Iklimler ***

Een regenachtige zaterdagmiddag leent zich uitstekend voor een bioscoopbezoekje. Lekker om een uur of 4 een bioscoop binnenvallen en om 6 uur weer buiten staan met een vers verhaal in je hoofd en de avond nog voor je; dat vraagt om pasta en wijn. Dat we niet de enige waren met dit idee bleek toen we de bovenzaal van Rialto binnenkwamen.

Iklimler is de derde film van de Turkse filmmaker Nuri Bilge Ceylan en de eerste die ik van hem zie. In Iklimler (seizoenen) staat de wisseling van de seizoenen symbool voor de ontwikkeling van de liefde tussen Bahar en Isa, beiden hoogopgeleide Turken die in Istanbul een modern leven leiden. De film slaat de lente en het grootste gedeelte van de zomer over en begint in de nazomer van van hun relatie. Dat er dan al niets meer te lijmen of te redden valt is zonder al te veel woorden snel duidelijk. Iklimler is een fragmentarische film over de liefde; of liever gezegd over de pijnlijke kanten daarvan. Bahar is een stuk ouder dan Isa en noemt zichzelf modern, niet bezitterig en gunt Isa alle vrijheid maar echt daarnaar handelen doet Bahar niet. Hij is dominant, jaloers en betuttelend en ook al heeft Isa in werkelijkheid nauwelijks bewegingsruimte toch accepteert ze het gelaten. Wat volgt is de worsteling van het uit elkaar gaan, het spanningsveld van niet samen verder willen en tegelijkertijd niet durven loslaten. Ze vechten meer tegen de angst van het alleen zijn dan voor hun eigen geluk. Als Isa uiteindelijk de knoop doorhakt en resoluut vertrekt zitten we al in de herfst. Bahar doet enorm zijn best er in zijn eentje iets van te maken maar als man alleen is hij hopeloos verloren. Hij vlucht dan ook rechtstreeks in de armen van zijn ex met wie hij tijdens zijn relatie met Isa ook al vreemd is gegaan. Pas diep in de winter ontmoet hij Isa weer op de ondergesneeuwde hoogvlaktes van Oost Turkije. Bahar doet nog een onhandige lijmpoging maar door tegen een vrouw te zeggen dat je veranderd bent en het nu allemaal wél aankan toon je eerder wanhoop dan daadkracht. Bovendien is in de winter nog nooit iets tot bloei gekomen, iets wat Bahar nog altijd niet begrijpt.

Natuurlijk is Iklimler meer dan alleen een liefdesdrama. De relatie van Bahar en Isa staat symbool voor de Turkse natie die verdeeld wordt tussen het moderne westen en eeuwenoude tradities. Knap om via een persoonlijk verhaal een maatschappelijk probleem weer te geven. Ceylan houdt het in de familie en neemt zelf de rol van Bahar voor zijn rekening terwijl zijn (mooie) jongere vrouw Isa speelt. Iklimler is een langzame, rustige film en af en toe is het filmen op de vierkante millimeter. Ceylan heeft een minimalistische manier van filmen en verhalen vertellen met zo nu en dan mooie shots van ruige Turkse landschappen. Je moet er van houden maar wie er oog voor heeft en van andermans relatieproblemen houdt, vindt het waarschijnlijk een fantastische film.

2007

Bewust onbewust

Verbaasd kijk ik naar het pak jus d'orange dat ik zojuist uit mijn koelkast heb gepakt. Er staat een logo op met de woorden: "Ik kies bewust". Maar ik heb dit pak helemaal niet bewust gekozen d.w.z. ik heb het gewoon gekozen omdat het zo lekker mixed met mijn favoriete drankje. Eigenlijk kies ik nóóit echt bewust; ik weet wel wat goed is en wat niet en ik weet vooral wat ik lekker vind. Kiezen al die andere mensen dan wel bewust en ben ik de enige die onbewust kiest? Bestaat er wel zoiets als onbewust kiezen of is onbewust winkelen eigenlijk juist ook weer een bewuste keuze? Bewust onbewust zogezegd.

Als ik er de bij de volgende keer winkelen op let zie ik ineens overal van die rare "Ik kies bewust" logo's. Ik wil dit helemaal niet, het brengt me alleen maar in verwarring en maakt me boos. Ik wil gewoon alles wat ik tegenkom en hebben wil in mijn mandje kunnen kieperen, zonder verdere bemoeienis van schreeuwerige logo's.

Welbeschouwd is hier natuurlijk helemaal niets bewust aan; het is van A tot Z bedacht om ons het gevoel te geven gezond bezig te zijn zonder dat we er bij na hoeven te denken. Zoveel bemoeienis en betweterigheid daar kan ik héél slecht tegen. De komende weken mijd ik dan ook zorgvuldig en heel bewust alle producten die zo vals belerend bestickerd zijn. Dat zal ze leren.

Canon van de Nederlandse Film

Het Nederlands filmfestival komt er weer aan. Van 26 september tot 6 oktober staat Utrecht in het teken van de Nederlandse film met als hoogtepunt de uitreiking van de Gouden Kalveren.
Voor het eerst dit jaar is De Canon van de Nederlandse Film onderdeel van het festival. De Canon bestaat uit "belangrijke, gezichtsbepalende films die de veelzijdigheid van de Nederlandse filmgeschiedenis weerspiegelen".

Zestien titels staan er in De Canon van de Nederlandse Film en zoals elke canon roept de selectie meteen vragen en kritiek op. Waarom 16 titel en geen 20 of 25? Geen Soldaat van Oranje en geen Oscarwinnaars, zoals De aanslag, Antonia of Karakter, maar wel Flodder van Dick Maas. Raarrrr, zulke missers in een lijst van "belangrijke, gezichtsbepalende films". Maar dat krijg je met een lijst waar zowel speelfilms als documentaires, zowel korte als lange films, zowel zwart-wit als kleur, zowel live-action als animatie, zowel publiekslievelingen als experimentele films in moesten. Dan zit je zo aan zestien titels. Volgens jury voorzitter Jetje van Nieuwenhoven gaat het bovendien om gezichtbepalende films en is het geen wijdstrijd om de beste Nederlandse speelfilm. Nog een misser wat mij betreft; Simon van Eddy Terstall. Al was het maar omdat er ook wel een titel van na 2000 in had gemogen. Waarom geen Shouf Shouf Habibi! terwijl dit toch een nieuw genre films inluidt, een heel eigen doelgroep bereikt en gewoon erg grappig en origineel is. Recent werk komt nu eenmaal zelden in een canon terecht.

Hierbij dan de volledige lijst en daar zult u het mee moeten doen:
- De mésaventure van een Fransch heertje zonder pantalon aan het strand te Zandvoort, Willy & Albert Mullens, 1905
- Een Carmen van het noorden, Maurits Binger & Hans Nesna, 1919
- Regen, Joris Ivens & Mannus Franken, 1929
- De Jantjes, Jaap Speyer, 1934
- Houen zo!, Herman van der Horst, 1952
- Fanfare, Bert Haanstra, 1958
- Als twee druppels water, Fons Rademakers, 1963
- Blind kind, Johan van der Keuken, 1964
- Ik kom wat later naar Madra, Adriaan Ditvoorst, 1965
- Living, Frans Zwartjes, 1971
- Turks Fruit, Paul Verhoeven, 1973
- Flodder, Dick Maas, 1986
- Het Zakmes, Ben Sombogaart, 1992
- De Noorderlingen, Alex van Warmerdam, 1992
- Het is een schone dag geweest, Jos de Putter, 1993
- Father & Daughter, Michael Dudok de Wit, 2000

Fantastisch initiatief maar over de uiteindelijke lijst kan ik niet heel enthousiast worden.

PS. (De foto is uit de film "Als twee druppels water" van Fonds Rademakers).

Modern

Iedereen op het terras is er enthousiast over en mompelt bij het afrekenen iets van: "Da's handig". Op ons vaste zondagochtend terras zijn de serveerster sinds enige tijd uitgerust met draadloze, on-line pinapparaten. Heel handig om na de koffie-zónder-Kuyt-appelgebak met je pinpas te kunnen afrekenen zonder je rieten tuinstoel te hoeven verlaten. De zoveelste terras-innovatie; inmiddels zijn we al aardig vertrouwd met obers die je bestelling opnemen door met een handig apparaatje, iedere keer als je iets opnoemt, even op een schermpje te tikken en je vervolgens weer vragend aankijken. Een nachtmerrie voor de twijfelaars onder ons want tijd om je keuze tijdens de bestelling nog aan te passen is er nauwelijks. De bestelling wordt in real-time naar de keuken of bar "opgestraald", waar ze er direct mee aan de slag kunnen. Of dat dan ook echt gebeurt betwijfel ik want in mijn tijdsbeleving levert het zelden winst op.

Hoe modern zijn we nu eigenlijk? Het on-line pinapparaat heeft zo ongeveer de afmeting (en waarschijnlijk ook het gewicht) van een gemiddelde baksteen. Kijk eens goed naar de foto van de serveerster die zo aardig was voor ons te poseren met het apparaat in haar handen. Het arme kind is behangen met elektronische toestellen. Om haar nek bungelt een soort marifoon, op haar heup zit een zadeltas met een apparaat erin terwijl op haar andere heup ook nog iets elektronisch hangt. Voor een degelijke zwarte horeca portefeuille om mee af te kunnen rekenen is er nauwelijks nog ruimte. Onze opmerking "Je straalt" beschouwde ze als compliment terwijl hij toch echt bedoeld was om aan te geven dat ze zich als wandelende zendmast over het terras bewoog. Over vijf jaar heeft bovenstaande foto waarschijnlijk historische waarde en lachen we ons een breuk maar voelen tegelijkertijd medelijden bij het zien van zoveel ouderwetsheid op één enkel persoon. Een beetje zoals we nu aankijken tegen de komst van de eerste mobiele telefoon. Die was ook van het model baksteen en je moest ook nog een een accu meeslepen die dan een half uur beltijd garandeerde.

Streepjescodes die één voor één gescand moeten worden, de draadjes aan het koptelefoontje van je i-pod, twaalf verschillende opladers in je tas als je op vakantie gaat, batterijen die na een paar uur leeg zijn, één liedje downloaden duurt 4(!) minuten, onduidelijke en schokkerige filmpjes die eerst gebufferd moeten worden op internet... Over vijf jaar is het allemaal opgelost en kunnen we ons niet meer voorstellen hoe we toen konden leven met zoveel beperkingen. Welbeschouwd zijn we nog steeds hopeloos ouderwets.

La Sconosciuta ****

La Sconosciuta (De onbekende) heet een Italiaanse thriller te zijn. De meeste Italiaanse films die ik ken gaan over; of een Italiaans plattelandsdrama of een ontwikkelingsfilm die zich afspeelt in een grote Italiaanse stad of desnoods over de Maffia maar een Italiaanse thriller zie ik bijna nooit. Nou vind ik La Sconosciuta meer een combinatie van thriller én drama en dat maakt meteen dat het anders en boeiend is. Tijdens de jaarlijkse uitreiking van de David di Donatelle Awards (zeg maar de Italiaanse Oscar) was La Sconosciuta van regisseur Giuseppe Tornatore dit jaar de grote winnaar met 5 prijzen (waaronder die voor beste film).

La Sconosciuta is een verhaal over duistere zaken als kindermishandeling, vrouwenhandel, prostitutie, seksueel misbruik en moderne slavernij. Centraal staat de uit Oekraïne afkomstige Irina (mooie rol van de Russische Xenia Rappoport). Op de vlucht voor haar Oekraïnse pooier (angstaanjagend gespeeld door Michele Placido) arriveert ze in een Italiaanse stad zonder werk of verblijfplaats. Om aan de kost te komen neemt ze een schoonmaakbaantje in een chique appartementencomplex. Al snel blijkt dat niets toevallig is aan het handelen van Irina. Ze is daar gekomen met een hoger doel en is iets onheilspellends van plan met het welgestelde gezin en het schattige dochtertje waarvoor ze uiteindelijk als huishoudster gaat werken.

Met behulp van overvloedige flashbacks wordt langzaam Irina's verleden duidelijk. Nou ben ik niet zo'n liefhebber van flasbacks maar in dit geval is het niet storend. De schokkende flashbacks vol geweld tegen vrouwen en kinderen hakken er stevig in en vertellen een eigen verhaal waarin langzaam duidelijk wordt wat Irina's bedoelingen zijn en waarom ze de persoon is die ze nu is; een nogal onsympathiek personage dat door haar verleden en uit zelfbescherming de wereld slechts met vijandigheid kan benaderen. In haar pogingen af te rekenen met dat verleden viert ze haar gevoelens bot op anderen. Toch weet Rappoport haar warmte te geven en begin je uiteindelijk haar beweegredenen te begrijpen. Voor Irina is het leven een constante balanceer-act tussen haar in het verleden getekende ziel en de omgang met anderen in de hedendaagse realiteit. Omdat het verleden haar blijft achtervolgen leidt Irina innerlijk een eenzaam bestaan waarin ze nauwelijks vriendschap of liefde kan toelaten ook al ligt die soms voor het oprapen.

Gelukkig is Tornatore meer uit op een spannend verhaal dan diep in te gaan op de pijn van Irina want anders was het een loodzware film geworden. De thematiek van mishandeling en vrouwenhandel dient slechts als achtergrond en raamwerk voor het verhaal. De muziek van Ennio Morricone (ik wist niet dat hij nog leefde) is volop aanwezig en geven de scènes lading en de ontknoping is onverwacht en niet happy. La Sconosciuta is uiteindelijk een grimmige en intense thriller en tegelijkertijd een boeiende karakterschets.



2007

The Bourne Ultimatum **

Remember Everything, Forgive Nothing

Na The Bourne Identity (2002), The Bourne Supremacy (2004) is het nu de beurt aan The Bourne Ultimatum van regisseur Paul Greengrass (oa United 93).

In the Bourne Ultimatum is de aan geheugenverlies lijdende spion en ex-huurmoordenaar Jason Bourne (Matt Damon) toe aan een volgende poging om meer te weten te komen over zijn eigen identiteit. Na een fatale schietpartij in Moskou reist Bourne de hele wereld af. Van verscheidene steden in Europa (modern inter-railend naar oa Turijn, Londen, Parijs, Madrid), via Tanger naar New York, terwijl hij achtervolgd wordt door moordenaars al dan niet in opdracht van de CIA en onverwacht hulp krijgt van een mooie, jonge vrouw die na één blik van Bourne spontaan haar CIA carrière opgeeft.

De film dendert als een intercity over het scherm. Ook al zit het verhaal met betrekking tot de eerdere films goed in elkaar, het kost wel wat moeite het op te pikken en eigenlijk is dat niet eens echt noodzakelijk. De camera staat geen moment stil en Jason worstelt zich van vechtpartij naar achtervolging naar... weer een vechtpartij. Tijd om je te vervelen heb je in ieder geval niet en de opnames van de steden vanuit de lucht zijn mooi. Als je van actie houdt heb je gegarandeerd een top avond.
Met een einde dat voldoende ruimte laat voor: The Bourne Revenge, The Bourne Challenge, The Bourne Discovery, The Bourne Abnormality en The Bourne Vanishing vrees ik dat we de komende jaren nog meer van meneer Bourne zullen horen.

2007

Opzij

Nadat Sjors al onze wedstijduitslagen van de laatste jaren keihard op zijn blog heeft gezet kan ik er gewoon niet meer omheen; de Dam tot Dam Loop komt eraan en als ik dan zo'n rijtje met tijden zie wil ik nog maar één ding: verbetering.

Als voorbereiding liep ik gisteravond met twee KLM-collega's de Muiderslotloop; dat is met de halve Muidense gemeenschap 10 km recreatief rennen door het Muidense landschap. Dit was alweer de 22ste(!) editie van de loop die georganiseerd wordt door de plaatselijke IJsvereniging "Eendracht". Door het jarenlange gebrek aan strenge winters met bijbehorend natuurijs heeft de IJsclub zich noodgedwongen toegelegd op de organisatie van een jaarlijkse hardloopwedstrijd. Inmiddels is dit een behoorlijk succes en omdat er in de winter nog altijd niets te organiseren valt, raakt de verenigingskas bomvol. Dit wordt dan weer creatief opgelost door regelmatig een borrel voor de leden te organiseren en zo blijven de zaken mooi in evenwicht.

Waar maak je dat nog mee; starten vanuit een kasteel, de wethouder die het startschot lost, idereen kent iedereen, lekker rennen over de dijk met een knalrode ondergaande zon voor je en het IJsselmeer naast je en ook nog een koffiemok met "Eendracht-logo" als herinnering; kom daar in Amsterdam maar eens om. Mijn benen hadden er net zoveel zin in als ikzelf en ik was dan ook niet ontevreden met een tijd onder de 50 minuten. Marie-José liep een persoonlijk record en (andere) Erik zette ook een prima tijd neer. Na afloop, afpilsend in de tuin van Marie-José, werd langzaam voelbaar waarom we bij de veteranen waren ingedeeld; wat nou opgezwollen enkels en stijve spieren, met ons gaat het prima...!

Wie is er bang voor Virginia Woolf?

Afgelopen voorjaar had ik het helaas gemist; geen tijd, sportavonden, te laat achter kaartjes aan, dat soort werk. Ditmaal had ik meer geluk. In het kader van het Theaterfestival van Nederland en Vlaanderen worden van 30 augustus tot en met 9 september ruim 300 voorstellingen gegeven door een Nederlandse en Vlaamse theaterselectie. Allemaal heel ingewikkeld met vier themakanalen die elk een eigen programmering hebben en samen het festival vormen en waarbij zappen is toegestaan. Mij kan dat allemaal niet zoveel boeien want ik wil de Hamlet van de twintigste eeuw gewóón zien en dat het genomineerd is voor de publieksprijs; leuk. De snoeiharde verfilming uit 1966 met (het toen al gescheiden koppel) Richard Burton en Elizabeth Taylor maakte indertijd grote indruk en is nog altijd bekend maar het blijft een bewerking van het toneelstuk dat Adward Alby in 1962 schreef. Who is Afraid of Virginia Woolf is de ultime huwelijkstragedie, een relatiedrama van epische proporties.

Vier acteurs en twee bankstellen, meer staat er niet op het podium. Het stuk begint eigenlijk als de avond al geëindigd is. George en Martha nodigen na een feestje een jong koppel uit om bij hen thuis nog wat te drinken. De ontmoeting ontaart langzaam in een gemene woordenstrijd tussen George (Porgy Franssen) en Martha (Olga Zuiderhoek) en ze gebruiken hun bezoek om elkaar te kwetsen. Wat volgt is een nacht vol drank en drama. In het begin is het kwetsen en beledigen nog van academische aard en worden er nog énige beleefdheden jegens de gasten in acht genomen. Maar naarmate de nacht vordert en de drank steeds meer greep op het stel krijgt ontwikkelt met name George zich tot een ware straatvechter en laat zijn vrouw en gasten alle hoeken van het toneel zien.

Het jonge stel werkt als een katalysator op George en Martha en de jarenlange opgekropte frustratie, woede en vuiligheid is niet meer te stoppen. Geen van beiden heeft kunnen voldoen aan de verlangens en verwachtingen van de ander, ambities zijn niet waargemaakt, dromen vervlogen en hun huwelijk heeft beiden niets dan teleurstelling opgeleverd. Na 23 jaar huwelijk kennen ze elkaar door en door en weten dus feilloos waar ze elkaar moeten raken. Het jonge stel, in eerste instantie erg ongemakkelijk met de situatie, blijkt zelf ook niet brandschoon. Ze raken hopeloos verstrikt in het gevecht en de spelletjes van George en Martha en ook hun prille huwelijk blijkt doorvlochten met leugens en geheimen. Ook al maken George en Martha elkaar bijna af, ze blijven toch.
Pas wanneer het weer licht wordt, het bezoek vertrokken is en George, in een ultime poging om Martha te bereiken, de illusie die hen samenhield om zeep heeft geholpen kunnen ze zichzelf zijn, maar of er dan nog toekomst is? George en Martha gunden elkáár de overtocht niet waardoor ze beiden de boot gemist hebben...

Na afloop hadden we in de spiegelzaal van de Stadsschouwburg een interactieve sessie met de regisseur Gerardjan Rijnders en ook de acteurs mengde zich onder het publiek. Daar vernamen we dat, door in plaats van een bar en dienbladen óp het toneel, de drankglazen in de coulissen te zetten het stuk zijn enorme vaart krijgt; dat dit de tiende Nederlandse bewerking van het stuk was en dat aan de vertaling van Gerard van het Reve bijna niets is gewijzigd. Dat was ook niet nodig want de tekst staat nog altijd bol van de vlijmscherpe humor en de vileine zinnen komen hard aan. Alle drank op het toneel maakte dorstig want na afloop smaakte de koude biertjes buitengewoon goed. Een indrukwekkende avond.

The Lookout *

Whoever has the money has the power

Hoe presteren die Amerikanen het toch om een film in de laatste drie minuten volledig te verpesten door er een onnodig en volkomen fout einde aan te breien? Ik heb het inmiddels iets te vaak meegemaakt; na het zien van een aardige film met een spannend verhaal verlaat je met een vieze smaak in je mond en een ongemakkelijk gevoel de zaal omdat het einde het hele verhaal onderuit heeft gehaald. Alsof je na een goed gesprek met je ex, jezelf bij het afscheid iets ongekend stoms hoort zeggen en je onmiddellijk beseft dat alle, in de afgelopen uren, zorgvuldig opgebouwde goodwill met die ene zin weer volkomen aan diggelen ligt. Dat gevoel bekroop ons toen we na het zien van The Lookout naar buiten liepen.

The Lookout is de debuutfilm van regisseur Scott Frank die ook het verhaal voor zijn rekening nam. Het originele aan The lookout is dat de hoofdrollen zijn weggelegd voor twee mensen met een handicap. Een soort van "De blinde helpt de lamme"; in dit geval dan "De blinde helpt degene met de hersenbeschadiging". Om voor de hand liggende redenen is geheugenverlies nogal een populair thema bij Hollywoodregisseurs getuige films als Memento en The Bourne Identity; The Lookout tracht hier lekker op mee te liften. Chris Pratt, gespeeld door Joseph Gordon-Levitt (ik kan maar niet bedenken in welke film ik hem eerder heb gezien), is een jong en populair ijshockey talent maar bij een spectaculair en inleefbaar auto ongeluk verliest hij niet alleen twee van zijn beste vrienden maar ook zijn korte termijngeheugen. Althans hij loopt een nogal vreemde hersenbeschadiging op; hij vergeet voortdurend alles wat hem verteld wordt, kan geen twee dingen in de juiste volgorde onthouden en valt op willekeurige momenten in slaap maar met autorijden heeft hij dan weer geen enkel probleem. Chris woont samen met de blinde Lewis (een mooie en humorvolle rol van Jeff Daniels). Chris kan zijn (sport)carriere wel vergeten en heeft daarom een baantje als een soort nachtwaker/schoonmaker bij de plaatselijke bank. In die hoedanigheid is hij een interssante prooi voor een groepje criminelen die van plan zijn de bank te beroven. Chris is de perfecte "inside-man" en heeft niet eens door dat alle plotselinge aandacht van een mooi meisje en spannende vrienden niet om hem gaat. De film komt erg traag op gang maar windt langzaam aan spanning en begint zelfs te boeien tot de laatste scène alles weer van tafel veegt.

Opgevangen commentaar na afloop: "Niet slecht voor een sneak, we hebben ze wel eens slechter gehad". Ik had het zelf niet beter kunnen samenvatten.

2007

Infamous *****

There's more to the story then you know

Het moet de nachtmerrie zijn van elke filmmaker; terwijl je bezig bent met de opnames van jouw film blijkt er tegelijkertijd nog een film gemaakt te worden met exact hetzelfde verhaal en dezelfde insteek... Vervolgens komt deze eerder uit en kaapt alle grote prijzen, inclusief de Oscar voor beste mannelijke hoofdrol voor Philip Semour Hoffman, voor je neus weg. Dat overkwam regisseur Douglas McGrath met zijn film Infamous over het leven van Truman Capote.

Eind jaren vijftig is Truman Capote (gespeeld door de Engelsman Toby Jones) op het hoogtepunt van zijn roem. Zijn laatste boek Breakfast at Tiffany's is een bestseller en met zijn excentrieke uiterlijk en beroemde vriendjes is hij een graag geziene gast in de society wereld van New York. Dan leest hij een krantenbericht over een brute roofmoord op een boerengezin in het plattelandsstadje Holocomb in Kansas. Capote ruikt een verhaal en gaat erheen met zijn goede vriendin Nell Harper Lee (helaas gespeeld door de immer emotieloze Sandra Bullock) die een jaar later haar boek To Kill a Mockingbird zal schrijven. Nog tijdens het onderzoek worden de moordenaars opgepakt. De zaak laat Capote nog altijd niet los, hij bijt zich vast in de psyche van de moordenaars en bouwt een vertrouwensband op met één van hen: Perry Smith (overtuigend gespeeld door Daniel Graig die dus meer in zijn mars heeft dan alleen koele James Bond vertolkingen). De flamboyante Capote raakt emotioneel betrokken bij het lot van de daders. Het boek In Cold Blood, dat hij over de zaak aan het schrijven is put hem emotioneel uit en het kost hem 7 jaar om het af te krijgen. Het zal zijn beste boek worden en tegelijkertijd zijn ondergang want daarna heeft hij nooit meer iets belangwekkends geschreven.

Infamous heeft niet de Hollywood sensatie van zijn voorganger Capote en meer realiteit en diepgang. Infamous neemt de tijd om de humor en het gecompliceerde karakter van een man als Capote en zijn relatie/gevoelens tot de dader(s) uit te diepen. De film begint fraai met een swingende nachtclub zangers (Gwyneth Paltrow) die vast komt te zitten in haar lied; What is this thing called love...

Blijft over de vraag; wat als Infamous eerder was uitgekomen? Had het goedkleurige beeldje dan nu op de schoorsteen van Toby Jones gestaan? Die kans is wat mij betreft heel groot want Jones zet Capote minstens zo goed neer als Hoffman. Infamous is een fascinerende film over een fascinerende man en een al even fascinerend verhaal.




2007

De Bijbel

Zaterdag met mijn moeder afgesproken in het centrum van Amsterdam. Na een uitgebreide lunch besloten we de Uit-markt, de rondvaartboten en het mooie weer te laten voor wat het was en het Bijbelsmuseum aan de Herengracht in de zgn. Cromhouthuizen (een krom stuk hout in de gevel herinnert nog aan de naam van de opdrachtgever) te bezoeken en ik moet eerlijk zeggen; het was leuker en interessanter dan ik in eerste instantie dacht.

Het Bijbelsmuseum is "een ontmoetingsplaats van Bijbel, kunst en cultuur in een pand vol historie". Geen eindeloze collecties oude bijbels, droge citaten of ander reli-fanatisme en het EO-gevoel kom je er ook al niet tegen. Wat we wel aantroffen was een helder en mooi overzicht van het ontstaan en de geschiedenis van Jeruzalem compleet met een aantal grote en mooi uitgevoerde maquettes. Wonderlijk toch dat op één plek, niet groter dan een paar vierkante kilometer, zulke belangrijke heiligdommen van de drie grote godsdiensten te vinden zijn en daarom ook onvermijdelijk dat dit een eeuwigdurende bron van conflicten en tegenstellingen zal zijn. Ook is er in de collectie veel aandacht voor de islam en het Jodendom. Naast de collectie is het pand minstens zo mooi en interessant. Volgens de site is de plafondschildering die Jacob de Wit in 1718 in de achterzaal aanbracht het hoogtepunt. Voor óns was het hoogtepunt de prachtig aangelegde tuin. Daar vonden we een heerlijk plekje met uitzicht op het beeld "Apocolyps"; eindeloos genietend van verse thee, de rust, een lekker zonnetje en van de mensen die er rondliepen.



'S Avonds met de sloep Oeverloos naar de Uit-Markt voor het concert van Wende. Concert viel tegen maar de gezelligheid en sfeer was er niet minder om. Kortom, het cultuur gehalte is vandaag weer eens lekker opgeschroefd en een betere start van het culturele seizoen kan ik me niet wensen.

http://www.bijbelsmuseum.nl/

El Tiempo Va

Zomer in Amsterdam; dat is als toerist in je felrode regenponcho door de grachten waterfietsen... Nederland keerde terug dit weekend. De sleurhut staat weer veilig in de winterstalling, de "De Waard Tent" ligt weer netjes gedroogd en volgens-de-instructies-gevouwen op zolder. 'S morgens weer slierten fietsende scholieren op je fietspad en collega's die bruingetint en enigszins verdwaasd weer op het werk verschijnen met exotische verhalen van overzee. Nu is dat bij de KLM best aardig want de IPB-Helden belanden op de meest onverwachte en ongeplande locaties.

Nadat ik mijn rieten terrasstoel heb drooggeveegd, wacht ik met mijn vers getapte Prosecco op de anderen. Als we twee uur later het restaurant verlaten is het al donker aan het worden. Aan de oostelijke avondhemel kondigt Pegasus de herfst aan; op naar de eerste najaarsstorm en de herfstbladeren. De verhalen zijn verteld, de vakanties voorbij, alles is weer zoals het was en toch voelt het anders; "El Tiempo Va" zoals de Spanjaarden zeggen.

Bordertown **

Het sneakseizoen opende voor ons met Bordertown. Een te zwaar aangezette film over maatschappelijke misstanden in een Mexicaans grensstadje. Een Amerikaanse journaliste (Jé-Lo) die werkt voor de krant de Chicago Sentinel gaat naar Juarez (een stad dicht bij grens van Mexico) om onderzoek te doen naar een aantal moorden op jonge vrouwelijke arbeiders. Wanneer ze ontdekt dat er honderden slachtoffers zijn, wint ze het vertrouwen van een lokale fabrieksarbeidster die maar ternauwernood aan de dood is ontsnapt. De film is gebaseerd op ware gebeurtenissen en daar wringt het bij mij dan meteen al; want wat is waar en wat is fictie? Mij geeft dat vaak het gevoel van een vrijbrief voor de makers. Wat mij betreft; té veel sociale misstanden, té veel uitbuiting en té veel onrecht. In ieder geval meer dan ik in twee uur kan verdragen en dit alles door regisseur Gregory Nava niet echt subtiel in beeld gebracht. De weinigzeggende flasbacks uit de jeugd van de journaliste en een Antonio Banderas die er ook niet jonger op wordt maakte het tot een lange zit. Als aanklacht is Bordertown terecht en het verhaal verdient het verteld te worden maar als film slaat Bordertown wat mij betreft de plank behoorlijk mis.

Adam's Apples ***

Dé ontdekking van deze zomer blijft toch het Westergasfabriek terrein. Het is een prima plek om een zomerse zondagmiddag door te brengen. Of het nu een concert is, lekker eten, op een terras (hippe) mensen kijken, kunstbezoek of naar de film; het is er allemaal mogelijk. Met een fles koude rosé en bittergarnituur vermaakten wij ons prima maar ja, met die typische Nederlandse zomers laat de bewolking en de bijbehorende dreigende regenbui nooit lang op zich wachten. Om de boven ons hangende ellende voor te zijn besloten we het terras te verruilen voor een filmzaal. Na afloop bleek dit de juiste keuze want eenmaal weer buiten waren de terrasjes en gezelligheid compleet weggespoeld. Waarom zijn in dit land toch geen lange, zwoele avonden mogelijk?

In Het Ketelhuis draaide Adam's Apples; een film waarover ik goede kritieken gelezen had en die ik al langer wilde zien. Adam's Apples is een Deense film en daar hebben we al uitgebreid kennis mee kunnen maken via de Dogma Doctrine onder leiding van Lars von Trier. Gelukkig rekent Anders Thomas Jensen zich niet tot dit genre want ik heb het eigenlijk wel gehad met die strakke Dogma regels en bibberend camerawerk. Adam en Appels, dat klinkt bijbels en dat is dus ook precies waar het voor staat in deze film. Adam's Appels is een modern religieuze fabel over geloof en de strijd tussen goed en kwaad. Neonazi Adam (Ulrich Thomsen) krijgt een taakstraf van 12 weken en wordt naar de naïve priester Ivan (Mads Mikkelsen oa Casino Royale) gestuurd (is Ivan een anagram van "naiv" of verzin ik dit?). Adam krijgt als opdracht een appeltaart te bakken met de appels van de boom voor de kerk. Wanneer de appels worden aangevallen door vogels, wormen, en bliksem denkt Ivan dat dit het werk van de duivel is om hem uit te testen. Adam denkt dat het God is omdat slechtheid misschien helemaal niet bestaat.

Het komt allemaal wat te langzaam op gang, vooral doordat er in het begin wat te lang gepreekt wordt over niet relevante zaken m.b.t. geloof en god. De grappen slagen niet helemaal doordat alles zich teveel focust op thema's die al lang achterhaald zijn. Adam blijkt als neonazi die net uit de gevangenis komt nog de "normaalste" van het stel. In het begin wat teveel dik opgelegde symboliek maar naarmate de film vordert wordt de humor groffer en zwartgalliger met zo nu en dan hilarische scènes. Mooie locaties en goed gecased maar wat nu precies de bedoeling van de film is, is mij niet helemaal duidelijk geworden. Een origineel verhaal maar de Christelijke symboliek is gedurende de hele film te dominant aanwezig. Speciale vermelding voor de dokter want die is met zijn groffe analyses de grappiste van allemaal.

2007

Humphrey Bogart

Humphrey DeForest Bogart werd geboren op 23 januari 1899 in New York. Opgegroeid binnen de hogere klasse, ging hij op jonge leeftijd bij de marine. Aan boord van The Leviathan raakte de jonge Bogart bij een ongeluk gedeeltelijk verlamd aan zijn gezicht, wat zijn grauwe en lispelende manier van praten kan verklaren. "Bogie" werd hierna manager bij een theater waar zijn talent als acteur werd ontdekt. Een voorproefje van zijn meer "wildere" rollen kwam in 1935 met het toneelstuk Petrified Forest. Van 1936 tot 1940 verscheen Bogart in 28 films, meestal als gangster.
Zijn echte doorbraak was natuurlijk het prachtige Casablanca in 1942. Een film over de cynische Amerikaan Rick Blaine die tijdens de tweede wereldoorlog een bar runt in Casablanca. Rick ("I stick my neck out for nobody") komt in de problemen wanneer zijn ex-geliefde Ilsa Lund (Ingrid Bergman) plotseling opduikt in gezelschap van haar huidige man Victor Lazlo (Paul Henreid). Victor is als verzetsheld op de vlucht voor de Duitsers en wil naar Amerika vluchten, iets dat zonder de hulp van Rick niet zal gaan lukken. We voelen hem al aankomen want de vraag is natuurlijk; zal Rick de man van zijn ex geliefde helpen... Broeierige sfeer, mooie dialoog en historische one-liners, beroemde cast en een tijdloos verhaal.

Bogart gaf zijn films altijd iets bijzonders mee, maar het is moeilijk te omschrijven wat dat precies is. Hij speelde vaak een onweerstaanbaar type dat ondanks zijn verwilderde, stoere uiterlijk een eerlijk en oprecht geweten heeft. Volgens velen is Humphrey Bogart de allerbeste acteur van de jaren veertig en vijftig. Cynisch detail is dat onze jaren 50 held, die het roken van sigaretten tot stijlfiguur en kunst verheven heeft, op 14 januari 1957 in Los Angeles stierf aan de gevolgen van keelkanker...

Voor de liefhebbers; uit Casablanca:

"Of all the gin joints, in all the towns, in all the world, she walks into mine."

"Where were you last night? "
"That's so long ago, I don't remember."
"Will I see you tonight? "
"I never make plans that far ahead."

Back Home

Al weer twee dagen aan het werk en het voelt alsof ik niet ben weggeweest. Mijn diep bruine look vertelt me dat ik een weekje in Italië was, maar afgezien daarvan blijkt er weinig veranderd. De terugreis verliep voorspoedig en met zomerse temperaturen en de Gay Pride voor mijn deur in volle gang was het niet echt een vervelende thuiskomst.

De maandrapportage eist momenteel alle tijd en aandacht en daarom weinig tot geen mogelijkheid tot filmbezoek. De meest recente films die ik gezien heb zijn de dvd's die ik meegenomen had naar Italië. Vol goede moed begonnen we daar aan Alexander en ook al is Alexander in werkelijkheid niet ouder dan 36 jaar geworden en was hij ongetwijfeld een groot strateeg, legeraanvoerder en politicus in de film was hij niet dood te krijgen. Er kwam geen einde aan de ellenlang uitgesponnen dialoog, twijfel en sporadische oorlogvoering. Regisseur Oliver Stone probeert sympathie te kweken voor de man (een geblondeerde Collin Farrell) met emotionele tussenstukjes die weinig met het verhaal te maken hebben. Je houdt constant een rotgevoel over dat slappe gedoe met zijn jeugdvriendje Hefaistion. Farrell speelt slecht, Angelina Jolie is slecht gecast en zelfs Antony Hopkins lijkt niet lekker in z'n rol te zitten. Het einde (van de film) hebben wij in ieder geval niet gehaald.

De luxe Boxset met "22 Avonturen van Kuifje" bleek daarentegen een groot succes. Zowel de jongste bewoner van Villa Glicine als ikzelf kregen geen genoeg van de avonturen van de schrandere journalist.
De films, muziek en vertaling zijn zeer goed verzorg. Met veel details en humor worden de stripalbums in beeld gebracht. Kuifje belandt immer in de meest exotische oorden met veel oog voor locale rituelen en tradities zonder de bevolking als dom af te schilderen (ook al beweren sommige zuurpruimen anders) of belerend te worden. Mijn favoriet; Kuifje in Tibet. In mijn jeugd heb ik dit album stukgelezen, eindeloos wegdromend bij de bergen, de sneeuw, de Yeti, de vrienschap met Chang, een zwevende monnik en het vliegtuigwrak. Omdat voor velen dit album een kennismaking en inspiratie tot Tibet is geweest ontving De Hergé Foundation (een stichting ter herinnering aan de schepper van stripheld Kuifje) op 1 juni 2006 te Brussel de Light of Truth Award uit handen van de Dalai Lama himself.

Holiday

Arrivederci

De komende week geen films, series of dvd's.
Ik vlieg morgen naar Pisa voor een weekje Toscane.
Pasta, pesto, wijn, zon, hitte, privé zwembad en aangenaam gezelschap. Ook hoop ik nog wat van de omgeving te zien. Als dvd's reizen mee: Alexander, Reservoir Dogs en (als luxe boxset) De avonturen van Kuifje. Aangezien er ook nog een aantal ongelezen boeken in mijn tas zitten betwijfel ik of ik eraan toe kom en misschien is dat maar beter ook.

Iedereen die achterblijft wens ik sterkte met het superzomerweer dat we momenteel in Nederland hebben.
Tot over anderhalve week.

I'm Lost

Everything Happens for a Reason

In eerste instantie dacht ik aan weer zo'n Amerikaanse serie die bol staat van de intriges en maar eindeloos doorgaat. Maar na de CD box van het complete eerste seizoen te hebben afgekeken moet ik wel verslaafd zijn want ineens vind ik mezelf terug; zondagmiddag, kwart voor zes rennend naar de Free Record Shop om daar wapperend met mijn pin-pas en zonder verder na te denken de box voor seizoen-twee aan te schaffen.

De setting; alles op locatie op Hawaï opgenomen. Het vliegtuigwrak, de mysteries, de muziek, het eiland en de karakters maken van Lost meer dan zomaar een serie. Een groep van 48 mensen overleeft de vliegtuigcrash van vlucht "Oceanic 815" en strandt op een onbekend eiland met geen mogelijkheid om hulp in te schakelen of er vanaf te komen. Het verhaal is snel verteld maar de avonturen en ontwikkelingen zijn eindeloos. De serie zit vol met thema's, symbolen en verwijzingen zoals: Lot versus vrije wil, wedergeboorte, tegenstellingen, zwart/wit, "the numbers" en eindeloos meer. Zo nu en dan lijken de makers er maar en eind op los te fantaseren maar uiteindelijk (meestal na een aantal afleveringen) komen de eindjes toch steeds weer samen en worden dingen duidelijk. Met afleveringen als "White Rabit", "Tale of two Cities", "All the best Cowboys have Daddy Issues" en "Hearts and Minds" zijn de titels al net zo boeiend en origineel als de afleveringen zelf.

Ook al zijn de overlevenden vreemden voor elkaar en lijken ze volkomen willekeurig bij elkaar te zijn gekomen, ieder draagt een verleden of geheimen met zich mee die de ontwikkelingen op het eiland bepalen. Ze zijn gedwongen met elkaar te (over)leven en het lijkt of een ieder met een doel op dit eiland terecht is gekomen. Daarnaast lijkt het eiland een leven van zichzelf te bezitten en worden de mysteries alleen maar groter want hoe komen ijsberen op een tropisch eiland terecht?

Mijn favorieten; Sawyer, Kate en Locke (Dit is voor de kenners).
Gelukkig regent het nogal veel op het eiland zodat we Kate regelmatig in een nat shirt door de jungle zien rennen. De humor, het cynisme en de zelfspot van Sawyer is erg vermakelijk en bij vlagen geniaal en de mysterieuze Locke wordt door bijna niemand geaccepteerd maar doorziet alles en iedereen en houdt nogal van confronteren.


(Kate)

Geen idee hoe het zich gaat ontwikkelen maar met plezier begin ik aan het tweede seizoen en voor de komende herfstavonden lijkt me dit een prima tijdverdrijf al kan ik ongetwijfeld niet zo lang wachten en jaag ik de afleveringen er doorheen. Filmpje Delicate


(Sawyer)

Achille Lauro

Wie kent de Achille Lauro nog?

Op de redactie van Waterloo-films is het komkommertijd.
Tijdens de wekelijkse redactievergadering (waar het er normaliter nogal heftig aan toe gaat) was er deze week weinig input en er hing een lamlendige sfeer. De komende vakantie lonkt en bioscoopbezoek staat op een laag pitje. Daarom deze week een beschrijving van een film die nog gemaakt moet worden. Een film waarvan wat mij betreft het scenario al bestaat; het hoeft alleen maar op papier te worden gezet en je hebt een verhaal waarop een beetje regisseur helemaal los kan gaan.

Hoe verbonden kun je zijn met een schip dat nooit jouw bezit is geweest? Ik heb dat gevoel iedere keer als de naam ‘Achille Lauro’ weer eens opduikt. Meeste bekendheid kreeg de Achille Lauro doordat het op 7 oktober 1985 gekaapt werd door Palestijnse terroristen. De kaping was direct wereldnieuws, duurde twee dagen en kostte het leven van de Amerikaans/Joodse passagier Leon Klinghoffer. Hij werd zittend in zijn rolstoel doodgeschoten omdat de Syrische havenautoriteiten geen toestemming wilde verlenen om in de haven van Tartus (Syrië) af te mogen meren. Klinghoffer werd met rolstoel en al overboord gekieperd.

Mijn verbondenheid met het schip gaat echter veel verder terug; toen het nog Willem Ruys heette en voor de Rotterdamsche Lloyd onder Nederlandse vlag voer. Het schip is gebouwd in Vlissingen waar de kiel werd gelegd in 1939. Door het uitbreken van WOII heeft de bouw lange tijd stilgelegen. De romp is zelfs nog gebombardeerd door zowel Duitse als Engelse vliegtuigen. De Willem Ruys begon haar leven dus niet onder een gelukkig gesternte en dit zou haar haar hele leven blijven achtervolgen. Na de oorlog werd het afgebouwd en haar Maiden Voyage was op 2 december 1947.

Mijn ouders zijn op dit schip naar Nieuw Zeeland geëmigreerd en zelf ben ik, als klein jongentje, op de Willem Ruys vanuit Nieuw Zeeland naar Nederland gekomen. Een reis die in die tijd 6 weken in beslag nam. Ik heb het altijd een mooi schip gevonden. Mooie lijnen, 192 meter lang en 25 meter breed, twee majestueuze schoorstenen, een imposante boeg en de hoogte is mooi in verhouding tot haar lengte. Zo worden ze tegenwoordig niet meer gebouwd. Gedurende haar leven is het schip constant geplaagd door brand, wat uiteindelijk ook haar ondergang is geworden. Voor zover ik heb kunnen nagaan is er vier keer brand aan boord geweest (waarbij verscheidene doden vielen) en één aanvaring op de Rode Zee, nota bene met het zusterschip “De Oranje” (één dode). In de jaren 60 wordt de Willem Ruys verkocht aan de Italiaanse “Lauro Line” en omgebouwd tot Achille Lauro (naar de vroegere burgemeester van Napels).

Het is 30 november 1994 als de Achille Lauro aan haar doodsstrijd begint. Tijdens een cruise in de Indische Oceaan breekt er voor de kust van Afrika brand uit. Aan boord bevinden zich 900 passagiers die in allerijl met helicopters en reddingsboten van boord gehaald moeten worden omdat de bemanning de brand niet onder controle krijgt; er vallen drie doden. De volgende dag neemt een Nederlandse sleepboot het half uitgebrande wrak op sleeptouw. 's Nachts klinkt er opeens een explosie vanuit het schip en de bemanning van de sleepboot ziet hoe de boeg van de Achille Lauro uiteen wordt gereten. Het schip begint te kapzeizen en 10 minuten later is zij geheel onder de golven van de Indische Oceaan verdwenen. Op 2 december 1994, op de dag af(!) 47 jaar na haar Maiden Voyage, zinkt de Achille Lauro. Eens temeer wordt bewezen dat het veranderen van de naam van een schip ongeluk brengt en wederom is de Achille Lauro wereldnieuws.

Ik ging er vanuit dat, nu de Willem Ruys een eeuwige rustplaats op de bodem van de Indische Oceaan had gevonden niet meer van zich zou laten horen. Maar enige tijd geleden hoorde ik op de radio dat er een opera over het schip is geschreven. Ook is er in 1990 een TV film (Voyage of Terror met oa Burt Lancaster) over de kaping gemaakt. Blijkbaar blijft het verhaal van de Willem Ruys mensen inspireren en spreekt het schip nog altijd tot de verbeelding. Het wachten is op de speelfilm met het schip (en niet de kaping) in de hoofdrol.

Lock, Stock and two Smoking Barrels****

A Disgrace to Criminals Everywhere

Na een iewat uit de hand gelopen interim-borrel donderdag op Strand Zuid en vrijdag een zware date-avond besloot ik gisteravond nergens heen te gaan en eens lekker thuis te blijven. Even geen puf voor weer een artistiek verantwoorde maatschappij-kritische filmhuisfilm of, aan de andere kant van het film-spectrum, iets in de trend van Die Hard 4.0 en Harry Potter and the order of the Phoenix kan ook al niet boeien.
In plaats daarvan maar eens door mijn stapel videobanden gesnuffeld en daar vond ik Lock, Stock and Two Smoking Barrels van Guy Ritchie; een tijd geleden opgenomen van de TV en daarna compleet vergeten. LS&2SB (excuses voor de vreselijke afkorting) was Guy Ritchie's eerste grote (low budget) film. LS&2SB speelt zich (net als zijn latere film Snatch) af in het Britse gangstermilieu en leverde Guy Ritchie, die zowel het verhaal schreef als de film regisseerde, de titel "Britse Tarantino" op.

