Whoever has the money has the power
Hoe presteren die Amerikanen het toch om een film in de laatste drie minuten volledig te verpesten door er een onnodig en volkomen fout einde aan te breien? Ik heb het inmiddels iets te vaak meegemaakt; na het zien van een aardige film met een spannend verhaal verlaat je met een vieze smaak in je mond en een ongemakkelijk gevoel de zaal omdat het einde het hele verhaal onderuit heeft gehaald. Alsof je na een goed gesprek met je ex, jezelf bij het afscheid iets ongekend stoms hoort zeggen en je onmiddellijk beseft dat alle, in de afgelopen uren, zorgvuldig opgebouwde goodwill met die ene zin weer volkomen aan diggelen ligt. Dat gevoel bekroop ons toen we na het zien van The Lookout naar buiten liepen.
The Lookout is de debuutfilm van regisseur Scott Frank die ook het verhaal voor zijn rekening nam. Het originele aan The lookout is dat de hoofdrollen zijn weggelegd voor twee mensen met een handicap. Een soort van "De blinde helpt de lamme"; in dit geval dan "De blinde helpt degene met de hersenbeschadiging". Om voor de hand liggende redenen is geheugenverlies nogal een populair thema bij Hollywoodregisseurs getuige films als Memento en The Bourne Identity; The Lookout tracht hier lekker op mee te liften. Chris Pratt, gespeeld door Joseph Gordon-Levitt (ik kan maar niet bedenken in welke film ik hem eerder heb gezien), is een jong en populair ijshockey talent maar bij een spectaculair en inleefbaar auto ongeluk verliest hij niet alleen twee van zijn beste vrienden maar ook zijn korte termijngeheugen. Althans hij loopt een nogal vreemde hersenbeschadiging op; hij vergeet voortdurend alles wat hem verteld wordt, kan geen twee dingen in de juiste volgorde onthouden en valt op willekeurige momenten in slaap maar met autorijden heeft hij dan weer geen enkel probleem. Chris woont samen met de blinde Lewis (een mooie en humorvolle rol van Jeff Daniels). Chris kan zijn (sport)carriere wel vergeten en heeft daarom een baantje als een soort nachtwaker/schoonmaker bij de plaatselijke bank. In die hoedanigheid is hij een interssante prooi voor een groepje criminelen die van plan zijn de bank te beroven. Chris is de perfecte "inside-man" en heeft niet eens door dat alle plotselinge aandacht van een mooi meisje en spannende vrienden niet om hem gaat. De film komt erg traag op gang maar windt langzaam aan spanning en begint zelfs te boeien tot de laatste scène alles weer van tafel veegt.
Opgevangen commentaar na afloop: "Niet slecht voor een sneak, we hebben ze wel eens slechter gehad". Ik had het zelf niet beter kunnen samenvatten.
2007
Geen opmerkingen:
Een reactie posten