Verhuizen

Oké, op verzoek dan een update.
Wat is er de afgelopen twee weken zoal gebeurd? De verhuizing is achter de rug. De emoties bij het verlaten van het Waterlooplein liepen hoog op; powerd by mijn hysterische huisbazin die, schuivend als pakijs, ineens het ene na het andere konijn (lees tegenvaller) uit haar hoed wist te toveren. De verhuizing zelf viel reuze mee. Die vijftien dozen met meest overbodige spullen waren in een wip overgebracht. Toch was op de één of andere manier de chaos na de verhuizing zo mogelijk nog groter dan ervoor. Inmiddels hebben de meeste spullen een plaatsje gevonden. De bank arriveerde vorige week maar van het bed is weinig meer vernomen sinds de melding van twee weken geleden dat het zich ergens in een magazijn in Duitsland(?) zou bevinden. De bank blijkt ondertussen zo goed te slapen dat ik eigenlijk helemaal geen bed meer wil.


In de week dat Wilders zijn film Fitna uitbrengt (één *), de zomertijd ingaat ("Sinds de zomertijd heb ik veel meer gras"; aldus een boer uit de Achterhoek), op Heathrow een bagage-berg van 28.000 koffers ontstaat (laatste nieuws is dat het complete vliegtuig dat de bende naar Milaan zou vliegen nu ook vermist is), Rita TON opricht (vanwaar die krukken?) betreed ik het tijdperk van digitale televisie, een afwasmachine en het stoomstrijkijzer. Tussendoor kwam er ook nog een nieuwe interim-opdracht aanwaaien; de laatste tijd lijkt het wel of alles vanzelf gaat. Wat er bij is ingeschoten is bioscoopbezoek. Film kijken zat er nauwelijks in. Als ik al ergens tijd voor had was ik te moe om me naar een bioscoop te slepen en zonder in slaap te vallen een film uit te zitten.

Pasen

Volgens de weersites wordt dit de koudste Pasen in veertig jaar. Dat geloof ik graag want terwijl ik dit typ vliegen de sneeuwvlokken langs mijn raam en ziet het IJ er ijzig en grauw uit. Pasen is traditioneel ook de jaarlijkse opening van het toeristen seizoen in Amsterdam. Busladingen toeristen heb ik verdwaast en gehuld in witgesneeuwde regenponcho´s van het fietspad moeten bellen. De Pasen valt vroeg dit jaar heb ik al vele malen horen verzuchten. Tja dat kan gebeuren bij een religieus feest dat gebaseerd is op de maankalender. Tijdens het eerste Concilie van Nicea in 325 is nu eenmaal vastgesteld dat Pasen valt op de eerste zondag na de eerste volle maan in de lente, dat wil dus zeggen de eerste volle maan op of na 21 maart: de lente equinox. Aangezien het gisteren (21 maart én Goede Vrijdag) volle maan was is dit dus één van de vroegst mogelijke Pasen. De Liturgische of Christelijke rituelen die aan Pasen verbonden zijn zeggen me weinig. Pasen is voor mij een puur lentefeest dat zijn oorsprong vindt ver voor het ontstaan van het Christendom. Pasen luidt de komst van het voorjaar in, het ontwaken van de natuur na een lange winter, nieuw leven en vruchtbaarheid gesymboliseerd door paaseieren en paasvuren (het verjagen van de demonen van de winter). In het Engels heet het niet voor niets Easter; in het oosten komt immers de zon op en verkondigt een nieuwe dag.

Traditiegetrouw worden we deze dagen ook overspoeld met Jezus films. Jezus geldt als een echte karakterrol in Hollywood. Toch doet deze rol over het algemeen weinig voor een acteurscarriere. Neem nu de bekendste Jezus aller tijden; Ted Neeley uit Jesus Christ Superstar. Na zijn rol als Jezus werd hij door het publiek zo vereenzelvigd met de Messias dat hij geen andere rollen meer kreeg. Ted restte niets anders dan tot in de eeuwigheid Jezus te spelen op Broadway. Van James Caviezel (JC) hebben we ook weinig meer vernomen na zijn rol als de bloedende Jesus in The Passion of the Christ.

Ook al heb ik niks met Pasen toch klinkt bij mij ieder jaar in de Paastijd Jesus Christ Superstar uit mijn boxen. Weliswaar niet de laffe film soundtrack met een kweelende Yvonne Elliman als Maria Magdalena maar een fantastische versie van een Londense opera. En het wonderschone Stabat Mater van Pergolesie mag ook niet ontbreken.

Zomerhitte **

De eerste film van Monique van der Ven naar een boek van Jan Wolkers; dat moet wel op sex uitdraaien en dat doet het dan ook. Niet zozeer sex als wel bloot. Nu is het echt niet onplezierig om Sophie Hilbrand naakt over het scherm te zien huppelen en het gaat haar ook vrij makkelijk af moet ik zeggen. Het verhaal speelt zich af op Texel en aangezien ik daar als Helders jongetje de meeste van mijn vakanties heb doorgebracht was dat erg leuk om te zien. Een fotograaf (Waldemar Torenstra en in real life het vriendje van Sophie) vertrekt naar Texel om daar de dood van zijn vriendin te verwerken. Daar ontmoet hij een knappe geschiedenisstudente (Sophie) en uiteraard worden de twee verliefd. Maar de mooie geschiedenisstudente blijkt er nogal foute vriendjes op na te houden. Daaromheen ontwikkelt zich een volkomen ongeloofwaardig en Over-The-Top verhaal dat maar niet spannend wil worden. Daarnaast is er weinig chemie tussen de hoofdrolspelers. In het echt mogen ze dan hevig verliefd zijn op het scherm komt het allemaal nogal gekunsteld over. De acteerprestaties vond ik ook nogal mager. Is er dan helemaal niets goeds over de film te melden? Jawel, mooie muziek, mooie (natuur) shots van het eiland en goede montage, Jeroen willems speelt erg goed en natuurlijk zijn daar de (helaas te weinig) typische Wolkeriaanse volzinnen; "Ze zijn zo schichtig als een maagd met puistjes" is echt genieten ook al komt het uit de mond van een suffe nep- boswachter. De masturbatiescène mag voor Sophie dan een hoogtepunt zijn, de zaal werd er niet echt opgewonden van.

Als je van Nederlandse film en/of van Sophie Hilbrand houdt zou ik zeker gaan kijken.

P.S. dit bericht is semi-automatisch gegenereerd; want half voortijdig en half op het werk geschreven.

Even geduld a.u.b....

UPC is op dit moment bezig de juiste verbindingen te leggen en de storingen op te lossen. Waarschijnlijk zijn ze nu heel hard aan het graven om ergens ter hoogte van de Silodam weer boven de grond te komen want ze zeggen er een paar dagen voor nodig te hebben. Tot die tijd ga ik weer eens ervaren hoe heerlijk het leven zonder internet is/was. Een goed boek, een gezellige televisiekwis en een kopje thee; wat een rust zal dat geven.

Hopelijk tot over een paar dagen.

Kicks voor Niks

Dat het stil is hier op het Blog wil niet zeggen dat er niets gebeurt. Integendeel, het is op vele fronten zo druk dat er geen tijd is om te Bloggen. Nu zou ik kunnen schrijven over de films die ik de afgelopen twee weken heb gezien maar die draaien nog geen van allen in de bioscoop dus dat voelt een beetje als een auto-puzzelrit organiseren op een autoloze zondag. Ik zou ook onzin kunnen schrijven over dingen die ik lekker vind zoals; het geluid van autobanden op een grindpad, het klokken bij het uitschenken van een volle fles rode wijn, het open knippen van een pak koffie, met je autoradio aan een tunnel uitkomen, bubbeltjes-plastic één voor één stukknijpen, de geur van vers gemaaid gras na een zomerse regenbui, je hand in een zak met noten of knikkers laten glijden; allemaal Kicks voor Niks. Een stukje in Smurfentaal over de in alle heftigheid woedende Smurfen-rage ben ik op elk Blog dat ik wel en niet volg al tegengekomen dus dat is ook niet bijster origineel en dat er vandaag een vals weeralarm was zal ook niemand ontgaan zijn.

Waar ik natuurlijk wel over zou moeten schrijven is de uitreiking van de Rembrandt Awards. Niet bijster actueel aangezien dat ook al weer twee dagen geleden is, maar het hoort hier eigenlijk wel. Het bestaan van die prijs was mij geheel onbekend en ik heb hem dan ook niet aan zien komen. Achteraf komt het op mij allemaal over als de meest overbodige filmprijs van dit land. Bovendien is het een publieksprijs en daar hou ik al helemaal niet van. Dat levert namelijk altijd een grootste gemene-deler als winnaar op; zo'n winnaar waar iederéén blij mee is. En dan zeggen de acteurs en filmmakers heel braaf dat een publieksprijs het mooist is om te winnen omdat je de film toch vooral voor het publiek maakt. Dat geloof je toch zeker zelf niet. Iedere acteur, kunstenaar of schrijver wil erkenning van een vakjury, niet van het publiek. Een groep hoogstaande en ter zake kundige mensen uit het vak die beoordelen dat jij of jouw werk beter is dan van je collega's en daarom een prijs verdient; daar doe je het voor. Maar goed, het geheel was een initiatief van René Mioch en die neem ik over het algemeen wel serieus. Nu is het de laatste tijd nogal stil rondom René en ik verdenk hem er dan ook ernstig van dat hij dit klusje aangenomen heeft om zichzelf weer eens in de spotlight te kunnen zetten. Dat je zulke belangrijke zaken niet aan het volk kunt overlaten bleek overduidelijk uit de uitslag. Alles is Liefde werd gekozen als Beste Film en Thomas Acda(!) als Beste Acteur. Goldie Hawn(?) was ook aanwezig/opgegraven en ontving zowaar een Ere Rembrandt voor haar hele filmische oevre...?! Nu is deze 62 jarige Private Benjamin volgens mij al jaren uitgerangeerd dus dit zal voor de Lionel Richie van de filmwereld een geweldige opsteker betekenen.

Zit Nederland en de filmwereld te wachten op een publieksprijs als de Rembrandt? Ik dacht het niet. Onze Gouden Kalveren zijn een prachtig instituut en hebben zowel Nationaal als Internationaal betekenis. Laten we dit vooral zo houden en niet gaan smijten met nietszeggende prutsbeeldjes.

Sweeney Todd ***

Never Forget Never Forgive

In een restaurant is het voorafje vaak zo smaakvol dat het een veelbelovende avond lijkt aan te kondigen. Verwachtingsvol stort je je op de rest van het menu en je gezelschap.

De openingsscène uit Sweeney Todd is net zo veelbelovend. Meesterlijk in beeld gebracht worden de namen van spelers en makers huiveringwekkend gepresenteerd. Vanaf de eerste scène is duidelijk dat je naar een Tim Burton film zit te kijken. Weinig kleur, bijna zwart wit gefilmd komt alleen het bloed felrood in beeld. Zoals altijd bij Burton is de film visueel schitterend. Er wordt goed geacteerd, niet alleen door Johnny Depp maar zeker ook door Allan Rickman en Sascha Baron Cohen. De laatste 45 minuten is het verhaal wat ver te zoeken maar er valt nog genoeg te lachen. Doe je regenpak maar aan want het bloed spuit werkelijk van het scherm maar omdat het allemaal zo "over the top" is, is het niet storend.

Toch was dit niet echt "mijn" film. Ik hou niet zo van musical-achtige films en na vier keer (of meer) "Johanna" weet ik het wel. Voor mijn gevoel denk ik dat Tim Burton er alles in heeft gestopt wat in hem zat maar dat hij beperkt werd door het bestaande script en de "lyricks". Sweeney Todd oogt mooi maar het geheel haalt niet het niveau van Sleepy Hollow of Corpse Bride. Bij Sweeney Todd bleek het voorafje het lekkerste van de hele avond. Iets wat je na afloop pas beseft.

Oscars

Ik had me nog zo voorgenomen om vier uur vannacht op te staan om de bekendmakingen van de belangrijkste prijzen Live mee te maken en daar dan on-line verslag van te doen. Het is ongetwijfeld weer een spektakel geweest met oogverblindende of juist spuuglelijke jurken, een doorweekte rode loper en strak geregisseerde vooraf bedachte grappen. Maar helaas; ik ben niet eens wakker geweest en het is allemaal langs me heengegaan. Excuses; als nieuwsdienst stelt dit blog bitter weinig voor ben ik bang.

Al met al moet het een verrassende avond zijn geweest en ik vermoed dat veel voorspellers er naast hebben gezeten. In totaal waren er 24 Oscars te vergeven. De verdeling onder de belangrijkste films ziet er als volgt uit:

AANTAL OSCARS PER FILM
No Country For Old Men: 4
The Bourne Ultimatum: 3
There Will Be Blood: 2
La vie en rose: 2
Ratatouille: 1
Atonement: 1
Juno: 1
Michael Clayton: 1
Elizabeth: The Golden Age: 1
Die Fälscher: 1
Once: 1
The Golden Compass: 1
Sweeney Todd: 1

"And the Winner is..."; No Country for Old Men is de grote winnaar geworden met vier Oscars (acht nominaties). Beste film, Beste regie, Beste mannelijke bijrol (Javier Bardem) en het Beste bewerkte script. Victorie voor de broertjes Coen. De Oscar voor de Beste mannelijke hoofdrol ging naar Daniel Day-Lewis voor zijn rol in There Will be Blood (gaat donderdag pas in roulatie, dus ik kan er nog niets over zeggen).

Beste vrouwelijke hoofdrol was voor Marion Cotillard voor haar rol als Edith Piaff in de film La Vie en Rose. Voor mij is dit een onbegrijpelijke keuze. Ten eerste vind ik het een draak van een film en ten tweede acteert Marion niet maar doet ze heel goed Edith Piaff na. Gemiste kans; Julie Christie (in het loodzware drama Away from Her) en Kate Blanchet (Elizabeth) zullen raar hebben opgekeken toen de enveloppe werd opengemaakt en voorgelezen. Ellen Page (Juno) was een veel betere keus geweest omdat zij in al haar jeugdigheid een karakter neerzet met veel meer lagen en diepgang.

De verliezers: zonder twijfel; Michael Clayton van George Clooney. Zeven nominaties en slechts één Oscar voor Beste vrouwelijke bijrol. Arme George; hij wil zo graag, de teleurstelling was van zijn gezicht af te lezen. Andere opmerkelijke "verliezers"; Atonement (7 nominaties, ook slechts één Oscar voor de Beste muziek) en Juno (vier nominaties, één Oscar voor Beste originele script). A Mighty Hart was op voorhand verliezer want om onbegrijpelijke redenen nergens voor genomineerd!

De verrassingen: Drie maal genomineerd en drie maal een (filmtechnische) Oscar voor The Bourne Ultimatum.
Geen oscar voor Johnny Depp in Sweeney Todd.

De missers: Into the Wild (twee nominaties, zero Oscars); hier nog niet in roulatie maar houd deze film in de gaten. Naar het boek van John Krakauer (Ook de schrijver van "Into Thin Air") en een prachtige rol van Hal Holbrook.
The Assassination of Jesse James had de Oscar voor Art Direction moeten krijgen.

De Razzies: Paul Verhoeven's Showgirls is onttroont. I Know Who Killed Me is de grote "winnaar" geworden van de Golden Raspberry Awards. De film met in de hoofdrol Lindsay Lohan "verzilverde" acht van de negen nominaties. Dat is een verbetering van het "record" van Showgirls dat er ooit zeven ontving.

Deep Throat

Dit overzicht is niet beschikbaar. Klik hier om de post te bekijken.

Rambo (-)

Heroes never Die... They just Reload

Je hebt het niet altijd voor het kiezen. Had ik dat wel gehad dan was ik nooit naar de nieuwe film van Sylvester Stallone gegaan. 61 jaar en dan 20 jaar na de laatste toch nog een nieuwe Rambo film maken; dat is vragen om problemen. Het is duidelijk dat mijn verzoek van 23 januari Sylvester niet heeft bereikt. In de vierde Rambo film blijkt Rambo ineens een voornaam te hebben (John), in Thailand te wonen en daar als smit te werken. Verder is het verhaal net zo simpel en oppervlakkig als Rambo zelf. Voor Rambo bestaat het leven uit goed of slecht, ruimte voor nuance is er niet en zijn woordenschat komt nauwelijks verder dan: "Yes", "No" en "Go home". We hadden weinig zin in de avonturen van deze gespierde lobbes. De eindeloze slachtpartijen waarbij ledematen als pepernoten over het scherm vliegen en zelfs kleine kinderen niet worden gespaard, deden ons besluiten het na de pauze voor gezien te houden en dat was eigenlijk al een hele prestatie. Gefeliciteerd Sly; Rambo is de eerste film dit jaar waarvan het einde niet gehaald werd.

Mr. Woodcock *

Verhuizing of niet, toch vind ik altijd nog wel een gaatje voor een film; al was het maar om even nergens aan te hoeven denken. Afgelopen maandag sloeg ik wat dat betreft de plank flink mis (om in verbouwingstermen te blijven). Mr Woodcock (Titel zegt eigenlijk al genoeg) is een uiterst slappe en voorspelbare komedie die het predikaat komedie eigenlijk niet eens mag dragen. Billy Bob Thornton heb ik in een aantal goede films zien spelen maar ditmaal heeft hij blijkbaar alleen aan het geld gedacht toen hij het scenario onder ogen kreeg. Een succesvolle schrijver (Sean William Scott) van zelfhulp boeken (laat het verleden los) gaat terug naar zijn geboorte-stadje op het platteland en wordt daar geconfronteerd met zijn eigen verleden in de vorm van zijn vroegere gymleraar en aartsvijand Mr Woodcock (Billy Bob Thornton), die de jongetjes nogal spartaans opvoedde (lees traumatiseerde) en die nu de nieuwe vriend van zijn moeder (Susan Saradon) blijkt te zijn. Alle lessen en tips uit zijn eigen boek blijken ineens niet van toepassing om te kunnen helpen over zijn eigen verleden heen te komen. Hiervoor zijn hardere maatregelen nodig en uiteindelijk komt de schrijver tot de conclusie dat loslaten gewoon synoniem voor wegrennen is; nee, om verder te komen in het leven moet je juist je verleden omarmen. De mechanische kop van Thornton is nog wel aardig, maar daar houdt het ook mee op. Susan Saradon is gewoon te intelligent voor de rol als moeder en Sean William Scott te soft. Advies: alleen kijken als je zojuist én ontslagen bent én gedumpt door je vriendje of vriendinnetje.

Kennis maken

Ineens is het hoogseizoen wat betreft kwaliteitsfilms. In de aanloop naar de Oscaruitreiking komt nu de ene na de andere goede film uit. Voor mij een nogal onhandige samenloop van omstandigheden nu ik eigenlijk al mijn tijd nodig heb voor het opknappen en inrichten van mijn nieuwe appartement. Nu is opknappen een groot woord, want lui als ik ben heb ik net zolang gezocht tot ik iets gevonden had waaraan nauwelijks geklust of verbouwd hoeft te worden. Klussen in huis is nu eenmaal niet mijn grootste hobby. Nee, wat ik nu heb is prima; beetje scheuren aan die lelijke linoleum vloer die eruit moet en voldoende hulp bij het schilderen van de wanden, daar blijft het wel bij. De nieuwe vloer komt over twee weken en die wordt voor me gelegd, dus dat vergt niet meer inspanning dan koffie zetten en gevulde koeken uitdelen. Afgelopen week werd ik persoonlijk welkom geheten door de voorzitter van de VVE. In plaats van de gewenste champagne kreeg ik een uitleg over de regels en de beperkingen met betrekking tot het gebruik van de gemeenschappelijke ruimtes. Iets waarop je echt zit te wachten met de stukken linoleum in je haar en tot je enkels in het stof en waardoor je je ook meteen thuis gaat voelen. Nu heb ik nogal wat vragen en opmerkingen gekregen over de op handen zijnde verhuizing. Mensen die dachten dat het een virtuele verhuizing van dit Blog betreft en of het Blog nu een nieuwe naam krijgt? Sommigen vroegen zich zelfs af of dit het einde van het Blog betekent. De aankondiging en antwoord op al uw vragen heeft toch echt eerder op het Blog gestaan.

No Country for Old Men ****

There Are No Clean Getaways

De films van de broers Joel en Ethan Coen kenmerken zich over het algemeen door droge en zwarte humor, excentrieke personages, onstuimig geweld, indrukwekkende locaties, scherpe dialogen en een goed doordacht verhaal. Films als Barton Flink, Fargo, The Big Lebowski en O Brother, Where Art Thou? zijn de moeite van het kijken meer dan waard met Fargo als mijn favoriet. Fargo gaat over de ultieme loser Jerry Lundegaard (William Macy) die een stel boeven inhuurt om zijn vrouw te kidnappen maar wat uiteindelijk helemaal uit de hand loopt.

No Country for Old Men bevat alle elementen die een Coen film zo anders en bijzonder maakt. De film begint met stilte. Hierdoor word je meteen meegezogen in de situatie: een uitgestrekt Amerikaans landschap waarin trailerpark cowboy Lleweln Moss (Josh Brolin) jaagt op herten. Op zijn zoektocht stuit hij per toeval op de de resten van wat een mislukte drugsdeal blijkt te zijn geweest. Tussen de lijken vindt hij een koffer met daarin twee miljoen dollar aan drugsgeld. Met alleen lijken als getuigen besluit onze jager het geld mee te nemen maar heeft geen idee wat hij zich hiermee op de hals haalt. Hij krijgt niet alleen de politie in de vorm van de rechtschapen sheriff Ed Tom Bell (Tommy Lee Jones) achter zich aan maar ook de ijskoude en nietsontziende moordenaar Anton Chigurh (Javier Bardem).

De film heeft een traag tempo waardoor de spanning steeds verder wordt opgevoerd. De dialogen en ontmoetingen met de plaatselijke bevolking zitten vol zwarte humor en zijn eigenlijk opzichzelfstaande toneelstukjes. Wat dat betreft doet de film aan Fargo denken, waar ook een plaatselijke (hoogzwangere) politieagent(e) een aantal brute moorden moet zien op te lossen. No Country for Old Men is geen alledaagse film en uitstekend gecast. Met name Javier Bardem jaagt je de stuipen op het lijf als doodenge psychopaat die zijn slachtoffers zonder enige emotie op originele wijze om zeep helpt. De enig man met rechtgevoel komt Hollywood onwaardig aan zijn einde en het slot van de film zal door velen onbegrepen en misschien zelfs als ronduit teleurstellend worden ervaren.

No Country for Old Men is een verfilming van het boek van Cormac McCarthy, bijgenaamd "The Shakespeare of the West". Zijn boeken hebben als terugkerend thema "een afstervende levensstijl die in het hedendaagse tijdperk op haar laatste benen loopt". Amerika is geen land meer waar rechtschapen mannen zoals sheriff Bell thuishoren. De broers Coen hebben dit heel goed aangevoeld en ook al hebben ze een klassieker in wording afgeleverd die voor de komende Oscaruitreiking niet minder dan 8 maal genomineerd is, Fargo blijft voor mij de beste Coen film. (Trailer)

Juno ****

Gelukkig: Juno blijkt de aangename verrassing te zijn waarop ik hoopte (zie 22 januari). Hield je van Ghost world, The Garden State en Little Miss Sunshine, dan moet je zeker naar Juno. Mijn angst dat een Amerikaanse film over een ongewenst zwanger 16 jarig meisje, één groot Pro-Life (lees Anti-Abortus) statement zou zijn bleek ongegrond. Ik had natuurlijk kunnen weten dat de regisseur van Thank You For Smoking niet in sentimentele valkuilen zou trappen. Juno is een frisse, snelle en scherpe komedie met een knap verhaal en waarin heel goed geacteerd wordt.

Juno (ijzersterk gespeeld door talent Ellen Page) is een "te slim voor haar leeftijd" Amerikaanse tiener met een heel eigen taalgebruik. Ze smijt met stoere, gevatte coole one-liners en heeft overal een mening over. Met name het taalgebruik geeft de film een geheel eigen sfeer. Als blijkt dat Juno zwanger is (nadat ze uit verveling één keer sex heeft gehad met de grootste Nerd van de school) komt ze voor keuzes te staan en moeten er beslissingen genomen worden. Juno heeft daar in eerste instantie weinig moeite mee en op geheel eigen wijze vindt ze een modelkoppel aan wie ze de baby na de geboorte af zal staan. Dat alles gaandeweg toch anders loopt is natuurlijk geen verrassing maar een aantal malen word je behoorlijk op het verkeerde been gezet en dat maakt het onmogelijk te voorspellen hoe het af zal lopen.

Juno is geen film over kinderen krijgen of een waarschuwing tegen problematische tienerzwangerschappen. Door haar extreme situatie wordt Juno gedwongen na te denken over zaken waar tieners (en zelfs de meeste volwassenen) helemaal niet mee bezig willen zijn. Ondanks het hippe taalgebruik, de snelle dialogen en komische situaties is Juno een ingetogen film over volwassen worden en keuzes maken. Dat Juno genomineerd is voor vier(!) Oscars (waaronder die voor beste actrice en beste film) is misschien een beetje veel van het goede maar het is tegelijkertijd apart en eigenzinnig; net zo eigenzinnig als de film zelf.


Voor de trailer klik je hier maar ik zou er voorzichtig mee zijn aangezien deze al bijna het hele verhaal vertelt.

The Mist **

Fear Changes Everything

Nadat het kleine plaatsje Bridgton getroffen wordt door een hevige storm, verschijnt een mysterieuze mist. David Drayton ( Thomas Jane) en diens zoontje worden, net als vele andere dorpelingen, verrast door de mist terwijl ze inkopen doen. Al snel blijkt de mist een dekmantel, waarin de meest vreemde en gevaarlijke wezens zich verstopt hebben. Drayton vreest voor zijn leven en voor dat van zijn kind en probeert met alle macht te overleven...
Tot zover het persbericht.

Een verhaal van Stephen King en de regie in handen van Frank Darabont (o.a. The Green Mile en Shawshank Redemption; tevens drievoudig Oscar genomineerde) zou garant moeten staan voor een boeiende film. Echter de bloeddorstige gemuteerde reuze-insecten die het op mensen hebben voorzien gaven ons al snel het gevoel dat we naar een B-film met slechte animaties zaten te kijken. Ik snap de bedoeling wel; de mist sluit een groep vreemden in een supermarkt af van de buitenwereld. Al na één dag vervagen normen, waarden en sociale regels. Uit pure angst verdwijnt de realiteit en keren mensen zich tot een ieder die een oplossing heeft; zelfs als dit religieuze waanzin en mensenoffers(!) betekent. Met die doodenge en levensgevaarlijke mist buiten wordt het binnen in no time een snelkookpan van emoties. Uiteindelijk blijken de grootste monsters zich in de supermarkt te bevinden; de echte horror vindt dan ook binnen plaats en niet buiten in de mist. Regisseur Frank Darabont laat zien dat er weinig voor nodig is om het dunne laagje beschaving te doen verdwijnen en het beest in de mens naar boven te halen.

Ik vind het niet helemaal geslaagd; behalve het einde dan, dat was ijzersterk. Trailer

Mio Fratello è Figlio Unico ****

Na Britse films val ik het meest op Italiaanse films. Vaak rommelig en hectisch geschoten komt de sfeer van Italiaanse plattelandsdorpjes en de verfijnde Italiaanse leefstijl meestal prima tot zijn recht. Mio Fratello è Figlio Unico (Mijn broer is enig kind) van regisseur Daniele Luchetti is winnaar van maar liefst vijf David Di Donatello Awards (zoiets als de Italiaanse Gouden Kalveren) en past helemaal in de beste Italiaanse filmtraditie. De film is een mix van familieperikelen, geschiedenis en politiek en gaat over twee broers die opgroeien in de jaren 60 en 70 in het stadje Latina (net buiten Rome en opgericht door Mussolini). De één is een impulsieve ruziezoeker, de ander knap en charismatisch. In hun politieke opvattingen staan de broers lijnrecht tegenover elkaar maar in de liefde vallen beiden voor dezelfde mooie vrouw. Als je nu denkt; "Ken ik dat niet ergens van?", dan kan dat heel goed kloppen. Mio Fratello is namelijk van dezelfde scenarioschrijvers als La Meglio Gioventu; het grote Arthouse succes van een paar jaar geleden. Ook ik was toen compleet verslaafd aan deze zes uur durende krachttoer over de broertjes Carati en hun liefde voor de onweerstaanbaar mooie maar nauwelijks benaderbare Giorgia.

Mio Fratello is prachtig gefilmd met mooie karakters en ondersteund door passionele muziek maar had van mij wel wat "kleiner" gemogen. De moeizame verhouding tussen de twee broers en hun relatie tot de mooie Francesca is op zich al boeiend genoeg. Het (daarnaast) behandelen van grote politieke thema's en Italiaanse naoorlogse geschiedenis maakt de film wat topzwaar en leidt af. In sommige kritieken was te lezen dat het een (te) chaotische film zou zijn: tja wat wil je nou, het blijft Italië. De Trailer is prachtig en ook nog eens goed voor je Italiaans.

Hallam Foe ***

Hotel American aan het Leidseplein staat daar al sinds 1902. Meestal fiets of loop ik er gewoon langs maar afgelopen zondag was het hotel het decor voor een brunch. De Sunday Jazz Brunch is een prima manier om de zondagmiddag door te komen. Café American is, volgens eigen zeggen, het enige Art Deco restaurant in Amsterdam. Nu is het publiek meest op leeftijd, de sfeer wat gelaten en de muziek beschaafd maar het interieur, de prachtige Tiffany lampen en de immens grote ramen maken veel goed. Uitkijkend over de vijver en het Leidseplein met een champagnekoeler op tafel maakten het eten bijna tot bijzaak. Tot twee keer toe moesten we worden aangespoord om ons toch vooral naar het buffet te begeven. Het eten was oké al stak het dessert-buffet met kop en schouders boven de rest uit.

Vooraf waren we naar Hallam Foe geweest en dat was maar goed ook want na zo'n Brunch lijkt het me onmogelijk wakker blijven in een donkere bioscoopzaal. Hallam Foe is een aparte film die speelt op een Schots buitenverblijf en in Edinburgh. Hallam (Jamie Bell; de balletjongen uit Billy Elliot) is een gevoelige puber met voyeuristische neigingen die worstelt met de zelfmoord van zijn moeder. Klinkt allemaal loodzwaar maar valt reuze mee. De film is een mengeling van ernst en humor gecombineerd met absurde romantiek. Een coming-of-age film over een jongen die verliefd is op zijn stiefmoeder en haar tegelijkertijd verdenkt van de moord op zijn echte moeder. Om daaraan te ontsnappen verruilt Hallam Foe de veiligheid van zijn boomhut op het platte land voor de anonimiteit van de stad Edinburgh. Daar gaat hij eigenlijk gewoon door met waar hij goed in is want hij stalkt en begluurt een meisje dat als twee druppels water op zijn echte moeder lijkt. De verhaallijn is flinterdun maar toch is Hallam Foe een boeiende en vermakelijke film. Goed acteerwerk, mooie (natuur)opnamen en een lekkere soundtrack biedt voldoende voor een lekkere bioscoopavond of in ons geval -morgen. (Trailer)

Blue Monday

Gevoelsmatig weten we het allemaal allang: januari is nou niet de meest bruisende maand van het jaar. Dat er echter ook een wetenschappelijk bepaalde meest slechte dag van het jaar bestaat wist ik niet. Een geruststellende gedachte is dat wel; één dag waarop we het blijkbaar collectief niet meer zien zitten. Die dag valt elk jaar rond 24 januari. Op zich is dat een voor de hand liggend moment; de kerstdagen liggen dan al enige tijd achter ons, terwijl de vakantie nog lang niet in zicht is. Je goede voornemens zijn inmiddels allemaal mislukt, je eerste salarisstrookje van dit jaar viel tegen en je schulden als gevolg van de te dure decembermaand hangen nu als een steen om je nek. Een saaie regenachtige dag en een aandelenbeurs die naar beneden stuitert maken het gevoel er ook al niet beter op. Op dit soort momenten biedt zelfs de spirituele zelfhulp van The Secret met zijn Laws of Attraction geen uitkomst meer.

