Een film gebaseerd op een zwaar verhaal is helemaal niet erg zolang het maar geen overdreven zware film oplevert. Het vereist vakmanschap, humor en een originele geest om dit voor elkaar te krijgen. In Frankrijk lopen zulke regisseurs en scenarioschrijvers waarschijnlijk niet rond. Althans ze zijn er misschien wel maar dan krijgen ze geen kans door te dringen tot het gangbare filmcircuit. Wat is dat toch met die Fransen? Waarom nemen ze zichzelf altijd zo vreselijk serieus zonder dat er ook maar een greintje humor te bespeuren valt? Het meest humorvolle dat de Franse filmindustrie heeft voortgebracht zijn de flauwe films van die kleine druktemaker Louis de Funès. Echt iets om trots op te zijn.
White Material van regisseur Claire Denis zet de traditie van de loodzware Franse film vrolijk voort. Lange tijd weet je als argeloze sneakganger niet waar of wanneer het verhaal zich afspeelt en al helemaal niet wat er aan de hand is. White Material is vooral fragmentarisch en zwijgzaam waardoor je als toeschouwer het eerste half uur voornamelijk bezig bent de eindjes aan elkaar te knopen om iets van het verhaal te kunnen begrijpen. White Material gaat over de verhouding tussen zwart en blank in een Afrikaans land in burgeroorlog en vertelt het verhaal van een vrouw (Isabelle Huppert) die een koffieplantage runt en (tegen alle adviezen in) weigert de plantage te verlaten om gedreven verder te ploeteren. De dreiging van moord en doodslag is voortdurend aanwezig en uiteindelijk loopt het natuurlijk allemaal verkeerd af.
Geëngageerde linkse intellectuelen zullen waarschijnlijk (vanuit een luxe bioscoopstoel) roepen dat het een hoogst verantwoorde en intelligente film is die een wereldwijd probleem aan de kaak stelt. Bij mij wekte hij alleen maar irritatie op en Claire Denis zorgde er voor dat ons sneak-avondje uitliep op een deprimerende kijkervaring. Iets wat je aan die Fransen wel kunt overlaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten