Na Britse films val ik het meest op Italiaanse films. Vaak rommelig en hectisch geschoten komt de sfeer van Italiaanse plattelandsdorpjes en de verfijnde Italiaanse leefstijl meestal prima tot zijn recht. Mio Fratello è Figlio Unico (Mijn broer is enig kind) van regisseur Daniele Luchetti is winnaar van maar liefst vijf David Di Donatello Awards (zoiets als de Italiaanse Gouden Kalveren) en past helemaal in de beste Italiaanse filmtraditie. De film is een mix van familieperikelen, geschiedenis en politiek en gaat over twee broers die opgroeien in de jaren 60 en 70 in het stadje Latina (net buiten Rome en opgericht door Mussolini). De één is een impulsieve ruziezoeker, de ander knap en charismatisch. In hun politieke opvattingen staan de broers lijnrecht tegenover elkaar maar in de liefde vallen beiden voor dezelfde mooie vrouw. Als je nu denkt; "Ken ik dat niet ergens van?", dan kan dat heel goed kloppen. Mio Fratello is namelijk van dezelfde scenarioschrijvers als La Meglio Gioventu; het grote Arthouse succes van een paar jaar geleden. Ook ik was toen compleet verslaafd aan deze zes uur durende krachttoer over de broertjes Carati en hun liefde voor de onweerstaanbaar mooie maar nauwelijks benaderbare Giorgia.
Mio Fratello is prachtig gefilmd met mooie karakters en ondersteund door passionele muziek maar had van mij wel wat "kleiner" gemogen. De moeizame verhouding tussen de twee broers en hun relatie tot de mooie Francesca is op zich al boeiend genoeg. Het (daarnaast) behandelen van grote politieke thema's en Italiaanse naoorlogse geschiedenis maakt de film wat topzwaar en leidt af. In sommige kritieken was te lezen dat het een (te) chaotische film zou zijn: tja wat wil je nou, het blijft Italië. De Trailer is prachtig en ook nog eens goed voor je Italiaans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten