About Elly **

Iraanse films komen niet zo heel vaak deze kant op, althans niet in de filmhuizen waar ik kom. Als er al een film uit deze contreien doorsijpelt is het vaak een film die in eigen land niet eens vertoond mag worden omdat het een aanklacht is tegen het heersende regime of het gaat over strenge geloofstoestanden. Zo niet About Elly van de Iraanse regisseur Asghar Farhadi.

About Elly is gemaakt in Iran met Iraanse acteurs en vertelt gewoon een spannend verhaal dat zich afspeelt in het hedendaagse Iran. Een groepje vrienden (mannen en vrouwen) wil een weekendje doorbrengen in een huurvilla aan de Kaspische zee. Een van de vrouwen heeft Elly gevraagd mee te gaan omdat ze de schooljuf van één van de kinderen is en een uitje nodig heeft. De stemming zit er na aankomst meteen goed in en het belooft een fantastisch weekend te worden totdat Elly na een zwempartij plotseling vermist wordt. Als een zoektocht niets oplevert en blijkt dat eigenlijk niemand iets over haar weet slaat de paniek toe.

About Elly heeft een mooi opgebouwde spanning en er wordt heel naturel geacteerd wat af en toe het gevoel geeft dat je naar een real life programma zit te kijken. Filmmaker Asghar Farhadi laat je op een subtiele manier kennismaken met allerlei omgangsvormen en waardes die in westerse ogen wellicht ouderwets zijn of op zijn minst vreemd overkomen zoals: de verhouding tussen mannen en vrouwen, niet altijd de waarheid spreken of ten koste van alles je eer willen redden. Voor het overige is het een onderhoudende film die door de uitgebreide dialogen en het eindeloos uitwisselen van argumenten zeker een half uur te lang duurt maar met een ontknoping die duidelijk maakt dat Iraanse liefdesrelaties behoorlijk dwingend en beklemmend kunnen zijn. Pluspunt: actrice Golshifteh Farahani laat in ieder geval zien hoe een hoofddoek gedragen moet worden. (Trailer)

Wall Street **

Money Never Sleeps

In 1987 was Wall Street dé film voor elke economie student, toekomstig zakenman en verder iedereen die snel rijk wilde worden zonder daarvoor echt te hoeven werken. De Greed is Good speech van de gehaaide en schatrijke beurshandelaar Gordon Gekko (Oscarwinnend gestalte gegeven door Michael Douglas) kenden we uit ons hoofd en werd veelvuldig geciteerd in collegezalen en aan borreltafels.

Nu 23 jaar later komt regisseur Oliver Stone met het vervolg op zijn legendarische Wall Street. Zelfde naam maar nu met als Tagline die andere beroemde oneliner uit zijn eerste film: Money Never Sleeps. Wall Street 2 speelt in 2008 net vóór het uitbreken van de financiële crisis en ver na het uiteenspatten van de internet bubble en gaat verder waar Wall Street 1 stopte. Dat wil zeggen het pakt de draad op op het moment dat Gordon Gekko (wederom gestalte gegeven door Michael Douglas) uit de gevangenis komt; hij werd aan het eind van Wall Street 1 immers veroordeeld tot acht jaar gevangenisstraf wegens omvangrijke handel met voorkennis. Grappigste scène uit de film: Gordon krijgt bij het verlaten van de gevangenis zijn spullen terug waaronder een mobiele telefoon van het formaat baksteen. In de gevangenis heeft Gordon alle tijd gehad na te denken en als een buitenstaander de financiële wereld te analyseren. Zijn pogingen om na zijn vrijlating Wall Street te waarschuwen voor de ineenstorting van het totale financiële- en economische systeem vinden door zijn afgenomen status alleen gehoor bij studenten in collegezalen. Oliver Stone geeft op deze manier bij monde van de grootste en doortraptste speculant uit de hollywoodgeschiedenis een mooie uiteenzetting van het ontstaan van de huidige crisis en ondergang van een aantal Amerikaanse banken; knappe vondst. Voor het overige is Wall Street 2 wederom een brij van koersen, getallen, berdrijven met off-shore accounts en geruchten die zich net zo makkelijk laten verspreiden als griepvirussen in een volle lift. Om een jonger publiek te trekken is er een liefdes- en familie draadje doorheen geweven en werd een overbodige motorrace scène ingelast.

De actualiteit van de crisis en enorme impact van de beurzen op ons dagelijks leven maakten een vervolg op Wall Street 1 logisch en de terugkeer van beursheld Gordon Gekko noodzakelijk. Maar wil je echt iets boeiends zien; schaf dan de oude DVD van Wall Street 1 aan (of stof hem af). Deze film zit vol pakkende oneliners, snelle beelden en mooie pakken maar het mooist is toch wel het tijdsdocument dat Wall Street 1 onbedoeld is geworden. De computers en techniek die toen Cutting Edge was komt nu over als lachwekkend simpel. Oliver Stone was zijn tijd ver vooruit met zijn toenmalige uiteenzetting van de wereld van speculatie en geld. Wall Street 1 leek misschien overdreven en onrealistisch; het bleek nog maar kinderspel bij de beursgekte en speculatie die zouden volgen. (Trailer)

The American ***

Nadat drie jaar geleden zijn eerste film (Control) uitkwam en in stilte weer verdween is zijn tweede film een regelrecht kassucces in Amerika. Gefeliciteerd Anton Corbijn want het gebeurt niet vaak dat een Nederlandse regisseur zo'n succes heeft alhoewel het natuurlijk wel helpt dat George Clooney de hoofdrol voor zijn rekening neemt. Bovendien ging het gerucht dat Clooney naakt te zien zou zijn, wat uiteraard in Amerika veel opwinding veroorzaakte. Helaas voor de dames maar dat naakt blijkt nogal Amerikaans naakt: tot mijn opluchting krijgen we niet meer dan een halve bil in beeld. Ligt het dan aan George alleen dat de film zo goed bekeken wordt? Natuurlijk niet. Corbijn heeft gewoon een mooie film gemaakt; met vooral de nadruk op mooi.

Volgens Corbijn is zijn film een ode aan de Western met Sergio Leone als inspiratiebron: Een vreemdeling komt in een klein plaatsje, krijgt een band met een paar inwoners, maar zijn verleden haalt hem in en het eindigt met een vuurgevecht. Mooi samengevat want in The American moet een Amerikaanse huurmoordenaar (George Clooney), nadat een klus in Zweden nogal verkeerd is afgelopen, onderduiken in een Italiaans plattelandsdorpje. Terwijl hij daar zit krijgt hij de opdracht voor zijn laatste klus. Na deze klus wil hij voorgoed uit "het wereldje" stappen. Maar tja, laatste klussen in films... dat is meestal een voorbode voor een hoop ellende en een slechte afloop.

Anton Corbijn heeft als fotograaf zo ongeveer alle grote popartiesten, kunstenaars, politici en zelfs Koning Beatrix voor zijn lens gehad. Zijn vakmanschap als fotograaf zie je terug in zijn film. Elk shot is een artistiek verantwoord plaatje en Italië leent zich natuurlijk uitstekend voor fotogenieke scènes. The American is daarom vooral een feest om naar te kijken. De film is goed gecast met een mooie zwijgzame rol van Clooney, de Italiaanse Vialanto Placido is van zichzelf al mooi en gaat aangenaam vaak uit de kleren en natuurlijk onze eigen Thekla Reuten die als tegenspeelster van Clooney prima uit de verf komt en internationaal gezien Carice op dit moment in de vierde versnelling voorbij stuift. (Trailer)

Vreemd Bloed ***

Vreemd Bloed is een film over een jaren-'60 slagersfamilie én de debuutfilm van Johan Timmers. Dat was echter niet de reden dat ik hem wilde zien want iedereen begrijpt dat een film over slagers bij voorbaat garant staat voor bloederige shots van in kadavers hakkende mannen en treurig kijkende koeien die zonder medelijden worden afgeschoten waarna je ongetwijfeld liters felrood bloed uit de vers doorgesneden koeienkeel over een steriele tegeltjesvloer ziet gutsen. Niet echt uitnodigend voor een gelegenheids-vegetariër. De énige reden dat ik Vreemd Bloed wilde zien was het scenario; dat is namelijk geschreven door Maria Goos.

Maria Goos staat al jaren garant voor kwaliteitsverhalen geschreven voor toneel, TV en film. TV-series als Pleidooi en Oud Geld behoren tot mijn favorieten en Cloaca heb ik zowel op het toneel als in de bioscoop gezien. Haar werk gaat meest over knellende familiebanden, hechte vriendengroepjes of tot elkaar veroordeelde collega's waarbij niet de karakters maar eerder de manier hoe mensen met elkaar omgaan centraal staat. Beleefdheidsvormen bestaan binnen dit soort relaties al lang niet meer waardoor de slechte kanten van de karakters alle ruimte krijgen.

