Iedereen op het terras is er enthousiast over en mompelt bij het afrekenen iets van: "Da's handig". Op ons vaste zondagochtend terras zijn de serveerster sinds enige tijd uitgerust met draadloze, on-line pinapparaten. Heel handig om na de koffie-zónder-Kuyt-appelgebak met je pinpas te kunnen afrekenen zonder je rieten tuinstoel te hoeven verlaten. De zoveelste terras-innovatie; inmiddels zijn we al aardig vertrouwd met obers die je bestelling opnemen door met een handig apparaatje, iedere keer als je iets opnoemt, even op een schermpje te tikken en je vervolgens weer vragend aankijken. Een nachtmerrie voor de twijfelaars onder ons want tijd om je keuze tijdens de bestelling nog aan te passen is er nauwelijks. De bestelling wordt in real-time naar de keuken of bar "opgestraald", waar ze er direct mee aan de slag kunnen. Of dat dan ook echt gebeurt betwijfel ik want in mijn tijdsbeleving levert het zelden winst op.
Hoe modern zijn we nu eigenlijk? Het on-line pinapparaat heeft zo ongeveer de afmeting (en waarschijnlijk ook het gewicht) van een gemiddelde baksteen. Kijk eens goed naar de foto van de serveerster die zo aardig was voor ons te poseren met het apparaat in haar handen. Het arme kind is behangen met elektronische toestellen. Om haar nek bungelt een soort marifoon, op haar heup zit een zadeltas met een apparaat erin terwijl op haar andere heup ook nog iets elektronisch hangt. Voor een degelijke zwarte horeca portefeuille om mee af te kunnen rekenen is er nauwelijks nog ruimte. Onze opmerking "Je straalt" beschouwde ze als compliment terwijl hij toch echt bedoeld was om aan te geven dat ze zich als wandelende zendmast over het terras bewoog. Over vijf jaar heeft bovenstaande foto waarschijnlijk historische waarde en lachen we ons een breuk maar voelen tegelijkertijd medelijden bij het zien van zoveel ouderwetsheid op één enkel persoon. Een beetje zoals we nu aankijken tegen de komst van de eerste mobiele telefoon. Die was ook van het model baksteen en je moest ook nog een een accu meeslepen die dan een half uur beltijd garandeerde.
Streepjescodes die één voor één gescand moeten worden, de draadjes aan het koptelefoontje van je i-pod, twaalf verschillende opladers in je tas als je op vakantie gaat, batterijen die na een paar uur leeg zijn, één liedje downloaden duurt 4(!) minuten, onduidelijke en schokkerige filmpjes die eerst gebufferd moeten worden op internet... Over vijf jaar is het allemaal opgelost en kunnen we ons niet meer voorstellen hoe we toen konden leven met zoveel beperkingen. Welbeschouwd zijn we nog steeds hopeloos ouderwets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten