontving hem postuum en Penelope Cruz krijgt er een voor haar prestatie in Vicky, Cristina, Barcelona hoewel die ook wel naar Viola Davis (Doubt) had mogen gaan.

Beste buitenlandse film werd het hier nog onbekende Departures uit Japan. Ik ben benieuwd want wat mij betreft had Der Baader Meinhof Complex hier moeten scoren (Gomorra was niet eens genomineerd!). Beste lange documentaire is Man on Wire; over de legendarische koorddanser Philippe Petit die in 1974 een koord tussen de twee torens van het World Trade Center in New York spande en er met alleen een lange stok in zijn handen overheen liep. Een illegale actie die de geschiedenis inging als "The Most Artistic Crime of the Century". Ook al zie ik Philippe dit nu niet meer doen, ik kan niet wachten tot deze intrigerende documentaire hier te zien is.

Vanaf nu weer lekker onbevangen film kijken zonder na te gaan wie voor wat en waarom genomineerd is.

Frozen River **

Uit pure verveling en omdat het vóór de Oscaruitreiking van vannacht nog net even kon, kozen we vanmiddag voor Frozen River in Cinecenter. Op de één of andere manier voelt het goed om een Oscar-genomineerde film gezien te hebben voordat bekend is of deze ook daadwerkelijk in de prijzen is gevallen.

In Frozen River speelt Melissa Leo (genomineerd voor Beste Actrice) een alleenstaande hardwerkende moeder (Ray) van twee kinderen, wonende in een oude caravan in een uithoek van de Staat New York tegen de grens met Canada (dit is voor het verhaal van belang te vermelden). Het zit de arme Ray nogal tegen nu haar gokverslaafde man er vlak voor kerst vandoor is met haar/hun geld en ze hard aan een nieuwe caravan toe is. Bij toeval komt ze in contact met, een van origine Indiaanse Mohawk die bijverdient door illegalen door Mohawkland over een bevroren rivier van Canada naar Amerika te smokkelen. U raadt het al; hier ziet Ray haar uitweg om aan geld voor een nieuwe caravan voor haar kinderen te komen. Ze gaat zich bezighouden met mensensmokkel en dat gaat natuurlijk eerst een paar keer goed en dan goed fout.

Met al die sneeuw en verlatenheid om me heen zou ik ook wanhopig worden; daar heb ik geen gokverslaafde echtgenoot voor nodig. Bedrog, armoede, uitzichtloosheid, criminaliteit... het was voor mij iets teveel drama. Het verhaal gaat in een rustig tempo, de vergezichten van besneeuwde landschappen en bevroren rivier zijn mooi en er wordt behoorlijk geacteerd maar om hiervoor een nominatie voor Beste Actrice en Original Screenplay toe te kennen slaat nergens op.

Waar de publieke omroep het al jaren laat afweten neem Film 1 het moeiteloos over. Zij zenden de Oscar-uitreiking de hele nacht rechtstreeks uit en voor de gelegenheid is dit vanavond ook toegankelijk voor niet abonnees. Dat getuigt nog eens van begrip en marketing gevoel. Daarvoor moet je wel een hele nacht de irritante vragen van Brigit Maasland over je heen laten komen maar het is gratis dus verder niet zeuren. Ik wens een ieder die vannacht live naar de uitreiking gaat kijken veel plezier en anders morgenochtend gewoon even op Nu.nl of het RTL ontbijtnieuws kijken.

The Wrestler ***

De Oscar-uitreiking komt nu razendsnel dichterbij. Ik het kader hiervan vandaag een film bezocht die ik normaal nooit zou gaan kijken. Op TV zag ik het wel eens langskomen; volwassen kerels, bizar vreemd uitgedost in te strakke broekjes die met een lijf vol anabolen elkaar (zogenaamd) te lijf gaan. Welkom in de wereld van het showworstelen.

In The Wrestler speelt Mickey Rourke de al op leeftijd zijnde showworstelaar Randy "The Ram" Robinson. In de jaren tachtig was "The Ram" de beste en populairste in zijn vak maar sindsdien is zijn succes alleen maar minder geworden. Nu slijt hij zijn dagen met optredens in amper gevulde gymzaaltjes. Hierin worstelt "The Ram" niet allen met zijn tegenstanders maar voornamelijk met zichzelf, het ouder worden en het contact met zijn dochter. De rol van Randy "The Ram" lijkt Micky Rourke op het lijf geschreven en dit is dan ook het enige gegeven dat de film interessant maakt. Rourke speelt geen Randy, hij is Randy. In de jaren tachtig was Mickey Rourke namelijk de belofte van Hollywood met zijn knappe uiterlijk en sexy rollen in films als Nine 1/2 Weeks en Angel Heart. Daarna ging het snel bergafwaards met zowel zijn carriere als met Rourke zelf. Een mix van alcohol, drugs en foute filmkeuzes deden hem van het scherm verdwijnen. In The Wrestler kan hij (net als Randy) eindelijk zijn comeback maken en dat doet hij op glorieuze wijze. Zonder ijdelheid of schaamte showed hij het verval en de eenzaamheid van iemand die wanhopig probeert vast te houden aan wie hij ooit was.

