Sail Fail

Ondanks de (5!) enorme gele boeien die er liggen ter waarschuwing, vaart er tijdens Sail toch zo ongeveer iedere 15 minuten een bootje pontificaal op de strekdam die daar juist ligt om aanvaringen met ons gebouw te voorkomen. Meestal zijn de bootjes na enig wrikken, motoren of duwen weer los met niet meer schade dan een nat pak en een deuk in het ego van de eigenaar. Leuk vermaak voor bezoekers en bewoners.

Voor deze meneer liep het echter minder goed af. Ik hoop maar dat ze op de terugweg waren want dan hebben ze in ieder geval nog iets van Sail meegekregen. Jammer van zo'n mooi klassiek houten bootje. Soms staan de beste stuurlui blijkbaar wel aan wal.

Ook de waterpolitie moest er aan geloven. Onder de ogen van honderden toeschouwers je snelle Rib met zwaailicht op een strekdam varen en voorlopig niet meer los komen. Leg dat maar eens uit aan je collega's (die overigens verstandig genoeg waren zich niet te laten zien).

Sail 2010: de Kick Off

In bijna elke Funda advertentie voor Silodam-appartementen worden ze gebruikt: foto's van Sail 2005 met als wervende slogan: "Met Sail zit U eerste rang". Alsof je alleen daarom het aangebodene zou willen kopen. Nu wist ik wel dat het leuk was zo'n Sail-in-Parade maar zo leuk als afgelopen donderdag had ik niet verwacht. Daarom ook hier alvast de toekomstige verkoopfoto's.

Weg

De komende week ben ik weg. Weg om een aantal Ierse Pubs te bezoeken en persoonlijk eens te onderzoeken of de lokale Pub-cultuur nu echt zo bijzonder is als altijd beweerd wordt. Er was alleen niet bij verteld dat de te bezoeken Pubs met bijbehorende B&B's minimaal 25km uit elkaar liggen en dat er van Pub Plaats naar Pub Plaats gelopen moet worden. The Kerry Way; dat is Iers voor gewoon de Kenmare Rivier blijven volgen dan bereik ik vanzelf Caherdaniel en daarna een karrenspoor dat me via een oude boterroute weer terugvoert. Eindelijk kan ik al mijn Ultimate Survival TV-ervaring uit mijn favoriete Discovery Channel serie in praktijk brengen. Bear zal onder de indruk zijn...  Hoewel, laat ik maar eens beginnen met mijn wandelschoenen af te stoffen en ook al is er nog geen km gewandeld, vanavond zit ík in ieder geval aan de Guinness.

Gay Pride

Ondanks het gemopper dat het steeds meer een hetero aangelegeneid begint te worden en ondanks het regenachtige weer werd het gister toch weer een gezellig feestje in de Amsterdamse grachten met boten vol vrolijk uitgedoste homo's die laten zien waar ze voor staan. Ook al was dit de 15-de editie van de Canal Parade het blijft leuk om vanaf een brug met een biertje in de hand en keihard ABBA uit de boxen de stoet door de grachten te zien gaan. Aan originaliteit en enthousiasme was in ieder geval geen gebrek. Tevens was het een mooie gelegenheid om mijn nieuwe fotocamera uit te proberen.

Gezellig

Me and Orson Welles **

All's Fair in Love and Theater

Orson Welles was bij leven al een legende en fenomeen in één. Met films als Citizen Cane, Mac Beth en The Third Man drukte hij op jonge leeftijd al zijn stempel op de Amerikaans film en zette de standaard voor alle toekomstige films. Welles werd (in 1938) op slag wereldberoemd toen vanuit het Mercury Theatre, War of the Worlds als hoorspel werd uitgezonden. Zijn versie was echter zo realistisch dat half Amerika werkelijk geloofde dat wezens van Mars op aarde waren geland en dat New Jersey door de marsmannetjes werd aangevallen. In paniek renden mensen de straten op, snelwegen raakten verstopt door vluchtende gezinnen en het leger moest er aan te pas komen om de boel weer tot rust te brengen.

Een film over Orson Welles wekt dan ook op voorhand interesse. De titel Me and Orson Wells geeft aan dat Orson niet de hoofdpersoon is en dat maakt nog nieuwsgieriger. Me and Orson Wells speelt in 1937 (dus nog vóór het legendarische hoorspel) als de jonge Orson bezig is het toneelstuk Ceasar van Shakespeare op de planken te zetten. Richard Samuels is een jonge jongen die droomt van een toneelcarrière en met wat toeval een rol in het stuk krijgt. De film wordt vanuit het gezichtspunt van Richard verteld (vandaar de titel) en draait om zijn moeizame relatie met de charismatische Orson en daarnaast om de mooie secretaresse van Wells met wie Richard graag een relatie wil. De secretaresse wordt gespeeld door Claire Danes en ja, zij was de eigenlijke reden dat ik de film wilde zien. Het verhaal is verder niet zo interessant en de film is eigenlijk alleen boeiend als Christian McKay in beeld is. Hij zet een brilliante vertolking van Orson Wells op het toneel en geeft de film vaart en spanning. Alle andere scènes sukkelden mooi in beeld gebracht een beetje voort. Al met al een vermakelijke film die niet al te lang zal blijven hangen. (Trailer)

Inception ***

The Dream is Real

Twee zomers geleden liet ik de film The Dark Knight van Christopher Nolan aan me voorbijgaan. Dat bleek achteraf een levensgrote vergissing en leverde een trauma op waar ik tot op heden nóg last van heb. Ik heb me toen voorgenomen dat me dat geen tweede keer zou gebeuren en daarom zaten we vrijdagavond in Pathé Buitenhof voor wat momenteel doorgaat als dé film van deze zomer: Inception.

Natuurlijk is Inception (eveneens van Nolan) een film met grote Hollywood namen (Leonardo diCaprio), een mega-groot budget met een ongeloofwaardig verhaal en veel actie. Maar wees nu eerlijk; dit is toch eigenlijk precies waar film voor is uitgevonden. Het verhaal lijkt ingewikkeld maar als je een beetje oplet valt het wel mee. Bovendien worden de principes van het inbreken in andermans dromen stap voor stap uitgelegd zodat het voor iedereen te volgen blijft. Omdat Inception zich grotendeels in de droomwereld afspeelt en omdat in dromen nu eenmaal alles mogelijk is zijn de visuele mogelijkheden en speciale effecten onbegrensd. Inception stelde niet teleur; hele steden die zichzelf opvouwen, treinen die dwars door het stadsverkeer ploegen en roterende hotelkamers waarbij vergeleken Vila-Volta in de Efteling kinderspel is. Het verhaal kabbelt lekker voort waarbij de droom-in-de-droom-in-de-droom... voor de nodige diepgang moet zorgen.

Maakt dit Inception tot de zomerfilm van 2010? Ook al is het geen Memento (het briljante maar hyper gecompliceerde debuut (2000) van Christopher Nolan) het is een uitermate aantrekkelijke en lekker wegkijkende film. Alleen jammer dat door het eind-shot al het voorafgaande ineens weer in twijfel getrokken wordt. (Trailer)

White Material *

Een film gebaseerd op een zwaar verhaal is helemaal niet erg zolang het maar geen overdreven zware film oplevert. Het vereist vakmanschap, humor en een originele geest om dit voor elkaar te krijgen. In Frankrijk lopen zulke regisseurs en scenarioschrijvers waarschijnlijk niet rond. Althans ze zijn er misschien wel maar dan krijgen ze geen kans door te dringen tot het gangbare filmcircuit. Wat is dat toch met die Fransen? Waarom nemen ze zichzelf altijd zo vreselijk serieus zonder dat er ook maar een greintje humor te bespeuren valt? Het meest humorvolle dat de Franse filmindustrie heeft voortgebracht zijn de flauwe films van die kleine druktemaker Louis de Funès. Echt iets om trots op te zijn.

White Material van regisseur Claire Denis zet de traditie van de loodzware Franse film vrolijk voort. Lange tijd weet je als argeloze sneakganger niet waar of wanneer het verhaal zich afspeelt en al helemaal niet wat er aan de hand is. White Material is vooral fragmentarisch en zwijgzaam waardoor je als toeschouwer het eerste half uur voornamelijk bezig bent de eindjes aan elkaar te knopen om iets van het verhaal te kunnen begrijpen. White Material gaat over de verhouding tussen zwart en blank in een Afrikaans land in burgeroorlog en vertelt het verhaal van een vrouw (Isabelle Huppert) die een koffieplantage runt en (tegen alle adviezen in) weigert de plantage te verlaten om gedreven verder te ploeteren. De dreiging van moord en doodslag is voortdurend aanwezig en uiteindelijk loopt het natuurlijk allemaal verkeerd af.

Geëngageerde linkse intellectuelen zullen waarschijnlijk (vanuit een luxe bioscoopstoel) roepen dat het een hoogst verantwoorde en intelligente film is die een wereldwijd probleem aan de kaak stelt. Bij mij wekte hij alleen maar irritatie op en Claire Denis zorgde er voor dat ons sneak-avondje uitliep op een deprimerende kijkervaring. Iets wat je aan die Fransen wel kunt overlaten.

Greenberg ***

He's got a lot on his mind

Ben Stiller; ik weet niet goed wat ik ermee aan moet. De films die hij maakt spreken me over het algemeen niet aan. Als ik alleen al denk aan Meet the Fockers, A night at the Museum of Along came Polly word ik al moe. Tegelijkertijd weet Stiller het genre van ongemakkelijke en flauwe humor naar zo'n niveau te tillen dat dat eigenlijk weer respect afdwingt. Ben Stiller is op zijn best in lastige situaties waarin hij als een soort indringer gedwongen wordt zich staande te houden in een voor hem vreemde omgeving onder stressvolle omstandigheden.

Greenberg gaat over Rodger Greenberg (Ben Stiller) een veertiger die duidelijk is blijven hangen in de jaren 80 en nog altijd denkt dat hij even jong is als in die tijd. Na een korte periode in een psychiatrische inrichting besluit hij een tijdje niets te doen. Hiervoor verruilt hij New York voor Los Angeles om een poosje op het huis en de hond van zijn broer te passen. Greenberg weet eigenlijk niet wat hij met zijn leven wil terwijl iedereen in Los Angeles uitermate succesvol en ambitieus blijkt te zijn. Als sociaal-vreemde neuroot is Rodger nou niet bepaald de meest prettige persoon om mee om te gaan en dit levert een aantal hilarische situaties op. Alhoewel Rodger niet de meest sympathieke figuur is en er qua actie niet veel gebeurt leef je wel met hem mee en de subtiele ontwikkeling die hij doormaakt houdt het interessant. Al met al een onderhoudende film met herkenbare (schrijnende) situaties en zo nu en dan flink bijtende humor. Het tempo is wat aan de langzame kant en de lengte had wat korter gemogen. Ben Stiller speelt de rol van zijn leven en het geheel is op zo'n manier gefilmd dat het "Jaren 80 gevoel" weer helemaal terugkomt.

Stormschade?

Toch raar dat wanneer er woensdag een supercel als een ware Vlek Des Doods over Nederland trekt die in Velthuizen een stuk of twintig caravans het water inblaast en vijf hoogspanningmasten meesleurt, er pas twéé dagen later op de Singel spontaan een boom wordt ontworteld (waarbij een paar fietsen, een Mini en een catamaran sneuvelen) terwijl even verderop een klassiek houten bootje zinkt. Toeval of een voorteken van wat ons nog te wachten staat? Hoe dan ook, het leverde mooie plaatjes en typisch Amsterdamse taferelen op.

De Finale

De grootste vraag voor aanvang van de Finale was volgens mij niet: "Wie gaat er winnen?" maar: "Waar gaan we kijken?". Met bijna tropische temperaturen op de thermometers en onweersbuien vér bij ons vandaan was binnen thuis kijken geen optie. Massa-emotie en Oranjegekte wilden we meemaken dus werd gretig ingegaan op de uitnodiging om bij Marja en Michel (die tijdelijk hun intrek in het huis van Sjors en Lillian hebben genomen) in de stad te kijken. De combinatie van een inventieve overbuurman, een beroemde brug in renovatie en een ambitieus bedrijf op zoek naar zo veel mogelijk publiciteit tegen zo weinig mogelijk kosten kan mooie dingen opleveren. Zo ook vanavond, De Magere Brug werd in no-time en volkomen illegaal verbouwd tot een intieme buiten-bioscoop met grasmat en een stuk of veertig oranje Chesterfields. Met de brug als projectiescherm en de ondergaande zon recht in je ogen was er de eerste twintig minuten nauwelijks iets van de wedstrijd te zien maar ach... wat maakte het uit; het bier was koud, de stemming gespannen maar relaxed en ik heb begrepen dat er op de karatetrap van Nigel de Jong na niet veel gebeurde. De zon ging onder, de beelden werden scherper, de Amstel lag er prachtig bij, het Parool was er en helikopters die de situatie op het Museumplein in de gaten moesten houden cirkelden regelmatig over onze hoofden. De Opblaas-Chesterfields van Blofield waren mega-fun en zaten uitermate comfortabel (*Check vooral de Website*). Kortom topavond op een toplocatie. Alleen jammer dat scheidsrechter Webb iets teveel beïnvloed was door Octopus Paul. De kater trekt (terwijl ik dit schrijf) langzaam weg met als enige voordeel dat ik die misplaatste en totaal overbodige rondvaart van morgen zonder schuldgevoel aan me voorbij kan laten gaan.

Nordwand ****

Heinrich Harrer schreef er een bloedstollend spannend boek over (Die Weisse Spinne), Joe Simpson maakte er een indrukwekkende documentaire over (The Beckoning Silence) en nu heeft Philipp Stölzl er een film over gemaakt; Nordwand. Ik heb het over de Noordwand van de Eiger: bijna 4000 meter steil omhoog, ijzig en voortdurend geteisterd door lawines en vallend gesteente. Daardoor is tot aan 1935 elke poging de top te halen mislukt of erger; dodelijk afgelopen. Gevolg was dat deze "onneembare" wand niet alleen een onweerstaanbare aantrekkingskracht op bergbeklimmers uitoefende maar stond hij ook in de belangstelling van het in die tijd opkomende Nazie Regime. Zij hadden de berg betiteld als "Het Laatste Grote Probleem in de Alpen" en zagen het als prima propaganda wanneer de top als eerste door een paar gezonde Duitse jongens beklommen zou worden. Zodoende begonnen de ervaren en onverschrokken Duitse bergklimmers Tony Kurz en Andreas Hinterstoisser aan hun klim met als doel als eerste mens de top, eeuwige roem en een olympische medaille voor de spelen van 1936 te halen.


Nordwand is de verfilming van deze beklimming en het is geen verrassing als blijkt dat hun tocht naar glorie uitloopt in een strijd te overleven. Halverwege de klim slaat het weer om en getroffen door een lawine raakt één van de klimmers (twee Zwitsers hebben zich onderweg bij Tony en Andi aangesloten) ernstig gewond. Ze zijn gedwongen terug te keren en in deze hopeloze afdaling gaat het goed fout. De bergscènes zijn uitermate realistisch en spannend gefilmd. Duizelingwekkende hoogtes en nagelbijtacties laten je op het puntje van je stoel zitten jezelf afvragend wanneer de volgende pin uit de bergwand zal schieten. Het materiaal uit die tijd (touwen, jassen en klimuitrusting) is zo primitief dat het een wonder is dat ze überhaupt naar boven kwamen. Stölzl filmt zó dicht op de klimmers dat je de kou en bevroren vingers bijna kunt voelen en je vraagt je geregeld af hoe dit in godsnaam gefilmd is. Het contrast tussen de meegereisde journalisten die vanuit de luxe van hun hotel met telescopen goed zicht op de gehele bergwand (inclusief de doodvriezende klimmers) hebben en de doodstrijd van de klimmers kan bijna niet groter en wordt mooi in beeld gebracht.

Stölzl heeft met zijn verfilming zo dicht mogelijk bij het ware verhaal willen blijven en dat is mooi. Wat zich op de berg afspeelt is namelijk boeiend genoeg en duldt eigenlijk geen afleiding. Helaas heeft hij gemeend er toch een onvermijdelijke liefdesdraad doorheen te moeten weven. De uiteindelijk reddingsactie om via de spoortunnel die door de berg loopt contact met de klimmers te maken en die het dramatische einde inluidt wordt door dit romantische intermezzo volkomen onrealistisch maar niet minder hartverscheurend. Nordwand is een ijzingwekkend spannende film en een prima alternatief voor de komende hittegolf. (Trailer)

Mr. Nobody ***

Nothing is real, everything is possible

Ik heb het niet zo op Science Fiction films. "Spelend in de verre toekomst" is maar al te vaak een vrijbrief voor de meest ongeloofwaardige en vreemde verhalen. Afzichtelijke monsters, onbegrijpelijke machines, tijdreizen... Met dit soort zaken in een film wordt mijn irritatiegrens binnen de kortste keren met zo ongeveer de lichtsnelheid overschreden. De enige manier waarop ik een SF-film kan verdagen is als deze gebaseerd is op een interessant idee of een boeiend gedachte experiment. Mr. Nobody is zo'n film. 

In een wereld waar mensen niet meer doodgaan van ouderdom is de 120-jarige Nemo Nobody de laatste sterfelijke mens op aarde. Omdat hij zijn einde snel voelt naderen kijkt hij terug op een soort van "What If..." manier. Altijd leuk; filosoferen over de mogelijke levens die we hadden kunnen leiden als we niet/of juist wel... Omdat het leven nu eenmaal uit oneindig veel (toevallige) beslis-momenten bestaat en Nemo ze bijna allemaal afloopt levert dit een uiterst complexe film op waarbij een stuk of vier verhaallijnen door elkaar lopen. Met als motto: "Zolang je niet kiest, is alles nog mogelijk" blijkt Nemo er een tamelijk gecompliceerde gedachtewereld op na te houden wat weer voortkomt uit het feit dat hij als kind een onmogelijke keuze heeft moeten maken.

Kortom; interessant thema dat een tamelijk ingewikkelde film oplevert. De Belgische filmmaker Jaco van Dormael kreeg voor de uitwerking maar liefst een budget van 33 miljoen Euro wat Mr. Nobody meteen tot de duurste Belgische film ooit maakt. Met zo'n zak geld kon Dormael zich helemaal uitleven en heeft hij er een visueel overdonderend spektakel van kunnen maken. De behandeling van Het Butterfly Effect, De Chaostheorie en de invloed van Fermonenen op vrouwen zou je nog kunnen afdoen als overambitie van de maker maar wat betreft de lengte heeft Dormael duidelijk geen maat kunnen houden. Een speelduur van meer dan 2,5 uur is echt teveel van het goede en maakt Mr. Nobody tot een (te) lange zit. Uiteindelijk concludeert de stervende Nemo dat we maar bar weinig invloed op ons leven hebben: "Alles had anders kunnen zijn, maar dan zou het evenveel betekenis hebben". (Trailer)

Afterschool **

Als je de meeste Highschool films moet geloven gaat het er op de Amerikaanse scholen vrolijk en onbezorgd aan toe. Prom-nights, macho sportwedstrijden met sexy cheerleaders en leuke sociale netwerken met hier en daar een stiekeme joint staan garant voor het afleveren van positieve, ontwikkelde en kansrijke modelburgers. De Amerikaanse filmmaker Antonio Campos denkt daar echter heel anders over. Hij laat met zijn debuutfilm Afterschool een heel andere kant van het zorgeloze high-school leventje zien. Man, wat een afstandelijke en eenzaame periode moet dat voor de leerlingen zijn als je Campos moet geloven.

Afterschool speelt op een dure elitaire privé school waar de eenzame Robert zijn omgeving van een afstand waarneemt en met zijn camera het schoolleven vastlegt. In zijn vrije tijd houdt hij zich uitsluitend bezig met internet: gewelddadige porno, moorden en extreme You-Tube filmpjes zijn favoriet. Er is weinig aan de hand totdat twee populaire meisjes (een tweeling) aan een overdosis vergiftigde drugs sterven en Robert dit (per ongeluk) met zijn camera vastlegt. De school is geschokt en als verwerkingsproces vraagt de directeur aan Robert een videoproject op te zetten ter herinnering aan de tweeling. Robert pakt dit op geheel eigen wijze aan. In zijn drift aan te tonen wat er werkelijk aan de hand is op de school nemen de spanningen flink toe en is een confrontatie onvermijdelijk.

Dat Campos met Afterschool aan wil tonen dat er flink wat mis is in de onechte Amerikaanse samenleving is duidelijk. Een overkill aan porno en geweld doet niemand goed maar om er nu een compleet pessimistisch drama van te maken waarin niemand deugt of om elkaar geeft vergt teveel van mijn inlevingsvermogen en komt ook niet erg realistisch over. (trailer)

Ondine ***

So, what's the story?

De trailer oogt aantrekkelijk en mysterieus met mooie beelden in groen- en blauwtinten van ruige Ierse landschappen. Ondine ziet eruit als een Iers sprookje in een modern jasje en gedurende driekwart van de film is dat het ook.

Syracuse (Colin Farrell) is een Ierse visser die op een dag een vrouw in zijn net naar boven haalt. Halfnaakt ligt ze daar tussen de spartelende makrelen; ze leeft is bloedmooi en blijkt erg gewillig. Als haar gezang de vissen als vanzelf in Syracuse's netten doet springen kan ze helemaal niet meer stuk en wenst de visser dat ze blijft en verstopt hij haar in zijn vissershuisje. Zijn te wijs voor haar leeftijd en wegens een nierziekte aan haar rolstoel gekluisterde dochtertje (Alison Barry) heeft echter al snel in de gaten dat er iets aan de hand is. Ze gaat op onderzoek uit en komt tot de conclusie dat de vrouw die zichzelf Ondine noemt geen mens is maar een zeewezen genaamd Selkie. Volgens al eeuwen bestaande legendes in Ierland, Schotland en IJsland is een Selkie een soort zeehond die een mens kan worden door haar huid af te leggen. Regisseur Niel Jordan neemt uitgebreid de tijd de kijker over de leefgewoontes van Selkies in te lichten en grijpt hiervoor gelukkig elke gelegenheid aan de mooie Ondine (gespeeld door de Poolse Alicja Bachleda) in doorweekte jurken, lingerie of halfnaakt in beeld te brengen.

Lange tijd heb ik gedacht naar een echt sprookje te kijken en begon al bijna in het bestaan van Selkies te geloven. Helaas vond de filmmaker het nodig het sprookje op het eind tamelijk onverwacht om zeep te helpen door er met een paar gekunstelde en geforceerde wendingen ineens een soort thriller van te maken. Dat is jammer want een open einde was een veel mooiere manier geweest om de film in balans te houden.

