Into the Wild ****

Eerst was daar (voor mij) het boek Into Thin Air van Jon Krakauer. Een adembenemend boek over de desastreuze beklimming van de Mt Everest in het seizoen 1996 (een stuk of 8 doden). Eenmaal in het boek begonnen was er geen houden meer aan en las ik het in één keer uit. Daarna was daar het boek Into the Wild, eveneens geschreven door Krakauer. Ik kreeg het van iemand als leesvoer voor een trans-Atlantische vlucht en las ook dat in één vlucht uit. Helaas was ik het daarna ook meteen weer kwijt want ik liet het boek bij de overstap in Parijs in het vliegtuig liggen. Nu is daar dan de film van regisseur Sean Penn en ook die is meer dan de moeite waard.

Into the Wild is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Chris McCandless (Emile Hirsch). Een rijkelui's zoontje dat besluit na zijn examen niet verder te willen studeren maar al zijn bezittingen op te geven, met zijn familie te breken en voor twee jaar de wildernis in te trekken. De film begint waar de reis van Chris eindigt; in een verlaten bus ergens in Alaska. Via flashbacks laat de film zien hoe Chris daar terecht is gekomen en welke ontmoetingen hij onderweg heeft gehad. Ontmoetingen die hem stuk voor stuk iets opleveren en bijbrengen ook al moet de super-zelfverzekerde Chris met zijn eigenzinnige kijk op het leven daar in eerste instantie niets van weten. Op zoek naar zichzelf en naar de essentie van het bestaan wil Chris de confrontatie met de wildernis aangaan en kiest daarvoor het ruige Alaska. Alles op locatie gefilmd en de beelden zijn dan ook spectaculair mooi (vooral de bus is prachtig; helemaal zoals in het boek beschreven). De opnames zijn soms zo mooi dat je je gaandeweg afvraagt waarom je in godsnaam nog hier bent terwijl er zoveel te ontdekken valt. Dat moet Chris ook gedacht hebben toen hij besloot te vertrekken maar wat begint als een avontuurlijke raodmovie ontpopt zich langzaam tot ontroerend drama. De natuur blijkt mooi in haar eenvoud maar bikkelhard om in te overleven en de romantiek van de vrijheid maakt langzaam plaats voor onvoorstelbare eenzaamheid, leegte en angst.

Emile Hirsch zet een geloofwaardige Chris neer maar op de één of andere manier zag ik steeds Leonardo di Caprio voor me in deze rol. Misschien lijken de twee gewoon wel een beetje op elkaar. De bijrollen zijn ook prima gecast met in het bijzonder Hal Halbrook die, als eenzame en enigszins uitgebluste oorlogsveteraan weer opleeft door de levenslust van Chris, terecht een Oscar nominatie ontving. Speciale vermelding voor de filmmuziek van Eddie Vedder (Pearl Jam); past helemaal bij de film en sleurt je mee het verhaal in. Het is geen korte film en ook al zitten er wat kleffe momenten in, hij boeide van begin tot eind. Klik hier voor de trailer.

Quote: The sea's only gifts are harsh blows, and occasionally the chance to feel strong. Now I don't know much about the sea, but I do know that that's the way it is here. And I also know how important it is in life not necessarily to be strong but to feel strong. To measure yourself at least once. To find yourself at least once in the most ancient of human conditions. Facing the blind death stone alone, with nothing to help you but your hands and your own head.