Tokyo Cafe

In het kader van het Groot-Vergelijkend-Sushi-Restauranten-Onderzoek was het gisteren de beurt aan Tokyo Cafe. Met vaste Sushi-partner had ik afgesproken aan Het Sui alwaar deze Sushi snoepwinkel wat verscholen ligt tussen Kalverstraat en Maagdenhuis. Maar vergis je niet, Tokyo Cafe is net als de telefooncel van Docter Who; van binnen is het groter dan van buiten.

Het concept is even simpel als briljant want gedurende weekdagen is het; Eat al the Sushi you like for only € 19.80. Iets dat Hollanders zeker aanspreekt want de tent zat op een doordeweekse avond bomvol. Na bestudering van de spelregels kan er besteld worden. Uiterst efficiënt worden de orders (van maximaal 5 items per keer) uitgevoerd. Nu is het bij Tokyo Cafe wel Sushi eten... om het Sushi eten. Gezellig uitgebreid tafelen is er niet echt bij want in de twee uur die tot je beschikking staat moet er doorgegeten worden. Ons voornemen om de hele kaart te eten is bij de vierde ronde gestrand, er kon geen Sushi meer in. Op het laatst moet er nog behoorlijk goed getimed worden want elke niet opgegeten Sushi levert (om verspilling tegen te gaan) twee Euro penalty op. De bediening was redelijk, de Sushi goed. Heb je zin in Sushi zonder ellenlange tafelsessies, dan is het hier efficiënt Sushi eten en rijstwijn drinken.

Valkyrie ***

Tom Cruise is allang weer weg uit Amsterdam en Carice van Houten en Halina Reijn staan na alle gala premières weer met beiden benen op de grond. De rode loper lag er gisteren niet meer maar gelukkig draait Valkyrie nog wel in de grote zaal van Tuschinski.

Het verhaal over Generaal von Stauffenberg die in 1944 een aanslag op Adolf Hitler pleegt is ondertussen behoorlijk bekend. Over het maken van de film blogde ik reeds op 30 juni 2007. Nu hou ik niet van oorlogsfilms maar het verhaal over operatie Valkyrie blijft intrigerend en spannend. Valkyrie zit technisch erg goed in elkaar en er is mooi gefilmd. Tom Cruise speelt een goede von Stauffenberg (in)compleet met missende rechterarm en twee vingers aan zijn linker. Die verminkte hand is echt knap gedaan. Waar alleen niet aan te wennen valt, is dat alle Duitsers Engels spreken met een accent of ze net van de golfbaan afkomen. Steeds weer had ik het idee dat de Engelsen een complot tegen Hitler aan het smeden waren. Tom Cruise fietst daar nog eens tussendoor met weer een Amerikaans accent. Al met al werd het een beetje een rommeltje en enige voorkennis van de karakters en namen kan geen kwaad. Ook al is de afloop bekend; Valkyrie blijft een spannend verhaal waarin kleine toevalligheden de hoofdrol opeisen. Carice en Halina zijn in dit internationale Hollywood geweld onze nationale trots en blijven fier overeind.

Bij wijze van uitzondering hierbij een citaat uit mijn eigen blog:
Valkyries zijn strijdgodinnen uit de Noorse mythologie. Hun doel was om de slagvelden te bezoeken en de meest heldhaftige (gedode) strijders te kiezen en hen mee te nemen naar het Walhalla. Alleen de dapperste krijgers werden uitgekozen, en zij genoten een goed leven in het Walhalla tot de eindstrijd; de Ragna Rök. Zolang de Valkyrie maagd bleven, zouden ze onsterfelijk en onkwetsbaar zijn. De weerkaatsing van hun harnassen werd verantwoordelijk gehouden voor het poollicht.

Seven Pounds *

Omdat iemand me vertelde dat Seven Pounds een inspirerende film was, ik me verveelde én omdat ik dit jaar wat meer "grote" films wil zien, zat ik dinsdagmiddag in Tuschinski. Dit pakte niet goed uit want wat ik kreeg was een van schuld- en boetegevoelens overlopende Will Smith die als donor-engel en voor God spelend over goed en fout en ook nog eens over leven en dood beslist. Een mysterieus begin wordt al snel om zeep geholpen door overvloedige aanwijzingen en flash backs waardoor je mijlen voor het fatale ongeluk begrijpt wat er aan de hand is en hoe dit af zal gaan lopen. Toch is dit oppervlakkige donor-drama groot uitgebracht en zal het bij de SBS doelgroep waarschijnlijk best goed scoren. Er werd zo slecht geacteerd dat hierbij vergeleken De Grote Donorshow van BNN oscarmateriaal was.

Frost/Nixon ****

400 million people were waiting for the truth

De titel maakt in ieder geval meteen duidelijk wie de hoofdrolspelers in deze film zijn. David Frost; een talk show host en Richard Nixon; de ex-President van de Verenigde Staten. Vier jaar na het Watergate schandaal van 1972 (klik hier om je geheugen op te frissen) zoekt de Brit David Frost (Michael Sheen) contact met de afgetreden president Nixon (Frank Langella) om een serie interviews met hem te maken. Omdat Nixon denkt met een onervaren politiek interviewer te maken te hebben en zo zijn kansen ruikt om zichzelf te rehabiliteren stemt hij toe in een serie van vier interviews.

Tja en dan kijk je dus de rest van de film naar twee mannen die tegenover elkaar op een stoel zitten te praten. Klinkt saai maar dat is het absoluut niet. Regisseur Ron Howard heeft het zodanig opgezet dat je het gevoel hebt naar een bokswedstrijd (compleet met helpers) zit te kijken. De film begint wat traag en met weinig ontwikkeling tot de interviews beginnen. Vanaf dat moment werd ik de film ingezogen mede omdat Frank Langella een meesterlijke Nixon neerzet. Zijn gezicht lijkt natuurlijk niet op dat van Nixon maar zijn bewegingen, taalgebruik en manier van lopen zijn helemaal Nixon. In de eerste drie interviews pakt hij Frost dan ook helemaal in. Nixon reageert met anekdotes in plaats van antwoorden en hij blaast de onervaren Frost compleet van tafel, zichzelf in een steeds positiever daglicht stellend. Eén specifieke gebeurtenis aan de vooravond van het vierde interview (dat over Watergate zal gaan) schudt David wakker en hij besluit zich nu wel tot in detail voor te bereiden. Hij pakt Nixon keihard aan en drijft hem verbaal steeds verder in een hoek tot Nixon uiteindelijk dat toegeeft wat hij nu juist al die jaren ontkent heeft:

- David Frost: Are you really saying the President can do something illegal?
- Richard Nixon: I'm saying that when the President does it, that means it's not illegal.

Op dat moment was het doodstil in de zaal en ik heb 122 minuten geboeid zitten kijken naar dit stuk niet zo bekende Amerikaanse geschiedenis. Als je je realiseert dat de weergave van de interviews zijn gemaakt op basis van de originele transcripten moet dit in die tijd na de tumultueuze Watergate jaren toch een ongekende impact hebben gehad. Frost/Nixon is een op alle fronten geslaagde film met sterke bijrollen (oa Rebecca hhmmm Hall), de nodige humor, boeiend verhaal en prachtige muziek van Hans Zimmer. (Trailer)

The Visitor ***

Connecting is Everything

Dit weekend is massaal de schaatskoorts uitgebroken met als gevolg dat er gisteren een negatief reisadvies richting Biesbosch moest worden uitgegeven en ik vanmorgen werd gebeld met de vraag of ik zin had in een toertocht. 45 kilometer door oerhollands polderland tegen de wind in sukkelen; dat is waar zoiets bij mij op uitdraait. Mijn enkels lijken wel van elastiek en mijn knieën springen spontaan op slot zodra ik een paar Noren onderbind. Goedbedoelde adviezen als "Door je knieën buigen" en "Je gewicht op de ijzers laten rusten" zijn volkomen nutteloos wanneer je al blij bent rechtop te kunnen blijven staan. Op zo'n mooie ijsdag als vandaag zit ik liever met een boek achter het raam en kijk zo nu en dan over het IJ, waar overigens geen spoor van ijs te bekennen valt.

'S middags dan toch maar even naar de bioscoop gegaan. In the Movies draaide The Visitor; een Amerikaanse tragie-komedie van Thomas McCarthy die in 2003 al de uitstekende film The Station Agent maakte. The Visitor gaat over een saaie Amerikaanse weduwenaar en professor in de Economie, Walter (Richard Jenkins) die naar New York afreist voor een conferentie en daar in zijn appartement onverwacht twee (illegale) mensen aantreft. Hij sluit vriendschap met ze en treft al snel net die levensvreugde die zo ontbreekt in zijn eigen bestaan. Zo leert hij jembee spelen en ontmoet mensen die hij in zijn eigen wereld nooit ontmoet zal hebben. Klinkt wat klef allemaal maar zo komt het niet over. De film komt traag op gang maar het verhaal blijft zeker boeien. Er wordt ruim de tijd genomen voor sommige scènes waardoor het verhaal zichzelf begint te vertellen. Een verhaal over een sympathieke Syrische asielzoeker met goede bedoelingen die wordt uitgezet neigt al snel naar vals sentiment maar McCarthy weet dit knap te omzeilen. Door het uitstekende acteerwerk is het meer een film over het karakter en de ontwikkeling van Walter en de andere tegenspelers dan een uitzet-drama en de alom aanwezige subtiele humor maakt het niet te zwaar.

Hou je van drama en tragi-komedie (en New York) dan is dit een pareltje om naar te kijken. Ook mooi om naar te kijken is Hiam Abbas die de rol van moeder van de illegale muzikant speelt.

Australia **

Ook al schrijf ik dit op 1 januari, toch plaats ik het (om statistisch-strategische redenen) op 31 december. Door omstandigheden (die geen verdere uitleg nodig hebben) was het niet mogelijk op de juiste datum (gisteren dus) nog iets zinnigs op het Blog te knallen. Nu de mist in mijn hoofd samen met de kruitdampen op straat opgetrokken zijn doe ik alsnog een poging. Op oudejaarsdag nog even snel een film pakken heeft wel iets aparts moet ik zeggen. In een nauwelijks verwarmde en nog niet half gevulde Grote Zaal van Tuschinski vergde het doorzettingsvermogen om een film met de lengte van Australia uit te zitten. Iets wat ons gemakkelijk afging omdat we wisten dat er na afloop champagne in de altijd sfeervolle Escape voor ons klaarstond.

Australia is een groots opgezet verhaal over... Australië. Niet zozeer over de ontwikkeling van Australië als wel over de Engelse Lady Ashly (Nicole Kidman) die (net voor het uitbreken van WOII) met behulp van de ultra-stoere kuddedrijver Drover (Hugh Jackman) een kudde koeien vanuit het binnenland van Australië naar Darwin moet zien te krijgen om de toekomst van haar Farm te redden. Uiteraard ondervindt ze onderweg de nodige tegenslag en tegenwerking maar uiteindelijk lukt het toch. Hierna breekt in alle hevigheid de oorlog uit en wordt Darwin aangevallen door de Japanners waarna een nieuwe golf van spannende en sterk-spul-hè-momenten volgen. Regisseur Bas Luhrmann (Romeo & Juliet (1996) en Moulin Rouge (2001)) heeft het groots aangepakt. De film oogt mooi, met spectaculair mooie opnames van het Australische landschap en het verhaal loopt lekker. Maar het was mij allemaal iets te romantisch. Telkens als je denkt dat alles verloren is en alle inspanning tevergeefs, loopt het toch net weer goed af. Nicole Kidman groeide maar moeizaam in haar rol en wilde maar niet transformeren in de stoere Outback boerin die de film nodig had. Hugh jackman daarentegen kon in de ogen van het vrouwelijke publiek niets fout doen. Nu hoeft hij daarvoor niet echt veel te doen: op een paard aan komen draven met half openstaande bloes is al ruim voldoende om hele groepen dames in katzwijm te laten vallen. Tekst en acteertalent zijn duidelijk ondergeschikt. Als ouderwets romantisch epos is Australia geslaagd, maar een meesterwerk in de traditie van Gone With the Wind (1939) en Out of Africa (1985) kan ik het niet noemen.

Al met al was Australia een mooie en vooral gezellige afsluiting van het filmjaar 2008.

Brief Encounter **

Deze tijd leent zich uitstekend voor nostalgie. Vrieskou en ijs vragen om rode wijn, port én oude films en wat is daarvoor een betere plek dan het Filmmuseum in het Vondelpark. Ter gelegenheid van de honderdste geboortedag van regisseur David Leans, bekend van Lawrence of Arabia (1963), Doctor Zhivago (1965) en Passage to India (1985), heeft het British Film Institute een groot deel van zijn werk gerestaureerd. Het filmmuseum vertoont in het kader hiervan rond de kerstdagen de film Brief Encounter uit 1945. Brief Encounter wordt door velen beschouwd als de meest romantische film uit de Britse filmgeschiedenis.

Of dat zo is...? Ik vond het er nogal serieus aan toegaan in deze vertelling over een onmogelijke liefde. Eigenlijk zit je constant te kijken naar twee mensen die vreemdgaan en de regisseur probeert je hiervoor sympathie te laten opbrengen. Dat lukt redelijk goed want tja, wie kent dat gevoel niet: even hopeloos verliefd worden op een ander terwijl je keurig getrouwd bent en een gezin hebt. Het verhaal is simpel maar het is wel prima uitgewerkt. Voor die tijd was het ongetwijfeld een gewaagd thema, er wordt goed geacteerd en de (zwart/wit) opnames zijn prachtig. Met name de scènes die zich op het station afspelen zijn mooi; de wachtruimte, de barvrouw, de voorbij denderende treinen met veel rook en als beste; dezelfde scène die twee maal voorkomt maar de tweede keer een totaal andere (emotionele) lading heeft. Ook al voelde ik de chemie die er tussen de twee moest zijn niet echt, de film past uitstekend bij de sfeer en het gevoel van deze tijd.

Lijstjes

Als dit zo doorzet stevenen we af op de koudste jaarwisseling in jaren. Dat wordt gezellig kleumen morgenavond met z'n allen op de Dam en de Nieuwjaarsduik gaat eindelijk eens ergens over en zal mooie plaatjes van onderkoelde en om reanimatie smekende mensen op het Scheveningse strand opleveren. Volgens onze nationale bangmaker en superstormvoorspeller Piet Paulusma is dit allemaal nog maar kinderspel want volgens hem er staat een heuse koudegolf voor de deur. Niet zomaar vrieskou want Piet voorspelt voor begin 2009 temperaturen van -35°C; kijk dan hebben we het teminste ergens over.

Traditiegetrouw is het zo tussen Kerst en Oud & Nieuw ook de periode van terugblikken en het samenstellen van lijsten. Ook al word je er zo langzamerhand mee doodgegooid, het blijft toch leuk. De Nederlandse Filmjournalisten kozen vorige week The Dark Knight als beste bioscoopfilm van 2008. Hier hebben we dan ook meteen mijn grootste misser van dit jaar te pakken want ik heb deze film niet gezien. Niet dat ik niet wilde, maar wie brengt er nu zo'n grote film midden in de zomer uit; da's vragen om problemen. Als beste Nederlandse film werd Oorlogswinter gekozen. 2008 was al met al een behoorlijk filmjaar, ook al sprong er wat mij betreft niet echt iets tussenuit. Met nog twee films te gaan vormt 54 bezochte bioscoopfims in 2008 een prima score. Grootste verrassing was Aanrijding in Moscou omdat hij zo onverwacht grappig was met een onbekende cast die fantastisch speelde. Echt favoriete film heb ik niet dus hierbij mijn lijstje in willekeurige volgorde:

• Sleuth
• Mio Fratello è Figlio Unico
• Juno
• No Country for Old Men
• Cassandra's Dream
• Le Grain et le Mulet
• In Bruges
• This is England
• Factory Girl
• Aanrijding in Moscou
• Burn After Reading
• Der Baader Meinhof Komplex
• Vicky Cristina Barcelona

Hmmm, een hoog filmhuisgehalte nu ik het zo bij elkaar zie staan. Volgend jaar misschien iets meer mainstream en de grote releases aflopen? Overige hoogte- en dieptepunten... Het overlijden van Adriaan Jeaggie vind ik een absoluut dieptepunt en op 25 maart konden we met 880 km aan file de één na drukste spits ooit bijschrijven. Het gekke is dat ik me daar helemaal niets meer van kan herinneren. Voor mezelf was 2008 niet slecht en ook niet super bijzonder. Naar nu blijkt heb ik dit jaar op de top van de huizenmarkt een nieuw appartement gekocht, dus dat is toch maar knap getimed. Na 15 januari zullen we weten of de kredietcrisis in stilte aan me voorbij zal trekken. Op naar 2009.

Notenkraker

Het begint een aangename traditie te worden om rond de kerstdagen met zus en moeder een groot klassiek ballet te bezoeken. Vorig jaar was het het Zwanenmeer en dit jaar stond De Notenkraker op het programma. De Notenkraker is het kerst-sprookjes-ballet bij uitstek, het Muziektheater een uitstekende locatie en Het Nationale Ballet een prima gezelschap voor deze rijk uitgedoste theatervoorstelling. Het verhaal speelt op kerstavond als het meisje Clara een houten pop (De Notenkraker) kado krijgt die in haar droom verandert in een knappe prins die haar meeneemt naar magische werelden met sprookjesachtige figuren en een enge Muizenkoning. Op de wereldberoemde muziek van Tsjaikovski werd er virtuoos gedanst, de decors waren van een betoverende schoonheid en de decorwisselingen waren gewoonweg spectaculair. De decorbouwers zijn duidelijk helemaal los gegaan. De Prima Ballerina Marisa Lopez zag er niet alleen goed uit, ze kon ook nog prachtig dansen. In 2005 ontving deze 31-jarige Amerikaanse de Alexandra Radiusprijs wegens haar grote uitstraling en sprankelende toneelpersoonlijkheid. Dit jaar is ze één van de genomineerden voor de Zwanen 2008.

Na dit culturele middagje naar de Utrechtse Straat om ons daar nog eens culinair te laten verwennen. In de Keuken keken ze al verwachtingvol uit naar onze komst en was men druk bezig met de voorbereidingen voor ons 5-gangen verrassingsmenu. Echter na gang twee waren we (met alle tussengangen, amuses en pré-desserts) de tel al volledig kwijt. We gaven ons over aan de koks in de hoop dat zijn beter konden tellen dan wij. Dat bleek nog best tegen te vallen want de gerechten bleven doorkomen. Het werd een lange maar heerlijke avond.

Vicky Cristina Barcelona ***

Only Unfulfilled Love can be Romantic

Woody Allen heb ik de laatste maanden een beetje her-ontdekt. Manhattan, Annie Hall of Play it Again Sam, ik vind het stuk voor stuk meesterwerkjes al moet je er wel van houden. Een neurotische, onzekere Allen die zich constant af loopt te vragen of hij het wel goed doet en waartoe al het geploeter in het leven leidt, kan niet iedereen verdragen. De nu 72-jarige Allen is nog altijd uiterst produktief (op filmgebied althans). Zijn vorige film Cassandra's Dream is de bioscopen nog niet uit of zijn nieuwe film speelt al weer. Vicky Cristina Barcelona is een toegankelijke relatiecomedie die zich in Barcelona afspeelt. Maar zoals vaker in de films van Woody Allen dient deze oppervlakkigheid slechts als luchtige verpakking voor zwaardere en dieper liggende thema's. Met die verpakking zit het overigens meer dan goed; Scarlett Johansson en Rebecca Hall met als decor Barcelona is op zichzelf al een genot om naar te kijken.

Twee Amerikaanse vriendinnen gaan voor de zomer naar Barcelona. Daar ontmoeten ze de woest aanstrekkelijke Spaanse schilder Juan (Javier Bardem) en diens knetter gestoorde ex-vriendin (Penélope Cruz). Vanaf dat moment loopt hun vakantie (en de rest van hun leven) totaal anders dan ze zich tot dan toe hadden voorgesteld. Wat volgt geeft een interessante kijk op verschillende visies op de liefde en hoe dit vorm te geven. Verder zal ik niet al teveel over het verhaal vertellen. Een driehoeksverhouding en een trio met een tongzoenende Scarlett Johansson en Penélope Cruz; het klinkt allemaal veelbelovend en heftig, maar Woody Allen blijft een (preutse) Amerikaanse regisseur dus verheug je erop maar stel je (om teleurstellingen te voorkomen) er niet al teveel bij voor.

De film heeft een prachtige sfeer, met mooie kleuren en je voelt het buitenleven met zijn Spaanse passie. Rebecca Hall is een plaatje om naar te kijken en acteert als de neurotische Vicky behoorlijk goed. Scarlett Johansson is vooral goed gecast maar heeft nog steeds moeite met acteren. Javier Bardem bewijst zijn veelzijdigheid na zijn rol als psychopaat in No Country for Old Man. Maar het is Penélope Cruz die de pannen van het dak speelt, ze spettert van het scherm en geeft de film lading. Haar uitbarstingen in het Spaans met vuurschietende ogen als jaloerse ex-vriendin en manisch kunstenares zijn angstaanjagend. Tot slot de muziek; die speelt dagen na afloop nog steeds door mijn hoofd.

Kerstboom

Het is al donker als ik op mijn fiets stap. Het werk zit er op en nu lekker anderhalve week vrij. Met Last Christmas van Wham in mijn hoofd fiets ik naar het on-ogenlijke Abina om daar nog een borrel met een collega te drinken. Abina is héél origineel afgeleid van de namen van de eigenaars Ab en Ina van van de Horst. Ab is helaas in 2005 overleden maar de kroeg en de sfeer heeft daar weinig onder geleden. Nog steeds kun je er onbeperkt spareribs en mosselen eten maar het meest in trek is het bruinekroeg-gedeelte waar het op 5 minuten werkafstand lekker borrelen is. We drinken een paar biertjes en spreken elkaar moed en tips in om de komende kerstdagen door te komen. Daarna snel door naar de Amstel om met een andere collega Sushi te gaan eten. Toen ik nog op het Waterlooplein woonde haalde ik hier mijn Sushi. Toen zat er nooit één ziel aan de trendy ogende Sushibar maar nu loopt het duidelijk stukken beter; de tent zat afgeladen vol. Het was er verbazend gezellig en de Sushi, het Japanse "Iki" bier en de sake smaakten buitengewoon goed. Met een tevreden gevoel sta ik om een uur of tien weer buiten, neem afscheid en fiets naar huis.

Onderweg zie ik op één van de grachten een kerstboom liggen. Het exemplaar is duidelijk afgetuigd en op straat gegooid. "Vreemd om de dag voor kerst je kerstboom de deur uit te doen", denk ik bij mezelf. Mijn fantasie slaat meteen op hol; einde van een relatie en is één van de twee samen met de kerstboom op straat gezet? Is de betreffende man misschien nog aan het (over)werken en op dit moment volkomen onwetend van het rigoureuze besluit dat zijn vrouw een paar uur geleden genomen heeft? Misschien een eenzame alcoholist dit er dit jaar nu eindelijk eens iets gezelligs van wilde maken maar het bij nader inzien toch niet aandurft. Tegen de tijd dat ik thuis ben spelen zich in mijn hoofd hele slachtpartijen af.

Un Conte de Noël *

Ik heb het niet vaak over mijn collega's. Niet dat ze niet leuk zijn; ze zijn hilarisch. Afgelopen vrijdag hadden we onze afdelings-kerstborrel en dat werd behoorlijk gezellig en eindigde geheel in stijl met de kerst-CD van Hazes op volume tien. Kortom, hiermee was het kerstseizoen 2008 voor mij officieel geopend en zat de kerststemming er het hele verdere weekend goed in.

Vandaar vandaag gekozen voor Un Conte de Noël omdat ons dat een hilarische kerstfilm leek. Ik zag het al helemaal voor me; een disfunctionele familie (zo'n beetje in de stijl van Festen) die vanwege het kerstdiner na jaren allemaal weer eens bij elkaar komt. Iets wat natuurlijk uit moet lopen op confrontaties, jarenlang opgekropte frustraties komen onder invloed van drank en sentiment ineens rauw aan de oppervlakte gevolgd door schokkende onthullingen en openhartige bekentenissen. Helaas, Un Conte de Noël heeft weinig van dit alles. Het is een loodzware film die eindeloos lang duurt. Terwijl de karakters het stuk voor stuk in zich hebben om zowel grappig, hilarisch als boeiend te zijn kabbelt de film maar zo'n beetje voort. Wat is het toch met die Fransen? Ze nemen zichzelf veel te serieus zonder dat er ook maar ergens iets van humor valt te bespeuren. De onderbroekenlol van dat slijmerige driftkikkertje Louis de Funès is zo ongeveer het meest humorvolle dat de Franse filmindustrie heeft voortgebracht. Resultaat: zondagavond niet goed besteed, kerstgevoel totaal verdwenen en al helemaal geen zin om morgen weer met Air-France aan de telefoon te hangen.

Oorlogswinter ***

De avond eindigde even hilarisch als hij begon. De geplande voorpremière van de nieuwe film van Woody Allen( Vicky Cristina Barcelona) ging helaas voor ons niet door vanwege file-perikelen in combinatie met verkeerde timing van mijn film-partner. Zittend in Cinecenter met een kop koffie en filmladder voor onze neus moest er een alternatief verzonnen worden. Dat het een film moest worden stond vast, we zouden immers naar de film vanavond. Het voorstel voor Oorlogswinter werd met enthousiasme begroet dus op naar Tuschinski.

Oorlogswinter; het verhaal naar het boek van Jan Terlouw kennen de meesten wel. Ook ik heb het boek gelezen toen ik jong was maar kan me met geen mogelijkheid meer herinneren waar het over gaat. Het verhaal mag dan niet ingewikkeld zijn om te volgen, de film behandelt wel grote thema's als vriendschap, verraad en vertrouwen. De opnames en het camerawerk is prachtig. De makers hebben het zich niet makkelijk gemaakt door de hele film in een besneeuwd landschap en dorp te laten spelen. Het ziet er prachtig uit en er wordt redelijk geacteerd. Vooral door de kleine Michiel (Martijn lakemeijer) met zijn vernederlandste Engels. Hoopvol was dat de zaal goed gevuld was met meest jonge mensen. Achter ons zaten twee rijen brugklassers die (nadat de film eenmaal begonnen was) zich redelijk rustig hebben gehouden en zo nu en dan helemaal in een deuk lagen, vooral om het kromme Engels van Michiel.

Negen dagen en al meer dan 125.000 bezoekers is meer dan James Bond voor elkaar kreeg. Dat belooft wat met de kerstvakantie voor de deur. Na de film zochten nog wat vertier op het Leidseplein. In het Palladium was het voor een doordeweekse woensdagavond een dolle boel en als veertigers vielen we helemaal in de doelgroep. Om ons heen vloeide de drank rijkelijk en het ging er heftig aan toe. Helaas hebben we net niet het kapseizen en zinken van de Titanic kunnen meemaken.

Der Baader Meinhof Komplex ****

Een gezellige tijd moet dat zijn geweest: de jaren zeventig in Duitsland. Zomers met z'n allen gezellig naar het naaktstrand en overal, werkelijk overal werd gerookt; in de trein, de rechtzaal, ja zelfs in het ziekenhuis was het de gewoonste zaak om liggend in je ziekbed er eentje op te steken. Het was ook de tijd van de opkomst van de Baader Meinhof Gruppe. Een naam die bij iedere veertiger herinneringen zal oproepen; waarschijnlijk zelfs rillingen bezorgt. Mij staan de keiharde aanslagen in de jaren 70 waarbij vele doden vielen nog helder voor de geest. Echter veel verder dan dat de namen staan voor Andreas Baader en Ulrieke Meinhof kom ik niet. Wat de Baader Meinhof Gruppe (Later overgegaan in de Rote Armee Fraktion) nu precies wilde bereiken met al dit geweld is toen volledig langs me heengegaan. Wel weet ik dat ze met hun spectaculair agressieve acties een heel land in de greep hielden en heel intrigerend vond ik het feit dat daar vrouwen bij betrokken waren.

Voor een ieder die wil weten hoe het nu precies zat en wat er zich heeft afgespeeld is de film Der Baader Meinhof Komplex een uitstekende mogelijkheid. Ook al duurt de film 2,5 uur, ik heb constant op de punt van mijn stoel gezeten. De film geeft in historische volgorde zeer nauwgezet de ontwikkeling en de gebeurtenissen uit die tijd weer. Het is het verhaal van een groepje idealistische studenten die radicaliseren en uiteindelijk overgaat tot gewapend verzet en terroristische aanslagen. De bankovervallen, de kaping van een Lufthansa toestel, de gijzeling van de Israëlische ploeg tijdens de Olympische spelen in Munchen en de ontvoering en moord op de industriëel Hanns-Martin Schleyer; eindelijk wordt alles in perspectief gezet en vallen na 30 jaar de puzzelstukjes voor mij samen. De film maakt niet echt duidelijk wat nu de drijfkrachten en beweegredenen van de leden zijn geweest. Het is meer een nauwgezette beschrijving van de gebeurtenissen. Dat deze worden afgewisseld door echte beelden maakt van de film haast een documentaire maar dit is niet storend, integendeel het voegt juist iets toe. De film is bijzonder goed gecast en er wordt erg goed geacteerd. Als dit thema je interesse heeft moet je zeker gaan kijken. Ik zou me dan wel even vooraf inlezen zodat de vele namen, karakters en gebeurtenissen wat meer voor je leven. Maak hier vooral niet teveel werk van, even de Wikipedia raadplegen is voldoende.

Tot slot nog de vermelding dat dit de Duitse inzending voor de Oscar voor beste buitenlandse film wordt. Volkomen terrecht.

Ifigeneia in Aulis

Het Meisje en de Oorlog

De hele Griekse vloot heeft zich verzameld in Aulis om van daaruit gemeenschappelijk uit te varen naar Troje. De bedoeling is de Ontvoerde Helena terug te halen en de als onneembaar bekend staande stad met de grond gelijk te maken. Echter, de vloot wordt in Aulis opgehouden door windstilte. De godin Artemis houdt gunstige wind tegen omdat legeraanvoerder Agamemnon niet aan haar geofferd heeft. Uit woede eist Artemis in ruil voor goede wind dat Agamemnon zijn dochter Ifigineia offert. Het leger is het wachten zat, zit vol testosteron, wil vechten en eist het offer. Onder het voorwendsel van een huwelijk wordt Ifigineia naar Aulis gehaald. Haar moeder Klytaimestra ontdekt het bedrog en confronteert Agamemnon met het voornemen zijn eigen dochter te vermoorden.

Zie hier de achtergrond waartegen het stuk zich afspeeld. Bedrog, kindermoord en wraak zijn de terugkerende thema's in de mytologische familiegeschiedenis van het geslacht Tantalos. Griekse mythologie is nu eenmaal niet voor de zachtzinnigen. Euripides schreef het stuk rond 400 v. Chr. en ook al is het dus bijna 2.500 jaar oud en zijn de gruweldaden onvoorstelbaar het verhaal is nog steeds actueel. Oorlogen en macht brengt mensen nu eenmaal tot afschuwelijke daden.

De enscenering was indrukwekkend. Tientallen in rijen opgestelde poppen zijn als het zwijgende, maar constant aanwezige en dreigende leger nadrukkelijk aanwezig. Er werd buitengewoon goed geacteerd, ook al miste ik Halina Reijn die een heel mooie Ifigineia zou kunnen neerzetten. Maar hiermee doe ik karin Smulders tekort. Gelukkig maakte het prachtige spel van de Vlaamse Chris Nietvelt als Klytaimestra veel goed. Zoals zijn een zin kan uitspreken... Al zou ze uit het telefoonboek voorlezen, zou ik het nog mooi vinden. Niet voor niets heeft ze dit jaar de Theo 'd Or voor haar rol in Romeinse Tragedies gewonnen.

Boy A ***

Who Decides Who gets a Second Change?

Verdient iemand die in het verleden een gruwelijke daad heeft gepleegd een tweede kans? Volgens de makers van Boy A wel. De film gaat over de 24-jarige Jack die na jaren gevangenis weer vrijkomt. Tien jaar geleden heeft hij als 14-jarige een meisje vermoord en nu hij zijn straf uitgezeten heeft en nog een heel leven voor zich, krijgt hij de kans met een nieuwe identiteit en een nieuwe baan opnieuw te beginnen. Dit alles in het diepste geheim want, zoals de tagline op één van de posters meldt; het land is nog niet echt klaar voor mensen zoals Jack.

De sympathieke Jack(Andrew Garfield) past zich verbazingwekkend goed aan; zijn werk als transportmedewerker doet hij buitengewoon goed, iedereen is aardig voor hem en hij heeft in no-time een nieuwe vriendin (uitstekende rol van Katie Lyons). Maar naarmate hij zelfverzekerder wordt, wordt de kans op ontdekking van zijn verleden door zijn omgeving en de pers ook groter. Mensen kunnen geheimen nu eenmaal moeilijk voor zich houden en ook Jack staat regelmatig op het punt alles te willen vertellen.

De film wisselt beelden van het heden veelvuldig af met flashbacks uit het verleden, aangevuld met beklemmende muziek. Je voelt dat het fout gaat en uiteindelijk gebeurt dat ook. Doordat Jack zo sympathiek is, er goed uitziet en er in het midden gelaten wordt wat nu precies zijn aandeel in de moord is geweest, gun je hem die tweede kans ook. Ik vraag me af hoe dat gevoel geweest zou zijn bij een grof uitziende vent van wie duidelijk was dat hij de moord ook echt gepleegd heeft?

Er zitten mooie lange shots in waarbij op een verbazingwekkend mooie manier met licht gespeeld wordt en er wordt uitstekend geacteerd in deze Britse film van John Crowly. Boy A is een indrukwekkende film gebaseerd op een actueel thema, alleen hier en daar iets teveel "bedacht".

Reünie

Als kind ben ik veel verhuisd. Ik voelde me vaak net een koffer van m'n ouders want ik werd in de ene plaats opgepakt om ergens anders weer te worden neergezet waarna (na het uitpakken) ons gewone gezinsleven weer een aanvang nam. Nu is het aanpassingsvermogen van kinderen over het algemeen ongekend groot dus moeiteloos voegde je weer in, in de nieuwe klas en buurt. Verreweg de langste tijd van mijn jeugd heb ik in Den Helder doorgebracht. Ook al was dat op vijf verschillende scholen en een stuk zes verschillende adressen, in mijn ogen was de constante factor van één stad al een ongekend stabiel gegeven. 25 jaar geleden deed ik eindexamen VWO en direct daarna ben ik naar Amsterdam vertrokken om daar te gaan studeren.

In die afgelopen 25 jaar heb ik ontzettend mijn best gedaan niets meer van me te laten horen en te verdwijnen in de hectiek en anonimiteit van de grote stad. Maar ja, je aanwezigheid op het internet blijft voor wie er naar op zoek is niet onopgemerkt en een paar maanden geleden was het dan ook zover; ik was getraceerd en ontving een enthousiaste mail met de aankondiging van een op handen zijnde reünie van de eindexamenklas. Of we ter voorbereiding en ter verhoging van de herkenbaarheid maar even een verhaaltje wilden maken waarin we (in het kort) beschreven wat er de laatste 25 jaar zoal is voorgevallen. Kort daarna begon ik dagelijks twee of drie mails te ontvangen van mensen met namen die mij niets zeiden. Uitgebreide levenslopen, complete cijferlijsten en ongegeneerde hoeveelheden foto's van kinderen vulden wekenlang mijn mailbox. Gezeten op olifanten, hangend aan parachutes of wandelend door de bergen leek het net of al mijn oud-klasgenoten er een uiterst avontuurlijke leefstijl op nahielden. Bij lezing van het bijbehorende verhaal bleek dat het hier in de meeste gevallen helemaal geen gevaarlijke Way of Life betrof maar hét hoogtepunt van het jaar; de geboekte vakantie. De rest van het jaar zag er over het algemeen een stuk rustiger uit. Gelukkig maar.

Gisteren was dan de grote dag waar we met z'n allen de laatste weken zo naar toe hadden geleefd. Ik ben in jaren niet meer in Den Helder geweest en het eerste dat mij bij aankomst opviel was dat er zo weinig veranderd is. Het oude centrum ziet er nog net zo oud en klein uit als ik me herinner. Het weerzien was in sommige gevallen erg leuk, met anderen erg verrassend maar met de meesten ging er ook na het handen schudden en de drie onvermijdelijke "Hoe gaat het met je?, Wat doe je? en Heb je kinderen?", nog steeds geen enkele bel rinkelen. Het verzoek om na afloop de Helderse binnenstad in te trekken heb ik beleefd doch resoluut afgeslagen. Ik heb ontzettend mijn best gedaan maar snap nog steeds niets van de populariteit van al dit soort herenigingen.

Ifigeneia

Vanavond was één van de vreemdste toneel avonden die ik heb meegemaakt. Ik had me enorm verheugd om het stuk Ifigeneia in Aulis (Toneelgroep Amsterdam) van de Griekse tragedieschrijver Euripides te gaan zien in de Stadsschouwburg. Keurig op tijd zaten we op onze mooie plaatsen in de grote zaal toen ons verteld werd dat het hele stuk vanavond niet door ging wegens ziekte van twee acteurs. Een golf van ongeloof en verbijstering trok door de zaal vol fraai aangeklede bezoekers. Het was echt waar, geen Ifigeneia, Agamemnon of Klytaimestra vanavond. In plaats daarvan werd ons gratis drankjes aan de bar aangeboden en de mogelijkheid in te schrijven voor een nieuwe voorstelling. Gelukkig kwam ik aan de bar een oude vakantievriend tegen waarmee ik drie jaar geleden door Libië heb gereisd. Onze gedeelde interesse voor de klassieke oudheid deden onze paden wederom kruisen, iets wat al een aantal malen na onze Libië reis is gebeurd. Al met al werd het een erg gezellige avond. De recensie van Ifigeneia in Aulis houden jullie dan ook tegoed.

Bride Flight ***

Als rechtgeaarde-zich-niets-herinnerende Nieuw Zeelander was het onmogelijk om Bride Flight zomaar aan me voorbij te laten gaan. Zeker als je moeder ook in een soort "Bride Flight" in de jaren 50 naar dit verre land geëmigreerd is.

Bride Flight vertelt het verhaal van drie jonge bruiden die in 1953 naar Nieuw Zeeland reizen om daar te trouwen met hun vooruitgereisde aanstaande mannen. De vrouwen ontmoeten elkaar aan boord van een KLM toestel dat deelneemt aan de wereldberoemde Air Race van Londen naar Nieuw Zeeland (gewonnen door de KLM in een recordtijd van 49 uur en 57 min.). In het toestel reist ook de jonge Frank, die naar Nieuw Zeeland emigreert om daar een wijnboerderij te beginnen. Hun ontmoeting met Frank zal grote invloed op elk van hen hebben en hun levens voor altijd aan elkaar verbinden.

