Amy

I told you I was trouble

Zelf dacht ik al die tijd te maken te hebben met een kunstmatig gelanceerd tienersterretje dat lijdt aan een ziekelijke behoefte aan aandacht. Met een kapsel als een suikerspin en meer tatoes dan een gepensioneerde zeeman op de grote vaart, komt mevrouw voornamelijk in het nieuws als er weer eens een concert niet doorgaat omdat ze uitgeteld is door drank en/of drugs. Zo weinig mogelijk aandacht aan schenken was mijn gevoel.

Tot ik gisteravond bij iemand op visite was en daar op TV het concert zag dat Amy Winehouse in maart 2007 in het Shepherds Bush Empire in Londen gaf. Al bij het eerste nummer was ik om. Wat een stem, wat een goede nummers en wat een talent. Ineens begrijp ik alle ophef en aandacht als deze Engel van de Goot weer eens halverwege een concert niet verder kan of wil. Nu snap ik dat je hiervoor in de rij gaat staan; ook al krijg je maar drie nummers voorgeschoteld, dan nog is het de moeite waard. Vanmorgen dan ook meteen alle nummers van haar albums "Frank" en "Back to Black" van Limewire gedownload en op mijn i-Pod gezet. Het sterke aan deze 24-jarige zangeres is dat je steeds het gevoel hebt dat ze over haar eigen leven zingt. De over het algemeen zelfgeschreven nummers moeten wel heel dicht bij haar staan en ondanks haar jonge leeftijd past haar doorleefde stem perfect bij het wilde leven dat ze ongetwijfeld leidt.

Het heeft iets intrigerends als iemand zo onverschillig met zo'n groot talent omgaat. Keer op keer kunnen zulke mensen je zwaar teleurstellen of razend maken, tot het moment dat ze gaan zingen en je alle ellende op slag weer vergeten bent. Amy moet helemaal niet in "Rehab" maar vooral doorgaan zoals ze nu doet. Nog één of twee geweldige CD's, dan een overdosis (of iets anders fataals) en Amy is waarschijnlijk even legendarisch als Janis Joplin en Joni Mitchel samen. Tot die tijd wens ik haar de beste tekst- en songwriters van deze wereld. Volgens mij moet het beste Winehouse-album nog komen.