Haar naam was Sarah **

Oorlogsdrama; ik heb er niet zoveel mee. Ik kan me meestal slecht identificeren met de hoofdpersonen en het verhaal speelt zich vrijwel zonder uitzondering af binnen de strak omkaderde codes van het oorlogsgenre; te midden van alle ellende, onrecht en mensonterende toestanden is er telkens dat ene menselijke verhaal dat boven het oorlogsgeweld uitstijgt en groter blijkt dan Nationale belangen en machtspolitiek. Een verhaal dat ontroert en hoop geeft maar vooral moet aantonen dat menselijke goedheid ondanks alles altijd blijft bestaan.

Haar naam was Sarah naar het gelijknamige boek van schrijfster Tatiana De Rosnay gaat over een zwarte bladzijde uit de Franse WO-II geschiedenis. Op 16 juni 1942 werden 13,000 Parijse Joden (waarvan meer dan 4.000 kinderen) in een razzia opgepakt en naar het wielerstadion Vel d 'Hiv gebracht om van daaruit na vier dagen van opsluiting te worden doorgevoerd naar Duitse vernietigingskampen. Het verbijsterende aan deze actie is dat hij niet werd uitgevoerd door de Duitse bezetter maar door de Franse politie in opdracht van de Franse regering. De Amerikaanse journaliste Julia (Kristin Scott Thomas) die al jaren in Parijs woont doet onderzoek naar wat zich indertijd in het Vel d'Hiv heeft afgespeeld om een artikel te kunnen schrijven in het tijdschrift waarvoor ze werkt. Gaandeweg haar onderzoek ontdekt ze dat haar Parijse schoonfamilie verbonden is met dit vergeten drama. Geobsedeerd gaat ze op zoek naar de feiten en naar de geschiedenis van de Joodse familie die door het lot verbonden blijkt met haar schoonfamilie.

Het verhaal wordt op een pakkende manier in beeld gebracht door synchroon de speurtocht van Julia én de geschiedenis van het Joodse meisje Sarah in beeld te brengen. Zo pakkend dat het muisstil was in de bioscoopzaal die voornamelijk gevuld was met vrouwen die ongetwijfeld allemaal het boek gelezen hadden. Toch zaten er storende elementen in de film zoals de onverwachte zwangerschap van Julia die compleet met bijbehorende abortusproblematiek alleen maar afleidt van het verhaal en geen andere functie dient dan de naam (rarah) die ze uiteindelijk aan haar dochtertje geeft. De twee onnozele Amerikaanse stagiairs die uitsluitend opgevoerd werden om het verhaal vertelbaar te maken was ook geen sterke keuze. Maar meest storend waren de talloze opdringerig in beeld gebrachte I-Phones als er weer eens een telefoontje niet beantwoord werd en de werkelijk overal aanwezige Apple laptops en Apple computers. Als je daar eenmaal op begint te letten is er geen houden meer aan en heb je het idee naar een aflevering van Spoorloos te kijken in plaats van naar een ontroerend menselijk drama. (Trailer)

Eat Pray Love **

Let Yourself GO

Heel zingeving- en evenwicht zoekend Amerika raakte geïnspireerd door het (autobiografische en gelijknamige) boek van Elizabeth Gilbert. Het boek werd een ongekende bestseller en daarom kon het niet uitblijven dat er ook een film van gemaakt moest worden die... ook weer een kassucces werd. In Nederland loopt de film ook niet onaardig want na anderhalve week in roulatie kreeg ik het gevoel dat ik de enige Nederlander was die hem nog niet gezien had.

Eat Pray Love gaat over Liz (gespeeld door Julia Roberts); een succesvolle dertiger met mooi huis, interessante baan, voldoende geld, geen(!) kinderwens, leuke man en dan toch 's nachts tot jankens toe op de badkamervloer liggen jammeren dat ze zo vreselijk ongelukkig is en in wanhoop aan God vragen hoe haar leven nu in hemelsnaam verder moet. In onze familie noemen we zo iemand gewoon verwend en egoïstisch of een beetje in de war maar in het spiritueel universum van Elizabeth Gilbert ligt dat een stuk genuanceerder. Daar is het haast vanzelfsprekend je ongelukkig en leeg te voelen met zoveel liefde en materiële rijkdom om je heen en is het vooral noodzakelijk dat je er iets aan doet.

Zo ook Liz; uit ontevredenheid en naar aanleiding van een gekunstelde profetie besluit ze een jaar te gaan reizen. In de hoop uit te vinden wat er nu precies aan schort wordt de reis opgedeeld in drie overzichtelijke etappes die elk de essentie van het leven zouden moeten weergeven; eerst eten in Italië dan spirituele diepgang in India en uiteindelijk op zoek naar ware liefde op Bali en de kijker mag mee op reis. Dit levert mooie sfeerbeelden op van Italië, India en Bali maar een echte reis wordt het nergens. Waar Liz ook komt, telkens loopt ze recht in de armen van leuke, interessante mensen en wordt ze zonder reserves opgenomen in lokale leefgemeenschappen of leuke vriendengroepjes. Dat is geen reizen, dat is thuiskomen. In Italië zien we dikke slierten spaghetti verdwijnen tussen Julia Roberts' lippen die er uitzien als twee lek geprikte fietsbanden, in India wonen we een bruiloft bij en op Bali fietst Liz de ware liefde (in de vorm van Javier bardiem) tegemoet en speelt ze en passant ook nog even voor barmhartige Samaritaan door bij haar Amerikaanse vrienden te collecteren voor een nieuw huis voor de plaatselijke dokter. Hoeveel zingeving kan een mens verdragen?

Natuurlijk moet je er iets aan doen als je niet gelukkig bent in je relatie of in je werk. Het boek geeft hiervoor ongetwijfeld voldoende houvast met talloze boeiende observaties over de leegheid van de moderne materiële maatschappij waarin verdienen meestal boven genieten gaat. In de film pakt dit minder goed uit. De verschillende reizen worden aan elkaar gepraat door een voice-over die zichzelf wel heel graag hoort praten. Hierdoor verzandt het geheel in een onsamenhangende 2,5 uur durende marathon vol spirituele one-liners.

Penose

Tien jaar geleden ben je een grote speler in de internationale zakenwereld en sluit je de ene lucratieve deal na de andere. Ben je als kersverse kasteelheer net lekker bezig met de inrichting van Slot Bolestein staat ineens Justitie op je ophaalbrug met de bewering dat je vanuit je water-kasteeltje een goedlopende witwasserette runt waar inmiddels al € 17 miljoen die Willem Holleeder van wijlen Willem Endstra heeft afgeperst is witgewassen.

Resultaat: vandaag lig je in grote stapels in elke Ako- en Brunakiosk en prijkt je naam als crimineel boegbeeld prominent op de cover van Quote.

Reactie van J.D.T Paarlberg te M(aarsen), NY, L(onden) of P(ortugal): Dit is walgelijk, misselijkmakend en schandalig.

The Killer Inside Me **

Titel en poster laten weinig te raden over; dit ziet er niet uit als een Feel-Good Movie met een happy-end. Nu kunnen seriemoordenaars om de één of andere duistere reden meestal op mijn sympathie rekenen dus was mijn interesse bij het zien van de trailer onmiddellijk gewekt.

De nieuwe film van de Britse Michael Winterbottom (die met zijn eerdere film A Mighty Heart grote indruk maakte) speelt zich af in een wat slaperig Amerikaans stadje ergens in het Texas van de jaren vijftig. Sheriff Lou Ford (Casey Affleck) is een vriendelijk man die op een rustige manier zijn werk doet en een onopvallend bestaan leidt. Wat echter niemand weet is dat achter dit onopvallende bestaan een psychopathische moordenaar schuilgaat die er genoegen in schept vrouwen te mishandelen. De ellende begint als de keurige sheriff een sex-relatie aanknoopt met een mooie prostituee (Jessica Alba). De relatie ontwikkelt zich al snel tot een steeds gewelddadiger SM-achtig spel waarbij het voor de prostituee helaas niet goed afloopt.

In Amerika (waar anders) ontstond grote opheft over de film; ultragewelddadig en vrouwonvriendelijk waren daar de meest gehoorde kritieken. Oké, sheriff Lou slaat in de film inderdaad eigenhandig twee vrouwen met zijn blote handen (en dat kost moeite) dood en ja, dit wordt langdurig en expliciet in beeld gebracht maar laten we wel wezen; in Amerikaanse films worden zo vaak mensen vermoord. Zolang geweld afstandelijk en als entertainment wordt opgevoerd is het blijkbaar geen probleem maar op het moment dat het realistisch in beeld komt is het ineens te confronterend voor de gemiddelde Amerikaan. 

Omdat het verhaal door de moordenaar zelf verteld wordt en gefilmd vanuit zijn perspectief verwachtte ik te worden meegezogen in de gedachtewereld van een moordenaar, was ik gereed voor een dwaaltocht door de donkerste gewelven van de menselijke geest, wilde ik me na afloop schuldig voelen over de sympathie die ik voor deze kille vrouwenmoordenaar voelde. Helaas maakte The Killer Inside Me dit niet waar. Op een paar vage flash-backs uit Lou's jeugd na komen we weinig te weten over de oorzaken van Lou's ontsporing. Sterker nog, Lou's moorden blijken niet eens op lust alleen gebaseerd te zijn; hij blijkt wel degelijk een motief te hebben voor zijn eerste moord en de rest is een opeenstapeling van gebeurtenissen om niet ontmaskerd te worden. Filmtechnisch, fotografisch en muzikaal zit het mooi in elkaar maar als karakterstudie van een moordenaar laat The Killer Inside Me het afweten. Bovendien begint het lijzige vertelstemmetje van sheriff Lou na verloop van tijd behoorlijk te irriteren. (Trailer)

Cosa Voglio di Più **

"Vreemdgaan is sporen uitwissen" vertelde me ooit een goed uitziende bed-vriendin-die-het-kon-weten op een regenachtige namiddag terwijl ze de lakens van haar bed gladstreek. Met die goed uitziende bed-vriendin-die-het-kon-weten is het verder nooit iets geworden maar haar wijze woorden hadden als Tagline in het vreemdgaan-drama Cosa Voglio di Più (Wat wil ik nog meer) niet misstaan.

Cosa Voglio di Più begint sterk met een gedetailleerd beeld van de langzaam doodbloedende relatie tussen Anna en haar partner Alessio. Partner Alessio is van het soort betrouwbare lobbes met overgewicht die het allemaal prima naar zijn zin heeft waardoor Anna's samenleven inmiddels hoofdzakelijk nog bestaat uit samen TV kijken op de bank en in bed komt Alessio niet verder dan het lezen van interessante boeken over Columbus of de biografie van Jim Morrisson. Zonder het zelf te beseffen snakt Anna naar afleiding en avontuur. Nu is afleiding uit ontevredenheid makkelijk in te vullen als je tenminste de brokstukken die dit over het algemeen met zich meebrengt voor lief neemt. Ook in dit geval dient de afleiding zich al snel aan in de vorm van de woest uitziende ober van het cateringbedrijf dat een borrel voor het bedrijf waar Anna werkt verzorgt. De bezemkast is snel gevonden gevolgd door met leugens verantwoorde wekelijkse ontmoetingen in romantische motelkamers, spannende SMS-jes en nerveuze telefoontjes. Het in stand houden van de geheime relatie wordt echter steeds complexer als duidelijk wordt dat ook de ober een vrouw compleet met bijbehorend gezin heeft. Al snel vraagt Anna zich (net als de kijker) af hoe dit verder moet maar de verwachtte ontknoping blijft uit. Van het verhaal moet Cosa Voglio di Più het dan ook niet hebben. De kracht van de film zit hem in de details. De blik in Anna's ogen; bang om betrapt te worden als ze met haar lover over straat loopt, de eenzaamheid die Anna voelt als ze alleen naar het motel rijdt. Dat soort dingen.

Filmmaker Silvio Soldini heeft de nadruk willen leggen op een geheim liefdesdrama waar hij zich juist had moeten concentreren op de gevolgen van deze geheime affaire. Dat is jammer en doet afbreuk aan het boeiende (en uitstekend geacteerde) eerste deel van de film waarin juist Anna's huidige relatie en de zoektocht naar zingeving van een vrouw die alles lijkt te hebben centraal stond.

Richard III ****

A Horse A Horse, My Kingdom for a Horse

Zo zie ik mijn Shakespeares graag; eigentijds, vlot, heftig, veel geschreeuw op een groot toneel met grootse speciale effecten en als muzikale ondersteuning; live uitvoeringen van de nummers van Tom Waits. Nu ben ik geen fan van deze droefgeestige kroegmuziek maar zo live op toneel uitgevoerd sloten de rauwe teksten naadloos aan bij het meedogenloze karakter van Richard.

Richard is in dit geval Richard III. Als jongste broer van een koning (Edward IV) met twee gezonde zonen is hij vierde in de lijn der opvolging en daarom is het onwaarschijnlijk dat hij ooit de troon zal bestijgen. Voor de ambitieuze en wrok-volle Richard vormt dit echter geen belemmering. Bedriegend, verleidend, dreigend en vooral moordend baant hij zich een weg naar de hoogste positie en laat het onmogelijke uitkomen...

Zaterdagavond vond ik mezelf terug in de grote zaal van De Stadsschouwburg met op het toneel de uitvoering van Richard III door toneelgroep Orkater. Nu is Richard III niet het meest toegankelijke stuk van Shakespeare maar... gelukkig was ik goed voorbereid en zodoende zat ik netjes met de rest van het Volksuniversiteit toneelgroepje op rij negentien. Shakespeare in een Nederlandse vertaling zal altijd wel een moeilijke combinatie blijven maar deze vertaling van Gerrit Komrij was heel goed te doen. Wat echter het meest indruk maakte waren de effecten. Bij iedere moord op of buiten het toneel wordt er onder donderend geraas een zak met puin over het toneel uitgestort. De chaos op het toneel neemt op deze manier steeds grotere vormen aan totdat Richard (heel symbolisch) tot zijn knieën in het vuil staat en er nog maar één zak over is; die voor Richard zelf.

Orkater heeft er met Gijs Scholten van Aschat en de band The Sadists een mooi spektakel van weten te maken.

De leugen **

De leugen is geen film maar een reconstructie van de gebeurtenissen die in 2006 leidden tot het aftreden van tweede-kamerlid Ayaan Hirsi Ali en haar latere vertrek uit Nederland. U weet wel, de uit Somalië gevluchte kroonprinses van de VVD die gelogen bleek te hebben over haar naam en land van herkomst bij haar asielprocedure en daarom weer haar koffers pakte en vertrok. Met haar vertrek uit Nederland sleepte ze in haar kielzog het kabinet Balkenende II mee. Na een nachtelijk debat (juni 2006) volgde namelijk een dramatische ontknoping toen D66 de stekker uit de coalitie trok omdat zij van mening waren dat minister Rita Verdonk onzorgvuldig te werk was gegaan bij het onderzoek naar de Nationaliteit van Hirsi Ali en bleek dat zij onder druk van Verdonk een schriftelijke schuldbekentenis had moeten afleggen. Voor Ayaan was het hink-stap-sprong via Somalië, Kenia en Nederland naar Amerika. Bye bye, zwaai zwaai; Nederland in verwarring, zonder regering en ruziënd achter zich latend.

In de reconstructie die Robert Oey hierover maakte laat hij een aantal (niet alle) hoofdrolspelers van toen zelf het verhaal vertellen en de details uiteen zetten. Aan het woord komen oa Hildebrand Nawijn, Femke Halsema, Britta Böhler en Rita Verdonk. De leugen geeft op deze manier een verhelderende en vooral persoonlijke inkijk in de gebeurtenissen van toen en is bovendien ontzettend origineel gemaakt. Geen droge opsomming van feiten maar interviews op onverwachte locaties en origineel camerawerk. Verdonk vertelt haar verhaal patat etend in frietkraam "De Vrijheid", Nawijn in een keuken van een allochtoon restaurant en Femke in de trein. Echt origineel en persoonlijk wordt het als de geïnterviewden zo nu en dan ook nog eens in zingen uitbarsten; een zingende Verdonk maak je niet dagelijks mee. Tegelijkertijd komt parallel aan al dit landelijke politieke geweld het jonge meisje Sadaf aan het woord die samen met haar ouders asiel heeft aangevraagd en al jaren op een verblijfsvergunning wacht.

Door zijn onverwachte invalshoeken houdt De leugen het midden tussen een documentaire, soap en musical maar nergens wordt het amusement. Femke komt relatief veel aan het woord maar dat lijkt me een verplicht nummer als je weet dat maker Robert Oey de partner van Femke is. Voor mij kwamen in ieder geval een aantal zaken aan het licht die ik nog niet wist en zie ik de ontroerende speech die Ayaan hield bij de bekendmaking van haar vertrek nu met heel andere ogen. In dit geval zegt dit meer over Ayaan dan over mij. (Trailer)

Tirza ***

Do you want company, Sir?

Ik had braaf mijn huiswerk gedaan. Voordat ik naar de film ging wilde ik persé het boek gelezen hebben: Tirza van Anton Grunberg. Hoewel ik geen fan ben van de persoon Grunberg en eigenlijk nog nooit iets van hem heb gelezen is het boek Tirza niet tegengevallen. Sterker nog, ik vond het een prachtig boek. Boeiend en mooi geschreven en een sterk verhaal.

Mijn indruk tijdens het lezen van het boek; dit is onmogelijk te verfilmen. Door de vele tijdsprongen en het feit dat het verhaal zich grotendeels afspeelt in het hoofd van de hoofdfiguur Jörgen Hofmeester leek het me onmogelijk hier een begrijpelijke film van te maken. Regisseur en filmmaker Rudolf van den Berg zag het blijkbaar niet als onmogelijk maar juist als een uitdaging. Hij heeft hiervoor de structuur en verhaallijn van het boek compleet moeten loslaten en omgooien met als resultaat: een prachtige en mooi gemonteerde film.

De held van het verhaal is Jörgen Hofmeester (ijzersterk gestalte gegeven door Gijs Scholten van Aschat). Hoewel Hofmeester het allemaal goed bedoelt en enorm zijn best doet is zijn leven een aaneenschakeling van mislukkingen. Hij voelt zich zoals hij het zelf noemt; een overbodige man. Op zijn werk wordt hij van de ene op de andere dag op non-actief gezet omdat hij "te oud is om nog ontslagen te worden". Zijn echtgenote is er jaren geleden al van door gegaan, zijn gespaarde kapitaal is door crisis en terreuraanslagen volledig verdampt en zijn lievelingsdochter Tirza (klaar met school) staat op het punt te vertrekken voor een reis door Afrika met haar nieuwe vriendje. Tot overmaat van ramp blijkt het vriendje een Marokkaan in wie Hofmeester overduidelijk het gezicht van Mohammed Atta (één van de kapers van 11 september) herkent. Als Tirza uiteindelijk naar Namibië vertrekt en vervolgens wekenlang niets van zich laat horen dreigt ook zijn laatste restje vastigheid te verdwijnen. In wanhoop en als laatste redmiddel reist hij naar Namibië om tegen de achtergrond van het Afrikaanse landschap aan de zoektocht naar zijn verdwenen dochter te beginnen. Door middel van Flash Backs kom je er als kijker achter hoe de vader/dochter relatie in elkaar steekt en ontrafelt zich het mysterie wat er met Tirza gebeurd is. Bijzonder is de grote rol die het Afrikaanse kindhoertje Kaisa in de film speelt. Zij vergezelt Hofmeester op zijn slopende zoektocht die wordt ondermijnd door hitte, drank en de gekte in zijn hoofd. Kaisa fungeert als beschermengel en gids maar vooral als praatpaal en surrogaat Tirza voor de wanhopige en verwarde Vader van Tirza.

Regisseur van de Berg heeft gezegd dat hij een film met een geheim wilde maken, een film met iets onzegbaars. Nou dat is hem gelukt. Tirza is de moeite van het kijken waard en ook al is het onwaarschijnlijk dat hij een nominatie als Beste Buitenlandse Film zal krijgen (te expliciet voor de Amerikanen) het is volkomen terecht dat Tirza de Nederlandse inzending voor de Oscars is. (Trailer)

About Elly **

Iraanse films komen niet zo heel vaak deze kant op, althans niet in de filmhuizen waar ik kom. Als er al een film uit deze contreien doorsijpelt is het vaak een film die in eigen land niet eens vertoond mag worden omdat het een aanklacht is tegen het heersende regime of het gaat over strenge geloofstoestanden. Zo niet About Elly van de Iraanse regisseur Asghar Farhadi.

About Elly is gemaakt in Iran met Iraanse acteurs en vertelt gewoon een spannend verhaal dat zich afspeelt in het hedendaagse Iran. Een groepje vrienden (mannen en vrouwen) wil een weekendje doorbrengen in een huurvilla aan de Kaspische zee. Een van de vrouwen heeft Elly gevraagd mee te gaan omdat ze de schooljuf van één van de kinderen is en een uitje nodig heeft. De stemming zit er na aankomst meteen goed in en het belooft een fantastisch weekend te worden totdat Elly na een zwempartij plotseling vermist wordt. Als een zoektocht niets oplevert en blijkt dat eigenlijk niemand iets over haar weet slaat de paniek toe.

About Elly heeft een mooi opgebouwde spanning en er wordt heel naturel geacteerd wat af en toe het gevoel geeft dat je naar een real life programma zit te kijken. Filmmaker Asghar Farhadi laat je op een subtiele manier kennismaken met allerlei omgangsvormen en waardes die in westerse ogen wellicht ouderwets zijn of op zijn minst vreemd overkomen zoals: de verhouding tussen mannen en vrouwen, niet altijd de waarheid spreken of ten koste van alles je eer willen redden. Voor het overige is het een onderhoudende film die door de uitgebreide dialogen en het eindeloos uitwisselen van argumenten zeker een half uur te lang duurt maar met een ontknoping die duidelijk maakt dat Iraanse liefdesrelaties behoorlijk dwingend en beklemmend kunnen zijn. Pluspunt: actrice Golshifteh Farahani laat in ieder geval zien hoe een hoofddoek gedragen moet worden. (Trailer)

Wall Street **

Money Never Sleeps

In 1987 was Wall Street dé film voor elke economie student, toekomstig zakenman en verder iedereen die snel rijk wilde worden zonder daarvoor echt te hoeven werken. De Greed is Good speech van de gehaaide en schatrijke beurshandelaar Gordon Gekko (Oscarwinnend gestalte gegeven door Michael Douglas) kenden we uit ons hoofd en werd veelvuldig geciteerd in collegezalen en aan borreltafels.

Nu 23 jaar later komt regisseur Oliver Stone met het vervolg op zijn legendarische Wall Street. Zelfde naam maar nu met als Tagline die andere beroemde oneliner uit zijn eerste film: Money Never Sleeps. Wall Street 2 speelt in 2008 net vóór het uitbreken van de financiële crisis en ver na het uiteenspatten van de internet bubble en gaat verder waar Wall Street 1 stopte. Dat wil zeggen het pakt de draad op op het moment dat Gordon Gekko (wederom gestalte gegeven door Michael Douglas) uit de gevangenis komt; hij werd aan het eind van Wall Street 1 immers veroordeeld tot acht jaar gevangenisstraf wegens omvangrijke handel met voorkennis. Grappigste scène uit de film: Gordon krijgt bij het verlaten van de gevangenis zijn spullen terug waaronder een mobiele telefoon van het formaat baksteen. In de gevangenis heeft Gordon alle tijd gehad na te denken en als een buitenstaander de financiële wereld te analyseren. Zijn pogingen om na zijn vrijlating Wall Street te waarschuwen voor de ineenstorting van het totale financiële- en economische systeem vinden door zijn afgenomen status alleen gehoor bij studenten in collegezalen. Oliver Stone geeft op deze manier bij monde van de grootste en doortraptste speculant uit de hollywoodgeschiedenis een mooie uiteenzetting van het ontstaan van de huidige crisis en ondergang van een aantal Amerikaanse banken; knappe vondst. Voor het overige is Wall Street 2 wederom een brij van koersen, getallen, berdrijven met off-shore accounts en geruchten die zich net zo makkelijk laten verspreiden als griepvirussen in een volle lift. Om een jonger publiek te trekken is er een liefdes- en familie draadje doorheen geweven en werd een overbodige motorrace scène ingelast.

De actualiteit van de crisis en enorme impact van de beurzen op ons dagelijks leven maakten een vervolg op Wall Street 1 logisch en de terugkeer van beursheld Gordon Gekko noodzakelijk. Maar wil je echt iets boeiends zien; schaf dan de oude DVD van Wall Street 1 aan (of stof hem af). Deze film zit vol pakkende oneliners, snelle beelden en mooie pakken maar het mooist is toch wel het tijdsdocument dat Wall Street 1 onbedoeld is geworden. De computers en techniek die toen Cutting Edge was komt nu over als lachwekkend simpel. Oliver Stone was zijn tijd ver vooruit met zijn toenmalige uiteenzetting van de wereld van speculatie en geld. Wall Street 1 leek misschien overdreven en onrealistisch; het bleek nog maar kinderspel bij de beursgekte en speculatie die zouden volgen. (Trailer)

The American ***

Nadat drie jaar geleden zijn eerste film (Control) uitkwam en in stilte weer verdween is zijn tweede film een regelrecht kassucces in Amerika. Gefeliciteerd Anton Corbijn want het gebeurt niet vaak dat een Nederlandse regisseur zo'n succes heeft alhoewel het natuurlijk wel helpt dat George Clooney de hoofdrol voor zijn rekening neemt. Bovendien ging het gerucht dat Clooney naakt te zien zou zijn, wat uiteraard in Amerika veel opwinding veroorzaakte. Helaas voor de dames maar dat naakt blijkt nogal Amerikaans naakt: tot mijn opluchting krijgen we niet meer dan een halve bil in beeld. Ligt het dan aan George alleen dat de film zo goed bekeken wordt? Natuurlijk niet. Corbijn heeft gewoon een mooie film gemaakt; met vooral de nadruk op mooi.

Volgens Corbijn is zijn film een ode aan de Western met Sergio Leone als inspiratiebron: Een vreemdeling komt in een klein plaatsje, krijgt een band met een paar inwoners, maar zijn verleden haalt hem in en het eindigt met een vuurgevecht. Mooi samengevat want in The American moet een Amerikaanse huurmoordenaar (George Clooney), nadat een klus in Zweden nogal verkeerd is afgelopen, onderduiken in een Italiaans plattelandsdorpje. Terwijl hij daar zit krijgt hij de opdracht voor zijn laatste klus. Na deze klus wil hij voorgoed uit "het wereldje" stappen. Maar tja, laatste klussen in films... dat is meestal een voorbode voor een hoop ellende en een slechte afloop.

Anton Corbijn heeft als fotograaf zo ongeveer alle grote popartiesten, kunstenaars, politici en zelfs Koning Beatrix voor zijn lens gehad. Zijn vakmanschap als fotograaf zie je terug in zijn film. Elk shot is een artistiek verantwoord plaatje en Italië leent zich natuurlijk uitstekend voor fotogenieke scènes. The American is daarom vooral een feest om naar te kijken. De film is goed gecast met een mooie zwijgzame rol van Clooney, de Italiaanse Vialanto Placido is van zichzelf al mooi en gaat aangenaam vaak uit de kleren en natuurlijk onze eigen Thekla Reuten die als tegenspeelster van Clooney prima uit de verf komt en internationaal gezien Carice op dit moment in de vierde versnelling voorbij stuift. (Trailer)

Vreemd Bloed ***

Vreemd Bloed is een film over een jaren-'60 slagersfamilie én de debuutfilm van Johan Timmers. Dat was echter niet de reden dat ik hem wilde zien want iedereen begrijpt dat een film over slagers bij voorbaat garant staat voor bloederige shots van in kadavers hakkende mannen en treurig kijkende koeien die zonder medelijden worden afgeschoten waarna je ongetwijfeld liters felrood bloed uit de vers doorgesneden koeienkeel over een steriele tegeltjesvloer ziet gutsen. Niet echt uitnodigend voor een gelegenheids-vegetariër. De énige reden dat ik Vreemd Bloed wilde zien was het scenario; dat is namelijk geschreven door Maria Goos.

Maria Goos staat al jaren garant voor kwaliteitsverhalen geschreven voor toneel, TV en film. TV-series als Pleidooi en Oud Geld behoren tot mijn favorieten en Cloaca heb ik zowel op het toneel als in de bioscoop gezien. Haar werk gaat meest over knellende familiebanden, hechte vriendengroepjes of tot elkaar veroordeelde collega's waarbij niet de karakters maar eerder de manier hoe mensen met elkaar omgaan centraal staat. Beleefdheidsvormen bestaan binnen dit soort relaties al lang niet meer waardoor de slechte kanten van de karakters alle ruimte krijgen.

Vreemd Bloed wordt verteld vanuit het gezichtspunt van nakomertje Jere die net als zijn drie broers en vader voorbestemd is slager te worden. De dromerige en zachtaardige Jere is echter totaal ongeschikt voor het boute slagersvak. De film mag zich dan voornamelijk focussen op Jere's strijd naar volwassenheid en vrijheid, het verhaal gaat overduidelijk over de ondergang van de vader. In het snel veranderende Nederland van de jaren '60 en '70 kan hij zich nauwelijks staande houden. Zijn oudste zoon wil de slagerij omvormen tot een moderne modelslagerij waarin vreemde zaken als Paté en kant-en-klaar maaltijden verkocht worden, bemoeizuchtige controleurs vertellen hem dat zijn hygiëne te wensen overlaat en dat hij niet langer zelf mag slachten, hij wordt het muziekcorps uitgezet en een klant die om satévlees vraagt wordt onder het roepen van: "Het is hier geen poepchinees" de winkel uitgejaagd.

Wim Opbrouck zet in zijn rol van kolossale sigarenpaffende vleeshouwer een nors en memorabel karakter neer. Zijn innige omhelzing van een karkas als hij zijn slagerij moet sluiten is ontroerend en je begrijpt zijn woede en frustratie tijdens nachtelijke trommelsessies in zijn zelfgebouwde hut. Als vegetariër heb je bij Vreemd Bloed weinig te zoeken. Bovendien is het nogal surrelatistisch en vervreemdend gefilmd en ook al miste ik de "Maria Goos-Dialoog", Vreemd Bloed is wel een boeiend portret. (Trailer)

A Somewhat Gentle Man ***

A Somewhat Gentle Man is een absurdistische Noorse misdaadfilm over het leven van voormalig moordenaar Ulrik die na 12 jaar gevangenis weer vrijkomt. De gevangenisbewaarder die hem vrijlaat geeft hem bij het afscheid nog het goedbedoelde advies "vooral niet om te kijken" maar Ulrik heeft geen idee wat hij met zijn herwonnen vrijheid aan moet. Zoals dat zo vaak gaat met voormalig criminelen zoekt ook Ulrik al snel zijn oude "vrienden" weer op, moeten oude rekeningen vereffend worden en lijkt hij direct in zijn oude gewoontes te vervallen.

Regisseur Hans Petter Moland laat zijn hoofdpersoon gelukkig niet totaal terugvallen in zijn oude gewoontes. Via subtiele wendingen weet Ulrik zich telkens te onttrekken aan criminele handelingen. Omringt door morsige types, wapenhandelaren, schimmige helpers en duistere moordplannen weet de zwijgzame Ulrik zich behoorlijk staande te houden. Ondanks misselijkmakende (verplichte) sex in ruil voor eten met zijn lelijke hospita en de nog lelijkere ruimte waarin hij woont krijgt Ulrik lol in zijn nieuwe leven. Hij krijgt werk in een garage, gaat uit met een vrouw, heeft sex met zijn ex en bezoekt zijn zoon.

Het geheel kabbelt iets te langzaam voort met hier en daar droogkomische scènes (iemand die een taxi probeert staande te houden met twee door Ulrik gebroken armen) en dialogen ("Wil iemand thee" vraagt de vrouw die binnenkomt op het moment dat Ulrik op het punt staat zijn verrader te liquideren). Naar het einde toe krijgt de film weer vaart en lost Ulrik al zijn "problemen" op geheel eigen en originele wijze op en stelt zo zijn nieuwe toekomst veilig. Door de Noorse taal moet je het voornamelijk van de ondertitels hebben en daardoor komen de grappig bedoelde scènes soms wat moeizaam over. Al met al een vermakelijke film.

Crime d'Amour **

Een Franse film uit vrije keuze; da's eigenlijk vragen om problemen. Maar omdat Crime D'Amour een Psychothriller heet te zijn en met de "Engelse" Kristin Scott Thomas in een hoofdrol durfde ik het toch aan.

In eerste instantie draait Crime d'Amour om het machtsspel tussen de directrice van een grote multinationale onderneming (Christine) en haar talentvolle jonge werkneemster (Isabelle). De twee hebben een enigszins bijzondere werkrelatie. Het ene moment is bazin Christine poeslief tegen haar naïeve werkneemster en toont ze zelfs genegenheid en intimiteit om haar later weer keihard en afstandelijk aan te pakken. Een nogal verwarrende mix voor de naar liefde en aandacht hunkerende Isabelle maar het geeft de film en het verhaal een prettige seksueel geladen spanning, zeker als blijkt dat beide dames in hun vrije tijd ook nog eens dezelfde minnaar hebben.

Volgens filmmaker Alain Corneau moet Frankrijk een paradijs voor multinationaal zakendoen zijn. De Boardroom is voor Isabelle een elfentuin waar iedereen aardig tegen elkaar is, ieder voorstel met enthousiasme en zonder een enkele kritische vraag met applaus ontvangen wordt en waar voor elke investering altijd voldoende budget is. Isabelle voelt zich dan ook helemaal thuis in deze multinationale speeltuin en maakt razendsnel carrière. Zo snel dat Christine haar als een bedreiging begint te zien en ingrijpt. Als ze op een dag de onschuldige Isabelle enorm vernedert in het bijzijn van al haar collega's verandert de film van een Psychothriller in een gewone Thriller. Isabelle zint vanaf dat moment op wraak en ontpopt zich tot een kille berekenende killer. Ze verzint een geheimzinnig plan dat vervolgens feilloos blijkt te werken. Alain Corneau doet enorm zijn best om niet voorspelbaar te zijn maar bereikt het tegendeel en omdat hij het ook nog eens nodig acht gedurende het laatste half uur elk detail uit te leggen met overbodige flashbacks voel je je als kijker behoorlijk onderschat. Helaas voor Corneau maar Crime d'Amour is toch definitief zijn laatste film.

El Secreto de sus Ojes *****

Al sinds maart van dit jaar ben ik benieuwd naar deze film. Zondag 7 maart ontving het Argentijnse El Secreto de sus Ojes (Het Geheim in hun Ogen) namelijk de Oscar voor Beste niet Engelstalige Film en sinds die tijd heb ik braaf gewacht omdat deze film in Nederland pas afgelopen donderdag in roulatie is gegaan. Na hem dit weekend in Cinecenter gezien te hebben kan ik alleen maar zeggen dat het het wachten waard is geweest. El Secreto de sus Ojos is een film, eh tja... zoals een film hoort te zijn zal ik maar zeggen. In de eerste plaats is het een spannende thriller waarin een gepensioneerde strafrechterlijk onderzoeker een boek wil schrijven over een brute moord/verkrachting zaak van meer dan 20 jaar geleden. Een zaak die hem nooit heeft losgelaten en die nog steeds niet compleet is opgelost. Ook al is de film gecentreerd rond de brute moord op een mooie vrouw, gelukkig wordt het nergens een Argentijnse Baantjer. Naast een spannende thriller is El secreto de sus Ojos namelijk ook een dramatisch liefdesverhaal, een komedie, een politiek pamflet en een film over gemiste kansen, onuitgesproken liefdes, ouder worden en herinneringen.

Veel Zuid Amerikaanse films die in de tijd van militaire junta's spelen komen niet verder dan loodzware aanklachten tegen onrechtmatige regimes waarbij emmers vol onrechtvaardigheid en armoede over het kijkend publiek worden uitgestort. De Argentijnse filmmaker Juan José Campanella is erin geslaagd zijn film een enorme gelaagdheid te geven (inclusief de duistere rol van de militaire junta op een eerlijke rechtsgang) en tegelijkertijd het verhaal spannend en overzichtelijk te houden waarbij er gelukkig ook heel wat te lachen valt. Daarnaast is de film knap gemonteerd (heden en verleden lossen elkaar moeiteloos af), wordt er goed geacteerd en worden bijna alle scènes mooi in beeld gebracht. Hoogtepunt van montage en camerawerk is de magistrale stadionscène waarbij de camera vanuit grote hoogte een bomvol voetbalstadion in dwarrelt op zoek naar de dader. Razend knap gemonteerd en gefilmd waardoor het net één (minutenlange) en onmogelijke scène lijkt (klik hier voor de complete stadionscène).

Ook al zijn sommige ontwikkelingen in het verhaal niet geloofwaardig, het geheel zit goed in elkaar met leuke terugkerende grappen (typmachine), herkenbare kantoorhumor en een ontknoping die ik in ieder geval niet zag aankomen.

Blijft over de vraag of El Secreto de sus Ojos de terechte Oscarwinnaar is geworden. Das Weisse Band heeft hem gelukkig (en terecht) niet gekregen maar Un Prophète had ik hem toch ook wel heel erg gegund. Gelukkig zit ik niet in de commissie en hoef ik niet te kiezen. Ik hoef alleen maar te kijken en te genieten. (Trailer)

Io Sono L'Amore ***

Onbedoeld en volkomen toevallig zat ik ineens in Cinecenter tussen twee vers uit Italië teruggekeerde vrienden naar een Italiaanse film te kijken. Io Sono L'Amore betekent zoveel als "Ik ben de Liefde" werd mij door deze notoire Italië-gangers bij aanvang van de titelsequentie ingefluisterd.

Een aristocratische Italiaanse familie komt in een imposant Milanees landhuis bijeen om de verjaardag van Opa (de oprichter van hun industriële imperium) te vieren. Die avond (uitgebreid en wonderschoon in beeld gebracht) gebeuren er twee dingen die de loop van de familiegeschiedenis ingrijpend zullen veranderen. Opa benoemd zijn opvolger; een verrassende en originele keuze en een onaangekondigde gast komt een zelfgemaakte taart brengen.

Regisseur Luca Guadagnino neemt uitgebreid de tijd om zo veel mogelijk details in beeld te brengen en scènes eindeloos lang te laten voortduren. De enscenering en lichtval is prachtig en de beelden zijn een feest om naar te kijken maar door het trage tempo heb je lang tijd niet in de gaten welke kant het verhaal op zal gaan. Een gevoel van dreiging of plotselinge verandering is constant aanwezig zonder dat er duidelijk richting gekozen wordt. Zo lijkt Io Sono L'Amore een film over de familie te worden totdat het verhaal zich steeds meer op Emma, de Italiaans/Russische moeder van de aangewezen opvolger, gaat richten. Zij blijkt de hoofdpersoon van de film en wanneer ze bezwijkt voor de kookkunsten van de onaangekondigde taartenbakker verandert de film van een afstandelijke familiekroniek in een gepassioneerd liefdesverhaal. Emma wordt gespeeld door de Britse Tilda Swinton. Haar strakke gezicht en aristocratische trekken maken haar op voorhand de geloofwaardige moeder voor de troonopvolger van het zakenimperium maar het zijn vooral de de perfect zittende jurkjes en gladde blouses die haar een uitstraling van onbereikbaarheid geven.

Van het verhaal moet Io Sono L'Amore het niet hebben. Naarmate het einde naderbij komt krijgt dat steeds meer de vorm van een Italiaanse soap. Io Sono L'Amore is vooral een mooie film met origineel camerawerk en mooi vallende jurken. Ook al zijn sommige scènes behoorlijk over de top en is de muziek zo nu en dan bombastisch zwaar, Io Sono L'Amore blijft de moeite van het kijken waard. (Trailer)

Please Give **

Allemaal erg leuk en gezellig al die evenement-verslagen van de laatste weken maar het gevolg is wel dat het Blog inmiddels meer wegheeft van een fotoalbum vol vakantiekiekjes en privéplaatjes dan een filmsite. Omdat plaatjes kijken alleen maar lui maakt en nauwelijks informatiewaarde heeft; Back to Basics.

Om een beetje luchtig te beginnen werd gekozen voor het komische drama Please Give van Nicole Holofcener. De film speelt zich af in New York alwaar een echtpaar (Alex en Kate) met hun puber dochter in een klein appartement wonen. Omdat Alex en Kate graag groter willen wonen hebben zij hun zinnen gezet op het appartement van de 91-jarige Andra die naast hen woont. Om te kunnen beginnen met verbouwen moeten ze echter wachten op het overlijden van hun nukkige buurvrouw die op haar beurt weer verzorgd wordt door haar twee kleindochters. Kortom, met voldoende verschillende karakters die tegengestelde belangen hebben en min of meer tot elkaar veroordeeld zijn, zijn alle ingrediënten aanwezig om er een leuke komedie van te maken. Bij vlagen lukte dit maar Please Give is vooral een film van gemiste kansen. Zo hebben Kate en Alex een handel in tweedehands meubelen die ze kopen van de volwassen kinderen van overleden ouders (en die verrassend vaak heel veel waard blijken te zijn). We volgen Kate een aantal malen als ze in de appartementen van de zojuist overledene op jacht is naar meubels. Elk van deze bezoeken leent zich uitermate voor op zichzelf staande grappige, hilarische of juist ontroerende scènes als een soort van Play-in-the-Play. Helaas wordt er tijdens deze bezoeken niet meer dan droogjes onderhandeld met de achterblijvende kinderen die zich geen raad weten met al die spullen van hun moeder.

Please Give is meer een film over schuldgevoel. Elk van de hoofdrolspelers heeft hier in meer of mindere mate last van maar Kate, die voor een prikkie de waardevolle meubelen van nietswetende achterblijvers aftroggelt, nog het meest. Ter compensatie geeft ze gul aan iedere dakloze, gehandicapte of travestiet die ze op straat tegenkomt en is ze op zoek naar betekenisvol vrijwilligerswerk. In haar drang tot helpen en haar pogingen de wereld te verbeteren bestempelt Kate iedereen die er een beetje onverzorgd of anders uitziet tot zielig en hulpbehoevend. Zelfs een aantal beschamend pijnlijke vergissingen en een nuchtere puber-dochter die haar moeder's aandacht harder nodig heeft dan alle zwervers van New York bij elkaar kunnen haar niet wakker schudden. Helaas voor Kate maar helpen uit schuldgevoel of helpen-om-te-helpen leidt nu eenmaal eerder tot opdringerige toestanden dan tot een betere wereld.

Naast schuldgevoel wordt er gehuild, gelachen, gevreeën, gestorven en vreemdgegaan maar al deze elementen worden door Holofcener zó zijdelings aangestipt dat het geheel uiteindelijk maar wat voortkabbelt. Jammer want hier had toch echt veel meer ingezeten. (Trailer)

Ireland

Ingehaald door de hectiek en actie rond Sail ben ik al weer bijna vergeten dat ik vorige week nog gewoon in Ierland zat. Nou ja zitten was er niet echt bij want er moest gewandeld worden en er werd gewandeld. Met dagtochten van 25 tot 30KM door meest bergachtig terrein met natte ondergrond was het nog aardig afzien. Gelukkig werd veel goed gemaakt door de goede B&B's en was er in de Pubs nooit gebrek aan Pints of Lager dan wel Guinness. Mijn voeten praten niet meer tegen me sinds ik terug ben maar het was al met al een indrukwekkende ervaring.

Mijn opzet om tijdens deze tocht nu eindelijk eens te ervaren of ik ooit in dit land zou kunnen en willen wonen is succesvol geweest. Succesvol in de zin van Operatie geslaagd, Patiënt overleden. Ik zie mezelf niet in een te stil dorpje met overal lelijke mensen om me heen elke morgen plakken bacon zo groot en taai als rubberbanden naar binnen werken met als enige afleiding 's avonds in mijn handgebreide trui van Ierse schapenwol naar de lokale Pub om daar luisterend naar muziek van de Dubliners samen met een aantal zwijgzame locals voor altijd Guinness te moeten drinken.

Opvallend

Vooruit dan: omdat het zo leuk is nog wat foto's van grappige, rare of opvallende "vaartuigen" en ander moois dat hier de afgelopen dagen langs kwam dobberen.

Sail Fail

Ondanks de (5!) enorme gele boeien die er liggen ter waarschuwing, vaart er tijdens Sail toch zo ongeveer iedere 15 minuten een bootje pontificaal op de strekdam die daar juist ligt om aanvaringen met ons gebouw te voorkomen. Meestal zijn de bootjes na enig wrikken, motoren of duwen weer los met niet meer schade dan een nat pak en een deuk in het ego van de eigenaar. Leuk vermaak voor bezoekers en bewoners.

Voor deze meneer liep het echter minder goed af. Ik hoop maar dat ze op de terugweg waren want dan hebben ze in ieder geval nog iets van Sail meegekregen. Jammer van zo'n mooi klassiek houten bootje. Soms staan de beste stuurlui blijkbaar wel aan wal.

Ook de waterpolitie moest er aan geloven. Onder de ogen van honderden toeschouwers je snelle Rib met zwaailicht op een strekdam varen en voorlopig niet meer los komen. Leg dat maar eens uit aan je collega's (die overigens verstandig genoeg waren zich niet te laten zien).

Sail 2010: de Kick Off

In bijna elke Funda advertentie voor Silodam-appartementen worden ze gebruikt: foto's van Sail 2005 met als wervende slogan: "Met Sail zit U eerste rang". Alsof je alleen daarom het aangebodene zou willen kopen. Nu wist ik wel dat het leuk was zo'n Sail-in-Parade maar zo leuk als afgelopen donderdag had ik niet verwacht. Daarom ook hier alvast de toekomstige verkoopfoto's.