Het echte sprookje blijkt zich buiten de film afgespeeld te hebben. Colin Farell (al jaren vrijgezel) was zo onder de indruk van Alicja Bachleda dat hij zich liet strikken door de Poolse. Inmiddels blijken ze ook al samen een kind te hebben. Hoe wrang kan de realiteit zijn; de visser gevangen.

Agora ***

Religie en wetenschap gaan niet goed samen. Dat was in de tijd van Copernicus en Galilei al het geval en is er na de evolutietheorie van Darwin niet echt beter op geworden. De Spaanse regisseur Alejandro Amenábar (oa. The Others en Mar Adentro) heeft deze tegenstelling tot uitgangspunt voor zijn nieuwste film genomen. Agora speelt zich af in het jaar 391 na Christus in het Egyptische Alexandrië dat dan nog onderdeel is van het Romeinse Rijk. Hoofdpersoon is de (vrouwelijke) atheïstische wetenschapper Hypathia (Rachel Weisz) die in de legendarische Bibliotheek van Alexandrië als filosoof en wiskundige kennis vergaart. Ze is geobsedeerd door de kosmos, de beweging van de planeten en met name de plaats en rol van de aarde in het universum. Agora speelt in de tijd dat het Romeinse Rijk in verval is en het Christendom sterk in opkomst. Zo sterk in opkomst dat er een opstand uitbreekt en Christen fundamentalisten de bibliotheek bestormen. Hypathia moet vechten om de totale vernietiging van kennis en cultuur te voorkomen. Ondertussen blijken haar slaaf en één van haar leerlingen ook nog verliefd op de mooie Hypathia te zijn.

Altijd al heb ik willen weten hoe de Bibliotheek en de Vuurtoren van Alexandrië (Eén van de zeven wereldwonderen) eruit zullen hebben gezien. Met een on-Europees budget van vijftig miljoen Euro is het Amenábar gelukt dit op een overweldigende wijze vorm te geven. In plaats van de gebruikelijke digitale illusie is de havenstad compleet nagebouwd. Visueel mag het er dan allemaal prachtig en gedetailleerd uitzien het verhaal is minder subtiel. De Christenen worden zonder uitzondering afgeschilderd als moordlustige fundamentalisten die voortdurend met stenen in hun tas rondlopen voor het geval er weer iemand gestenigd moet worden. Ook al krijgt de film hierdoor een hoog Good versus Bad gehalte toch voert dit niet de boventoon. Het vergt namelijk niet veel fantasie om in de Christenen van toen de intolerante en fundamentalistische islam van nu te herkennen. Fanatisme en religieuze verdwazing is van alle religies en leidt per definitie tot intolerantie en geestelijke armoede lijkt Amenábar te willen zeggen. Een boodschap die 1600 jaar later actueler is dan ooit.

Three Miles North of Molkom ***

Elk jaar wordt diep in de bossen van Zweden, drie mijl boven het plaatsje Molkom, het No-Mind festival gehouden. Duizend mensen van allerlei nationaliteiten komen samen om zich twee weken lang over te geven aan de meest uiteenlopende New-Age rituelen. Twee Britse documentairemakers kregen toestemming het volledige festival van binnen uit te filmen. Ze deden dit door een groep van zeven deelnemers op de voet te volgen. Hierdoor ontstaat een intiem kijkje in de emotionele achtbaan waarin de groep terecht komt. Via vuurlopen, zweethut sessies, sjamanisme, Tibetaans keelzangzingen, het bosbeest in jezelf losaten en tantra-seks hopen ze dichter bij zichzelf te komen en gelukkiger te worden want één ding is al snel duidelijk; in Three Miles North of Molkom voelt geen van de deelnemers zich buitensporig gelukkig.

Gelukkig is één van de deelnemers de Australische rugbycoach Mick die per ongeluk op het festival terecht is gekomen. Mick is een buitenbeentje in de groep wat al meteen blijkt uit zijn omschrijving in onvervalst Australisch na afloop van de eerste intieme zelfreflectie workshop: "The biggest pile of shit I've ever heard". In eerste instantie ziet Mick het festival niet anders dan een samenkomst van "A Bunch of Treehuggers" en voelt zich doodongelukkig tussen zijn zingende en dansende groepsgenoten die elkaar voortdurend aanmoedigen en aanraken. Gelukkig hebben de makers er niet één lang sarcastisch en cynisch verslag van gemaakt. Door de groep te volgen leer je de personages en hun beweegreden kennen. Ook Mick laat naarmate de week vordert zijn scepsis uiteindelijk varen maar dit wordt meer veroorzaakt doordat hij verliefd wordt op één van de deelneemsters dan door diepere inzichten en innerlijke rust.


Three Miles North of Molkom heet een documentaire te zijn maar de personages zijn zó goed gecast en de gesprekken en gebeurtenissen zó goed getimed dat ik me niet aan de indruk kan onttrekken dat er zo nu en dan geregisseerde scènes tussen zitten. Niet dat dit voor de film veel uitmaakt want Three Miles North of Molkom is bij vlagen grappig en ontroerend maar soms ook ronduit saai. Hierdoor wordt het nergens die hilarische en confronterende documentaire die ik verwachtte na het zien van de trailer. Deze lijkt veelbelovend maar blijkt uiteindelijk een samenvatting van de leukste fragmenten van de film. 

Balibo ****

Politieke thrillers, oorlogsjournalistiek en films gebaseerd op ware gebeurtenissen zijn niet mijn favorieten in de bioscoop. Balibo combineert ze alle drie en toch vond ik het een sterke film die me raakte.