Sinds 2005 wordt de slechtste dag, jaarlijks bepaald en dus wetenschappelijk onderbouwd. De Britse wetenschapper en hoogleraar Seizoenmatige Wanorde(!), dr. Cliff Arnall bedacht een formule waarmee hij de meest depri-dag van het jaar kan berekenen. Even een klein college; deze formule ziet er als volgt uit:

{W + (S-d)} x TQ
M x NA

en is opgebouwd uit de volgende factoren: de weersomstandigheden (W), schulden (S), maandsalaris (d), tijd sinds kerstmis (T), tijd sinds laatste goede voornemen (Q), motivatie niveau (M) en de behoefte actie te ondernemen (NA).

Oké, zijn we er nog bij? Volgens dr. Arnall viel de slechtste dag dit jaar op maandag 21 januari en die ligt gelukkig al achter ons. Het ergste hebben we dus gehad zou ik zeggen. Nu heb ik zelf nergens last van; ik hou net zoveel van storm en regen als van mooi weer, voornemens had ik niet en kunnen dus ook niet mislukken, mijn salarisstrookje maakte ook dit jaar weer een lekker sprongetje en ik heb het zo druk met werk, vrienden en de inrichting van mijn nieuwe appartement dat er weinig tijd over blijft om te somberen. Wat ik me wel afvraag; is er ook een beste of meest gelukkige dag in het jaar en welke dag zou dit dan moeten zijn? Voor degenen onder ons die blijven somberen; bij Hart en Ziel van De Volkskrant weten ze daar wel raad mee.

Razzies

Bijna net zo leuk als de Oscars is de jaarlijkse bekendmaking en uitreiking van de Golden Raspberry Awards (Gouden Framboos) ofwel de Razzies. De Razzie is de tegenhanger van de Oscar en wordt jaarlijks uitgereikt aan de slechtste film, regisseur, acteur etc. De nominaties en prijzen worden vastgesteld door de leden van The Golden Raspberrry Award Foundation. De nominaties worden één dag voor de Oscarnominaties bekend gemaakt en de "prijzen" één dag voor de Oscars uitgereikt. Over het algemeen wordt er nogal lacherig over de Razzies gedaan maar ik weet bijna zeker dat iedere acteur en filmmaker bang is genomineerd te worden omdat dit "instituut" sinds de uitreiking van de eerste Razzie in 1981 serieus genomen wordt. Sinds 2005 heeft ook Nederland haar eigen Razzie's; de Nationale om-te-huilen-zo-slecht Filmprijs: "De Gouden Ui".

Voor de uitreiking van de Razzies zal de staking van Scriptschrijvers in ieder geval geen roet in het eten gaan gooien want over het algemeen weigeren de acteurs, regisseurs en producenten de prijs persoonlijk af te komen halen. De eerste die dat wel deed was onze eigen Paul Verhoeven die in 1996 de Slechtste Regisseursprijs kreeg voor zijn film Showgirls. Showgirls heeft de twijfelachtige eer tot nu toe de meeste Razzies te hebben ontvangen (de film werd 13 keer genomineerd en kreeg er 7). Sylvester Stallone is de acteur die in zijn carrière de meeste Razzies heeft ontvangen. Hij is in totaal 30 keer genomineerd en heeft er 10 "gewonnen". Tijd om te stoppen Sly.

Grootste kanshebber voor de Razzies 2007 is Eddy Murphy die maar liefst 5 maal genomineerd is voor zijn aandeel in de film Norbit. Hiermee ben ik het grondig eens want de film is te stompzinnig voor woorden. Het is de enige film waar ik afgelopen jaar bij ben weggelopen; dus kom maar op met die Razzies.

Oscarnominaties 2008

Vanmiddag zijn de nominaties voor The Academy Awards (beter bekend als de Oscars) bekend gemaakt. De Oscar, die jaarlijks in februari wordt uitgereikt door de Academie of Motion Picture Arts en Sciences, stelt een naakte ridder voor die gewapend met een zwaard de wacht houdt voor een filmblik. Het verhaal gaat dat de Oscar zijn naam dankt aan de secretaresse van de Academy, die bij het zien van het beeldje in 1932 uitriep dat het mannetje sprekend op haar oom Oscar leek.

FILMS MET DE MEESTE NOMINATIES:
No Country for Old Men (8)
There Will be Blood (8)
Michael Clayton (7)
Atonement (7)
Ratatouille (5)

Helaas moeten de eerste twee films bij ons nog uitkomen en Michael Clayton (met George Clooney) wordt nu toch wel een must see.

BESTE FILM
Atonement
No Country For Old Men
There Will Be Blood
Michael Clayton
Juno

BESTE ACTEUR
George Clooney - Michael Clayton
Daniel Day-Lewis - There Will Be Blood
Viggo Mortensen - Eastern Promises
Johnny Depp - Sweeney Todd
Tommy lee Jones - In Valley of Elah

BESTE ACTRICE
Julie Christie - Away From Her
Laura Linney - The Savages
Ellen Page - Juno
Cate Blanchett - Elizabeth: Golden Age
Marion Cotillard - La vie en rose

Grote onbekende is de film Juno (4 nominaties!) die vanavond in premiere gaat tijdens het Rotterdam Filmfestival. Hopelijk wordt het net zo'n aangename verrassing als little Miss Sunshine twee jaar geleden was. Cate Blanchet kan in theorie twee Oscars winnen; voor beste actrice in Elizabeth en voor beste vrouwelijke bijrol in I'm not there. In de categorie beste documentaire maakt Michael More kans op zijn tweede Oscar voor Sicko en de Kite Runner stelt teleur met slechts één nominatie; die voor beste originele filmmuziek. Voor het volledige overzicht en de officiële website klik hier. De bekendmaking van de winnaars en de uitreiking van de beeldjes vindt plaats op 24 februari. Voor ons Europeanen zal dat dus zijn in de nacht van de 24ste op de 25ste.

Sleuth ***

Obey the Ruels

Sleuth (speurhond of detective) kreeg over het algemeen geen positieve recensies. Dat heeft me verbaast want ik vond het zeker geen slechte of vervelende film. Feit is dat Sleuth anders is dan de films die we gewoonlijk voorgeschoteld krijgen. In Sleuth geen wilde achtervolgingen of heftige snel gemonteerde scènes gefilmd op spectaculaire locaties maar slechts twee mannen in één huis; niet meer en niet minder.

