Venus ****

Van sommige film zou je willen dat ze geen verhaal hebben. Gewoon eindeloos naar de hoofdrolspelers blijven kijken, hun dagelijkse beslommeringen en conversatie volgend zonder dat er verder enige ontwikkeling in zit.

De dagelijkse routine van drie vrienden op leeftijd bestaat uit het bezoeken van de lokale pub om daar flink herinneringen aan het verleden op te halen en de actualiteit te bespreken onder het genot van een aantal stevige borrels en uitwisseling van elkaar's pillen. Deze routine wordt ruw verstoord door de komst van het 16 jarig nichtje van één van hen. Voor de één blijkt het een MTV kijkende, breezer drinkende en chips etende nachtmerrie; voor de ander een tweede jeugd. Terwijl oom Ian zich geen raad weet met zijn nichtje ontfermt Maurice (Peter O' Toole) zich over de onzekere en intrigerende Jessie (Jodie Whittaker). In eerst instantie als vriendendienst maar eigenlijk is al vanaf het begin duidelijk dat Maurice veel méér gevoelens voor haar heeft. De tand des tijds heeft zijn lichaam dan misschien ouder gemaakt maar niet zijn hersenen en gevoelens.

Peter O" Toole mag dan zijn schoonheid verloren hebben, zijn talent voor acteren is er niet minder om geworden. De rol van een op leeftijd zijnde (klassiek) acteur is hem op het lijf geschreven. O' Toole is 8 maal genomineerd voor een Oscar (o.a. Lauwrence of Arabia) maar heeft er nooit één voor een filmrol ontvangen. In 2003 ontving hij wel de Honorary Oscar met de mededeling; "Whose remarkable talents have provided cineme history with some memorable characters". Wat in Hollywood zoiets betekent als dat men verwacht dat je het niet lang meer zult maken.

De humor, het subtiele, de understatements, de prachtige manier om dingen uit te drukken, de accenten; het maakt dat ik verzot ben op Britse films.
Venus heeft geen spectaculair verhaal nodig om diepgang te hebben. De scènes springen van de ene naar de andere gebeurtenis zonder duidelijk chronologisch verband. Zo geeft Maurice een prachtige voordracht van Sonnet nr. 18: "Shall I compare thee to a summer's day?" van Shakespeare en bezoekt hij zijn ex vrouw (mooie rol van Vanessa Redgrave).
Ondanks een leeftijdsverschil van meer dan 50 jaar voel je het broeien tussen hem en Jessie zonder dat het ranzig of ongemakkelijk wordt. Het slingert van lust naar vriendschap, van ordinair naar kunst, van grof naar teder. Vergankelijkheid maakt weemoedig en is confronterend maar ook mooi. Liefde voor schoonheid, vrouwen, literatuur en theater heeft niets met leeftijd te maken.



Ondanks een iets te geforceerd einde een prima film om de zondagmiddag mee door te komen. De Oosterse borrelhap met alcoholische versnapering in "De Herengracht" maakte het compleet.

2007