Hallam Foe ***

Hotel American aan het Leidseplein staat daar al sinds 1902. Meestal fiets of loop ik er gewoon langs maar afgelopen zondag was het hotel het decor voor een brunch. De Sunday Jazz Brunch is een prima manier om de zondagmiddag door te komen. Café American is, volgens eigen zeggen, het enige Art Deco restaurant in Amsterdam. Nu is het publiek meest op leeftijd, de sfeer wat gelaten en de muziek beschaafd maar het interieur, de prachtige Tiffany lampen en de immens grote ramen maken veel goed. Uitkijkend over de vijver en het Leidseplein met een champagnekoeler op tafel maakten het eten bijna tot bijzaak. Tot twee keer toe moesten we worden aangespoord om ons toch vooral naar het buffet te begeven. Het eten was oké al stak het dessert-buffet met kop en schouders boven de rest uit.

Vooraf waren we naar Hallam Foe geweest en dat was maar goed ook want na zo'n Brunch lijkt het me onmogelijk wakker blijven in een donkere bioscoopzaal. Hallam Foe is een aparte film die speelt op een Schots buitenverblijf en in Edinburgh. Hallam (Jamie Bell; de balletjongen uit Billy Elliot) is een gevoelige puber met voyeuristische neigingen die worstelt met de zelfmoord van zijn moeder. Klinkt allemaal loodzwaar maar valt reuze mee. De film is een mengeling van ernst en humor gecombineerd met absurde romantiek. Een coming-of-age film over een jongen die verliefd is op zijn stiefmoeder en haar tegelijkertijd verdenkt van de moord op zijn echte moeder. Om daaraan te ontsnappen verruilt Hallam Foe de veiligheid van zijn boomhut op het platte land voor de anonimiteit van de stad Edinburgh. Daar gaat hij eigenlijk gewoon door met waar hij goed in is want hij stalkt en begluurt een meisje dat als twee druppels water op zijn echte moeder lijkt. De verhaallijn is flinterdun maar toch is Hallam Foe een boeiende en vermakelijke film. Goed acteerwerk, mooie (natuur)opnamen en een lekkere soundtrack biedt voldoende voor een lekkere bioscoopavond of in ons geval -morgen. (Trailer)

Blue Monday

Gevoelsmatig weten we het allemaal allang: januari is nou niet de meest bruisende maand van het jaar. Dat er echter ook een wetenschappelijk bepaalde meest slechte dag van het jaar bestaat wist ik niet. Een geruststellende gedachte is dat wel; één dag waarop we het blijkbaar collectief niet meer zien zitten. Die dag valt elk jaar rond 24 januari. Op zich is dat een voor de hand liggend moment; de kerstdagen liggen dan al enige tijd achter ons, terwijl de vakantie nog lang niet in zicht is. Je goede voornemens zijn inmiddels allemaal mislukt, je eerste salarisstrookje van dit jaar viel tegen en je schulden als gevolg van de te dure decembermaand hangen nu als een steen om je nek. Een saaie regenachtige dag en een aandelenbeurs die naar beneden stuitert maken het gevoel er ook al niet beter op. Op dit soort momenten biedt zelfs de spirituele zelfhulp van The Secret met zijn Laws of Attraction geen uitkomst meer.

Sinds 2005 wordt de slechtste dag, jaarlijks bepaald en dus wetenschappelijk onderbouwd. De Britse wetenschapper en hoogleraar Seizoenmatige Wanorde(!), dr. Cliff Arnall bedacht een formule waarmee hij de meest depri-dag van het jaar kan berekenen. Even een klein college; deze formule ziet er als volgt uit:

{W + (S-d)} x TQ
M x NA

en is opgebouwd uit de volgende factoren: de weersomstandigheden (W), schulden (S), maandsalaris (d), tijd sinds kerstmis (T), tijd sinds laatste goede voornemen (Q), motivatie niveau (M) en de behoefte actie te ondernemen (NA).