Sleuth is namelijk een verfilming van het toneelstuk van Antony Shaffer uit 1970 en deze filmversie is weer een remake van de eerste film uit 1972. De succesvolle maar rancuneuze detective schrijver Andrew Wyke (Michael Caine) ontvangt in zijn luxe en uiterst designvol maar zielloos ingerichte landhuis de jongere Milo Tindle (Jude Law). Na wat heen en weer gepraat en een drankje komt Wyke onverwacht ter zake met de woorden: "Dus jij bent degene die mijn vrouw neukt". De toon is daarmee gezet want Milo blijkt de nieuwe minnaar van Wyke's vrouw en hij is naar de villa afgereisd om een scheiding te forceren. Wyke komt daarop met een plan waardoor ze beiden beter van de scheiding zullen worden. Milo hapt toe en dan ontstaat er een kat en muis spel dat de hele verdere film zal duren en waarbij de rollen voortdurend worden omgedraaid. Volgens sommigen gaat dit tot vervelens toe door maar ik vond de voortdurende plotwendingen en het macho gedrag van twee om een vrouw vechtende haantjes heerlijk om te volgen. Om met zo weinig middelen anderhalf uur te blijven boeien komt het aan op acteerprestaties en deze zijn dan ook buitengewoon goed.

Interessant detail: Michael Caine speelde in de versie uit 1972 de rol van Milo (de jonge minnaar) en nu dus (op leeftijd) de rol van de oudere schrijver. Caine heeft Jude Law ongetwijfeld van aanwijzingen en hulp kunnen voorzien want ook hij acteert overtuigend. Ik heb nog steeds een haat-liefde verhouding met de acteur met het eeuwige jongensachtige en quasi-onschuldige uiterlijk. Ik vind hem ook zo wisselend; in Alfie en My Bleuberry Nights is hij gewoonweg irritant maar in deze film mag ik dan weer graag naar hem kijken en vooral luisteren; stem en (Brits) accent zijn prima.

Een toneelstuk dat verfilmd is, is niet voor iedereen even aantrekkelijk. Als Sleuth je niet vanaf het begin boeit rest je weinig anders dan de rit verveeld uit te zitten en jaloers te zijn op de man die schuin voor me zat en die na een half uur in een diepe slaap verzonken was. (Trailer)

Porno Idols

Nu de geplande vrijdagavond borrel in café Werck met mijn oud-KLM collega's van Corporate bij gebrek aan belangstelling(!) niet doorging keek ik ineens aan tegen een lege vrijdagavond. Gelukkig had Marie José hetzelfde gevoel en daarom besloten we op de gok naar de Kleine Komedie te gaan voor de voorstelling Sterk, Zwart en zonder suiker van Van Houts en de Ket.

Van Houts en de Ket bestaan 10 jaar en dat moest gevierd worden met een "Best-of voorstelling". "Een show met louter hoogtepunten uit hun indrukwekkende oeuvre": zeggen ze zelf. Voor de kenners dus een feest der herkenning en voor ons een spoedcursus Van Houts en de Ket. De meesten kennen ze van het reclamespotje voor Kanis & Gunnik koffie. Van Houts & De Ket in het theater is echter van een heel ander kaliber; je moet er wel van houden want het is hard, het is ziek, het is grof maar het is altijd origineel. Of het nu een verbitterde bejaarde met een looprek betreft, een funktioneringsgesprek van een gefrustreerde cliniclown die zelf vindt dat hij de lach aan z'n kont heeft hangen en die van een hondje een ballon kan vouwen, twee rotaryleden die op stadssafari gaan om een Marokkaanse groepsverkrachting mee te maken of Van Houts die in zijn blote kont auditie komt doen voor Porno Idols het is allemaal even hilarisch en het taalgebruik snel en bloemrijk (Een Poppedijntje met Zaadlust; geweldig). Wij hebben dubbel gelegen van het lachen, niet alleen tijdens de voorstelling maar ook na afloop in Café Schiller waar onder het genot van koude biertjes Marie José weer enigszins herstelde van haar crash eerder die avond.

The Kite Runner ****

There is a way to be good again

Het boek De Vliegeraar gaat aardig het succes van De Da Vinci Code achterna. Overal om me heen kom ik mensen tegen die het boek gelezen hebben en daar danig van onder de indruk zijn. Ondanks het feit dat er wereldwijd acht miljoen exemplaren van zijn verkocht behoor ik tot de selecte groep die het boek niet gelezen heeft. Ik zie dat als een voordeel want hierdoor kan ik tenminste nog onbevooroordeeld naar de film kijken zonder dat ik mezelf hoef te ergeren aan het feit dat er waarschijnlijk hele hoofdstukken uit het boek worden overgeslagen.

The Kite Runner is een prachtige film met een verhaal dat groter is dan het verhaal van de hoofdpersonen zelf. Aan de hand van de levens van twee vriendjes (Amir en Hassan) die als jongetjes zorgeloos opgroeien in een vrij en werelds Kaboel, wordt de recente geschiedenis van Afghanistan verteld. De film valt grofweg in twee delen uiteen. Als eerste de jeugd van twee jongetjes die zich met vliegeren en films vermaken. De twee zijn onafscheidelijk tot het moment dat er iets vreselijk met Hassan gebeurt en Amir hem daarbij in de steek laat. Als daarna de Russen Afghanistan binnen vallen verandert alles. Amir vlucht met zijn vader via Pakistan naar Amerika en zo worden de twee vriendjes van elkaar gescheiden. Het tweede deel (20 jaar later) voert Amir, na ontdekking van een vreselijk familiegeheim, terug naar Afghanistan dat inmiddels door de Taliban geregeerd wordt. Het schokkendst is om te zien hoe eerst de Russen en daarna de Taliban het eens zo prachtige en ontwikkelde Afghanistan hebben teruggeworpen naar de steentijd. Waar eens meisjes in minirokjes over straat gingen en "Una Palome Blanca" van George Baker uit de luidspeekers klonk leeft nu het Afghaanse volk schichtig in kapotgeschoten huizen en altijd in angst om door de Taliban te worden opgepakt.

De taal (er wordt veel Afghaans gesproken), het landschap (ook al is het in China opgenomen) en de spectaculair gefilmde vliegerwedstrijden maken de film tot een genot om naar te kijken. Boek en film zijn twee totaal verschillende kunstvormen die zich zich naar mijn mening niet met elkaar laten vergelijken. Opmerkingen als "Het boek was beter..." kan ik dan ook nooit goed hebben. Toch denk ik dat, ondanks dat regisseur Marc Forster er een prachtige film van heeft gemaakt, het verhaal van De Vliegeraar te gecompliceerd en te groots is om in twee uur te vertellen. (Trailer)

National Treasure *

Volgens complotdenkers en de vele theorieën op dit gebied zou de wereld worden bestuurd door buitenaardse Reptielmensen, is Prinsess Diana vermoord en Paul McCartney al lang dood, is in Roswell in de jaren 40 een UFO gecrasht en zit de Bush regering achter de 9/11 aanslagen.