Oost-Timor werd in 1975 na 400 jaar van Portugese overheersing onafhankelijk. Negen dagen later, op 6 december 1975, viel het Indonesische leger de hoofdstad Dili binnen om een einde te maken aan deze prille zelfstandigheid en het eilandje de komende 24 jaar bezet te houden. Balibo is een plaatsje op Oost-Timor waar vijf Australische journalisten als enige internationale getuigen verslag van de op handen zijnde Indonesische invasie trachten te doen. Ze verdwijnen echter spoorloos en blijken later vermoord. De film Balibo vertelt het verhaal van deze tragische maar vergeten gebeurtenis. Ik had er nog nooit van gehoord en dat blijkt ook niet zo vreemd want het verhaal van The Balibo Five (zoals ze genoemd worden) is zelden verteld.

De Australische filmmaker Robert Connolly heeft er bijna 35 jaar later een film over gemaakt. De film volgt twee verhaallijnen; die van Roger East in zijn speurtocht naar het lot van de twee maanden daarvoor verdwenen journalisten en tegelijkertijd (in flash backs) de belevenissen van de vijf journalisten op hun weg naar het noodlot. Roger wordt in zijn zoektocht geholpen door een jonge opstandelingen, José Ramos-Horta; de latere President van Oost-Timor én Nobelprijswinnaar voor de Vrede. Daarnaast is er nog een derde verhaal; dat van Juliana die na 25 jaar het verhaal van Roger vertelt. Sommigen vinden deze drietrapsraket te gecompliceerd of zelfs ronduit irritant maar ik vond het juist een uitermate boeiende en afwisselende manier van vertellen. Mij hield het in ieder geval scherp; de mooie opnames in jaren 70-stijl ondersteund door goed gekozen muziek en het uitstekende acteerwerk deden de rest.

De wrede invasie, de genocide die daarop volgt, het tragische lot van Roger East maar vooral het feit dat de VN en de rest van de wereld de andere kant opkeek en niets heeft gedaan om dit te voorkomen komen indrukwekkend aan bod. Jammer dat hij maar in een beperkt aantal zalen draait want zowel het verhaal als de film verdient meer dan een woensdagmiddag in De Uitkijk.

Voor de trailer klik je hier en inlezen in de feiten en historie kan hier.

Muurnavel

Het Stenen Hoofd is een ruig, braak liggend stukje land bij mij om de hoek. Als een mini schiereiland strekt het zich eigenwijs uit in het IJ. De Natte Punt van Het Stenen Hoofd ligt hierdoor letterlijk in de scheepvaartroute en bezorgt elke Cruise-schip kapitein ongetwijfeld angstzweet bij de passage van Amsterdam's smalste stukje IJ.

Het Stenen hoofd is in 1903 gebouwd op een constructie van meer dan 10.000 houten palen voor de overslag van goederen van schip naar trein en vrachtwagen. Door technische gebreken en verplaatsing van de havenactiviteiten naar het Westen heeft Het Stenen Hoofd haar overslagfunctie echter al lang geleden verloren. Sindsdien ligt het er gewoon te liggen en de laatste jaren dient het als locatie voor kleinschalige culturele evenementen zoals het Pluk de Nacht Festival. Je hoeft geen stedenbouwkundig ingenieur te zijn om te zien dat het Stenen Hoofd een unieke locatie aan het IJ is. Met de ambitieuze ontwikkeling van de IJ-Oevers en de onstuimige bebouwing van de laatste jaren is het eigenlijk een wonder dat dit laatste restje "grond" nog steeds onbebouwd is. Gelukkig is er de Stichting Het Stenen Hoofd die zich inzet voor het behoud van het open karakter.

Sinds deze week heeft de stichting er echter een onverwachte bondgenoot bij. Eentje van formaat mag ik wel zeggen. Plantenonderzoekers hebben namelijk op Het Stenen Hoofd Muurnavel (Umbilicus rupestris) aangetroffen. Muurnavel is slechts eenmaal eerder in Nederland aangetroffen (ook al in Amsterdam en wel op een walmuur bij het Entrepotdok). Met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen koester ik deze groene bondgenoot waarvan de stichting Floron (die het onderzoek naar wilde planten in Nederland coördineert!!) gaat onderzoeken hoe het hier is gekomen. Als een enkele Korenwolf of Rugstreeppad de bouw van complete bedrijventerrein kan stilleggen moet ons exotisch vetplantje op zijn minst in staat zijn Het Stenen Hoofd in de toekomst te veranderen in het grootste terras van Amsterdam of een podium aan het IJ in plaats van een bouwput voor (alweer) een luxe woontoren. Als dit inhoudt dat ik hierdoor voor altijd  gevrijwaard ben van grootschalige bebouwing dat mijn uitzicht ernstig zal beperken ben ik vanaf vandaag dan ook officieel grootstedelijk natuurliefhebber en verwelkom én omarm ik hoogstpersoonlijk Vara's Vroege Vogels en alle overige muesli-vretende-baarden-op-sandalen die ongetwijfeld de komende tijd ons Stenen Hoofd zullen bevolken.

Italia

Voor de komende week is dit mijn uitzicht en bevind ik me in m'n eigen Italiaanse film.

Culinaire workshops, wijnproeverij-en, spelletjes(?), hopelijk nog wat zon maar in ieder geval aangenaam gezelschap... Kortom; weinig actie hier op het blog deze week. Ciao

The Ghost Writer ***

Je zou denken dat iemand zuchtend in een politiecel vanwege een zedenzaak van bijna veertig jaar  geleden wel iets anders aan zijn hoofd heeft dan het uitbrengen van een nieuwe film. Zo niet de 79-jarige Roman Polanski; die heeft gewoon doorgewerkt terwijl hij in een Zwitserse cel opgesloten zat. Vanuit zijn cel gaf de filmmaker zijn crew aanwijzingen hoe zijn nieuwste film The Ghost Writer moest worden afgemonteerd. Inmiddels is de film op het Filmvestival van Cannes vertoond terwijl de maker nog steeds gevangen zit, zijn slachtoffers van indertijd smeken om de zaak met rust te laten en wereldberoemde collega regisseurs ondertekenen petities waarin wordt gevraagd Polanski vrij te laten. Kortom: met zo'n zaak heb je eigenlijk geen film meer nodig.