Vier vrienden raken in de problemen als ze het voor elkaar krijgen om na een avondje kaarten voor een half miljoen pond in het krijt te staan bij een berucht crimineel. Ze krijgen een week de tijd om het geld terug te bezorgen bij Porn King 'Hatchet' Harry Lonsdale. Om snel aan zo veel geld te komen moeten ze een plan verzinnen. Als ze horen dat hun buren van plan zijn om een groep drugs-telers te overvallen, besluiten ze hen voor te zijn en de overvallers te overvallen. Het is zaak vanaf het begin goed op te letten want het verhaal, aan elkaar gepraat door een onnavolgbare maar geweldige voice over, gaat razendsnel met geniale dialoog, fantastische Britse accenten, humor, actie, bizarre situaties en goed en origineel camerawerk. Verhaal.., eigenlijk zijn het drie verhalen naast elkaar die uiteindelijk samenkomen in een geniale climax. De karakters zijn interessant en de meeste hebben, hoe gewelddadig ze ook zijn, iets sympathieks. Onze "Bacardi-vriend" Vinnie Jones is ook van de partij.

Na Snatch (2000) hebben we weinig meer van Guy Ritchie gehoord, althans op het filmvlak dan. Als man van Madonna heb je het waarschijnlijk razenddruk met het selecteren van pleegkindjes. Gelukkig kwam begin dit jaar het bericht dat hij weer een nieuwe film gaat maken; RocknRolla. Ook RocknRolla is geschreven door Ritchie zelf en zal zich wederom afspelen in het milieu van Britse gangsters, die dit keer azen op de miljoenen van een Russische gangster na een mislukte drugsdeal. Opnames voor de film moeten deze zomer van start gaan. ...

LS&2SB is meer dan een aanrader. Kopen of huren zou ik zeggen en vooral meer dan één keer bekijken.

Quotes:

Tom: "It's kosher. As Christmas".
Nick the Greek: "The Jews don't celebrate Christmas, Tom. "

Barry the Baptist: "If you don't want to be counting the fingers you haven't got, I suggest you get those guns. Quick!"

Soap: "A minute ago this was the safest job in the world. Now it's turning into a bad day in Bosnia."

Zoals ik al zei; humor dus.

1998

Romy Schneider

De actrice die alles mee leek te hebben (1938-1982)

Het filmmuseum heeft deze zomer van 5 juli t/m 29 augustus een Romy Schneider programma dat bestaat uit een Romy Schneider tentoonstelling en een stuk of 25 Romy Schneider films.

Er zijn weinig filmsterren bij wie het film- en privé-leven zo door elkaar lopen als bij Rosemarie Magdelena Albach-Retty geboren in Wenen, Oostenrijk. Ondanks een knap uiterlijk, veel talent, mooie mannen en bloeiende carrière scoort Romy behoorlijk hoog op de lijst van ongelukkige artiestenlevens. Mislukte relaties, een overleden zoon, drugsgebruik en een voortijdige dood; de vrouw die alles mee leek te hebben bleef weinig bespaard. Alhoewel de Sissi-films haar wereldberoemd maakten, kwam Schneider nooit meer van het suikerzoete imago van die rol af; "Sissy plakt aan me als havermout", zei ze er zelf eens over. Na haar 4 Sissi films probeert ze wanhopig van haar Sissi-imago af te komen door rollen met diepgang als onafhankelijke vrouw te spelen en kreeg daar uiteindelijk ook waardering voor. In totaal speelde Schneider in bijna 60(!) films in dertig jaar tijd, ze werkte met grote acteurs als Orson Wells en Claude Sautet met wie ze vier films maakte. Eén daarvan is César et Rosalie, die momenteel in het filmmuseum draait.

Romy heeft drie jarenlange relaties gehad. Na haar relatie met Alain Delon trouwde ze met acteur Harry Meyen met wie ze een zoon kreeg; David. Haar huwelijk met Mayen liep in 1975 ook op de klippen, op de dag na de echtscheiding trouwde ze met haar privésecretaris Daniel Biasini. Later dat jaar werd dochter Sarah Magdalena geboren. In 1979 pleegde haar ex-man Meyen zelfmoord door zich op te hangen.
Vanaf 1981 kwam er pas echte rampspoed in haar leven. De scheiding van Biasini werd gevolgd door het verongelukken van haar zoon David; bij een val wordt hij gespietst op een tuinhek... (je verzint het niet). Schneider raakte aan de drugs. Kort na het voltooien van haar laatste film, Die Spaziergängerin von Sans-Souci, werd ze dood in haar woning in Parijs aangetroffen, een overdosis slaappillen zou de oorzaak zijn geweest. Ze werd begraven bij haar zoon David; ze werd slechts 43 jaar.

Quote: "De herinnering is vaak het mooiste in het leven. Geloof ik..."

Irina Palm ***

The Wanking Widow

Na een aantal weken van grote releases en vele interessante films is nu goed te merken dat de vakantieperiode is aangebroken; het aanbod is duidelijk minder. Het concert- en festival seizoen is daarentegen overduidelijk losgebarsten. Met concerten in het Westerpark van John Legend en Keane achter de rug was er de laatste weken weinig ruimte en tijd voor films.

Irina Palm is de laatste film die ik gezien heb en dat was zeker niet onaardig. Marianne Faithfull speelt de 50-jarige weduwe Maggie in een iewat slaperig stadje buiten Londen. Ze is nog steeds trouw aan haar overleden man, houdt zich voornamelijk bezig met haar ernstig zieke kleinkind, haar zoon en schoondochter en kaartmiddagen met tuttige vriendinnen. Om de levensreddende operatie voor haar kleinkind financieel mogelijk te maken gaat Maggie op zoek naar een baantje in Londen. Omdat ze nooit gewerkt heeft, niets kan en haar leeftijd nogal tegen heeft wordt het geen succes, niemand zit op haar te wachten. Uiteindelijk belandt ze in Soho waar een bordje aan het raam van Mikky's sexclub goede verdiensten voor de juiste gastvrouw garanderen. Na een hilarisch sollicitatiegesprek, waarin Maggie in eerste instantie denkt dat ze als gastvrouw thee moet serveren, en onder de belofte dat er 900 pond per week te verdienen valt, stapt ze over haar verlegenheid en schaamte heen en neemt de baan.
Mikky heeft een geniaal concept bedacht en ziet in haar zachte handen mogelijkheden voor Maggie. Zoals met de meeste geniale ideeën is ook Mikky's concept van een verbluffende eenvoud. Als man kun je je geheel anoniem laten masturberen door na het inwerpen van een muntje je ding door een gat in de muur te steken. Aan de andere kant zit (in dit geval) Maggie die geheel handmatig de zaak afwerkt. Maggie blijkt een natuurtalent en heeft groot succes. De klanten, die waarschijnlijk denken dat ze door een jonge schone onder handen worden genomen, staan letterlijk in de rij. Het werk brengt een heel eigen jargon met zich mee en specifieke beroeps aandoeningen zoals een Penis-elleboog van te lang en te hard werken. Met het werk dat Maggie doet leent de film zich uitstekend voor tragi-komische humor en nogal bizarre situaties. Het contrast tussen het "keurige" dorpsleven, de suffe gesprekken in de buurtsuper en de sex business in Londen kan niet groter. Op weg naar haar werk, als een soort toiletjuffrouw met schort en broottrommeltje, vermoedt niemand dat ze de "beste rechterhand van Londen" bezit en zichzelf "The Wanking Widow" noemt.



De film is een reis door het hoofd van Maggie. Haar, twijfels, onzekerheden, angsten, vreugde, haar zelfvertrouwen, alles komt aan bod. Door haar ranzige baantje vindt Maggie uiteindelijk haar zelfvertrouwen en onafhankelijkheid terug.

Mooi ingetogen acteerwerk van Marianne Faithfull en Miki Mamojlovic die de rol van sexclub eigenaar Mikky speelt. Met veel humor zet hij een sympathiek karakter neer en als de twee samen zijn voel je de mogelijkheden die ze elkaar te bieden hebben. Irina Palm is geen film over de sexindustrie maar een film over het maken van keuzes en mogelijkheden in eigen hand nemen (flauwe woordgrap).