De hoofdrolspelers Rourke en stripdanseres Cassidy (Marisa Tomei; genomineerd voor Beste Vrouwelijke Bijrol) spelen buitengewoon goed in een verder weinig boeiende film waarbij het me voor Marisa Tomei nog een hele opgaaf leek om meest van de tijd halfnaakt in beeld te moeten zijn. Mickey Rourke speelt de rol van zijn leven en het moet (in het sportgekke Amerika) al gek lopen wil de Oscar voor Beste Acteur Zondagnacht aan iemand anders worden toegekend.

Doubt ****

De kritieken waren voor Doubt over het algemeen niet bijzonder gunstig. Iets wat ik niet helemaal (of liever gezegd helemaal niet) begrijp. Ik vond het juist een erg boeiende en mooie film. Doubt is een bewerking van een toneelstuk en dat kun je merken ook. De film moet het niet hebben van een flitsend gefilmd verhaal maar juist van de dialoog. Het is een genre waar ik erg van hou omdat ik nu eenmaal van mooi taalgebruik houd. Ik kan me dan ook wel voorstellen dat deze film niet aan een ieder besteed zal zijn.

Meryl Streep als de conservatieve non/lerares en Phillip Seymour Hoffman als vooruitstrevende priester spelen de sterren van de hemel. Het verhaal (hoe beladen en actueel dan ook) heeft niet zo heel veel om het lijf (om in termen te blijven). Het is veel meer hoe de spelers hiermee omgaan en hier invulling aan geven en dit is een genot om naar te kijken want bijna elke scène is raak en geeft verbaal vuurwerk. Niet verwonderlijk dat Doubt genomineerd is voor vijf Oscars allemaal in de categorie Beste Actrice of Beste Supporting Role en dat is toch best bijzonder voor een film. Streep en Hoffman zijn als tegenpolen aan elkaar gewaagd en gaan lekker los maar de show wordt wat mij betreft gestolen door de onbekende actrice Viola Davis. In één scène die niet langer dan vier minuten duurt zet ze een compleet overtuigende en wanhopige moeder neer, die in no time alle problemen en dilemma's samenvat en wel op zo'n manier dat het je naar de strot grijpt. Het is een Oscarwaardige scène en een pivot-point in de film. Oscar voor Actress in a Supporting Role meer dan verdient.

Doubt doet haar naam eer aan want tot het laatst toe blijf je twijfelen en daarmee is het een heerlijk stuk Relie-Drama dat de moeite van het kijken meer dan waard is.

Slumdog Millionaire *****

Dat gaat lekker; we zitten pas in februari en ik heb nu al het gevoel zojuist naar de beste film van 2009 te zijn geweest. Slumdog Millionaire is een uiterst originele en daardoor niet makkelijk in een hokje te stoppen film. Je zou hem nog het beste kunnen omschrijven als een keiharde feelgood-movie die zich afspeelt in de sloppenwijken van Bombay. Het ene moment kijk je naar een prachtig menselijk sprookje en bij de volgende scène heb je ernstig de neiging weg te kijken, zo gruwelijk.

In de Indiase versie van "Weekend Millionairs" geeft de achttien jarige Jamal het ene goede antwoord na het andere om uiteindelijk nog maar één vraag van de miljoenenhoofdprijs verwijderd te zijn. Wegens tijdgebrek moet hij de volgende keer terugkomen voor de finalevraag en op dat moment wordt hij opgepakt omdat men vermoedt dat hij valsspeelt. In het politieverhoor dat volgt en waarin het er allerminst zachtzinnig aan toegaat vertelt Jamal zijn verhaal. Elk hoofdstuk in zijn verhaal is een wonderbaarlijke sleutel tot het antwoord op de vragen en door de flash backs ontstaat er een beeld van het leven van Jamal.

De drie onderdelen (de Quiz, het Politieburo en de Flash Backs) zijn razendknap, superspannend en met veel humor met elkaar verweven. Slumdog Millionaire heeft ondertussen op alle grote filmvestivals belangrijke prijzen in de wacht gesleept en is voor de komende Oscaruitreiking maar liefst tien keer (waaronder Beste Film en Beste Regie) genomineerd. Niet slecht voor een film die 13 milioen Dollar heeft gekost en met onbekende acteurs is gemaakt. Regisseur Danny Boyle (oa Trainspotting) heeft er een wonderlijk mooi spektakel van gemaakt. We zien bittere armoede, waar mensen leven in ongekend smerige krottenwijken en toch wordt het niet deprimerend. Boyle weet grote thema's als, verraad, het lot, echte liefde, oprechtheid en onrecht moeiteloos af te wisselen met humor of romantiek. Het geheel heeft de snelheid en onvoorspelbaarheid van een achtbaan waarbij de (Indiase) muziek en (kleurrijke) beelden naadloos op elkaar aansluiten. Hollywood en Bollywood wisselen elkaar moeiteloos af.

Het einde (dat door velen ongetwijfeld als "te zoet" zal worden bestempeld) is in ieder geval gewaagd en origineel. Ik vond het helemaal oké. Slumdog Millionaire is een prachtfilm waar je ademloos naar blijft kijken.

Revolutionary Road ****

How to Break Free, Without Breaking Apart?

Tien jaar na hun romance op de Titanic mogen Kate Winslet en Leonardo DiCaprio het nogmaals proberen. Ditmaal niet op een romantisch zinkend schip maar als Middle Class stel in een buitenwijk van een willekeurige Amerikaanse stad in de jaren vijftig. Amerika floreert en De Wheelers leven als mooi en succesvol koppel de Amerikaanse droom in hun prachthuis aan Revolutionairy Road. Toch zijn ze niet gelukkig; Frank heeft een saaie kantoorbaan en April's gedroomde carrière als actrice is nooit van de grond gekomen. Om uiteindelijk aan de dodelijke sleur van de oppervlakkige consumptiemaatschappij te ontkomen, komt April met het plan om voor een jaar naar Parijs te verhuizen. Dit leidt uiteindelijk tot veel twijfel, onderlinge ruzies en de angst voor gemiste kansen.

Vrolijk word je er niet van; dat is Sam Mendes (die tien jaar geleden het inktzwarte maar briljante American Beauty maakte) wel toevertrouwd. Er wordt buitengewoon goed geacteerd met een aantal prachtige bijrollen. Vooral de krankzinnige John Givings (Michael Shannon; terechte Oscar nominatie) die haarscherp samenvat hoe het zit en dwars door de motieven van Frank en April heenkijkt is geweldig. Camerawerk is fantastisch en origineel en de muziek past helemaal bij het verhaal.

Revolutionary Road is een film over idealen en dromen, en de prijs die je betaalt als je hier geen invulling aan geeft.

Kalender

De kalender en ik zijn het vandaag grondig oneens. Ik voel me al jaren 27 (zelfs al voordat ik dat was) en weiger dan ook principieel mijn eigen verval en aftakeling te vieren.

Milk ***

Mijn dagen als hangjongere voor Tuschinski hebben korter geduurd dan verwacht. Sinds vandaag heb ik (voor de rest van het jaar) Amstelveen verruild voor Naarden om me daar op smaak- en geurstoffen te storten; interim werk het blijft boeiend en vooral afwisselend. In blinde paniek koos ik daarom gisteren voor de film Milk in Tuschinski.

Milk is een oerdegelijke biotopic over het leven van homo-rechtenactivist Harvey Milk (Sean Penn) die in de jaren zeventig als eerste openlijk homosexueel werd gekozen als gemeenteraadslid van San Fransisco. Nu hou ik helemaal niet van politiek geladen films over activistische bewegingen maar in deze film wordt zo goed geacteerd (door met name Sean Penn) dat het een pakkend verhaal oplevert. Eigenlijk vond ik het jammer dat in de eerste scène de dramatische afloop al wordt prijsgegeven want dit haalt (voor wie het verhaal nog niet kent) de spanning uit de film. Wat rest is een sterk tijdsbeeld van de homo-scène van de jaren zeventig in een vooruitstrevende stad als San Fransisco. Verwacht daar overigens niet al teveel van want ook in San Fransisco sloeg de politie in die tijd Gay-feesten en Gay-uitingen met harde hand uit en in elkaar. Ik ben blij dat dit waargebeurde verhaal nu op een mooie wijze op het witte doek uiteen wordt gezet. Ook al zal voor de (preutse) Amerikanen de uitingen van mannelijke affectie al snel als schokkend worden ervaren, toch heeft de vergrijzende en conservatieve Academy het aangedurfd Milk te nomineren voor maar liefst 8 Oscars waaronder die voor Beste Film en Beste Acteur. De nominatie voor Josh Brolin voor Beste Mannelijke Bijrol vind ik dan weer erg overdreven. Ondanks dat Milk soms iets te lang en hier en daar iets te persoonlijk is, is het wel een heerlijke film om naar te kijken en is het thema (zeker met de benoeming van Obama als president) nog altijd uiterst actueel. Wat dat betreft had het uitbrengen van deze film niet beter getimed kunnen worden.

Gomorra ****

Gomorra is een rauw realistisch film over de Maffia in Napels. Geen glamour of epische verhalen zoals in The Godfather waarin familietradities, opvolgingkwesties en macht op een romantische wijze een verhaal van epische proporties vertellen. Gomorra laat zien hoever de wortels van de maffia in elk aspect van de Italiaanse samenleving zijn doorgedrongen. In de troosteloze wijk Scampia (ten noorden van Napels) is er in ieder geval geen ontkomen aan. Hier is de maffia geen misdaadsyndicaat met strak hierarchische lijnen maar een misdadig netwerk dat gebaseerd op meedogenloos geweld een complete samenleving in zijn greep houdt.

De film volgt vijf verhaallijnen die ieder weinig met elkaar te maken hebben. Voor de verwende Hollywood liefhebbers zal dit vervreemdend overkomen. Geen hapklare brokken, dialogen vol kijkerinformatie of overbodige aanwijzingen. Hier wordt een actieve en oplettende houding verwacht. Zit je eemaal in de verhaallijnen dan ontvouwt zich een knap gemaakte film met vijf razendspannende verhalen. Je houdt ervan of je vindt het niks; een tussenweg is er niet. Ik behoor tot de eerste groep want na verloop van tijd werd ik onderdeel van de levens van de hoofdpersonen en leefde intens mee met de ontwikkelingen. Onnodig te vermelden dat het in de meeste gevallen niet goed afloopt en de gefilmde aanslagen met de snelheid van een intercity komen.

Gomorra is de verfilming van het boek dat onderzoeksjournalist Roberto Saviona drie jaar geleden publiceerde. Het boek deed in Italië veel stof opwaaien en Roberto moest na publicatie onderduiken. Gomorra geeft een naargeestig beeld van een verziekt Italië. Drie jaar geleden was ik een paar dagen in Napels en zo raar... Ik heb helemaal niks gemerkt van inktzwarte maffiapraktijken en uitzichtloze geweldspiralen. Voor mij is Italië nog altijd synoniem voor mozarella, rode wijn en mooie mensen. Gomorra maakt het alleen maar boeiender.

The Curious Case of Benjamin Button **

Met niet minder dan 13 Oscarnominaties (waaronder alle grote) en geregisseerd door David Fincher (Fight Club, 7even en Zodiac) is The Curious Case of Benjamin Button (CCofBB) op papier een interessante film. Het verhaal is in ieder geval origineel; Benjamin wordt geboren als bejaarde man om vervolgens met de dag jonger te worden. Verhaaltechnisch biedt dit vele mogelijkheden maar in de uitvoering wordt hier echter te weinig mee gedaan.

In een ziekenhuis in New Orleans ligt een oude vrouw te sterven juist op het moment dat de storm Katerina daar aan land dreigt te komen. Nog voor ze haar laatste adem uitblaast vraagt ze haar dochter voor te lezen uit een dagboek. Hierdoor ontstaat een raamvertelling waarin het verhaal van Benjamin Button verteld wordt. Om een verhaal op een dergelijke manier te brengen heb je een voice-over nodig die je steeds terug in het verhaal brengt. Nou heb ik het niet zo op voice-overs want ze horen zichzelf over het algemeen veel te graag (en teveel) praten. Zo ook in deze film, het haalde de vaart uit het verhaal en werkte eerder storend dan dat het iets toevoegde. Opvallendste aan de film is de lange speelduur. Met een lengte van 2 uur en 40 minuten is het een avondvullend programma. Er gebeurde echter te weinig en de spanningsboog was te zwak om al die tijd te kunnen blijven boeien. Toch waren er wel subtiele momenten en mooie verwijzingen. De klok in de stationshal die achteruitloopt bijvoorbeeld, of het regelmatige verschijnen van een kolibrie (de enige vogel die achteruit kan vliegen). Als je goed luistert hoor je door de hele film heen, het tikken van een klok. Dit is echter te mager om de film te redden. Ik kan er niet meer van maken dan dat de leden van de Academie met het toekennen van 13 nominaties flink de weg kwijt zijn. Misschien komt het doordat de vergrijzing ook daar heeft toegeslagen en men zich herkent in een film over de kracht van bejaarden.

