Control

Control, het filmdebuut van de Nederlandse fotograaf Anton Corbijn, is woensdag tijdens de uitreiking van de British Independent Film Awards (BIFA) bekroond met vijf prijzen (10 nominaties!). De film, een Biopic over Ian Curtis, de legendarische zanger van de Britse band Joy Division, die op 23-jarige leeftijd zelfmoord pleegde aan de vooravond van hun eerste concert-tour in de VS, werd uitgeroepen tot Best British Independent Film. Hoofdrolspeler Sam Riley was Beste Nieuwkomer en Anton Corbijn was zowel Beste Regisseur als Beste Debuterende Regisseur. Toby Kebbell, die in de film manager Rob Gretton speelt, kreeg de prijs voor Beste Mannelijke Bijrol.

Andere prijzen tijdens de 10de editie van de British Independent Film Awards gingen naar Daniel Graig (de Variety Award voor zijn rol in de Bondfilm Casino Royale), Judi Dench (Beste actrice voor Notes on a Scandal), Viggo Mortensen (Beste acteur voor Eastern Promises), en acteur Ray Winstone kreeg een oeuvreprijs voor zijn bijdrage aan de Britsche cinema.

Corbijn is dus in goed gezelschap en Control is een ongekend Nederlands succes. Anton Corbijn; Proficiat. Control moet je ondergaan en de muziek (Love Will Tear Us Apart) staat inmiddels op mijn i-pod.

Eastern Promises ****

Every Sin leaves a Mark

Eastern Promises speelt zich af tijdens de aanloop naar kerst in een grauw en regenachtig Londen en gunt een blik in de codes, rituelen en macht van de "Vory v Zakone"; ofwel de Russchische Maffia. Nu is de Russische Maffia in Londen geen kinderspel en Eastern Promises is dan ook zeker geen film voor mensen met een zwakke maag.

Anna (Naomie Watts) is een idealistische verpleegster in wiens armen een jonge Russische moeder sterft tijdens een geboorte. Anna weet niks van de vrouw en haar handtasje met daarin haar dagboek is het enige houvast naar haar identiteit. Anna's zoektocht leidt haar diep in de wereld van de Russische Maffia in Londen en diens nieuwste lid: Nikolai (Viggo Mortensen). Nikolai is ingehuurd als chauffeur en de man die vermoorde tegenstanders van de bende onherkenbaar moet maken. Het blijkt dat het dagboek in het handtasje van de Russische, bewijzen bezit tegen Nikolai's baas.

Goed en kwaad liggen dicht bij elkaar in Eastern Promises; lopen zelfs in elkaar over. In de strijd om macht en geld zijn mensenlevens (en vrouwen) niet veel waard en executies bijna dagelijkse praktijk. Viggo Mortenson (Aragon in The Lord of the Rings) zet een koele, zwijgzame maar intelligente killer neer die je het ene moment rillingen bezorgt om daarna weer als gevoelsmens en charmeur op te treden. Voor de dames is er een aantrekkelijke vechtscène op leven en dood met een naakte Mortenson in een dampende sauna.

Het vele geweld heeft niet de overhand, het is de sfeer en het goede acteerwerk dat de film lading geeft. De Canadese regisseur David Cronenberg (oa History of Violence; die ik toch een stuk minder vind) heeft, met veel oog voor detail (tatoos!) en rituelen, een huiveringwekkende thriller afgeleverd die vraagt om een vervolg.

Ajax ****

De meesten denken bij Ajax toch eerder aan de ArenA, Supporters en Doelpunten (4-1!!) dan aan de Griekse held uit de Trojaanse oorlog en de tragedie die Sofokles over hem schreef.

Ajax was na Achilles de grootste en dapperste held uit de Trojaanse oorlog. Na de dood van Achilles claimden zowel Ajax als Odysseus de wapenrusting van de dode held als beloning. Als deze door een list wordt toegekend aan Odysseus is Ajax zo woedend dat hij plannen maakt om de legerleiders én Odysseus te vermoorden. Om dit te voorkomen slaat de godin Athéna (altijd al op de hand van Odysseus) Ajax met waanzin en in plaats van de legerleiders, vermoordt Ajax een kudde schapen. Eenmaal de waanzin voorbij, beseft hij wat hij gedaan heeft en is voor hem de vernedering compleet. Hij ziet nog maar één uitweg, en ondanks terrechtwijzingen van zijn matrozenbemanning en smeekbeden van zijn vrouw Tekmessa stort Ajax zich in zijn eigen zwaard onder het uitspreken van de woorden; "Wat is het leven meer dan een paar zetten op het dambord van de dood?".

Afgelopen donderdag was ik in de Stadsschouwburg om de uitvoering van Ajax door de Toneelgroep Amsterdam bij te wonen. Wat het meest in het oog sprong was het het decor. Als een verstilde zee, golft een houten vloer waarop nauwelijks te lopen valt tot ver achterin het podium. De spelers kunnen zich met moeite staande houden en lopen gebeurt dan ook uitermate behoedzaam. De sneeuwstorm die losbreekt na de dood van Ajax is onwerkelijk mooi en spectaculair. Het stuk mag dan bijna 2.500 jaar(!) geleden geschreven zijn, het heeft aan kracht en actualiteit nog nauwelijks ingeboed. Sofakles schreef Ajax rond 445 voor Christus in een tijd dat de Griekse democratie op haar hoogtepunt was. Met name in het tweede deel kunnen parallellen getrokken worden naar de hedendaagse politiek. De weerbarstige Ajax die niet tegen bedrog kan en vasthoudt aan zijn principes is een held; tot de dag dat ze hem uitkotsen.

Hans Kesting zet een indrukwekkende Ajax neer. Hij kan zo'n rol dragen en met zijn heldere donkere stem weet hij moeiteloos de ingewikkelde versregels uit te spreken. Mooi (in alle opzichten) is Halina Reijn die in de rol van Tekmessa ingetogen haar smart verwoordt. Nu ben ik nogal fan van Halina en vind, geheel kritiekloos, eigenlijk alles wat ze doet of speelt gewoon goed.

Het was een uitermate boeiende avond in de Stadsschouwburg en ik heb nu al zin in komende donderdag, als we met regisseur Theu Boermans een hele avond over dit stuk in discussie mogen.

Brekend nieuws!!

Brekend nieuws op Waterloo-films?
Jawel, want ditmaal betreft het de redaktie zelf. De redaktie van Waterloo-films gaat namelijk verhuizen. Niet naar een nieuw virtueel internetadres maar écht verhuizen. Een nieuwe locatie, een eigen plek met nieuwe buren, nieuwe impulsen en een nieuw uitzicht in een nieuwe omgeving. Ongeveer een kilometer naast het Centraal Station staat deze kleurige kolos niet "aan" het IJ maar "in" het IJ. In het gebouw (dat er met wat fantasie uitziet als een oceaanstomer volgepakt met containers) krijgt de redactie op de achtste verdieping haar nieuwe onderkomen; ergens linksboven bij de bruine panelen (klik op het plaatje voor een groter beeld).

Als lezer zult U er op uw favoriete filmblog weinig van merken, hooguit nog meer inspiratie bij de makers. Er is weinig mis met de huidige locatie (waaraan dit blog haar naam ontleedt) maar de ruimte wordt wat beperkt. De archiefdozen, filmbanden en DVD's beginnen zich op te stapelen; een archief is leuk maar om er nu in te wonen...? Het vergt nog wat geduld want de overdracht zal pas op 4 februari plaatsvinden. Tot die tijd ga ik me vermaken met het bezoeken van gezellige meubelboulevards in kerstsfeer, opdringerige vloerengiganten en, als ik het echt niet meer weet, de ballenbak van Ikea.

Tussenstand ***

Als grote winnaar van het Nederlands Filmfestival met maar liefst 3 Gouden Kalveren én de prijs van de Nederlandse Filmkritiek ben ik natuurlijk heel benieuwd naar de nieuwe film van Mijke de Jong. De kritieken waren goed en met name het goede spel van Elsie de Brouw en Marcel Musters werd meermalen geprezen.

Het begon als een experiment; zonder een vast script, enkel de eigenschappen en karakters van de personages lagen vast. De dialoogscènes kwamen zodoende door improvisatie tot stand. In het begin is dit goed te merken en je moet er even aan wennen maar gaandeweg worden de gesprekken natuurlijker en vooral herkenbaarder. Tussenstand gaat over twee gescheiden ouders die worstelen met de opvoeding van hun zoon, met elkaar en vooral met zichzelf. De ontmoetingen vinden steevast plaats in de meest sfeerloze maar waarschijnlijk hippe restaurants. Voor wie één of meerdere relaties achter de rug heeft zijn deze ontmoetingen en met name het verloop ervan ongetwijfeld een feest der herkenning. Als kijker krijg je de achtergronden van de gesprekken en de gesprekspartners niet altijd mee maar voeg je toch steeds moeiteloos in. Duidelijk is dat de twee nog altijd niet los van elkaar zijn. Schrijnend om te zien dat ze in dit communicatie tijdperk, waarbij iedereen continue bereikbaar is en met elkaar in contact staat, elkaar toch niet kunnen bereiken. Hun pogingen lopen stuk op frustraties uit het verleden en het onvermogen naar elkaar te luisteren.

Tussenstand is een film die even in moet dalen alvorens hij volledig tot je doordringt. Indringend gefilmd en bijzonder goed geacteerd; een bijzondere film maar wel voor de liefhebber.

Rated X

Helaas werd ik te laat getipt over het dit weekend gehouden Rated X; Amsterdam Alternative Erotica Film Festival. Wat had ik daar graag naar toe gewild. Kaartje voor een single screening € 5,--, dagkaart € 10,-- en een festivalpas voor alle vier dagen slecht € 20,-- en dat is dan inclusief de lezingen van internationale gastsprekers, alleen jammer dat er geen Workshops zijn. Géén geld, voor vier dagen Porno- oh nee, Erotische Kunst. Na vier dagen knallen komt het genre volgens mij je oren en neusgaten uit met titels als: Schoolgirl Report Vol. 1, Pruimenbloesem, en Maria's Fetish Fantasies. Voor Happy Hors bedank ik beleefd. Ik hou het dan toch liever bij mijn verzameling van 8 jaargangen Donkey Sex; compleet en ingebonden (al zitten sommige exemplaren inmiddels wel wat aan elkaar geplakt).
Helaas voor de liefhebbers maar vandaag was de laatste dag. Volgend jaar zal ik uitgebreid verslag doen, als er tenminste een vervolg komt.

Atonement ****

You Can Only Imagine the Thruth

Atonement (boetedoening) is de film naar de roman van de Engelse schrijver Ian McEwan. Een boek dat ik zeker al tien keer in mijn handen heb gehad in Waterstones (Favoriete boekwinkel aan het Spui) vanwege de mooie een intrigerende foto op de cover (zie boven).

Engeland 1935. Op de heetste dag van de zomer ziet de 13 jarige Briony (de jongste dochter, indrukwekkend gespeeld door Saoirse Ronan) iets wat ze eigenlijk niet zou moeten zien. Het besluit dat het fantasierijke meisje met schrijvers aspiraties dan neemt verandert voorgoed en op dramatische wijze de levensloop van alle betrokkenen. Op het eerste gezicht lijkt Atonement een oppervlakkige film maar onder de oppervlakte is het vooral een verhaal over jaloezie, noodlot, schuld en boetedoening met onverwachte plotwendingen en verrassende conclusies. Dat dezelfde gebeurtenis soms vanuit twee perspectieven wordt getoond maakt de film boeiend en intrigerend. Het tweede deel van de film bevat een indrukwekkend lange lange scène die zich op het strand van Duinkerken afspeelt. In een sterk staaltje filmkunst zweeft de camera minutenlang onafgebroken over het strand en boulevard waar honderden soldaten liggen te wachten, slapen of creperen in afwachting tot hun terugkeer naar Engeland (het is het begin van de Tweede Wereldoorlog). Het is een bizar tafereel van grote schoonheid.

Ik ben bang dat ik toch eerst het boek had moeten lezen maar spijt heb ik niet. Atonement (regisseur Joe Wright oa Pride & Prejudice) is een mooie film met een complex en boeiend verhaal en komt wat mij betreft in aanmerking voor de grote prijzen (Official Website).

Affordable Art Fair

Zondag geen wekelijkse rondjes Vondelpark. Hardnekkige verkoudheid en vermeend slecht weer hielden me binnen in mijn warme bed. Met het slechte weer bleek het uiteindelijk erg mee te vallen daarom met Sjors en Lillian naar de Affordable Art Fair in de Westergasfabriek. De "vrijkaartjes" bleken niet zo erg vrij maar met hulp van een aardig meisje en het betere blufwerk stond ik in no time toch zonder betalen binnen.

De Affordable Art Fair is een beurs voor de beginnende kunstkoper waar meer dan 60 galleries hedendaagse kunst aanbieden van € 100 tot maximaal € 5.000. Een soort instapbeurs zeg maar, dus interessant voor het artistiek correct opleuken van je net opgeleverde waterwoning op IJburg of je stadsvilla in de Ecowijk. Dat daar een markt voor is mag duidelijk zijn want het was er even druk als op een Brabantse Braderie met gratis bingo kaarten. Misschien komt het door mijn mogelijke aanstaande verhuizing, maar ineens had ik een meer dan gemiddelde belangstelling voor grote werken, al dan niet abstract. Zag mezelf al met iets bijzonders onder mijn arm naar buiten lopen. Terwijl Sjors, na enig aandringen, zijn aankoop van het jaar doet, besluit ik me toch eerst wat meer te oriënteren en koop ipv kunst het boek "Kunst? Kopen!, Handleiding bij het kopen van hedendaagse kunst".

Met zijn nieuwe aanwinst loopt Sjors uiteindelijk, breed grijnzend, langs de nog immer indrukwekkend lange rij wachtenden naar buiten. Ik ben blij met mijn boek en het gevoel dat er nog veel te ontdekken valt.
Middag goed besteed.

Previews

In een andere stad in een ander land zijn het vaak de alledaagse dingen die indruk maken. Niet de grote (toeristische) bezienswaardigheden maar de dagelijkse routine en gebruiken die anders zijn dan thuis vallen het meest op. Op zoek naar een filmladder (die in Amsterdam in bijna iedere gelegenheid voor het grijpen ligt) belanden we in het British Film Insitute (BFI); een gebouw dat qua programmering en locatie zeker om een bezoek vraagt maar ook daar konden ze ons niet aan een compleet filmoverzicht helpen. Uiteindelijk bracht de Engelse variant van "De Spits" uitkomst. De keus was aan boord van de EuroStar al gemaakt, er moest alleen nog een geschikte bioscoop bij gevonden worden. Het Odeon Theather op Leicester Square klonk voldoende Brits én exclusief genoeg. Odeon bleek de Engelse variant van onze ("oer-Hollandsche") Pathé bioscopen met op elk belangrijk uitgaansplein minstens drie vestigingen met ieder 8 zalen, maar dat maakte eigenlijk weinig uit.

In het voorprogramma kregen we als eerste een trailer van The Golden Compass, naar de intelligente trilogie van Philip Pullman die ik vorig jaar met veel plezier gelezen heb. De Fantasy Film staat sinds de 9/11 terror volop in de belangstelling en ik kijk dan ook vol verwachting uit naar dit eerste deel van "His Dark Materials", zoals de trilogie ook wordt genoemd. Omdat hij zo mooi is hierbij een plaatje van de Alethiometer, een complex apparaat dat iedere vraag kan beantwoorden door het juist interpreteren van de drie gekozen symbolen. Een gave die maar voor enkelen (waaronder de heldin van ons verhaal; Lyra) is weggelegd.


Ook kwam de nieuw film van Tim Burton voorbij: Sweeney Todd. Ons bezoek, eerder die middag, aan The London Dungeon kreeg opeens meerwaarde want daar hadden we reeds de praktijken van Sweeney Todd (The Demon Barber of Fleet Street) aan den lijve ondervonden. Vaste Burton acteur Johnny Depp is wederom van de partij evenals Alan Rickman die ik nog ken van zijn prachtige rol eerder dit jaar in Snow Cake. Het geheel zag er veelbelovend uit in de typisch Burton stijl, alleen zet ik vraagtekens bij de musical-achtige vorm waarin Burton het gegoten heeft.


Eigenlijk was het de bedoeling een stukje over Atonement (de film die we uiteindelijk gezien hebben) te schrijven maar omdat jullie aandachtsboog en mijn tijd beperkt is houden jullie dat tegoed.

London

Oké, het is misschien een beetje een omweg maar dan wél de leukste en zeker de comfortabelste omweg. Met de trein van Brussel naar hartje Londen geeft nog dat gevoel van echt reizen; zeker wanneer je dat Eerste Klas doet samen met iemand die onderweg ontdekt dat lang voordat het verlopen is, ze nu al meer stempels dan bladzijden in haar paspoort heeft. De griep werd succesvol met Champagne en Guinness bestreden; een methode die ik iedereen aan kan raden.

Londen; het is groot, het is druk, het is duur maar het blijft toch één van de leukste en mooiste steden. Vergeet alle "Must Sees" en "City Tours"; doe gewoon de Queens Walk langs de Thames en bezoek dan vooral het Tate Modern, al was het maar voor het prachtige gebouw. De afmetingen en architectuur van deze voormalige energie centrale zijn op zijn zachts gezegd nogal overweldigend. De grootte van de ruimte komt niet helemaal uit op de foto maar neem maar aan dat het indrukwekkend is. Let ook op de scheur in de vloer. "The Crack" is het werk van een Colombiaanse kunstenares waarvan niet te begrijpen is hoe die daar is gemaakt. Het geval is meer dan een meter diep en kronkelt als een ondergronds beeldhouwwerk dwars door de 167 meter lange Turbine Hall. Het grappigst is de reactie van het publiek op deze intrigerende opening. Aarzelend je voet er insteken, alsof je toch bang bent dat het gat zich ieder moment weer kan sluiten, er overheen springen ook al is het maar 20 cm breed, dat soort reacties.

Zaterdag naar Finsbury Park om in het Emirates Stadion Arsenal tegen Manchester United te zien spelen. 60.161 uitgelaten fans, 22 topspelers, 4 doelpunten, Arsenal dat twee maal een achterstand oploopt en in blessure tijd de gelijkmaker scoort, Wayne Rooney op 20 meter afstand aan het werk te zien, het grootste zangkoor van Europa in actie; het laat zich allemaal moeilijk omschrijven. Laten we het er maar op houden dat het een prima zaterdagmiddag besteding was.

Daarnaast ook nog tijd voor een film (waarover later meer), de shopping list van een leuke collega afwerken, vrienden bezoek, Pubs met nog meer Guinness en het wereldberoemde (en super toeristische) griezelmuseum The London Dungeon; cultuur en musea doen we de volgende keer wel weer.

Weg

Ik Ben weg...
Even maar hoor want volgende week ben ik er weer.

Happy Birthday

Zelf zegt ze dat ze aan de verkeerde kant van de 70 terecht is gekomen hoewel daar wat betreft activiteit en uiterlijk weinig van te merken is. Nog altijd even betrokken, nieuwsgierig en ondernemend. Proficiat!
Vanmiddag met de jarige, kinderen en kleinkinderen uit eten in Haarlem. Leuk om iets met z'n allen te doen en dan telkens weer te merken hoe de jeugd oprukt, vol ambitie en toekomstplannen.

Het uurtje extra van afgelopen nacht betaalde zich terug in 3 lekkere rondjes Vondelpark zonder toptijd. Het opkomende griepgevoel wordt net zo hard genegeerd als ontkend want dat kunnen we komende week echt niet gebruiken.

Het Vondelpark is op z'n mooist in deze periode;
De val van de nacht is niet te stuiten,
de bladeren dragen reeds de kleur van schemer.

Alles is Liefde ***

Een echt origineel verhaal kan ik "Alles is Liefde" niet noemen. Kim van Kooten heeft zich tijdens het schrijven van het scenario waarschijnlijk sterk laten inspireren door het Engelse Love Actually. "Beter goed gejat dan slecht verzonnen" zal ze gedacht hebben en ik kan haar geen ongelijk geven. Alles is Liefde is namelijk wel een heel leuke film en met meer dan 100.000 bezoekers in de openingsweek (en naar ik begreep staat de teller inmiddels boven de 300.000!) nog eens een regelrecht succes ook.

Alles is Liefde is vooral leuk, gewoon gaan zitten en kijken naar de film waar zo ongeveer de halve Nederlandse tv wereld in meespeelt. Voor mij is het een feest om Marc Marie Huybregts, Paul de Leeuw, Thomas Acda en Michiel Romeyn in één film te zien. Ook al zijn het geen acteurs het werkt wel. Als hapklare brokken krijg je het verhaal vlot en makkelijk voorgeschoteld, echt nadenken is niet nodig al is het in het begin wel even opletten wie nu bij wie hoort. Herkenbare personages met grote en kleine relatieperikelen maken de film boeiend. Het meest originele is dat het oer Hollandse Sinterklaasfeest als uitgangspunt is gekozen. Carice van Houten in kadoverpakking, Michiel Romeyn als een norse onvrijwillige Sinterklaas en Marc Marie als pepernoot, sfeervol gefilmd in Amsterdam geeft een gevoel van herkenning en gezelligheid. Niks Kerstman of emotieloze commercie; Rita zal er trots op zijn. Overigens begrijp ik nog steeds niet waarom Carice van Houten door alles en iedereen de hemel in wordt geprezen. Ik gun haar een fantastische (internationale) filmcarrière met een schoorsteen vol prijzen maar ik zie (nog) niet waar nu het bijzondere inzit.

De openingszin: "Het is met liefde net als met Sinterklaas: je moet erin geloven, anders wordt het niks" geeft al aan dat Alles is Liefde net iets meer is dan de zoveelste romantische komedie. Volgens Alles is Liefde zijn we allemaal zoekende en wachten we allemaal op de ware; waar het om gaat is wat we doen met de tijd die daar tussen zit. Dat is toch een mooie boodschap met de feestdagen in aantocht.

Heel hard lopen

Na eerst een spannende en inspirerende wedstrijd te hebben gevolgd was het om twee uur onze beurt. Ons = Sjors, Lillian en ik en "de beurt" = de halve marathon van Amsterdam van afgelopen zondag. Een halve marathon is 21 km en dat is een heel eind máár... we hadden geoefend.

Perfect weer, gezellig en enthousiast publiek en goede benen brachten een eindtijd op de klokken van 1:52:29. Sneller dan twee jaar geleden op Mallorca maar dat wijten we natuurlijk aan het warme weer aldaar. Sjors voor me en Lillian achter me maakte van mij een goede middenmoter. We hadden allemaal een super gevoel na afloop en naborrelend met koude biertjes en pizza in gezelschap van Edith en Carl voelden we ons onoverwinnelijke veertigers. Berlijn, London, Antwerpen, Berenloop of Chinese muur; "Here we come..."

Trouwens bijna net zo indrukwekkend als een magere supersnelle Keniaan kotsend te zien winnen is de aller-laatste te zien binnen komen/strompelen met een kordon van politie en brandweer achter zich aan.

Death Sentence *

Protect what's Yours

Wel eens gehoord van een initiatiemoord?
Bij een initiatiemoord moet je als aspirant bendelid een willekeurige moord plegen om te bewijzen dat je waard bent toe te treden tot de bende. Gaan de meeste inwijdingen gepaard met een symbolisch uitgewerkt ritueel, bij een intiatiemoord is er weinig symbolisch aan. Om te bewijzen dat je "man" en "hard" genoeg bent, moet er bloed vloeien en zal er daadwerkelijk gemoord moeten worden. Het klinkt misschien ongeloofwaardig maar in Amerika schijnt het in sommige steden en bij de gevaarlijkste bendes wel degelijk onderdeel van de inwijding te zijn.

In Death Sentence (van James Wan) overkomt het de hardwerkende huisvader Nick Hume (Kevin Bacon). Niet hijzelf maar zijn zoon wordt volkomen willekeurig vermoord als ze toevallig op de verkeerde plaats op het verkeerde moment zijn om te tanken. Voor zijn ogen ziet Nick hoe zijn zoon met een machete op grove wijze wordt afgeslacht zonder dat hij iets kan doen. Als vervolgens het rechtsysteem hem volkomen in de steek laat en de dader zonder noemenswaardige straf weer vrij rond loopt knapt er iets in Nick. Typisch geval van zinloos geweld maar in Death Sentence in plaats van een stille tocht met witte balonnen, heuse wraakacties in de traditie van Death Wish met Charles Bronson (1974). Groot persoonlijk onrecht, een falend rechtsysteem en recht in eigen hand zijn de ingredienten voor een avondje geoorloofd moorden met een hoog "net goed" gevoel. Blijkbaar komt het thema weer terug want The Brave One met Jodie Foster (die twee weken geleden uitkwam) melkt dit thema ook al tot op het bot uit.

Kevin Bacon met zijn permanente jongensachtige uiterlijk wordt door velen als een middelmatig acteur beschouwd. Met piekhaartjes, konijnentanden, ingevallen wangen en priemende blik is hij op zijn best als schurk of psychopaat zoals in The River Wild of in Sleepers maar ook in JFK en Apollo 13 duikt hij op. Ook al zal hij waarschijnlijk nooit een Oscar winnen toch heb ik altijd het gevoel dat met één bijzondere film of rol een Cult Status voor Kevin binnen handbereik ligt. Ik mag dan ook graag naar hem kijken maar het scenario van Death Sentence is zo voorspelbaar dat ook Bacon niet kan voorkomen dat de film hopeloos uit de bocht vliegt en tot grote diepte afglijdt. De plotwendingen zijn soms zo onwaarschijnlijk dat er in de zaal spontaan gelachen werd. Door zijn wraakacties stort Nick uiteindelijk zijn hele gezin in de ellende en blijft hij uiteindelijk met lege handen achter. Was het niet Marten Luther King die al zei: "Oog om Oog maakt iedereen blind".

A Mighty Heart ****

Zoals sommige vrouwen het vermogen bezitten keer op keer op verkeerde of foute mannen te vallen zo bezit Angelina Jolie het vermogen te kiezen voor de verkeerde film. Ook een gave maar uiteindelijk is het toch wel zonde om je mogelijkheden bijna consequent aan te wenden voor de verkeerde dingen en je talent op die manier onder de aarde te begraven. Wat mij betreft heeft mevrouw Joli al haar voorgaande misstappen in één keer goedgemaakt met haar rol van Mariane Pearl in de film A Mighty Heart (regisseur Michael Winterbottom) .

A Mighty Heart gaat over de (waargebeurde) ontvoering van Wall Street Journal journalist Daniël Pearl (David Futterman). Daniël Pearl was in Karchi (Pakistan) om daar onderzoek te doen naar Ridchard Reid (de zgn. Shoe Bomber) en hij probeerde verbanden aan te tonen tussen Al Qaida en de Pakistaanse geheime dienst. Op 23 januari 2002 wordt hij in de val gelokt en ontvoerd door een groepering die beweert dat Pearl een CIA agent is. De eisen van de ontvoerders (oa vrijlating van Pakistaanse gevangen in Guantanamo Bay) worden niet ingewilligd en negen(!) dagen later verschijnt er een video op internet genaamd "The slaughter of the Spy-Journalist, the Jew Daniel Pearl" met daarop de gruwelijke onthoofding van Daniël Pearl.

Tot zover de opfriscursus, nu de film. Deze vertelt niet het verhaal van Daniël maar van zijn zes maanden zwangere vrouw Mariane Pearl (ook journaliste), te beginnen op de dag van de ontvoering van Daniël. Als toegewijd echtgenoot voelt Mariane onmiddellijk dat het goed fout zit als Daniël 's avonds niet naar huis terugkeert. De volgende dag breekt dan ook de hel los als blijkt dat hij ontvoerd is en begint voor Mariane een race tegen de klok. Als journaliste en met een man die medewerker van The Wall Street Journal is, beschikt ze over een krachtig netwerk. Toch raakt ze hopeloos verstrikt in de wirwar van tussenpersonen, opdrachtgevers, corrupte ambtenaren en welwillende maar machteloze regeringsmedewerkers. Mobieltjes en internet vormen de enige mogelijkheid iets uit te richten en contacten te leggen. De film is schokkerig, fragmentarisch en haast documentaire-achtig gefilmd en geeft op die manier goed de spanning en wanhoop weer. Mooie beelden van het chaotische leven in een heksenketel als Karachi. Ook al weten we allemaal hoe het afloopt toch is A Mighty Heart spannend van begin tot eind. De lippen van Angelina Joli leiden nauwelijks af, integendeel; met dikke buik en Frans accent zet ze een geloofwaardige Mariane Pearl neer. Daarnaast een prachtige rol van Archie Panjabi die de doortastende en slimme hulp Asra speelt en die ik sinds Bend ik like Beckham en The Constant Gardener alleen maar beter (en mooier) vind worden.

Slim

Geen dure SWOT-analyses of ingewikkelde marketingconcepten als "Defining Advertising Goals for Measured Advertising Results" voor de Wijnalmanak 2008. Nee, de Wijnalmanak zoekt de klanten gewoon op en adverteert daar waar de doelgroep zich bevindt en de Customer Awareness hoog is.

Eén ding is duidelijk; een krap reclamebudget maak creatief en deze lijkt me nog eens behoorlijk effectief ook. Mijn stem hebben ze voor de Gouden Loekie 2007, of is dat soms alleen voor TV reclame?

Gouden Kalveren

Gisteravond zijn tijdens het Gala van de Nederlandse Film de Gouden Kalveren 2007 bekendgemaakt en uitgereikt. Ook al zal het hier nooit het spektakel worden dat het in Amerika is, toch is het spannend en een mooi initiatief. Grote winnaar is de film Tussenstand geworden. De film van Mijke de Jong won drie Gouden Kalveren; beste regie, beste actrice (Elsie de Brauw) en beste geluid. Ook kreeg Tussenstand de prijs van de Nederlandse filmkritiek. Tussenstand gaat pas 8 november in roulatie, nog even wachten dus maar nieuwsgierig ben ik wel. Marcel Hensema ontving een Gouden Kalf voor beste acteur voor zijn rol als "Herman Brood manager" in de film Wild Romance .

Wolfsbergen van Nanouk Leopold was de grote verliezer; zes nominaties en slechts twee Kalveren; beste camerawerk en beste mannelijke bijrol (Jan Declair). Het Gouden Kalf voor de beste lange speelfilm en beste montage ging naar Kruistocht in Spijkerbroek van Kees Kasander. Zo'n 35 jaar geleden heb ik als jongetje het boek gelezen en het heeft toen zo'n grote indruk op me gemaakt dat ik me er nu nog veel van kan herinnneren. Een tijdje geleden heb ik, op een regenachtige zondagmiddag, de film gezien en ook al is hij aangepast aan deze tijd (compleet met met i-pod en computers) het resultaat kwam vrij goed overeen met het beeld dat ik er van had. Gezien het aanbod dit jaar vind ik het een prima keuze.

De publieksprijs was voor Waar is het paard van Sinterklaas?

You Kill Me ***

Love is always worth another shot

You Kill Me is een tragikomedie die ergens geplaatst moet worden tussen misdaad en romantische komedie. Het is een boeiende en grappige film over de Poolse maffia in Buffalo (USA). Hittman frank Falenczyk (Ben Kingsley) wordt door zijn maffiafamilie naar San Fransisco gestuurd omdat zoals hij zelf zegt; "My drinking is interfering with my work". Dat dit nogal een understatement is blijkt als een aanslag mislukt omdat Frank dronken in slaap is gesukkeld op het moment dat hij toe moest slaan. Nu zou ik in het troosteloze Buffalo (overal sneeuw) ook alcoholist worden maar Frank straalt zo weinig levensvreugde uit dat daar geen enkele hoeveelheid alcohol meer tegenop kan.

Om weer zonder drank te kunnen leven en zijn werk weer uit te kunnen voeren moet hij in San Fransisco verplicht een afkickprogramma bij de AA volgen compleet met de bekende openingszin die iedere alcoholist uit moet spreken: "My name is Frank and I'm an alcoholist", alleen voegt Frank daar aan toe: "I kill people for a living... This is anonymous, right?" wat aardig de toon van de film weergeeft. Het is een ongeloofwaardig scenario en het is aan de goede cast en het stevige acteerwerk te danken dat het geheel niet hopeloos uit de bocht vliegt. In San fransisco ontmoet Frank, lauren (Téa Leoni); een harde advertentieverkoopster die, zoals ze zelf zegt, geen grenzen kent. Op de één of andere manier klikt het tussen de zakelijke maar eenzame haaibaai en de introverte moordenaar. Téa Leonie (die de film mede regisseerde) is een belofte; ze is grappig, hard, geloofwaardig, op een eigenaardige manier cool en bovendien leuk om naar te kijken. Zij en Kingsley zetten een even onwaarschijnlijk als geloofwaardig stel neer; het zou niet moeten werken maar het doet het wel.

Het is mij niet helemaal duidelijk waar de film nu precies naartoe wil, hij komt niet helemaal van de grond maar blijft wel boeien en je hebt constant een glimlach op je gezicht. Geprogrammeerd in Pathe de Munt dreigt hij een beetje verloren te gaan tussen Art House en Block Busters en dat is jammer want You Kill Me verdient meer dan dat.

2007

Iklimler ***

Een regenachtige zaterdagmiddag leent zich uitstekend voor een bioscoopbezoekje. Lekker om een uur of 4 een bioscoop binnenvallen en om 6 uur weer buiten staan met een vers verhaal in je hoofd en de avond nog voor je; dat vraagt om pasta en wijn. Dat we niet de enige waren met dit idee bleek toen we de bovenzaal van Rialto binnenkwamen.

Iklimler is de derde film van de Turkse filmmaker Nuri Bilge Ceylan en de eerste die ik van hem zie. In Iklimler (seizoenen) staat de wisseling van de seizoenen symbool voor de ontwikkeling van de liefde tussen Bahar en Isa, beiden hoogopgeleide Turken die in Istanbul een modern leven leiden. De film slaat de lente en het grootste gedeelte van de zomer over en begint in de nazomer van van hun relatie. Dat er dan al niets meer te lijmen of te redden valt is zonder al te veel woorden snel duidelijk. Iklimler is een fragmentarische film over de liefde; of liever gezegd over de pijnlijke kanten daarvan. Bahar is een stuk ouder dan Isa en noemt zichzelf modern, niet bezitterig en gunt Isa alle vrijheid maar echt daarnaar handelen doet Bahar niet. Hij is dominant, jaloers en betuttelend en ook al heeft Isa in werkelijkheid nauwelijks bewegingsruimte toch accepteert ze het gelaten. Wat volgt is de worsteling van het uit elkaar gaan, het spanningsveld van niet samen verder willen en tegelijkertijd niet durven loslaten. Ze vechten meer tegen de angst van het alleen zijn dan voor hun eigen geluk. Als Isa uiteindelijk de knoop doorhakt en resoluut vertrekt zitten we al in de herfst. Bahar doet enorm zijn best er in zijn eentje iets van te maken maar als man alleen is hij hopeloos verloren. Hij vlucht dan ook rechtstreeks in de armen van zijn ex met wie hij tijdens zijn relatie met Isa ook al vreemd is gegaan. Pas diep in de winter ontmoet hij Isa weer op de ondergesneeuwde hoogvlaktes van Oost Turkije. Bahar doet nog een onhandige lijmpoging maar door tegen een vrouw te zeggen dat je veranderd bent en het nu allemaal wél aankan toon je eerder wanhoop dan daadkracht. Bovendien is in de winter nog nooit iets tot bloei gekomen, iets wat Bahar nog altijd niet begrijpt.

Natuurlijk is Iklimler meer dan alleen een liefdesdrama. De relatie van Bahar en Isa staat symbool voor de Turkse natie die verdeeld wordt tussen het moderne westen en eeuwenoude tradities. Knap om via een persoonlijk verhaal een maatschappelijk probleem weer te geven. Ceylan houdt het in de familie en neemt zelf de rol van Bahar voor zijn rekening terwijl zijn (mooie) jongere vrouw Isa speelt. Iklimler is een langzame, rustige film en af en toe is het filmen op de vierkante millimeter. Ceylan heeft een minimalistische manier van filmen en verhalen vertellen met zo nu en dan mooie shots van ruige Turkse landschappen. Je moet er van houden maar wie er oog voor heeft en van andermans relatieproblemen houdt, vindt het waarschijnlijk een fantastische film.

2007

Bewust onbewust

Verbaasd kijk ik naar het pak jus d'orange dat ik zojuist uit mijn koelkast heb gepakt. Er staat een logo op met de woorden: "Ik kies bewust". Maar ik heb dit pak helemaal niet bewust gekozen d.w.z. ik heb het gewoon gekozen omdat het zo lekker mixed met mijn favoriete drankje. Eigenlijk kies ik nóóit echt bewust; ik weet wel wat goed is en wat niet en ik weet vooral wat ik lekker vind. Kiezen al die andere mensen dan wel bewust en ben ik de enige die onbewust kiest? Bestaat er wel zoiets als onbewust kiezen of is onbewust winkelen eigenlijk juist ook weer een bewuste keuze? Bewust onbewust zogezegd.

Als ik er de bij de volgende keer winkelen op let zie ik ineens overal van die rare "Ik kies bewust" logo's. Ik wil dit helemaal niet, het brengt me alleen maar in verwarring en maakt me boos. Ik wil gewoon alles wat ik tegenkom en hebben wil in mijn mandje kunnen kieperen, zonder verdere bemoeienis van schreeuwerige logo's.

Welbeschouwd is hier natuurlijk helemaal niets bewust aan; het is van A tot Z bedacht om ons het gevoel te geven gezond bezig te zijn zonder dat we er bij na hoeven te denken. Zoveel bemoeienis en betweterigheid daar kan ik héél slecht tegen. De komende weken mijd ik dan ook zorgvuldig en heel bewust alle producten die zo vals belerend bestickerd zijn. Dat zal ze leren.

Canon van de Nederlandse Film

Het Nederlands filmfestival komt er weer aan. Van 26 september tot 6 oktober staat Utrecht in het teken van de Nederlandse film met als hoogtepunt de uitreiking van de Gouden Kalveren.
Voor het eerst dit jaar is De Canon van de Nederlandse Film onderdeel van het festival. De Canon bestaat uit "belangrijke, gezichtsbepalende films die de veelzijdigheid van de Nederlandse filmgeschiedenis weerspiegelen".

Zestien titels staan er in De Canon van de Nederlandse Film en zoals elke canon roept de selectie meteen vragen en kritiek op. Waarom 16 titel en geen 20 of 25? Geen Soldaat van Oranje en geen Oscarwinnaars, zoals De aanslag, Antonia of Karakter, maar wel Flodder van Dick Maas. Raarrrr, zulke missers in een lijst van "belangrijke, gezichtsbepalende films". Maar dat krijg je met een lijst waar zowel speelfilms als documentaires, zowel korte als lange films, zowel zwart-wit als kleur, zowel live-action als animatie, zowel publiekslievelingen als experimentele films in moesten. Dan zit je zo aan zestien titels. Volgens jury voorzitter Jetje van Nieuwenhoven gaat het bovendien om gezichtbepalende films en is het geen wijdstrijd om de beste Nederlandse speelfilm. Nog een misser wat mij betreft; Simon van Eddy Terstall. Al was het maar omdat er ook wel een titel van na 2000 in had gemogen. Waarom geen Shouf Shouf Habibi! terwijl dit toch een nieuw genre films inluidt, een heel eigen doelgroep bereikt en gewoon erg grappig en origineel is. Recent werk komt nu eenmaal zelden in een canon terecht.

Hierbij dan de volledige lijst en daar zult u het mee moeten doen:
- De mésaventure van een Fransch heertje zonder pantalon aan het strand te Zandvoort, Willy & Albert Mullens, 1905
- Een Carmen van het noorden, Maurits Binger & Hans Nesna, 1919
- Regen, Joris Ivens & Mannus Franken, 1929
- De Jantjes, Jaap Speyer, 1934
- Houen zo!, Herman van der Horst, 1952
- Fanfare, Bert Haanstra, 1958
- Als twee druppels water, Fons Rademakers, 1963
- Blind kind, Johan van der Keuken, 1964
- Ik kom wat later naar Madra, Adriaan Ditvoorst, 1965
- Living, Frans Zwartjes, 1971
- Turks Fruit, Paul Verhoeven, 1973
- Flodder, Dick Maas, 1986
- Het Zakmes, Ben Sombogaart, 1992
- De Noorderlingen, Alex van Warmerdam, 1992
- Het is een schone dag geweest, Jos de Putter, 1993
- Father & Daughter, Michael Dudok de Wit, 2000

Fantastisch initiatief maar over de uiteindelijke lijst kan ik niet heel enthousiast worden.

PS. (De foto is uit de film "Als twee druppels water" van Fonds Rademakers).

Modern

Iedereen op het terras is er enthousiast over en mompelt bij het afrekenen iets van: "Da's handig". Op ons vaste zondagochtend terras zijn de serveerster sinds enige tijd uitgerust met draadloze, on-line pinapparaten. Heel handig om na de koffie-zónder-Kuyt-appelgebak met je pinpas te kunnen afrekenen zonder je rieten tuinstoel te hoeven verlaten. De zoveelste terras-innovatie; inmiddels zijn we al aardig vertrouwd met obers die je bestelling opnemen door met een handig apparaatje, iedere keer als je iets opnoemt, even op een schermpje te tikken en je vervolgens weer vragend aankijken. Een nachtmerrie voor de twijfelaars onder ons want tijd om je keuze tijdens de bestelling nog aan te passen is er nauwelijks. De bestelling wordt in real-time naar de keuken of bar "opgestraald", waar ze er direct mee aan de slag kunnen. Of dat dan ook echt gebeurt betwijfel ik want in mijn tijdsbeleving levert het zelden winst op.

Hoe modern zijn we nu eigenlijk? Het on-line pinapparaat heeft zo ongeveer de afmeting (en waarschijnlijk ook het gewicht) van een gemiddelde baksteen. Kijk eens goed naar de foto van de serveerster die zo aardig was voor ons te poseren met het apparaat in haar handen. Het arme kind is behangen met elektronische toestellen. Om haar nek bungelt een soort marifoon, op haar heup zit een zadeltas met een apparaat erin terwijl op haar andere heup ook nog iets elektronisch hangt. Voor een degelijke zwarte horeca portefeuille om mee af te kunnen rekenen is er nauwelijks nog ruimte. Onze opmerking "Je straalt" beschouwde ze als compliment terwijl hij toch echt bedoeld was om aan te geven dat ze zich als wandelende zendmast over het terras bewoog. Over vijf jaar heeft bovenstaande foto waarschijnlijk historische waarde en lachen we ons een breuk maar voelen tegelijkertijd medelijden bij het zien van zoveel ouderwetsheid op één enkel persoon. Een beetje zoals we nu aankijken tegen de komst van de eerste mobiele telefoon. Die was ook van het model baksteen en je moest ook nog een een accu meeslepen die dan een half uur beltijd garandeerde.

Streepjescodes die één voor één gescand moeten worden, de draadjes aan het koptelefoontje van je i-pod, twaalf verschillende opladers in je tas als je op vakantie gaat, batterijen die na een paar uur leeg zijn, één liedje downloaden duurt 4(!) minuten, onduidelijke en schokkerige filmpjes die eerst gebufferd moeten worden op internet... Over vijf jaar is het allemaal opgelost en kunnen we ons niet meer voorstellen hoe we toen konden leven met zoveel beperkingen. Welbeschouwd zijn we nog steeds hopeloos ouderwets.

La Sconosciuta ****

La Sconosciuta (De onbekende) heet een Italiaanse thriller te zijn. De meeste Italiaanse films die ik ken gaan over; of een Italiaans plattelandsdrama of een ontwikkelingsfilm die zich afspeelt in een grote Italiaanse stad of desnoods over de Maffia maar een Italiaanse thriller zie ik bijna nooit. Nou vind ik La Sconosciuta meer een combinatie van thriller én drama en dat maakt meteen dat het anders en boeiend is. Tijdens de jaarlijkse uitreiking van de David di Donatelle Awards (zeg maar de Italiaanse Oscar) was La Sconosciuta van regisseur Giuseppe Tornatore dit jaar de grote winnaar met 5 prijzen (waaronder die voor beste film).

La Sconosciuta is een verhaal over duistere zaken als kindermishandeling, vrouwenhandel, prostitutie, seksueel misbruik en moderne slavernij. Centraal staat de uit Oekraïne afkomstige Irina (mooie rol van de Russische Xenia Rappoport). Op de vlucht voor haar Oekraïnse pooier (angstaanjagend gespeeld door Michele Placido) arriveert ze in een Italiaanse stad zonder werk of verblijfplaats. Om aan de kost te komen neemt ze een schoonmaakbaantje in een chique appartementencomplex. Al snel blijkt dat niets toevallig is aan het handelen van Irina. Ze is daar gekomen met een hoger doel en is iets onheilspellends van plan met het welgestelde gezin en het schattige dochtertje waarvoor ze uiteindelijk als huishoudster gaat werken.

Met behulp van overvloedige flashbacks wordt langzaam Irina's verleden duidelijk. Nou ben ik niet zo'n liefhebber van flasbacks maar in dit geval is het niet storend. De schokkende flashbacks vol geweld tegen vrouwen en kinderen hakken er stevig in en vertellen een eigen verhaal waarin langzaam duidelijk wordt wat Irina's bedoelingen zijn en waarom ze de persoon is die ze nu is; een nogal onsympathiek personage dat door haar verleden en uit zelfbescherming de wereld slechts met vijandigheid kan benaderen. In haar pogingen af te rekenen met dat verleden viert ze haar gevoelens bot op anderen. Toch weet Rappoport haar warmte te geven en begin je uiteindelijk haar beweegredenen te begrijpen. Voor Irina is het leven een constante balanceer-act tussen haar in het verleden getekende ziel en de omgang met anderen in de hedendaagse realiteit. Omdat het verleden haar blijft achtervolgen leidt Irina innerlijk een eenzaam bestaan waarin ze nauwelijks vriendschap of liefde kan toelaten ook al ligt die soms voor het oprapen.

Gelukkig is Tornatore meer uit op een spannend verhaal dan diep in te gaan op de pijn van Irina want anders was het een loodzware film geworden. De thematiek van mishandeling en vrouwenhandel dient slechts als achtergrond en raamwerk voor het verhaal. De muziek van Ennio Morricone (ik wist niet dat hij nog leefde) is volop aanwezig en geven de scènes lading en de ontknoping is onverwacht en niet happy. La Sconosciuta is uiteindelijk een grimmige en intense thriller en tegelijkertijd een boeiende karakterschets.



2007

The Bourne Ultimatum **

Remember Everything, Forgive Nothing

Na The Bourne Identity (2002), The Bourne Supremacy (2004) is het nu de beurt aan The Bourne Ultimatum van regisseur Paul Greengrass (oa United 93).

In the Bourne Ultimatum is de aan geheugenverlies lijdende spion en ex-huurmoordenaar Jason Bourne (Matt Damon) toe aan een volgende poging om meer te weten te komen over zijn eigen identiteit. Na een fatale schietpartij in Moskou reist Bourne de hele wereld af. Van verscheidene steden in Europa (modern inter-railend naar oa Turijn, Londen, Parijs, Madrid), via Tanger naar New York, terwijl hij achtervolgd wordt door moordenaars al dan niet in opdracht van de CIA en onverwacht hulp krijgt van een mooie, jonge vrouw die na één blik van Bourne spontaan haar CIA carrière opgeeft.

De film dendert als een intercity over het scherm. Ook al zit het verhaal met betrekking tot de eerdere films goed in elkaar, het kost wel wat moeite het op te pikken en eigenlijk is dat niet eens echt noodzakelijk. De camera staat geen moment stil en Jason worstelt zich van vechtpartij naar achtervolging naar... weer een vechtpartij. Tijd om je te vervelen heb je in ieder geval niet en de opnames van de steden vanuit de lucht zijn mooi. Als je van actie houdt heb je gegarandeerd een top avond.
Met een einde dat voldoende ruimte laat voor: The Bourne Revenge, The Bourne Challenge, The Bourne Discovery, The Bourne Abnormality en The Bourne Vanishing vrees ik dat we de komende jaren nog meer van meneer Bourne zullen horen.

2007