Tom Cruise

Tom Cruise en zijn sekte zijn weer eens in het nieuws.
Tom is voor de opnames van "Valkyrie" in Duitsland namelijk de toegang ontzegd tot militair terrein om opnames voor de film te schieten. Valkyrie (waain ook "onze" Carice van Houten een rol heeft) gaat over het drama waarin een moordaanslag op Hitler wordt beraamt.

Aanleiding voor het verbod is Tom Cruise's lidmaatschap van de controversiële Scientology-kerk. In de Duitse media ontstond veel ophef toen bekend werd dat de film met Cruise in de hoofdrol in Duitsland zou worden opgenomen. Verschillende politici zien in de Scientology-kerk een sekte die op geen enkele manier ondersteund mag worden. Tom Cruise speelt in Valkyrie de rol van 'Claus Schenk Graaf von Stauffenberg' (wat een naam!), de kolonel die in 1944 de bijna geslaagde (lees mislukte) aanslag op Hitler pleegde. Carice speelt de vrouw van von Stauffenberg; Nina van Stauffenberg en voor haar zou dit wel eens haar internationale doorbraak kunnen betekenen.



Regisseur Bryan Singer (oa The usual Suspect) wil de film zoveel mogelijk op historische plaatsen opnemen en één daarvan is het Benderblock; de plaats waar Generaal von Stauffenberg geëxecuteerd is. Het Benderblock valt echter tegenwoordig onder Defensie en het Duitse ministerie van Defensie heeft aangekondigd de film zoveel mogelijk te zullen tegenwerken en ook de zoon van von Stauffenberg reageerde zeer ontstemd over het feit dat een lid van Scientology de rol van zijn vader zou vertolken. Een betere PR kan een film zich niet wensen. Laatste nieuws is dat de opnames, onder bescherming van de Duitse grondwet, door kunnen gaan . De film moet in april 2008 uitkomen.

Zelf heb ik nagenoeg niets met tweede-wereldoorlogfilms of thematiek maar ooit zag ik een "docu-drama" over von Stauffenberg bij de BBC en het verhaal boeide enorm. Waarschijnlijk omdat von Stauffenberg met zijn actie, die door kleine toevalligheden mislukt is, de wereldgeschiedenis had kunnen veranderen. Hoewel Von Stauffenberg de uiteindelijke aanslag pleegde werd hij voorbereid en gepland door een groepje hoge officieren. De operatie werd "Operatie Valkyrie" genoemd.
Valkyries zijn strijdgodinnen uit de Noorse mythologie. Hun doel was om de slagvelden te bezoeken en de meest heldhaftige (gedode) strijders te kiezen en hen mee te nemen naar het Walhalla. Alleen de dapperste krijgers werden uitgekozen, en zij genoten een goed leven in het Walhalla tot de eindstrijd; de Ragna Rök. Zolang de Valkyrie maagd bleven, zouden ze onsterfelijk en onkwetsbaar zijn. De weerkaatsing van hun harnassen werd verantwoordelijk gehouden voor het poollicht.

Shrek the Third **

He's in for the royal treatment

De afgelopen weken werden de eerste twee delen, bij wijze van opfriscursus, al op TV vertoond. Niet alleen leuk om weer eens naar te kijken maar ook buitengewoon handig om weer in het verhaal te geraken. Ze blijven leuk; het vriendelijke groene moerasmonster, Donkey en Puss in Boots. Ook al is het eerste deel verreweg het origineelst, voor mij blijft deel twee favoriet.

De film komt wat moeizaam op gang en op een zwangere Fiona en Donkey als vader van een stuk of 5 ezel-achtige-draak-kinderen zit ik niet echt te wachten. Animatiehelden dienen "flat" te zijn en geen "ontwikkeling" te kennen. De jongens van de Kameleon hadden áltijd vakantie en werden nóóit ouder, kregen geen vriendinnen dus laat staan dat er sprake was van kinderen. Zo wilde je het en zo was het goed; herkenbare helden met keer op keer dezelfde soort avonturen.

In Shrek 3 hebben de makers gemeend aan "character development" te moeten doen. De film begint meteen al met een uitermate grappige en heerlijk lang uitgesponnen sterfscène van de in een kikker veranderde Koning Harold (stem John Cleese). Terwijl hij rochelend aan zijn laatste adem bezig is wordt duidelijk dat Shrek op zoek moet naar een troonopvolger omdat hij anders zelf op de troon zal moeten gaan zitten; iets waar een moerasmonster nu eenmaal erg weinig geduld en aanleg voor heeft.
Voor kinderen valt er misschien genoeg te lachen maar ik miste de volwassenengrappen en verwijzingen naar het hectische hedendaagse (stads)leven. In deel drie zijn ze op één hand te tellen met af en toe zelfs een belerende toespraak en daar zit ik al helemaal niet op te wachten tijdens een avondje ongecompliceerde animatie.
Daarentegen zijn de gesjeesde spirituele Merlijn, de monoloog van een wanhopig niet liegende Pinoccio, het martelen van Gingerbread Man en de staatsgreep van Prinche Charming weer ontzettend grappig en uitermate Sherkiaans. Het blijft origineel om zoete sprookjesfiguren als Sneeuwwitje en Doornroosje een eigen karakter te geven, compleet met groot ego en valse trekjes.



De muziek is heel oké, de animatie meer dan fantastisch en de stemmen gaan weer helemaal los maar de Shrek-formule begint wel uitgewerkt te raken. Ik hoop dat ook de makers beseffen dat Shrek in staat van ontbinding is want de geplande delen 4 en 5 zullen het sprookje definitief om zeep helpen.

2007

Azuloscurocasinegro ****

Eindelijk op Zondagochtend weer eens drie rondjes Vondelpark. Ook al lopen we nog steeds behoorlijk achter bij ieder realistisch trainingsschema dat een scherpe tijd op de naderende Dam tot Dam zal gaan opleveren, toch hadden we het gevoel goed bezig te zijn toen we na afloop uitgebreid aan de koffie zaten op het terras van Vertigo waar godzijdank ook weer eens bediening was. Met 's middags nog een lekker filmpje voor de boeg beloofde het ondanks de regen toch een aangename zondag te worden.

Azuloscurocasinegro betekent zoveel als "donkerblauw bijna zwart" en staat zowel voor de manier waarop de hoofdrolspeler Jorge (Quim Gutiérrez) tegen het leven aankijkt als op de kleur van het pak dat hij in de etalage ziet hangen en waarvan hij denkt dat het de sleutel is tot een andere baan. Jorge voelt zich gevangen en beperkt in zijn mogelijkheden met zijn baan als conciërge en de zorg voor zijn zieke vader. Verder maken we kennis met zijn mooie buurmeisje (waarop hij al jarenlang verliefd is), zijn beste vriend, zijn broer en de vriendin van zijn broer; allemaal jonge mensen die worstelen met de kijk op het leven.
Azuloscurocasinegro is de debuutfilm van Daniel Sánchez en hij snijdt grote thema's als; liefde, ziekte, gevangenschap, kinderen en homosexualiteit aan. De situaties waarin sommige van de hoofdrolspelers terecht komen en de beslissingen die ze moeten nemen zijn soms op het bizarre af maar toch krijg je nergens het gevoel naar een ongeloofwaardige film te kijken. Zwaarte en luchtigheid, humor en ernst houden elkaar in balans en het tempo is dusdanig dat het nergens verzandt in melodramatische toestanden. Het verhaal ontwikkelt zich op een prettige manier waarbij je gaandeweg zelf ontdekt hoe de verhoudingen nu precies liggen of welke rol iemand speelt in het leven van de ander. In Azuloscurocasinegro valt nog iets te ontdekken en voor wie er oog voor heeft zit er lekker veel symboliek in de film en dan heb ik het niet over de rol van de goudvis in een ronde vissenkom.

De karakters zijn geloofwaardig en boeiend, het verhaal lekker snel en onvoorspelbaar. Thema's als; het najagen van onbereikbare verlangens maakt niet gelukkig en de beperkingen van je mogelijkheden zit zelden in je omgeving of situatie maar veelal in je hoofd, zijn misschien niet bijster origineel; Daniel Sánchez heeft er in ieder geval een boeiende en aangename film over gemaakt.

2007