In The Ghost Writer wordt een succesvolle Britse schrijver (Ewan McGregor) ingehuurd om de memoires van de voormalige premier Adam Lang (Pierce Brosnan) van Groot-Brittannië te schrijven. Voor de schrijver lijkt dit dé opdracht van zijn leven maar al snel wordt duidelijk dat er heel wat geheimen en smerige zaakjes zijn waarvan het niet de bedoeling is dat deze in de biografie worden opgenomen. Zijn voorganger, die het concept geschreven heeft, blijkt onder verdachte omstandigheden verdronken terwijl ex-premier Adam Lang plotsklap wordt beschuldigd, verantwoordelijk te zijn voor een groot internationaal schandaal. Voor hij het beseft is de naïeve schrijver (die naamloos door de film gaat; zichzelf zo nu en dan slechts voorstellend als "The Ghost") niet alleen verwikkeld in een ingewikkeld web van leugens en geheimen maar blijkt hij er zelf onderdeel van uit te maken.

Het geheel speelt zich af op een luxe landhuis op een eiland in de USA. Kortom de ideale setting voor een spannende thriller. De film is prima geregisseerd, geacteerd en gefilmd maar het had gewoon iets sneller gekund. Het tempo waarin de ontwikkelingen zich voltrekken is tergend langzaam met op het einde dan weer net iets teveel en te snelle aanwijzingen die tot de oplossing leiden.

Er is niet veel voor nodig om in Adam Lang en zijn vrouw (Olivia Williams) Tony en Cherie Blair te herkennen. Dit geeft het verhaal en het statement dat Polanski ongetwijfeld met deze film wil maken extra lading. Spannend is het wel, maar of het ook realistisch is..?

Les Barons **

"Vrolijk en komisch multicultureel drama uit België in de sfeer van Shouf Shouf Habibi!..." aldus de aankondiging in Filmkrant. Dat viel nogal tegen want ik had bij het verlaten van de bioscoop nou niet echt een vrolijk en komisch gevoel, daarvoor was hij veel te serieus en waren de karakters te stereotiep.


Les Barons gaat over een groepje Marokkaanse vrienden die zichzelf "Les Barons" noemen en het niets doen tot levenskunst verheven heeft met als filosofie dat ieder mens maar een beperkte stappen-voorraad in het leven heeft, dus is het zaak er zo min mogelijk van te verbruiken. Ondertussen worstelen ze met hun (ontbrekende) ambities, (gewenste) relaties en (verwachtingen van) familie. Kortom Les Barons is niet anders dan een film over volwassen worden overgoten met een Marokkaans sausje. Bij vlagen grappig en met een leuke rol van Jan Declair maar doe mij maar Shouf Shouf Habibi!.

Unfinished Business

Soms maakt het meer uit wáár je iets kijkt dan wát je kijkt.

Een speelfilm midden op de oceaan terwijl je onderweg bent naar een exotisch eiland is zo'n moment. Weinig wind, motor aan, geen andere boten in zicht... hupakee; Popcorn maken, TV aan, DVD erin en kijken maar. Uitgelezen moment om eindelijk die twee films te zien die ik in de bioscopen gemist heb.

De eerste was Terug naar de Kust naar het boek van Saskia Noort. Voor Nederlandse begrippen een heel behoorlijke Thriller. Een spannende film waarin Linda de Mol leuk acteert maar niet overtuigt. Gelukkig was er voldoende tegenwicht van de prima acterende Pierre Bokma en Ariane Schluter; slim gecast dus. Ook al heb je vrij snel door wie-het-gedaan-heeft, toch blijft de spanning behouden en de schrikmomenten misten hun uitwerking niet.

Tweede film was The Hurt Locker. De verrassing én grote winnaar van de laatste Oscaruitreiking. Maar liefst zes Oscars waaronder die voor Beste Regie en Beste Film. Hierdoor waren de verwachtingen torenhoog maar uiteindelijk bleek het een door-en-door Amerikaanse film die eigenlijk alleen maar  mateloos irriteerde. Oké bommen onschadelijk maken in een land als Irak levert best spannende en beklemmende scènes op die goed in beeld worden gebracht. Dat er dan net één cowboy bij moet zitten die héél erg goed is in zijn werk maar wel lekker onaangepast en op geheel eigen wijze op de bommen afstapt is dan weer zó Amerikaans en daar kunnen wij (Nederlanders) helemaal niet tegen. Op mij kwam het tamelijk onrealistisch over. Ik denk dat al die Oscars meer met het thema en de hype die om Irak en het leger hangt te maken heeft dan met acteerprestaties en film maken.

Maar goed; wat maakt het uit of een film tegenvalt als je deze op een locatie kijkt waar je tegen het einde constateert dat je ondertussen toch maar mooi weer twintig mijl opgeschoten bent.

Farewell ****

Tijdens de Roaring Twenties vindt een bijzondere gebeurtenis plaats: in 1929 vliegt de "Graf Zeppelin", als symbool van technologische vooruitgang en voor verbeterde relaties tussen de Verenigde Staten en Duitsland, als eerste rond de wereld. Aan boord als enige vrouw; de aristocratische Lady Grace Drummond-Hay die als journaliste voor de Hearst Press Empire de reis zal verslaan.

Het bijzondere aan Farewell is dat film geheel uit archiefmateriaal uit de jaren twintig bestaat. Filmmaakster Ditteke Mensink heeft er samen met beeldresearcher (wat een prachtig beroep lijkt me dat) Gerard Nijssen een wonderschone documentaire over gemaakt. Beelden van het jaren-twintig leven in New York worden afgewisseld met adembenemend mooie opnames van de gigantische Zeppelin die aan de hand van honderden assistenten als een vogel uit de Hangar komt zweven. Mensink heeft gebruik gemaakt van de dagboekfragmenten van Lady Grace en aan de hand hiervan wordt via een voice-over het verhaal verteld. Farewell is hierdoor zowel reisverslag als liefdesverhaal want tijdens de reis bloeit de verboden liefde tussen weduwe Grace en de veel oudere Karl Wiegand op. Terwijl ze over uitgestrekte onbewoonde gebieden, prachtige Alpentoppen, oceanenen en Siberische moerassen vliegen doen ze er alles aan hun liefde voor de medepassagiers en de buitenwereld verborgen te houden...

Farewell schept een fascinerend tijdbeeld wat des te meer lading krijgt als duidelijk wordt dat enige maanden na de succesvolle wereldreis van de Graf Zeppelin het ineenstorten van de beurzen de grote crisis van de jaren 30 inluidt. De reis van het luxueuze luchtschip is als een laatste stuiptrekking van een verdwijnend tijdperk; de titel Farewell had niet beter gekozen kunnen worden.

Ik zag Farewell maanden geleden tijdens het IDFA in de grote zaal van Tuschinski in bijzijn van de makers en de film heeft toen grote indruk gemaakt. De beelden van New York uit het begin van de vorige eeuw, het levensverhaal van lady Grace, de schoonheid van de Zeppelin en de prachtige stem van Poppy Elliot als voice-over... als je iets moois wilt zien spoed je dan naar De Uitkijk of Het Ketelhuis waar de de film deze week nog te zien is.

Baarìa **

Ik hou van Italiaanse films. Chaotische taferelen, drukke mensen, mooi geschoten scènes en een complex familieverhaal zijn voor mij dé ingrediënten die dit genre zo boeiend maken. Het nieuwste Italiaanse filmproduct heet Baarìa en wordt in de pers en op posters in de stad groot aangekondigt. Met aanbevelingen als: "De nieuwe Meglio Gioventù" en "Italiaans meesterwerk van regisseur Giuseppe Tornatore" is dit dan ook een niet te missen film en waren de verwachtingen hooggespannen bij het binnentreden van Cinecenter.

Baarìa is Siciliaans voor het dorp Bagheria; het geboortedorp van de regisseur. Tornatore heeft rijkelijk geput uit zijn eigen jeugdherinneringen waardoor Baarìa een autobiografisch verhaal is geworden over het leven in het Siciliaanse dorpje gedurende de periode 1930-1970. Dit is dan ook meteen de zwakte van de film; het geheel is wel erg fragmentarisch met érg veel karakters en losse scènes. Tegelijkertijd projecteert Tornatore het leven van de hoofdpersoon Peppino tegen de achtergrond van de grote Italiaanse gebeurtenissen en geschiedenis gedurende die periode. Hierdoor zien we (zoals zo vaak in Italiaanse films) het opkomend fascisme, de landbouwstakingen, het communisme, de macht van de maffia en nog wat van dit soort Italiaanse zaken in rap tempo voorbijkomen. Peppino doet in ieder geval één ding goed, hij versiert en trouwt het mooiste meisje (Margareth Madè) van het dorp en mijn God; wat is ze mooi!

Baarìa is de duurste Italiaanse filmproductie ooit en dat is te zien ook. Elke scène ziet eruit als een mooi vormgegeven schilderij steevast overspoeld met zacht-geel getint strijklicht en verantwoord opwaaiend stof.  Alsof je naar één lange reclamespot zit te kijken. Ennio Morricone mocht de muziek maken en deze oude rot heeft nog niets van zijn talent en inspiratie verloren want de soundtrack is indrukwekkend. Dit kan echter niet voorkomen dat Baarìa op mij een rommelige en onsamenhangende indruk maakte dat na een uurtje toch wel behoorlijk begon te vervelen. Gelukkig maar dat Margareth Madè regelmatig blijft opduiken zodat Baarìa toch de moeite waard is om helemaal uit te kijken.

Mères et Filles***

Mères et Filles is een film over dat obscure monster dat familie heet en mensen voor het leven kan vervormen. De film gaat over een grootmoeder, dochter en kleindochter en (zoals we wekelijks in de Viva kunnen lezen) levert dit meestal stroeve en complexe verhoudingen op. Grootmoeder is al lang niet meer in hun midden maar werpt nog altijd haar schaduw over het leven van haar dochter en uiteindelijk ook over dat van kleindochter Audrey die na terugkeer uit Canada besluit (nadat ze het dagboek van haar Oma gevonden heeft) eens flink in de familiegeschiedenis te gaan wroeten. Ze probeert uit alle macht de mysterieuze verdwijning van haar grootmoeder (in de jaren vijftig) te verklaren. Het familie-verhaal is dat oma indertijd met de noorderzon is vertrokken en haar jonge gezin in de steek liet omdat ze niet gelukkig was. Uiteraard ligt de werkelijke reden van verdwijnen niet zo voor de hand als men wil doen geloven. Audrey zoekt verder en komt uiteindelijk bij een oplossing die je als oplettende kijker al van verre kan zien aankomen.

Filmmaakster Julia Lopes-Cural neemt uitgebreid de tijd om het verhaal te vertellen. Voor het grootste deel kabbelt de film dan ook maar wat voort zonder een duidelijke richting te kiezen. Wat mij betreft; te traag en het verhaal had wel wat ingewikkelder gemogen. Veel wordt echter goedgemaakt door het goede acteren van de dames en dan vooral van Catherine Deneuve die inmiddels 66 jaar is en meer dan 100 speelfilms op haar naam heeft staan maar zo te zien nog lang niet aan pensioen toe is.