Overigens lijkt mij de kans dat Brad Pitt de Oscar voor beste acteur in deze zoutloze Hollywoodproductie ook echt gaat winnen uitermate klein als ik naar de concurrentie kijk; Sean Penn (Milk), Frank Langella (Frost/Nixon) of Richard Jenkins (The Visitor). De Oscar voor beste Makeup zal ongetwijfeld wel bij CCofBB terechtkomen want de oude Benjamin transformeerde op een fenomenale wijze in de immer jeugdig ogende Brad Pitt terwijl Cate Blanchet nou juist de andere kant op ging, waarbij ze elkaar zo ongeveer in het midden vonden.

Tokyo Cafe

In het kader van het Groot-Vergelijkend-Sushi-Restauranten-Onderzoek was het gisteren de beurt aan Tokyo Cafe. Met vaste Sushi-partner had ik afgesproken aan Het Sui alwaar deze Sushi snoepwinkel wat verscholen ligt tussen Kalverstraat en Maagdenhuis. Maar vergis je niet, Tokyo Cafe is net als de telefooncel van Docter Who; van binnen is het groter dan van buiten.

Het concept is even simpel als briljant want gedurende weekdagen is het; Eat al the Sushi you like for only € 19.80. Iets dat Hollanders zeker aanspreekt want de tent zat op een doordeweekse avond bomvol. Na bestudering van de spelregels kan er besteld worden. Uiterst efficiënt worden de orders (van maximaal 5 items per keer) uitgevoerd. Nu is het bij Tokyo Cafe wel Sushi eten... om het Sushi eten. Gezellig uitgebreid tafelen is er niet echt bij want in de twee uur die tot je beschikking staat moet er doorgegeten worden. Ons voornemen om de hele kaart te eten is bij de vierde ronde gestrand, er kon geen Sushi meer in. Op het laatst moet er nog behoorlijk goed getimed worden want elke niet opgegeten Sushi levert (om verspilling tegen te gaan) twee Euro penalty op. De bediening was redelijk, de Sushi goed. Heb je zin in Sushi zonder ellenlange tafelsessies, dan is het hier efficiënt Sushi eten en rijstwijn drinken.

Valkyrie ***

Tom Cruise is allang weer weg uit Amsterdam en Carice van Houten en Halina Reijn staan na alle gala premières weer met beiden benen op de grond. De rode loper lag er gisteren niet meer maar gelukkig draait Valkyrie nog wel in de grote zaal van Tuschinski.

Het verhaal over Generaal von Stauffenberg die in 1944 een aanslag op Adolf Hitler pleegt is ondertussen behoorlijk bekend. Over het maken van de film blogde ik reeds op 30 juni 2007. Nu hou ik niet van oorlogsfilms maar het verhaal over operatie Valkyrie blijft intrigerend en spannend. Valkyrie zit technisch erg goed in elkaar en er is mooi gefilmd. Tom Cruise speelt een goede von Stauffenberg (in)compleet met missende rechterarm en twee vingers aan zijn linker. Die verminkte hand is echt knap gedaan. Waar alleen niet aan te wennen valt, is dat alle Duitsers Engels spreken met een accent of ze net van de golfbaan afkomen. Steeds weer had ik het idee dat de Engelsen een complot tegen Hitler aan het smeden waren. Tom Cruise fietst daar nog eens tussendoor met weer een Amerikaans accent. Al met al werd het een beetje een rommeltje en enige voorkennis van de karakters en namen kan geen kwaad. Ook al is de afloop bekend; Valkyrie blijft een spannend verhaal waarin kleine toevalligheden de hoofdrol opeisen. Carice en Halina zijn in dit internationale Hollywood geweld onze nationale trots en blijven fier overeind.

Bij wijze van uitzondering hierbij een citaat uit mijn eigen blog:
Valkyries zijn strijdgodinnen uit de Noorse mythologie. Hun doel was om de slagvelden te bezoeken en de meest heldhaftige (gedode) strijders te kiezen en hen mee te nemen naar het Walhalla. Alleen de dapperste krijgers werden uitgekozen, en zij genoten een goed leven in het Walhalla tot de eindstrijd; de Ragna Rök. Zolang de Valkyrie maagd bleven, zouden ze onsterfelijk en onkwetsbaar zijn. De weerkaatsing van hun harnassen werd verantwoordelijk gehouden voor het poollicht.