Complottheorieën, puzzels, verborgen schatten en gecodeeerde boodschappen, ik ben er dol op en dan het liefst in een historische context. National Treasure; The book of Secrets heeft het allemaal en tegelijkertijd ook helemaal niet. Het uitgangspunt dat 18 missende pagina's uit het dagboek van John Wilkes Booth (de moordenaar van President Lincoln) het bewijs tot een complot zouden bevatten is boeiend. Hoewel het ons niet zoveel zegt is het voor Amerikanen waarschijnlijk heel intrigerend en appelleert het ongetwijfeld sterk aan hun gevoel voor Vaderlandse historie en patriottisme en dat verklaart dan weer het succes van de film in Amerika.

National Treasure dendert als een dolle achtbaanrit over het scherm; van Parijs naar Buckingham Palace naar The Oval Office in het Witte huis. Het ene na het andere onbegrijpelijke raadsel wordt in seconden opgelost terwijl de onwaarschijnlijkheden steeds grotere vormen aannemen. De bijrollen van Ed Harris, Hellen Mirren en Harvey Keitel zijn niet voldoende om de film te redden. Kort samengevat; geen logica en geen verhaal. Eén ding is wel leuk; het Secret Book of Presidents. Ik heb me altijd afgevraagd of zo'n boek nu echt bestaat en zou er bijna een gooi naar het Presidentschap voor over hebben om er achter te komen. Maar ik ben geen Amerikaan hè, dus zal ik het wel nooit te weten komen.

Nicolas Cage, die in het echt Nicolas Kim Coppola heet, is de neef en dus niet de zoon (zoals mijn disgenoot beweerde) van dé Francis Ford Coppola. Cage veranderde al heel vroeg in zijn carrière zijn naam omdat hij op eigen kracht zijn reputatie als acteur wilde vestigen. Dat getuigt dan wel weer van lef maar verder vind ik deze half Duitse, half Italiaanse "would be Al Pachino" vlees nog vis.

I am Legend **

The last man on Earth is not alone

I am Legend, begint nogal mysterieus. In een totaal verlaten New York scheurt Robert Neville (Will Smith) door met onkruid overwoekerde straten. Surrealistisch om een compleet leeg en verlaten Time Square en andere bekende locaties te zien. De enige andere levende wezens zijn de plots opduikende impala's waarop Robert jacht maakt om aan vlees te komen. Als hij eindelijk een impala voor de loop van zijn automatische geweer heeft, is een grote leeuw hem voor en kaapt zijn verse maaltijd voor zijn neus weg. Gaandeweg het eerste uur wordt langzaam duidelijk wat hier aan de hand is. Aan het begin van de film (gesitueerd in 2009) wordt aangekondigd dat er een geneesmiddel tegen kanker is gevonden. Dit geneesmiddel muteert zich echter tot een agressief en besmettelijk virus dat binnen drie jaar de complete wereldbevolking uitroeit. De hele wereld behalve Robert dus, want die blijkt immuun te zijn. Nare bijkomstigheid is dat niet iedereen is overleden; een aantal mensen is onder invloed van het virus gemuteerd tot een soort agressieve zombies die geen zonlicht kunnen verdragen en daardoor alleen 's nachts naar buiten komen. Robert is toevallig ook viroloog en zoekt in zijn gebarricadeerde huis naarstig naar een medicijn om van deze zombies weer mensen te maken. Want één ding is duidelijk; Robert is vreselijk eenzaam. Hij heeft dan wel een leuke hond waartegen hij kan praten maar die praat niet terug.

In het eerste uur is uiterst beklemmend en realistisch weergegeven hoe een wereldstad zonder bewoners er uitziet en waarin alles wat de mensheid heeft opgebouwd begint te verdwijnen. Je voelt de eenzaamheid van Neville als je hem tegen etalagepoppen ziet praten. In flashbacks wordt duidelijk dat New York drie jaar eerder is geëvacueerd en dat daarna alle toegangsbruggen en tunnels van Manhattan zijn vernietigd met prachtige beelden van een aan flarden geschoten Brooklyn Bridge. Na ongeveer een uur gaat het echter mis. Dan blijkt er opeens nog een levend persoon te zijn die hem redt uit de klauwen van de Zombies. Natuurlijk is dit een mooie vrouw met ook nog een leuk zoontje. Vanaf dit moment is de logica zoek en ontstaan er ineens vage gesprekken over God, Bob Marley en de zin van het leven. Wat stichtelijke mededelingen en onverwachte plotwendingen halen de laatste spanning uit de film met als anticlimax; een hoopvol einde.

Het thema (gebaseerd op het boek van Richard Matheson uit 1954!) is boeiend en angstaanjagend. Regisseur Francis Lawrence heeft er een soort Horror-Science Fiction van gemaakt dat na een uur als een ballon leegloopt.

Elizabeth: The Golden Age ****

In 1585 was Koningin zijn nog een echte baan. Niks lintjes doorknippen of saaie staatsbezoeken. Oorlogvoeren tegen Spanje terwijl het om je heen wemelt van de verraders en je familie ook nog eens aan de poten van je Troon zaagt; zo zagen de werkdagen van Elizabeth I eruit. Dan komt Beatrix toch heel wat makkelijker aan d'r geld.

Cate Blanchett speelt in Elizabeth: The Golden Age de rol van Elizabeth I en daarmee hebben we ook meteen de sterkste troef van de film te pakken. Cate speelt de rol namelijk waanzinnig goed; Oscarmateriaal zou ik zeggen. Het verhaal daarentegen is toch wat mager en of het allemaal historisch verantwoord is vraag ik me af. Maakt ook allemaal niet zoveel uit; ik heb van begin tot eind geboeid zitten kijken. De hier niet zo bekende regisseur Shekar Kapur heeft er filmtechnisch iets heel moois van gemaakt. Adembenemend mooie shots worden afgewisseld door uitbundige kostuums; de één nog excentrieker dan de ander. Op een gegeven moment vraag je je zelfs af of de kostuumafdeling niet te ver is doorgeschoten in artistieke vrijheid als Elizabeth met opgezette vogels op haar hoofd en vleugels op haar rug door het paleis paradeert.

Je gaat naar Elizabeth om te kijken en te genieten van de mooie beelden en het fraaie spel van Cate Blanchet. De sfeer maakt de film, het verhaal is ondergeschikt.