Het mooie aan Bride Flight is het verhaal. Een verhaal dat een halve wereld en een compleet mensenleven omspant. Ook al is de film hier en daar wat langdradig, het verhaal blijft boeien en de onderlinge relaties blijken gecompliceerder te liggen dan in eerste instantie gedacht. Het soms wat kneuterige acteren wordt goedgemaakt door de mooie opnames van het Nieuw Zeelandse landschap en een korte maar indrukwekkende rol van Rutger Houwer. Met zijn doorleefde kop is hij volkomen geloofwaardig als geslaagde Nieuw Zeelandse wijnboer. De film heeft een goede mix tussen heden en de flash backs uit het verleden en geeft op de juiste momenten en op een natuurlijke manier de details prijs. Ik vond het een vermakelijke film met een prachtig en ontroerend verhaal. Het enige dat blijft knagen; een Nederlandse film met Nederlandse acteurs met als titel Bride Flight. Wat is er mis met Bruidsvlucht?

Zeven Heuvels

Kleine verenigingsloopjes; dol zijn we erop. Liefst op vrijdagavond (na het werk) als onderdeel van de jaarlijkse feestweek van het betreffende dorp. Op het plein staat iets wat voor een kermis door moet gaan en het halve dorp doet mee aan De ronde van Abcoude of De 10 van Noorderham terwijl de andere helft langs de kant staat aan te moedigen. Het onvermoeibare enthousiasme van de vrijwilligers die alles amateuristisch in goede banen trachten te leiden is telkens weer een uitstekende motivator.

Voor vandaag had ik me samen met nog 119 andere KLM-ers aangemeld voor de Zeven Heuvelenloop in Nijmegen. Met alweer de 25-ste editie en in totaal 24.721 deelnemers gaat het er hier verre van amateuristisch aan toe. Het was prachtig loopweer en van 15 KM schrikken we niet echt meer. Alleen begonnen de horror-verhalen over hoe zwaar al die heuvels wel niet waren steeds ernstigere vormen aan te nemen naarmate we dichter bij Nijmegen kwamen. Tegen de tijd dat we aan de start stonden zagen we er als een berg tegenop. Het viel allemaal reuze mee, gewoon 1 uur en 18 minuten lekker gelopen, uitstekend weer en een mooie afwisselende route. Terwijl bij de dameswedstrijd de Ethiopische Mestewat Tufu op 2 seconden het wereldrecord mist, is een ieder het er over eens dat Nijmegen toch wel een beetje ver weg is voor een loopje van 15 KM. Tegelijkertijd werden er op de terugweg in de bus druk plannen gemaakt voor een 10 KM run volgend jaar in China. Ach ja, alles blijft betrekkelijk.

RocknRolla ***

A story of sex, thugs and Rock 'n Roll

Na Lock, Stock and Two Smoking Barrels (1998) en Snatch (2000) is RocknRolla de derde film van Guy Ritchie die zich afspeelt in het Londense gangstermilieu. Is RocknRolla hiermee dan niet eerder een herhaling van oude successen of gewoon een kunstje dat Ritchie inmiddels aardig onder de knie heeft? Ja en nee. RocknRolla borduurt behoorlijk voort op Snatch, het verhaal lijkt er zelfs sterk op alleen is de diamant nu vervangen door een schilderij (dat geen enkele keer in beeld komt) maar toch is de film origineel en vermakelijk.

In RocknRolla draait het om een Russische gangster die een aantal lucratieve en snelle deals wil doen in de Londense vastgoedwereld. Dat hier veel geld aan te verdienen valt is al snel bekend in het Londense criminele wereldje. Vanuit alle hoeken verschijnen de geïnteresseerden: oa een beruchte gangster, een misdaad kopstuk en een sexy accountant. De drie hebben elkaar constant nodig maar ook keer op keer worden ze tegen elkaar uitgespeeld. Veel stoere gangstertaal en zo nu en dan hilarische situaties. De film heeft erg veel tijd en uitleg nodig om op gang te komen maar uiteindelijk heeft het toch de snelheid en originaliteit die ik van Ritchie gewend ben. Voor de veertigers onder ons zit er lekkere herkenbare muziek in. Ditmaal geen oude bekenden zoals Vinnie Jones of Jason Satham maar nieuwe gezichten en karakters. Waar types als Brick Top uit Snatch of Hatchet Harry uit Lock, Stock... me deden huiveren had ik dat veel minder (lees helemaal niet) bij de personage die Wilkinson speelde. Johnny Quid, de aan crack verslaafde popster, vond ik daarentegen geweldig met z'n mooie accent en vlotte babbels.

RocknRolla heeft niet het sprankelende wat zijn twee voorgangers hadden. Ik heb het gevoel dat Ritchie met deze film een beetje op safe gespeeld heeft en het geheel toegangkelijk en beter te volgen wilde houden om zodoende een groter publiek aan te spreken. Het schijnt dat er een RocknRolla twee in zit als dit een succes wordt. Ik ben wel benieuwd hoe het The Wild Bunch, Archy en Johnny Quid als de nieuwe RocknRolla vergaat in de keiharde Londense onderwereld. Trailer

Burn After Reading ****

Intelligence is relative

Nog geen acht maanden na No Country for Old Man en de volgende film van Joel en Ethan Coen draait al weer in de betere bioscopen. Dat de broers in het maken van films veelzijdig en gedreven zijn blijkt al uit het feit dat Burn After Reading een heel ander soort film is dan hun vorige. Burn After Reading is meer een komische misdaadfilm dan een spannende thriller. Niet dat daar iets mis mee is, integendeel. De broertjes Coen zijn juist uitermate bedreven in dit genre getuige een film als Fargo. Vandaar ook dat de verwachtingen hoog gespannen waren voor deze nieuwe loot aan de Coen-stam. Niet in de laatste plaats door de indrukwekkende cast met namen als George Clooney, John Malkovich en Brad Pitt.

Burn After Reading gaat over een CIA agent (John Malkovich) die wegens een drankprobleem ontslagen wordt. Uit frustratie en woede besluit hij zijn memoires te schrijven en daarbij geheime informatie niet te schuwen. Door een fout van zijn overspelige vrouw belandt de CD-rom met het script in de kleedkamers van een sportschool en wordt gevonden door twee medewerkers (Frances McDormand en Brat Pitt) van de sportschool. Die ruiken onmiddellijk geld en bedenken een plan om de maker te chanteren. Als dit mislukt besluiten ze de gevoelige CIA-informatie aan te bieden aan de Russische ambasade. De manier waarop ze dit aanpakken is hilarisch en leidt uiteindelijk tot meer problemen dan ze aankunnen.

Brat Pitt speelt nu eens geen macho held maar een naïeve sport-nerd met een belachelijk kapsel. Iets wat ik altijd waardeer wanneer een acteur dat aandurft. Ook de andere acteurs (hoe groot de namen ook mogen zijn) spelen met name leeghoofdige karakters in een krankzinnig verhaal waarin de verwikkelingen elkaar lekker snel opvolgen. De film staat bol van de one-liners en levenswijsheden hoe gelukkig te worden. Dit terwijl geen van de hoofdrolspelers zich gelukkig voelt; allemaal verlangen ze naar verandering. Op het eerste gezicht lijken het allemaal herkenbare normale karakters, maar uiteindelijk blijkt een ieder heeft toch minstens één afwijking te hebben. Zoals in de meeste Coen films willen de personages meer dan ze aankunnen en hierdoor lopen de zaken volledig uit de hand. Ook hier uiteindelijk extreem geweld, krankzinnige namen, bizarre gesprekken en mooie bijrollen. Vooral de conclusie van de CIA topman in de laatste scène is hilarisch komisch en blijft hangen.

Toch ben ik niet onverdeeld enthousiast. Al die grote namen in één film is misschien wat veel, op de één of andere manier "werkt" het niet echt. Ik zie graag wat onbekende acteurs ertussen die door het vakmanschap van de Coens boven zichzelf uitstijgen. Ook al is Burn After Reading dan misschien niet zo geniaal als Fargo, doe mij aub iedere week zo'n film.

Mallorca

Een ex met een jacht, klinkt handig en dat is het ook. Vooral als dat schip in Palma de Mallorca blijkt te liggen. De uitnodiging om een dagje te gaan zeilen nam ik en de rest van ons groepje dan ook snel aan. Sinds een jaar zijn Marja en Michel schipper op een 27 meter lange Jongert en omdat het manoeuvreren en varen met zo'n schip geen sinecure is moet er vooral veel geoefend worden. Ik ben niet zo'n fan van Jongerts maar deze is van de nieuwe generatie en ziet er veel beter gelijnd uit. Iets dat ook in de vaareigenschappen terug te vinden is. Met een lekkere 26-28 knopen over dek liep ze er met een knoop of 11 makkelijk doorheen. Bijzondere ervaring om zo'n luxe 90-voeter van 62 ton te sturen en te merken hoe makkelijk ze op het roer reageert. Verder gaat alles hydraulisch of elektrisch, dus het werken aan dek is meer een kwestie van timing dan van spierkracht. Naast alle opwinding was het vooral heel gezellig en leuk om Marja nu eens te zien in de omgeving waar ze al zo lang in leeft en werkt. Een ding was na afloop duidelijk; oefening hebben deze twee niet echt meer nodig want alles verliep gladjes en beheerst.

Van luieren is de hele week niet veel terecht gekomen. Het begon al met de halve marathon op zondag. Bloedmooi weer in oktober is natuurlijk erg fijn maar niet als je 21 km moet hardlopen in die brandende zon zonder een zuchtje wind. De enige troost was dat iedereen het zwaar had. Lillian was zo verstandig om het na 10 km voor gezien te houden; een gedachte die ook mij en (naar later bleek) ook Sjors ernstig bezighield. Toch doorgebeten en uiteindelijk na 2h en 5(!)sec over de oranje loper gefinisht. Ik weet niet of het volgend jaar weer Mallorca gaat worden want dit was toch echt gekkenwerk.

De kolonie Nederlanders in Soller had zich inmiddels in stilte uitgebreid tot 21 personen wat zo nu en dan resulteerde in spontane groepsactiviteiten met als hoogtepunt een bloedstollende en compleet verkeerd ingeschatte kustwandeling langs gladde en steile kliffen met een groep variërend in leeftijd van 4 tot 70. Ontelbare angstige momenten en zorgelijke blikken werden afgewisseld door nerveus lachen maar uiteindelijk werd het doel zonder verlies van mensen bereikt. Op een fantastisch terras aan/in zee werd alle zorg weggespoeld met witte wijn en tapas en kwamen de sterke verhalen al snel los.

Helaas voelde Nico zich de laatste twee dagen verre van lekker en ik ben bang dat ik het meegenomen heb naar Amsterdam. Al de hele dag koortsig en ellendig. Gelukkig, vanacht een uurtje extra.

Herfst

"All the leafs are brown and the sky is grey..."

We zijn weer in het gewijde seizoen,
het regent bladeren in een atmosfeer van mist en zaligheid ...
(vrij naar J.C. Bloem).

Terwijl een goed uitziende date afzegt, leef ik op. Storm, regen en westenwind, de weg glad van bruine bladeren. Ik trap er dapper doorheen in de wetenschap dat bokbier en beaujolais primeur onderweg zijn.

En wat doe ik? Terwijl het Vondelpark op zijn mooist is, plan ik een weekje Mallorca en verruil de trieste regengordijnen voor het milde mediterrane klimaat met bijbehorende tapas en rode wijn. Om het geheel nog een beetje richting te geven heb ik me weer eens ingeschreven voor de halve marathon van Palma, maar daarna is het dan ook over met de activiteit. Vrienden, ex-en, pool, snack attacks, alcohol en een goed boek bepalen de agenda. Oké, een stevige bergwandeling misschien, maar daarmee houdt het dan ook op.

Kortom, ik ben een weekje weg.

Hunger **

Vijf sterren van de Volkskrant én een laaiende recensie in de NRC. Dat dit niet altijd iets zegt wist ik natuurlijk al maar toch beïnvloedt het je verwachtingen. Hunger gaat over de laatste zes weken uit het leven van de Ierse hongerstaker Bobby Sands (Michael Fassbender). Sands zat in 1981 in de beruchte H-Blokken van de Maze-gevangenis een straf uit van 6 jaar voor medeplichtigheid aan IRA-aanslagen. Klinkt allemaal erg zwaar en dat was het dan ook.

Het begon al niet goed; te laat binnenkomen met een beugel Grolsch en een zak chips in je handen bij een film met zo'n titel is misschien niet zo handig. Iets waar ik al snel achterkwam. Steve McQueen is een beeldend kunstenaar en heeft de mensonterende toestanden in de gevangenis en de aftakeling van Bobby zo gedetailleerd en plastisch in beeld gebracht dat ik helemaal geen afkeurende blikken van het uitermate serieuze publiek nodig had om mijn eetlust te verliezen. Het kwam dan ook niet meer goed tussen Bobby en mij, ik vond het allemaal veel te indringend en te heftig.

Interessant is het wel. IRA aanslagen en hongerstakingen speelden in een tijd waarin ik oud genoeg was om er iets van mee te krijgen maar waar het nu precies om ging is langs me heengegaan. Hunger geeft een goed beeld van de beweegredenen en idealen van IRA activisten en de tegenstellingen en conflicten die nog altijd niet opgelost zijn. Halverwege de film zit een 15 minuten durende dialoog tussen Sands en een priester, in één shot en met een vaste camera gefilmd. Razend knap geacteerd word je in de conversatie meegezogen. Hierna krijgen we de fysieke aftakeling en het hongeren in alle details.

Voor een gezellig bioscoopavondje hoef je niet naar Hunger, maar als verhaal is de film boeiend. Ik heb de rit in ieder geval dapper uitgezeten.