Seven Pounds *

Omdat iemand me vertelde dat Seven Pounds een inspirerende film was, ik me verveelde én omdat ik dit jaar wat meer "grote" films wil zien, zat ik dinsdagmiddag in Tuschinski. Dit pakte niet goed uit want wat ik kreeg was een van schuld- en boetegevoelens overlopende Will Smith die als donor-engel en voor God spelend over goed en fout en ook nog eens over leven en dood beslist. Een mysterieus begin wordt al snel om zeep geholpen door overvloedige aanwijzingen en flash backs waardoor je mijlen voor het fatale ongeluk begrijpt wat er aan de hand is en hoe dit af zal gaan lopen. Toch is dit oppervlakkige donor-drama groot uitgebracht en zal het bij de SBS doelgroep waarschijnlijk best goed scoren. Er werd zo slecht geacteerd dat hierbij vergeleken De Grote Donorshow van BNN oscarmateriaal was.

Frost/Nixon ****

400 million people were waiting for the truth

De titel maakt in ieder geval meteen duidelijk wie de hoofdrolspelers in deze film zijn. David Frost; een talk show host en Richard Nixon; de ex-President van de Verenigde Staten. Vier jaar na het Watergate schandaal van 1972 (klik hier om je geheugen op te frissen) zoekt de Brit David Frost (Michael Sheen) contact met de afgetreden president Nixon (Frank Langella) om een serie interviews met hem te maken. Omdat Nixon denkt met een onervaren politiek interviewer te maken te hebben en zo zijn kansen ruikt om zichzelf te rehabiliteren stemt hij toe in een serie van vier interviews.

Tja en dan kijk je dus de rest van de film naar twee mannen die tegenover elkaar op een stoel zitten te praten. Klinkt saai maar dat is het absoluut niet. Regisseur Ron Howard heeft het zodanig opgezet dat je het gevoel hebt naar een bokswedstrijd (compleet met helpers) zit te kijken. De film begint wat traag en met weinig ontwikkeling tot de interviews beginnen. Vanaf dat moment werd ik de film ingezogen mede omdat Frank Langella een meesterlijke Nixon neerzet. Zijn gezicht lijkt natuurlijk niet op dat van Nixon maar zijn bewegingen, taalgebruik en manier van lopen zijn helemaal Nixon. In de eerste drie interviews pakt hij Frost dan ook helemaal in. Nixon reageert met anekdotes in plaats van antwoorden en hij blaast de onervaren Frost compleet van tafel, zichzelf in een steeds positiever daglicht stellend. Eén specifieke gebeurtenis aan de vooravond van het vierde interview (dat over Watergate zal gaan) schudt David wakker en hij besluit zich nu wel tot in detail voor te bereiden. Hij pakt Nixon keihard aan en drijft hem verbaal steeds verder in een hoek tot Nixon uiteindelijk dat toegeeft wat hij nu juist al die jaren ontkent heeft:

- David Frost: Are you really saying the President can do something illegal?
- Richard Nixon: I'm saying that when the President does it, that means it's not illegal.

Op dat moment was het doodstil in de zaal en ik heb 122 minuten geboeid zitten kijken naar dit stuk niet zo bekende Amerikaanse geschiedenis. Als je je realiseert dat de weergave van de interviews zijn gemaakt op basis van de originele transcripten moet dit in die tijd na de tumultueuze Watergate jaren toch een ongekende impact hebben gehad. Frost/Nixon is een op alle fronten geslaagde film met sterke bijrollen (oa Rebecca hhmmm Hall), de nodige humor, boeiend verhaal en prachtige muziek van Hans Zimmer. (Trailer)

The Visitor ***

Connecting is Everything

Dit weekend is massaal de schaatskoorts uitgebroken met als gevolg dat er gisteren een negatief reisadvies richting Biesbosch moest worden uitgegeven en ik vanmorgen werd gebeld met de vraag of ik zin had in een toertocht. 45 kilometer door oerhollands polderland tegen de wind in sukkelen; dat is waar zoiets bij mij op uitdraait. Mijn enkels lijken wel van elastiek en mijn knieën springen spontaan op slot zodra ik een paar Noren onderbind. Goedbedoelde adviezen als "Door je knieën buigen" en "Je gewicht op de ijzers laten rusten" zijn volkomen nutteloos wanneer je al blij bent rechtop te kunnen blijven staan. Op zo'n mooie ijsdag als vandaag zit ik liever met een boek achter het raam en kijk zo nu en dan over het IJ, waar overigens geen spoor van ijs te bekennen valt.