Oké, zijn we er nog bij? Volgens dr. Arnall viel de slechtste dag dit jaar op maandag 21 januari en die ligt gelukkig al achter ons. Het ergste hebben we dus gehad zou ik zeggen. Nu heb ik zelf nergens last van; ik hou net zoveel van storm en regen als van mooi weer, voornemens had ik niet en kunnen dus ook niet mislukken, mijn salarisstrookje maakte ook dit jaar weer een lekker sprongetje en ik heb het zo druk met werk, vrienden en de inrichting van mijn nieuwe appartement dat er weinig tijd over blijft om te somberen. Wat ik me wel afvraag; is er ook een beste of meest gelukkige dag in het jaar en welke dag zou dit dan moeten zijn? Voor degenen onder ons die blijven somberen; bij Hart en Ziel van De Volkskrant weten ze daar wel raad mee.

Razzies

Bijna net zo leuk als de Oscars is de jaarlijkse bekendmaking en uitreiking van de Golden Raspberry Awards (Gouden Framboos) ofwel de Razzies. De Razzie is de tegenhanger van de Oscar en wordt jaarlijks uitgereikt aan de slechtste film, regisseur, acteur etc. De nominaties en prijzen worden vastgesteld door de leden van The Golden Raspberrry Award Foundation. De nominaties worden één dag voor de Oscarnominaties bekend gemaakt en de "prijzen" één dag voor de Oscars uitgereikt. Over het algemeen wordt er nogal lacherig over de Razzies gedaan maar ik weet bijna zeker dat iedere acteur en filmmaker bang is genomineerd te worden omdat dit "instituut" sinds de uitreiking van de eerste Razzie in 1981 serieus genomen wordt. Sinds 2005 heeft ook Nederland haar eigen Razzie's; de Nationale om-te-huilen-zo-slecht Filmprijs: "De Gouden Ui".

Voor de uitreiking van de Razzies zal de staking van Scriptschrijvers in ieder geval geen roet in het eten gaan gooien want over het algemeen weigeren de acteurs, regisseurs en producenten de prijs persoonlijk af te komen halen. De eerste die dat wel deed was onze eigen Paul Verhoeven die in 1996 de Slechtste Regisseursprijs kreeg voor zijn film Showgirls. Showgirls heeft de twijfelachtige eer tot nu toe de meeste Razzies te hebben ontvangen (de film werd 13 keer genomineerd en kreeg er 7). Sylvester Stallone is de acteur die in zijn carrière de meeste Razzies heeft ontvangen. Hij is in totaal 30 keer genomineerd en heeft er 10 "gewonnen". Tijd om te stoppen Sly.

Grootste kanshebber voor de Razzies 2007 is Eddy Murphy die maar liefst 5 maal genomineerd is voor zijn aandeel in de film Norbit. Hiermee ben ik het grondig eens want de film is te stompzinnig voor woorden. Het is de enige film waar ik afgelopen jaar bij ben weggelopen; dus kom maar op met die Razzies.

Oscarnominaties 2008

Vanmiddag zijn de nominaties voor The Academy Awards (beter bekend als de Oscars) bekend gemaakt. De Oscar, die jaarlijks in februari wordt uitgereikt door de Academie of Motion Picture Arts en Sciences, stelt een naakte ridder voor die gewapend met een zwaard de wacht houdt voor een filmblik. Het verhaal gaat dat de Oscar zijn naam dankt aan de secretaresse van de Academy, die bij het zien van het beeldje in 1932 uitriep dat het mannetje sprekend op haar oom Oscar leek.

FILMS MET DE MEESTE NOMINATIES:
No Country for Old Men (8)
There Will be Blood (8)
Michael Clayton (7)
Atonement (7)
Ratatouille (5)

Helaas moeten de eerste twee films bij ons nog uitkomen en Michael Clayton (met George Clooney) wordt nu toch wel een must see.

BESTE FILM
Atonement
No Country For Old Men
There Will Be Blood
Michael Clayton
Juno

BESTE ACTEUR
George Clooney - Michael Clayton
Daniel Day-Lewis - There Will Be Blood
Viggo Mortensen - Eastern Promises
Johnny Depp - Sweeney Todd
Tommy lee Jones - In Valley of Elah

BESTE ACTRICE
Julie Christie - Away From Her
Laura Linney - The Savages
Ellen Page - Juno
Cate Blanchett - Elizabeth: Golden Age
Marion Cotillard - La vie en rose

Grote onbekende is de film Juno (4 nominaties!) die vanavond in premiere gaat tijdens het Rotterdam Filmfestival. Hopelijk wordt het net zo'n aangename verrassing als little Miss Sunshine twee jaar geleden was. Cate Blanchet kan in theorie twee Oscars winnen; voor beste actrice in Elizabeth en voor beste vrouwelijke bijrol in I'm not there. In de categorie beste documentaire maakt Michael More kans op zijn tweede Oscar voor Sicko en de Kite Runner stelt teleur met slechts één nominatie; die voor beste originele filmmuziek. Voor het volledige overzicht en de officiële website klik hier. De bekendmaking van de winnaars en de uitreiking van de beeldjes vindt plaats op 24 februari. Voor ons Europeanen zal dat dus zijn in de nacht van de 24ste op de 25ste.

Sleuth ***

Obey the Ruels

Sleuth (speurhond of detective) kreeg over het algemeen geen positieve recensies. Dat heeft me verbaast want ik vond het zeker geen slechte of vervelende film. Feit is dat Sleuth anders is dan de films die we gewoonlijk voorgeschoteld krijgen. In Sleuth geen wilde achtervolgingen of heftige snel gemonteerde scènes gefilmd op spectaculaire locaties maar slechts twee mannen in één huis; niet meer en niet minder.

Sleuth is namelijk een verfilming van het toneelstuk van Antony Shaffer uit 1970 en deze filmversie is weer een remake van de eerste film uit 1972. De succesvolle maar rancuneuze detective schrijver Andrew Wyke (Michael Caine) ontvangt in zijn luxe en uiterst designvol maar zielloos ingerichte landhuis de jongere Milo Tindle (Jude Law). Na wat heen en weer gepraat en een drankje komt Wyke onverwacht ter zake met de woorden: "Dus jij bent degene die mijn vrouw neukt". De toon is daarmee gezet want Milo blijkt de nieuwe minnaar van Wyke's vrouw en hij is naar de villa afgereisd om een scheiding te forceren. Wyke komt daarop met een plan waardoor ze beiden beter van de scheiding zullen worden. Milo hapt toe en dan ontstaat er een kat en muis spel dat de hele verdere film zal duren en waarbij de rollen voortdurend worden omgedraaid. Volgens sommigen gaat dit tot vervelens toe door maar ik vond de voortdurende plotwendingen en het macho gedrag van twee om een vrouw vechtende haantjes heerlijk om te volgen. Om met zo weinig middelen anderhalf uur te blijven boeien komt het aan op acteerprestaties en deze zijn dan ook buitengewoon goed.

Interessant detail: Michael Caine speelde in de versie uit 1972 de rol van Milo (de jonge minnaar) en nu dus (op leeftijd) de rol van de oudere schrijver. Caine heeft Jude Law ongetwijfeld van aanwijzingen en hulp kunnen voorzien want ook hij acteert overtuigend. Ik heb nog steeds een haat-liefde verhouding met de acteur met het eeuwige jongensachtige en quasi-onschuldige uiterlijk. Ik vind hem ook zo wisselend; in Alfie en My Bleuberry Nights is hij gewoonweg irritant maar in deze film mag ik dan weer graag naar hem kijken en vooral luisteren; stem en (Brits) accent zijn prima.

Een toneelstuk dat verfilmd is, is niet voor iedereen even aantrekkelijk. Als Sleuth je niet vanaf het begin boeit rest je weinig anders dan de rit verveeld uit te zitten en jaloers te zijn op de man die schuin voor me zat en die na een half uur in een diepe slaap verzonken was. (Trailer)

Porno Idols

Nu de geplande vrijdagavond borrel in café Werck met mijn oud-KLM collega's van Corporate bij gebrek aan belangstelling(!) niet doorging keek ik ineens aan tegen een lege vrijdagavond. Gelukkig had Marie José hetzelfde gevoel en daarom besloten we op de gok naar de Kleine Komedie te gaan voor de voorstelling Sterk, Zwart en zonder suiker van Van Houts en de Ket.

Van Houts en de Ket bestaan 10 jaar en dat moest gevierd worden met een "Best-of voorstelling". "Een show met louter hoogtepunten uit hun indrukwekkende oeuvre": zeggen ze zelf. Voor de kenners dus een feest der herkenning en voor ons een spoedcursus Van Houts en de Ket. De meesten kennen ze van het reclamespotje voor Kanis & Gunnik koffie. Van Houts & De Ket in het theater is echter van een heel ander kaliber; je moet er wel van houden want het is hard, het is ziek, het is grof maar het is altijd origineel. Of het nu een verbitterde bejaarde met een looprek betreft, een funktioneringsgesprek van een gefrustreerde cliniclown die zelf vindt dat hij de lach aan z'n kont heeft hangen en die van een hondje een ballon kan vouwen, twee rotaryleden die op stadssafari gaan om een Marokkaanse groepsverkrachting mee te maken of Van Houts die in zijn blote kont auditie komt doen voor Porno Idols het is allemaal even hilarisch en het taalgebruik snel en bloemrijk (Een Poppedijntje met Zaadlust; geweldig). Wij hebben dubbel gelegen van het lachen, niet alleen tijdens de voorstelling maar ook na afloop in Café Schiller waar onder het genot van koude biertjes Marie José weer enigszins herstelde van haar crash eerder die avond.

The Kite Runner ****

There is a way to be good again

Het boek De Vliegeraar gaat aardig het succes van De Da Vinci Code achterna. Overal om me heen kom ik mensen tegen die het boek gelezen hebben en daar danig van onder de indruk zijn. Ondanks het feit dat er wereldwijd acht miljoen exemplaren van zijn verkocht behoor ik tot de selecte groep die het boek niet gelezen heeft. Ik zie dat als een voordeel want hierdoor kan ik tenminste nog onbevooroordeeld naar de film kijken zonder dat ik mezelf hoef te ergeren aan het feit dat er waarschijnlijk hele hoofdstukken uit het boek worden overgeslagen.

The Kite Runner is een prachtige film met een verhaal dat groter is dan het verhaal van de hoofdpersonen zelf. Aan de hand van de levens van twee vriendjes (Amir en Hassan) die als jongetjes zorgeloos opgroeien in een vrij en werelds Kaboel, wordt de recente geschiedenis van Afghanistan verteld. De film valt grofweg in twee delen uiteen. Als eerste de jeugd van twee jongetjes die zich met vliegeren en films vermaken. De twee zijn onafscheidelijk tot het moment dat er iets vreselijk met Hassan gebeurt en Amir hem daarbij in de steek laat. Als daarna de Russen Afghanistan binnen vallen verandert alles. Amir vlucht met zijn vader via Pakistan naar Amerika en zo worden de twee vriendjes van elkaar gescheiden. Het tweede deel (20 jaar later) voert Amir, na ontdekking van een vreselijk familiegeheim, terug naar Afghanistan dat inmiddels door de Taliban geregeerd wordt. Het schokkendst is om te zien hoe eerst de Russen en daarna de Taliban het eens zo prachtige en ontwikkelde Afghanistan hebben teruggeworpen naar de steentijd. Waar eens meisjes in minirokjes over straat gingen en "Una Palome Blanca" van George Baker uit de luidspeekers klonk leeft nu het Afghaanse volk schichtig in kapotgeschoten huizen en altijd in angst om door de Taliban te worden opgepakt.

De taal (er wordt veel Afghaans gesproken), het landschap (ook al is het in China opgenomen) en de spectaculair gefilmde vliegerwedstrijden maken de film tot een genot om naar te kijken. Boek en film zijn twee totaal verschillende kunstvormen die zich zich naar mijn mening niet met elkaar laten vergelijken. Opmerkingen als "Het boek was beter..." kan ik dan ook nooit goed hebben. Toch denk ik dat, ondanks dat regisseur Marc Forster er een prachtige film van heeft gemaakt, het verhaal van De Vliegeraar te gecompliceerd en te groots is om in twee uur te vertellen. (Trailer)

National Treasure *

Volgens complotdenkers en de vele theorieën op dit gebied zou de wereld worden bestuurd door buitenaardse Reptielmensen, is Prinsess Diana vermoord en Paul McCartney al lang dood, is in Roswell in de jaren 40 een UFO gecrasht en zit de Bush regering achter de 9/11 aanslagen.

Complottheorieën, puzzels, verborgen schatten en gecodeeerde boodschappen, ik ben er dol op en dan het liefst in een historische context. National Treasure; The book of Secrets heeft het allemaal en tegelijkertijd ook helemaal niet. Het uitgangspunt dat 18 missende pagina's uit het dagboek van John Wilkes Booth (de moordenaar van President Lincoln) het bewijs tot een complot zouden bevatten is boeiend. Hoewel het ons niet zoveel zegt is het voor Amerikanen waarschijnlijk heel intrigerend en appelleert het ongetwijfeld sterk aan hun gevoel voor Vaderlandse historie en patriottisme en dat verklaart dan weer het succes van de film in Amerika.

National Treasure dendert als een dolle achtbaanrit over het scherm; van Parijs naar Buckingham Palace naar The Oval Office in het Witte huis. Het ene na het andere onbegrijpelijke raadsel wordt in seconden opgelost terwijl de onwaarschijnlijkheden steeds grotere vormen aannemen. De bijrollen van Ed Harris, Hellen Mirren en Harvey Keitel zijn niet voldoende om de film te redden. Kort samengevat; geen logica en geen verhaal. Eén ding is wel leuk; het Secret Book of Presidents. Ik heb me altijd afgevraagd of zo'n boek nu echt bestaat en zou er bijna een gooi naar het Presidentschap voor over hebben om er achter te komen. Maar ik ben geen Amerikaan hè, dus zal ik het wel nooit te weten komen.

Nicolas Cage, die in het echt Nicolas Kim Coppola heet, is de neef en dus niet de zoon (zoals mijn disgenoot beweerde) van dé Francis Ford Coppola. Cage veranderde al heel vroeg in zijn carrière zijn naam omdat hij op eigen kracht zijn reputatie als acteur wilde vestigen. Dat getuigt dan wel weer van lef maar verder vind ik deze half Duitse, half Italiaanse "would be Al Pachino" vlees nog vis.

I am Legend **

The last man on Earth is not alone

I am Legend, begint nogal mysterieus. In een totaal verlaten New York scheurt Robert Neville (Will Smith) door met onkruid overwoekerde straten. Surrealistisch om een compleet leeg en verlaten Time Square en andere bekende locaties te zien. De enige andere levende wezens zijn de plots opduikende impala's waarop Robert jacht maakt om aan vlees te komen. Als hij eindelijk een impala voor de loop van zijn automatische geweer heeft, is een grote leeuw hem voor en kaapt zijn verse maaltijd voor zijn neus weg. Gaandeweg het eerste uur wordt langzaam duidelijk wat hier aan de hand is. Aan het begin van de film (gesitueerd in 2009) wordt aangekondigd dat er een geneesmiddel tegen kanker is gevonden. Dit geneesmiddel muteert zich echter tot een agressief en besmettelijk virus dat binnen drie jaar de complete wereldbevolking uitroeit. De hele wereld behalve Robert dus, want die blijkt immuun te zijn. Nare bijkomstigheid is dat niet iedereen is overleden; een aantal mensen is onder invloed van het virus gemuteerd tot een soort agressieve zombies die geen zonlicht kunnen verdragen en daardoor alleen 's nachts naar buiten komen. Robert is toevallig ook viroloog en zoekt in zijn gebarricadeerde huis naarstig naar een medicijn om van deze zombies weer mensen te maken. Want één ding is duidelijk; Robert is vreselijk eenzaam. Hij heeft dan wel een leuke hond waartegen hij kan praten maar die praat niet terug.

In het eerste uur is uiterst beklemmend en realistisch weergegeven hoe een wereldstad zonder bewoners er uitziet en waarin alles wat de mensheid heeft opgebouwd begint te verdwijnen. Je voelt de eenzaamheid van Neville als je hem tegen etalagepoppen ziet praten. In flashbacks wordt duidelijk dat New York drie jaar eerder is geëvacueerd en dat daarna alle toegangsbruggen en tunnels van Manhattan zijn vernietigd met prachtige beelden van een aan flarden geschoten Brooklyn Bridge. Na ongeveer een uur gaat het echter mis. Dan blijkt er opeens nog een levend persoon te zijn die hem redt uit de klauwen van de Zombies. Natuurlijk is dit een mooie vrouw met ook nog een leuk zoontje. Vanaf dit moment is de logica zoek en ontstaan er ineens vage gesprekken over God, Bob Marley en de zin van het leven. Wat stichtelijke mededelingen en onverwachte plotwendingen halen de laatste spanning uit de film met als anticlimax; een hoopvol einde.

Het thema (gebaseerd op het boek van Richard Matheson uit 1954!) is boeiend en angstaanjagend. Regisseur Francis Lawrence heeft er een soort Horror-Science Fiction van gemaakt dat na een uur als een ballon leegloopt.

Elizabeth: The Golden Age ****

In 1585 was Koningin zijn nog een echte baan. Niks lintjes doorknippen of saaie staatsbezoeken. Oorlogvoeren tegen Spanje terwijl het om je heen wemelt van de verraders en je familie ook nog eens aan de poten van je Troon zaagt; zo zagen de werkdagen van Elizabeth I eruit. Dan komt Beatrix toch heel wat makkelijker aan d'r geld.

Cate Blanchett speelt in Elizabeth: The Golden Age de rol van Elizabeth I en daarmee hebben we ook meteen de sterkste troef van de film te pakken. Cate speelt de rol namelijk waanzinnig goed; Oscarmateriaal zou ik zeggen. Het verhaal daarentegen is toch wat mager en of het allemaal historisch verantwoord is vraag ik me af. Maakt ook allemaal niet zoveel uit; ik heb van begin tot eind geboeid zitten kijken. De hier niet zo bekende regisseur Shekar Kapur heeft er filmtechnisch iets heel moois van gemaakt. Adembenemend mooie shots worden afgewisseld door uitbundige kostuums; de één nog excentrieker dan de ander. Op een gegeven moment vraag je je zelfs af of de kostuumafdeling niet te ver is doorgeschoten in artistieke vrijheid als Elizabeth met opgezette vogels op haar hoofd en vleugels op haar rug door het paleis paradeert.

Je gaat naar Elizabeth om te kijken en te genieten van de mooie beelden en het fraaie spel van Cate Blanchet. De sfeer maakt de film, het verhaal is ondergeschikt.