Reünie

Als kind ben ik veel verhuisd. Ik voelde me vaak net een koffer van m'n ouders want ik werd in de ene plaats opgepakt om ergens anders weer te worden neergezet waarna (na het uitpakken) ons gewone gezinsleven weer een aanvang nam. Nu is het aanpassingsvermogen van kinderen over het algemeen ongekend groot dus moeiteloos voegde je weer in, in de nieuwe klas en buurt. Verreweg de langste tijd van mijn jeugd heb ik in Den Helder doorgebracht. Ook al was dat op vijf verschillende scholen en een stuk zes verschillende adressen, in mijn ogen was de constante factor van één stad al een ongekend stabiel gegeven. 25 jaar geleden deed ik eindexamen VWO en direct daarna ben ik naar Amsterdam vertrokken om daar te gaan studeren.

In die afgelopen 25 jaar heb ik ontzettend mijn best gedaan niets meer van me te laten horen en te verdwijnen in de hectiek en anonimiteit van de grote stad. Maar ja, je aanwezigheid op het internet blijft voor wie er naar op zoek is niet onopgemerkt en een paar maanden geleden was het dan ook zover; ik was getraceerd en ontving een enthousiaste mail met de aankondiging van een op handen zijnde reünie van de eindexamenklas. Of we ter voorbereiding en ter verhoging van de herkenbaarheid maar even een verhaaltje wilden maken waarin we (in het kort) beschreven wat er de laatste 25 jaar zoal is voorgevallen. Kort daarna begon ik dagelijks twee of drie mails te ontvangen van mensen met namen die mij niets zeiden. Uitgebreide levenslopen, complete cijferlijsten en ongegeneerde hoeveelheden foto's van kinderen vulden wekenlang mijn mailbox. Gezeten op olifanten, hangend aan parachutes of wandelend door de bergen leek het net of al mijn oud-klasgenoten er een uiterst avontuurlijke leefstijl op nahielden. Bij lezing van het bijbehorende verhaal bleek dat het hier in de meeste gevallen helemaal geen gevaarlijke Way of Life betrof maar hét hoogtepunt van het jaar; de geboekte vakantie. De rest van het jaar zag er over het algemeen een stuk rustiger uit. Gelukkig maar.

Gisteren was dan de grote dag waar we met z'n allen de laatste weken zo naar toe hadden geleefd. Ik ben in jaren niet meer in Den Helder geweest en het eerste dat mij bij aankomst opviel was dat er zo weinig veranderd is. Het oude centrum ziet er nog net zo oud en klein uit als ik me herinner. Het weerzien was in sommige gevallen erg leuk, met anderen erg verrassend maar met de meesten ging er ook na het handen schudden en de drie onvermijdelijke "Hoe gaat het met je?, Wat doe je? en Heb je kinderen?", nog steeds geen enkele bel rinkelen. Het verzoek om na afloop de Helderse binnenstad in te trekken heb ik beleefd doch resoluut afgeslagen. Ik heb ontzettend mijn best gedaan maar snap nog steeds niets van de populariteit van al dit soort herenigingen.