'S middags dan toch maar even naar de bioscoop gegaan. In the Movies draaide The Visitor; een Amerikaanse tragie-komedie van Thomas McCarthy die in 2003 al de uitstekende film The Station Agent maakte. The Visitor gaat over een saaie Amerikaanse weduwenaar en professor in de Economie, Walter (Richard Jenkins) die naar New York afreist voor een conferentie en daar in zijn appartement onverwacht twee (illegale) mensen aantreft. Hij sluit vriendschap met ze en treft al snel net die levensvreugde die zo ontbreekt in zijn eigen bestaan. Zo leert hij jembee spelen en ontmoet mensen die hij in zijn eigen wereld nooit ontmoet zal hebben. Klinkt wat klef allemaal maar zo komt het niet over. De film komt traag op gang maar het verhaal blijft zeker boeien. Er wordt ruim de tijd genomen voor sommige scènes waardoor het verhaal zichzelf begint te vertellen. Een verhaal over een sympathieke Syrische asielzoeker met goede bedoelingen die wordt uitgezet neigt al snel naar vals sentiment maar McCarthy weet dit knap te omzeilen. Door het uitstekende acteerwerk is het meer een film over het karakter en de ontwikkeling van Walter en de andere tegenspelers dan een uitzet-drama en de alom aanwezige subtiele humor maakt het niet te zwaar.

Hou je van drama en tragi-komedie (en New York) dan is dit een pareltje om naar te kijken. Ook mooi om naar te kijken is Hiam Abbas die de rol van moeder van de illegale muzikant speelt.

Australia **

Ook al schrijf ik dit op 1 januari, toch plaats ik het (om statistisch-strategische redenen) op 31 december. Door omstandigheden (die geen verdere uitleg nodig hebben) was het niet mogelijk op de juiste datum (gisteren dus) nog iets zinnigs op het Blog te knallen. Nu de mist in mijn hoofd samen met de kruitdampen op straat opgetrokken zijn doe ik alsnog een poging. Op oudejaarsdag nog even snel een film pakken heeft wel iets aparts moet ik zeggen. In een nauwelijks verwarmde en nog niet half gevulde Grote Zaal van Tuschinski vergde het doorzettingsvermogen om een film met de lengte van Australia uit te zitten. Iets wat ons gemakkelijk afging omdat we wisten dat er na afloop champagne in de altijd sfeervolle Escape voor ons klaarstond.

Australia is een groots opgezet verhaal over... Australië. Niet zozeer over de ontwikkeling van Australië als wel over de Engelse Lady Ashly (Nicole Kidman) die (net voor het uitbreken van WOII) met behulp van de ultra-stoere kuddedrijver Drover (Hugh Jackman) een kudde koeien vanuit het binnenland van Australië naar Darwin moet zien te krijgen om de toekomst van haar Farm te redden. Uiteraard ondervindt ze onderweg de nodige tegenslag en tegenwerking maar uiteindelijk lukt het toch. Hierna breekt in alle hevigheid de oorlog uit en wordt Darwin aangevallen door de Japanners waarna een nieuwe golf van spannende en sterk-spul-hè-momenten volgen. Regisseur Bas Luhrmann (Romeo & Juliet (1996) en Moulin Rouge (2001)) heeft het groots aangepakt. De film oogt mooi, met spectaculair mooie opnames van het Australische landschap en het verhaal loopt lekker. Maar het was mij allemaal iets te romantisch. Telkens als je denkt dat alles verloren is en alle inspanning tevergeefs, loopt het toch net weer goed af. Nicole Kidman groeide maar moeizaam in haar rol en wilde maar niet transformeren in de stoere Outback boerin die de film nodig had. Hugh jackman daarentegen kon in de ogen van het vrouwelijke publiek niets fout doen. Nu hoeft hij daarvoor niet echt veel te doen: op een paard aan komen draven met half openstaande bloes is al ruim voldoende om hele groepen dames in katzwijm te laten vallen. Tekst en acteertalent zijn duidelijk ondergeschikt. Als ouderwets romantisch epos is Australia geslaagd, maar een meesterwerk in de traditie van Gone With the Wind (1939) en Out of Africa (1985) kan ik het niet noemen.

Al met al was Australia een mooie en vooral gezellige afsluiting van het filmjaar 2008.

