fiets of loop ik er gewoon langs maar afgelopen zondag was het hotel het decor voor een brunch. De Sunday Jazz Brunch is een prima manier om de zondagmiddag door te komen. Café American is, volgens eigen zeggen, het enige Art Deco restaurant in Amsterdam. Nu is het publiek meest op leeftijd, de sfeer wat gelaten en de muziek beschaafd maar het interieur, de prachtige Tiffany lampen en de immens grote ramen maken veel goed. Uitkijkend over de vijver en het Leidseplein met een champagnekoeler op tafel maakten het eten bijna tot bijzaak. Tot twee keer toe moesten we worden aangespoord om ons toch vooral naar het buffet te begeven. Het eten was oké al stak het dessert-buffet met kop en schouders boven de rest uit.Vooraf waren we naar Hallam Foe geweest en dat was maar goed ook want na zo'n Brunch lijkt het me onmogelijk wakker blijven in een donkere bioscoopzaal. Hallam Foe is een aparte film die speelt op een Schots buitenverblijf en in Edinburgh. Hallam (Jamie Bell; de balletjongen uit Billy Elliot) is een gevoelige puber met voyeuristische neigingen die worstelt met de zelfmoord van zijn moeder. Klinkt allemaal loodzwaar maar valt reuze mee. De film is een mengeling van ernst en humor gecombineerd met absurde romantiek. Een coming-of-age film over een jongen die verliefd is op zijn stiefmoeder en haar tegelijkertijd verdenkt van de moord op zijn echte moeder. Om daaraan te ontsnappen verruilt Hallam Foe de veiligheid van zijn boomhut op het platte land voor de anonimiteit van de stad Edinburgh. Daar gaat hij eigenlijk gewoon door met waar hij goed in is want hij stalkt en begluurt een meisje dat als twee druppels water op zijn echte moeder lijkt. De verhaallijn is flinterdun maar toch is Hallam Foe een boeiende en vermakelijke film. Goed acteerwerk, mooie (natuur)opnamen en een lekkere soundtrack biedt voldoende voor een lekkere bioscoopavond of in ons geval -morgen. (Trailer)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten