35 Rhums ***

Franstalig loslaat-drama dat zich afspeelt in één van de voorsteden van Parijs. Klinkt als heel zwaar en uitzichtloos, vooral als blijkt dat het ook nog eens over een zwarte vader en dochter gaat. Het valt allemaal reuze mee. 35 Rhums is geen typisch immigrantendrama; vader en dochter hebben het druk met hun baan en studie, culturele uitjes en zijn eigenlijk best gelukkig zo samen. Ogenschijnlijk gebeurt er weinig tot niets maar als kijker heb je al snel in de gaten dat er onderhuids van alles speelt. Zo wordt er tijdens een 10 minuten durende (dans)scene in een verlaten kroeg nauwelijks iets gezegd maar de onderlinge blikken en gezichtsuitdrukkingen vertellen een compleet verhaal. De film zelf vertelt geen verhaal en er is nauwelijks een plot. Als kijker mag je de puzzelstukjes zelf op hun plek leggen en zelf de eindjes aan elkaar knopen. 35 Rhums is een intiem gefilmd familiedrama over volwassen worden, het verleden loslaten, onthechting, dood en liefde.

De Franse filmmaakster Claire Denis heeft het allemaal subtiel vastgelegd in mooie rustig beelden ondersteund door indringende muziek van The Tindersticks. Prima film voor een lege zaterdag- of zondagmiddag.

The Eagle has Landed...

Vandaag 40 jaar geleden werd hij gelanceerd om aan een historische reis te beginnen; Apollo 11. Aan boord drie astronauten waarvan er twee, vijf dagen later als eerste mensen op de Maan zouden wandelen. Ik was zeven en hoewel ik de eerste stappen op de Maan niet "live" heb meegemaakt kan ik me er nog veel van voor de geest halen. Het maakte en maakt nog steeds indruk; de stoere 110m hoge Saturnus V Raket, de Lunar Module, het afdalen van het trappetje en de woorden die Neil Armstrong sprak terwijl hij de eerste voet op de Maan zette. Ik hoor het nog in mijn hoofd en weet precies waar de piepjes zitten en waar de verbinding even wegvalt. Tot op de dag van vandaag is er daardoor onenigheid over wat Neil nu precies heeft gezegd; "That's one small step for A Man" of "That's one small step for Men"...?

Volgende week dinsdag, 40 jaar na de maanlanding zal de hype van terug- en vooruitblikken, historische overzichten en unieke filmbeelden waarschijnlijk op zijn hoogtepunt zijn. In mijn herinnering vlogen de Amerikanen in die tijd af en aan naar de Maan en verbleven ze daar wekenlang. In werkelijkheid zijn er "maar" zes bemande maanlandingen geweest en hebben er in totaal niet meer dan twaalf mensen op de Maan gelopen. Niel Armstrong en Buzz Aldring verbleven niet langer dan 2 uur en 31 minuten op de Maan. In die tijd huppelden ze wat rond, werd er een Amerikaanse vlag gepland, maanstenen verzameld en er werd een Laser reflector geplaatst waardoor NASA kon bepalen dat de afstand tussen de Aarde en de Maan jaarlijks met 2,3 cm toeneemt.

Twaalf mensen die kunnen vertellen over die krankzinnige reis is niet veel. Twaalf mensen die kunnen vertellen hoe het is om zo ver van "huis" te zijn en de aarde niet groter dan een knikker in de ruimte te zien hangen, hoe het voelt om op een ander hemellichaam te staan en te lopen. Hoe het voelt om door de ruimte te reizen... Allen zijn het inmiddels oude(re) mannen. Nog een paar jaar en dan is er niemand meer die op de Maan heeft gelopen. Krankzinnig idee; dan zijn we er geweest maar niemand die kan vertellen hoe het was. Ik hoop dat het niet zo ver zal komen en dat we voor die tijd weer op de Maan of nog beter nog, op Mars staan. Ik mis het gevoel van grenzeloze ambitie, oneindige technische mogelijkheden en helden die nieuwe werelden bezoeken.

Wie alles wil weten over die heroïsche eerste maanlanding in de Sea of Tranquility: kijk eens op de prachtige site van NASA.