Brief Encounter **

Deze tijd leent zich uitstekend voor nostalgie. Vrieskou en ijs vragen om rode wijn, port én oude films en wat is daarvoor een betere plek dan het Filmmuseum in het Vondelpark. Ter gelegenheid van de honderdste geboortedag van regisseur David Leans, bekend van Lawrence of Arabia (1963), Doctor Zhivago (1965) en Passage to India (1985), heeft het British Film Institute een groot deel van zijn werk gerestaureerd. Het filmmuseum vertoont in het kader hiervan rond de kerstdagen de film Brief Encounter uit 1945. Brief Encounter wordt door velen beschouwd als de meest romantische film uit de Britse filmgeschiedenis.

Of dat zo is...? Ik vond het er nogal serieus aan toegaan in deze vertelling over een onmogelijke liefde. Eigenlijk zit je constant te kijken naar twee mensen die vreemdgaan en de regisseur probeert je hiervoor sympathie te laten opbrengen. Dat lukt redelijk goed want tja, wie kent dat gevoel niet: even hopeloos verliefd worden op een ander terwijl je keurig getrouwd bent en een gezin hebt. Het verhaal is simpel maar het is wel prima uitgewerkt. Voor die tijd was het ongetwijfeld een gewaagd thema, er wordt goed geacteerd en de (zwart/wit) opnames zijn prachtig. Met name de scènes die zich op het station afspelen zijn mooi; de wachtruimte, de barvrouw, de voorbij denderende treinen met veel rook en als beste; dezelfde scène die twee maal voorkomt maar de tweede keer een totaal andere (emotionele) lading heeft. Ook al voelde ik de chemie die er tussen de twee moest zijn niet echt, de film past uitstekend bij de sfeer en het gevoel van deze tijd.

Lijstjes

Als dit zo doorzet stevenen we af op de koudste jaarwisseling in jaren. Dat wordt gezellig kleumen morgenavond met z'n allen op de Dam en de Nieuwjaarsduik gaat eindelijk eens ergens over en zal mooie plaatjes van onderkoelde en om reanimatie smekende mensen op het Scheveningse strand opleveren. Volgens onze nationale bangmaker en superstormvoorspeller Piet Paulusma is dit allemaal nog maar kinderspel want volgens hem er staat een heuse koudegolf voor de deur. Niet zomaar vrieskou want Piet voorspelt voor begin 2009 temperaturen van -35°C; kijk dan hebben we het teminste ergens over.

Traditiegetrouw is het zo tussen Kerst en Oud & Nieuw ook de periode van terugblikken en het samenstellen van lijsten. Ook al word je er zo langzamerhand mee doodgegooid, het blijft toch leuk. De Nederlandse Filmjournalisten kozen vorige week The Dark Knight als beste bioscoopfilm van 2008. Hier hebben we dan ook meteen mijn grootste misser van dit jaar te pakken want ik heb deze film niet gezien. Niet dat ik niet wilde, maar wie brengt er nu zo'n grote film midden in de zomer uit; da's vragen om problemen. Als beste Nederlandse film werd Oorlogswinter gekozen. 2008 was al met al een behoorlijk filmjaar, ook al sprong er wat mij betreft niet echt iets tussenuit. Met nog twee films te gaan vormt 54 bezochte bioscoopfims in 2008 een prima score. Grootste verrassing was Aanrijding in Moscou omdat hij zo onverwacht grappig was met een onbekende cast die fantastisch speelde. Echt favoriete film heb ik niet dus hierbij mijn lijstje in willekeurige volgorde:

• Sleuth
• Mio Fratello è Figlio Unico
• Juno
• No Country for Old Men
• Cassandra's Dream
• Le Grain et le Mulet
• In Bruges
• This is England
• Factory Girl
• Aanrijding in Moscou
• Burn After Reading
• Der Baader Meinhof Komplex
• Vicky Cristina Barcelona

Hmmm, een hoog filmhuisgehalte nu ik het zo bij elkaar zie staan. Volgend jaar misschien iets meer mainstream en de grote releases aflopen? Overige hoogte- en dieptepunten... Het overlijden van Adriaan Jeaggie vind ik een absoluut dieptepunt en op 25 maart konden we met 880 km aan file de één na drukste spits ooit bijschrijven. Het gekke is dat ik me daar helemaal niets meer van kan herinneren. Voor mezelf was 2008 niet slecht en ook niet super bijzonder. Naar nu blijkt heb ik dit jaar op de top van de huizenmarkt een nieuw appartement gekocht, dus dat is toch maar knap getimed. Na 15 januari zullen we weten of de kredietcrisis in stilte aan me voorbij zal trekken. Op naar 2009.