Vreemd Bloed wordt verteld vanuit het gezichtspunt van nakomertje Jere die net als zijn drie broers en vader voorbestemd is slager te worden. De dromerige en zachtaardige Jere is echter totaal ongeschikt voor het boute slagersvak. De film mag zich dan voornamelijk focussen op Jere's strijd naar volwassenheid en vrijheid, het verhaal gaat overduidelijk over de ondergang van de vader. In het snel veranderende Nederland van de jaren '60 en '70 kan hij zich nauwelijks staande houden. Zijn oudste zoon wil de slagerij omvormen tot een moderne modelslagerij waarin vreemde zaken als Paté en kant-en-klaar maaltijden verkocht worden, bemoeizuchtige controleurs vertellen hem dat zijn hygiëne te wensen overlaat en dat hij niet langer zelf mag slachten, hij wordt het muziekcorps uitgezet en een klant die om satévlees vraagt wordt onder het roepen van: "Het is hier geen poepchinees" de winkel uitgejaagd.

Wim Opbrouck zet in zijn rol van kolossale sigarenpaffende vleeshouwer een nors en memorabel karakter neer. Zijn innige omhelzing van een karkas als hij zijn slagerij moet sluiten is ontroerend en je begrijpt zijn woede en frustratie tijdens nachtelijke trommelsessies in zijn zelfgebouwde hut. Als vegetariër heb je bij Vreemd Bloed weinig te zoeken. Bovendien is het nogal surrelatistisch en vervreemdend gefilmd en ook al miste ik de "Maria Goos-Dialoog", Vreemd Bloed is wel een boeiend portret. (Trailer)

A Somewhat Gentle Man ***

A Somewhat Gentle Man is een absurdistische Noorse misdaadfilm over het leven van voormalig moordenaar Ulrik die na 12 jaar gevangenis weer vrijkomt. De gevangenisbewaarder die hem vrijlaat geeft hem bij het afscheid nog het goedbedoelde advies "vooral niet om te kijken" maar Ulrik heeft geen idee wat hij met zijn herwonnen vrijheid aan moet. Zoals dat zo vaak gaat met voormalig criminelen zoekt ook Ulrik al snel zijn oude "vrienden" weer op, moeten oude rekeningen vereffend worden en lijkt hij direct in zijn oude gewoontes te vervallen.

Regisseur Hans Petter Moland laat zijn hoofdpersoon gelukkig niet totaal terugvallen in zijn oude gewoontes. Via subtiele wendingen weet Ulrik zich telkens te onttrekken aan criminele handelingen. Omringt door morsige types, wapenhandelaren, schimmige helpers en duistere moordplannen weet de zwijgzame Ulrik zich behoorlijk staande te houden. Ondanks misselijkmakende (verplichte) sex in ruil voor eten met zijn lelijke hospita en de nog lelijkere ruimte waarin hij woont krijgt Ulrik lol in zijn nieuwe leven. Hij krijgt werk in een garage, gaat uit met een vrouw, heeft sex met zijn ex en bezoekt zijn zoon.

Het geheel kabbelt iets te langzaam voort met hier en daar droogkomische scènes (iemand die een taxi probeert staande te houden met twee door Ulrik gebroken armen) en dialogen ("Wil iemand thee" vraagt de vrouw die binnenkomt op het moment dat Ulrik op het punt staat zijn verrader te liquideren). Naar het einde toe krijgt de film weer vaart en lost Ulrik al zijn "problemen" op geheel eigen en originele wijze op en stelt zo zijn nieuwe toekomst veilig. Door de Noorse taal moet je het voornamelijk van de ondertitels hebben en daardoor komen de grappig bedoelde scènes soms wat moeizaam over. Al met al een vermakelijke film.

Crime d'Amour **

Een Franse film uit vrije keuze; da's eigenlijk vragen om problemen. Maar omdat Crime D'Amour een Psychothriller heet te zijn en met de "Engelse" Kristin Scott Thomas in een hoofdrol durfde ik het toch aan.

In eerste instantie draait Crime d'Amour om het machtsspel tussen de directrice van een grote multinationale onderneming (Christine) en haar talentvolle jonge werkneemster (Isabelle). De twee hebben een enigszins bijzondere werkrelatie. Het ene moment is bazin Christine poeslief tegen haar naïeve werkneemster en toont ze zelfs genegenheid en intimiteit om haar later weer keihard en afstandelijk aan te pakken. Een nogal verwarrende mix voor de naar liefde en aandacht hunkerende Isabelle maar het geeft de film en het verhaal een prettige seksueel geladen spanning, zeker als blijkt dat beide dames in hun vrije tijd ook nog eens dezelfde minnaar hebben.

Volgens filmmaker Alain Corneau moet Frankrijk een paradijs voor multinationaal zakendoen zijn. De Boardroom is voor Isabelle een elfentuin waar iedereen aardig tegen elkaar is, ieder voorstel met enthousiasme en zonder een enkele kritische vraag met applaus ontvangen wordt en waar voor elke investering altijd voldoende budget is. Isabelle voelt zich dan ook helemaal thuis in deze multinationale speeltuin en maakt razendsnel carrière. Zo snel dat Christine haar als een bedreiging begint te zien en ingrijpt. Als ze op een dag de onschuldige Isabelle enorm vernedert in het bijzijn van al haar collega's verandert de film van een Psychothriller in een gewone Thriller. Isabelle zint vanaf dat moment op wraak en ontpopt zich tot een kille berekenende killer. Ze verzint een geheimzinnig plan dat vervolgens feilloos blijkt te werken. Alain Corneau doet enorm zijn best om niet voorspelbaar te zijn maar bereikt het tegendeel en omdat hij het ook nog eens nodig acht gedurende het laatste half uur elk detail uit te leggen met overbodige flashbacks voel je je als kijker behoorlijk onderschat. Helaas voor Corneau maar Crime d'Amour is toch definitief zijn laatste film.

El Secreto de sus Ojes *****

Al sinds maart van dit jaar ben ik benieuwd naar deze film. Zondag 7 maart ontving het Argentijnse El Secreto de sus Ojes (Het Geheim in hun Ogen) namelijk de Oscar voor Beste niet Engelstalige Film en sinds die tijd heb ik braaf gewacht omdat deze film in Nederland pas afgelopen donderdag in roulatie is gegaan. Na hem dit weekend in Cinecenter gezien te hebben kan ik alleen maar zeggen dat het het wachten waard is geweest. El Secreto de sus Ojos is een film, eh tja... zoals een film hoort te zijn zal ik maar zeggen. In de eerste plaats is het een spannende thriller waarin een gepensioneerde strafrechterlijk onderzoeker een boek wil schrijven over een brute moord/verkrachting zaak van meer dan 20 jaar geleden. Een zaak die hem nooit heeft losgelaten en die nog steeds niet compleet is opgelost. Ook al is de film gecentreerd rond de brute moord op een mooie vrouw, gelukkig wordt het nergens een Argentijnse Baantjer. Naast een spannende thriller is El secreto de sus Ojos namelijk ook een dramatisch liefdesverhaal, een komedie, een politiek pamflet en een film over gemiste kansen, onuitgesproken liefdes, ouder worden en herinneringen.

Veel Zuid Amerikaanse films die in de tijd van militaire junta's spelen komen niet verder dan loodzware aanklachten tegen onrechtmatige regimes waarbij emmers vol onrechtvaardigheid en armoede over het kijkend publiek worden uitgestort. De Argentijnse filmmaker Juan José Campanella is erin geslaagd zijn film een enorme gelaagdheid te geven (inclusief de duistere rol van de militaire junta op een eerlijke rechtsgang) en tegelijkertijd het verhaal spannend en overzichtelijk te houden waarbij er gelukkig ook heel wat te lachen valt. Daarnaast is de film knap gemonteerd (heden en verleden lossen elkaar moeiteloos af), wordt er goed geacteerd en worden bijna alle scènes mooi in beeld gebracht. Hoogtepunt van montage en camerawerk is de magistrale stadionscène waarbij de camera vanuit grote hoogte een bomvol voetbalstadion in dwarrelt op zoek naar de dader. Razend knap gemonteerd en gefilmd waardoor het net één (minutenlange) en onmogelijke scène lijkt (klik hier voor de complete stadionscène).

Ook al zijn sommige ontwikkelingen in het verhaal niet geloofwaardig, het geheel zit goed in elkaar met leuke terugkerende grappen (typmachine), herkenbare kantoorhumor en een ontknoping die ik in ieder geval niet zag aankomen.

Blijft over de vraag of El Secreto de sus Ojos de terechte Oscarwinnaar is geworden. Das Weisse Band heeft hem gelukkig (en terecht) niet gekregen maar Un Prophète had ik hem toch ook wel heel erg gegund. Gelukkig zit ik niet in de commissie en hoef ik niet te kiezen. Ik hoef alleen maar te kijken en te genieten. (Trailer)

Io Sono L'Amore ***

Onbedoeld en volkomen toevallig zat ik ineens in Cinecenter tussen twee vers uit Italië teruggekeerde vrienden naar een Italiaanse film te kijken. Io Sono L'Amore betekent zoveel als "Ik ben de Liefde" werd mij door deze notoire Italië-gangers bij aanvang van de titelsequentie ingefluisterd.

Een aristocratische Italiaanse familie komt in een imposant Milanees landhuis bijeen om de verjaardag van Opa (de oprichter van hun industriële imperium) te vieren. Die avond (uitgebreid en wonderschoon in beeld gebracht) gebeuren er twee dingen die de loop van de familiegeschiedenis ingrijpend zullen veranderen. Opa benoemd zijn opvolger; een verrassende en originele keuze en een onaangekondigde gast komt een zelfgemaakte taart brengen.

Regisseur Luca Guadagnino neemt uitgebreid de tijd om zo veel mogelijk details in beeld te brengen en scènes eindeloos lang te laten voortduren. De enscenering en lichtval is prachtig en de beelden zijn een feest om naar te kijken maar door het trage tempo heb je lang tijd niet in de gaten welke kant het verhaal op zal gaan. Een gevoel van dreiging of plotselinge verandering is constant aanwezig zonder dat er duidelijk richting gekozen wordt. Zo lijkt Io Sono L'Amore een film over de familie te worden totdat het verhaal zich steeds meer op Emma, de Italiaans/Russische moeder van de aangewezen opvolger, gaat richten. Zij blijkt de hoofdpersoon van de film en wanneer ze bezwijkt voor de kookkunsten van de onaangekondigde taartenbakker verandert de film van een afstandelijke familiekroniek in een gepassioneerd liefdesverhaal. Emma wordt gespeeld door de Britse Tilda Swinton. Haar strakke gezicht en aristocratische trekken maken haar op voorhand de geloofwaardige moeder voor de troonopvolger van het zakenimperium maar het zijn vooral de de perfect zittende jurkjes en gladde blouses die haar een uitstraling van onbereikbaarheid geven.

Van het verhaal moet Io Sono L'Amore het niet hebben. Naarmate het einde naderbij komt krijgt dat steeds meer de vorm van een Italiaanse soap. Io Sono L'Amore is vooral een mooie film met origineel camerawerk en mooi vallende jurken. Ook al zijn sommige scènes behoorlijk over de top en is de muziek zo nu en dan bombastisch zwaar, Io Sono L'Amore blijft de moeite van het kijken waard. (Trailer)

Please Give **

Allemaal erg leuk en gezellig al die evenement-verslagen van de laatste weken maar het gevolg is wel dat het Blog inmiddels meer wegheeft van een fotoalbum vol vakantiekiekjes en privéplaatjes dan een filmsite. Omdat plaatjes kijken alleen maar lui maakt en nauwelijks informatiewaarde heeft; Back to Basics.

Om een beetje luchtig te beginnen werd gekozen voor het komische drama Please Give van Nicole Holofcener. De film speelt zich af in New York alwaar een echtpaar (Alex en Kate) met hun puber dochter in een klein appartement wonen. Omdat Alex en Kate graag groter willen wonen hebben zij hun zinnen gezet op het appartement van de 91-jarige Andra die naast hen woont. Om te kunnen beginnen met verbouwen moeten ze echter wachten op het overlijden van hun nukkige buurvrouw die op haar beurt weer verzorgd wordt door haar twee kleindochters. Kortom, met voldoende verschillende karakters die tegengestelde belangen hebben en min of meer tot elkaar veroordeeld zijn, zijn alle ingrediënten aanwezig om er een leuke komedie van te maken. Bij vlagen lukte dit maar Please Give is vooral een film van gemiste kansen. Zo hebben Kate en Alex een handel in tweedehands meubelen die ze kopen van de volwassen kinderen van overleden ouders (en die verrassend vaak heel veel waard blijken te zijn). We volgen Kate een aantal malen als ze in de appartementen van de zojuist overledene op jacht is naar meubels. Elk van deze bezoeken leent zich uitermate voor op zichzelf staande grappige, hilarische of juist ontroerende scènes als een soort van Play-in-the-Play. Helaas wordt er tijdens deze bezoeken niet meer dan droogjes onderhandeld met de achterblijvende kinderen die zich geen raad weten met al die spullen van hun moeder.

Please Give is meer een film over schuldgevoel. Elk van de hoofdrolspelers heeft hier in meer of mindere mate last van maar Kate, die voor een prikkie de waardevolle meubelen van nietswetende achterblijvers aftroggelt, nog het meest. Ter compensatie geeft ze gul aan iedere dakloze, gehandicapte of travestiet die ze op straat tegenkomt en is ze op zoek naar betekenisvol vrijwilligerswerk. In haar drang tot helpen en haar pogingen de wereld te verbeteren bestempelt Kate iedereen die er een beetje onverzorgd of anders uitziet tot zielig en hulpbehoevend. Zelfs een aantal beschamend pijnlijke vergissingen en een nuchtere puber-dochter die haar moeder's aandacht harder nodig heeft dan alle zwervers van New York bij elkaar kunnen haar niet wakker schudden. Helaas voor Kate maar helpen uit schuldgevoel of helpen-om-te-helpen leidt nu eenmaal eerder tot opdringerige toestanden dan tot een betere wereld.

Naast schuldgevoel wordt er gehuild, gelachen, gevreeën, gestorven en vreemdgegaan maar al deze elementen worden door Holofcener zó zijdelings aangestipt dat het geheel uiteindelijk maar wat voortkabbelt. Jammer want hier had toch echt veel meer ingezeten. (Trailer)

Ireland

Ingehaald door de hectiek en actie rond Sail ben ik al weer bijna vergeten dat ik vorige week nog gewoon in Ierland zat. Nou ja zitten was er niet echt bij want er moest gewandeld worden en er werd gewandeld. Met dagtochten van 25 tot 30KM door meest bergachtig terrein met natte ondergrond was het nog aardig afzien. Gelukkig werd veel goed gemaakt door de goede B&B's en was er in de Pubs nooit gebrek aan Pints of Lager dan wel Guinness. Mijn voeten praten niet meer tegen me sinds ik terug ben maar het was al met al een indrukwekkende ervaring.

Mijn opzet om tijdens deze tocht nu eindelijk eens te ervaren of ik ooit in dit land zou kunnen en willen wonen is succesvol geweest. Succesvol in de zin van Operatie geslaagd, Patiënt overleden. Ik zie mezelf niet in een te stil dorpje met overal lelijke mensen om me heen elke morgen plakken bacon zo groot en taai als rubberbanden naar binnen werken met als enige afleiding 's avonds in mijn handgebreide trui van Ierse schapenwol naar de lokale Pub om daar luisterend naar muziek van de Dubliners samen met een aantal zwijgzame locals voor altijd Guinness te moeten drinken.

Opvallend

Vooruit dan: omdat het zo leuk is nog wat foto's van grappige, rare of opvallende "vaartuigen" en ander moois dat hier de afgelopen dagen langs kwam dobberen.

Sail Fail

Ondanks de (5!) enorme gele boeien die er liggen ter waarschuwing, vaart er tijdens Sail toch zo ongeveer iedere 15 minuten een bootje pontificaal op de strekdam die daar juist ligt om aanvaringen met ons gebouw te voorkomen. Meestal zijn de bootjes na enig wrikken, motoren of duwen weer los met niet meer schade dan een nat pak en een deuk in het ego van de eigenaar. Leuk vermaak voor bezoekers en bewoners.

Voor deze meneer liep het echter minder goed af. Ik hoop maar dat ze op de terugweg waren want dan hebben ze in ieder geval nog iets van Sail meegekregen. Jammer van zo'n mooi klassiek houten bootje. Soms staan de beste stuurlui blijkbaar wel aan wal.

Ook de waterpolitie moest er aan geloven. Onder de ogen van honderden toeschouwers je snelle Rib met zwaailicht op een strekdam varen en voorlopig niet meer los komen. Leg dat maar eens uit aan je collega's (die overigens verstandig genoeg waren zich niet te laten zien).

Sail 2010: de Kick Off

In bijna elke Funda advertentie voor Silodam-appartementen worden ze gebruikt: foto's van Sail 2005 met als wervende slogan: "Met Sail zit U eerste rang". Alsof je alleen daarom het aangebodene zou willen kopen. Nu wist ik wel dat het leuk was zo'n Sail-in-Parade maar zo leuk als afgelopen donderdag had ik niet verwacht. Daarom ook hier alvast de toekomstige verkoopfoto's.

Weg

De komende week ben ik weg. Weg om een aantal Ierse Pubs te bezoeken en persoonlijk eens te onderzoeken of de lokale Pub-cultuur nu echt zo bijzonder is als altijd beweerd wordt. Er was alleen niet bij verteld dat de te bezoeken Pubs met bijbehorende B&B's minimaal 25km uit elkaar liggen en dat er van Pub Plaats naar Pub Plaats gelopen moet worden. The Kerry Way; dat is Iers voor gewoon de Kenmare Rivier blijven volgen dan bereik ik vanzelf Caherdaniel en daarna een karrenspoor dat me via een oude boterroute weer terugvoert. Eindelijk kan ik al mijn Ultimate Survival TV-ervaring uit mijn favoriete Discovery Channel serie in praktijk brengen. Bear zal onder de indruk zijn...  Hoewel, laat ik maar eens beginnen met mijn wandelschoenen af te stoffen en ook al is er nog geen km gewandeld, vanavond zit ík in ieder geval aan de Guinness.

Gay Pride

Ondanks het gemopper dat het steeds meer een hetero aangelegeneid begint te worden en ondanks het regenachtige weer werd het gister toch weer een gezellig feestje in de Amsterdamse grachten met boten vol vrolijk uitgedoste homo's die laten zien waar ze voor staan. Ook al was dit de 15-de editie van de Canal Parade het blijft leuk om vanaf een brug met een biertje in de hand en keihard ABBA uit de boxen de stoet door de grachten te zien gaan. Aan originaliteit en enthousiasme was in ieder geval geen gebrek. Tevens was het een mooie gelegenheid om mijn nieuwe fotocamera uit te proberen.

Gezellig

Me and Orson Welles **

All's Fair in Love and Theater

Orson Welles was bij leven al een legende en fenomeen in één. Met films als Citizen Cane, Mac Beth en The Third Man drukte hij op jonge leeftijd al zijn stempel op de Amerikaans film en zette de standaard voor alle toekomstige films. Welles werd (in 1938) op slag wereldberoemd toen vanuit het Mercury Theatre, War of the Worlds als hoorspel werd uitgezonden. Zijn versie was echter zo realistisch dat half Amerika werkelijk geloofde dat wezens van Mars op aarde waren geland en dat New Jersey door de marsmannetjes werd aangevallen. In paniek renden mensen de straten op, snelwegen raakten verstopt door vluchtende gezinnen en het leger moest er aan te pas komen om de boel weer tot rust te brengen.

Een film over Orson Welles wekt dan ook op voorhand interesse. De titel Me and Orson Wells geeft aan dat Orson niet de hoofdpersoon is en dat maakt nog nieuwsgieriger. Me and Orson Wells speelt in 1937 (dus nog vóór het legendarische hoorspel) als de jonge Orson bezig is het toneelstuk Ceasar van Shakespeare op de planken te zetten. Richard Samuels is een jonge jongen die droomt van een toneelcarrière en met wat toeval een rol in het stuk krijgt. De film wordt vanuit het gezichtspunt van Richard verteld (vandaar de titel) en draait om zijn moeizame relatie met de charismatische Orson en daarnaast om de mooie secretaresse van Wells met wie Richard graag een relatie wil. De secretaresse wordt gespeeld door Claire Danes en ja, zij was de eigenlijke reden dat ik de film wilde zien. Het verhaal is verder niet zo interessant en de film is eigenlijk alleen boeiend als Christian McKay in beeld is. Hij zet een brilliante vertolking van Orson Wells op het toneel en geeft de film vaart en spanning. Alle andere scènes sukkelden mooi in beeld gebracht een beetje voort. Al met al een vermakelijke film die niet al te lang zal blijven hangen. (Trailer)