En weg zijn we

Dam des Doods

En de oplossing van de PVDA...

Gadverdamme...

Vanavond op Nu.nl en ook De Volkskrant pakt uit.

Het was sinds januari bekend en ik wist dat het onvermijdelijk was... maar waarom gaan degenen die zingen of schrijven over het leven, de liefde, de dood en de drank (kortom alles wat het leven boeiend maakt) telkens weer als eerste? Onwerkelijk, bizar en veel te snel...

Maarten van Roozendaal is 51 jaar oud geworden, zeven jaar jonger dan hij zelf had ingeschat op basis van zijn levensstijl... ;-)

Henk van Gelder (morgen in de NRC): 
"Hij zat als een nachtvlinder aan de vleugel, zijn schrale lijf gehuld in een zwart pak met wit overhemd, een sigaret waarvan de rook in het zwart naar boven kringelde, zijn kaak gestoppeld en zijn grote mond vol hypochondrische liedjes over Weltschmerz en stomme pech, draaglijk gemaakt door een wrang soort ironie."

Klik hier voor een impressie en voor de liefhebbers een verhaal ooit aan mij verteld door een vriendin die hem gekend heeft en hier verwoord door de meester zelf; zo mooi.

EK 2012

Amsterdam is er klaar voor!
Nu het Nederlands elftal nog.

The Descendants ***

Paradise can go and fuck itself

Een film met een twist was mij vooraf verteld. Niets is minder waar want er zit inderdaad een behoorlijke twist in The Descendants. Alleen jammer dat deze al ruimschoots prijsgegeven wordt in de trailer (en in nagenoeg alle recensies). Helaas is dit een trend die zich de laatste jaren steeds hardnekkiger manifesteert; de trailer vertelt het complete verhaal waarin bovendien alle grappige en boeiende scènes aaneengesloten en in sneltreinvaart voorbij komen.

Ondanks alle ongevraagde voorkennis is The Descendants een vermakelijke film die bijna twee uur blijft boeien. George Clooney speelt de op Hawaii wonende Matt King. Matt heeft nogal wat aan zijn hoofd. Financieel gaat het hem als afstammeling van een Amerikaanse bankier en een lid van het Hawaiiaanse koninklijke familie behoorlijk voor de wind maar privé gaat het een stuk minder. Zijn vrouw ligt na een bootongeluk in coma en als overblijvende vader probeert hij de zorg voor zijn twee dochters op zich te nemen terwijl hij geen idee heeft hoe hij met ze moet communiceren. Gelukkig wordt een aantal loodzware thema's met de nodige humor gebracht, zorgt de twist voor de nodige spanning en is vooral het spel van de twee grofgebekte dochters een verademing.

Vijf Oscarnominaties is misschien wat veel voor een film waarop gewoonweg weinig valt aan te merken. The Descendants is weinig vernieuwend maar wel onderhoudend en vooral ontroerend.

The Girl with the Dragon Tattoo

Alleen al de gedachte aan een Hollywood versie van een goed geslaagd Zweeds origineel naar de uiterst succesvolle romanreeks Millennium van de Zweedse schrijver Stieg Larsson bezorgt me rillingen. Voeg daar een vreselijke titel aan toe (wat was er mis met Men who Hate Women?) en Amerikanen die met een Zweeds accent praten... voor mij voldoende reden deze film in de bioscoop vooral te mijden. The Girl with the Dragon Tattoo heeft echter één ijzersterke troef: hij is geregisseerd door David Fincher.

Tja als de man die Fight Club, Se7en en The Social Network maakte zich er mee gaat bemoeien is het ineens een heel ander verhaal. Hoewel het verhaal is nu juist het enige dat nagenoeg helemaal gelijk is aan de Zweedse versie. Gelukkig maar want hierdoor kon Fincher zich volledig op de artistieke en creatieve invulling richten zoals een waanzinnige openingssequentie. Fincher is gelukkig niet in alle voor de hand liggende valkuilen van een Amerikaanse Remake van een uitstekende buitenlandse film gestapt. Door onder andere op locatie in Zweden te filmen met een goede cast waaronder Daniel Graig en Rooney Mara als de intrigerende en duistere Lisbeth Salander. Volgens de schrijver is het karakter Lisbeth Salander gebaseerd op de gedachte hoe Pippi Langkous als volwassene zou zijn. Wat een opluchting moet dat zijn voor al die veertigjarige vrouwen die nog altijd met Pippi als hun gedateerde heldin en rolmodel het leven tegemoet treden. Snelle montage en snoeiharde muziek doen de rest... het vakmanschap van Fincher druipt er aan alle kanten vanaf.

Nu hoop ik alleen één ding; dat David Fincher het bij dit ene deel houdt en zich weer eens volledig gaat wijden aan een (ik noem maar wat) nieuwe Fight Club. Deel twee en drie aan anderen overlatend en deze regisseur(s) opzadelt met de onmogelijke taak het niveau van deel één te evenaren. (Trailer)

The Artist **

Het genre Stomme Film zegt mij niet zoveel. Het is voor mij nog altijd niet meer dan de door technische beperkingen gehinderde voorloper van de hedendaagse film. Toch getuigt het van lef om in het 3-D tijdperk een grote productie in zwart-wit, zonder gesproken tekst en geheel in de traditie van de Stomme film op het witte doek te slingeren.

Toegegeven; de enige reden dat ik in de zaal zat was het feit dat The Artist maar liefst tien Oscarnominaties (waaronder Beste Film en Beste Regie) toegewezen kreeg. Misschien was ik een vreemde eend in de bijt want ik werd niet echt door de film gegrepen. En dit terwijl het merendeel van de goed gevulde zaal zichtbaar genoot van de uitermate originele en verrassende scènes in een film die gaat over een ster uit de hoogtijdagen van de Stomme Film die de toekomst van de Talkies (gesproken film) compleet onderschat waardoor zijn ondergang als filmster onafwendbaar lijkt.

Hoewel ik een goedbedoelde clichéfilm op zijn tijd best weet te waarderen vond ik The Artist te clichématig en het verhaal te dun om anderhalf uur achtereen te blijven boeien. Qua stijl en insteek (en vooral de openingsscène) was het leuk maar met een gimmick alleen red je het niet. Ondanks alle goedbedoelde emotie wist de film me niet te raken.

Laat dit je vooral niet weerhouden om zelf te gaan kijken; de meeste fimrecencenten zijn het toch niet met me eens:

- NRC: "ongehoord slim, grappig en ontroerend (..) favoriet voor de Oscars"
- Algemeen Dagblad: "Hartverwarmende ode aan het oude Hollywood"
- Parool: "een perfect melodrama in de stijl van de zwijgende cinema"
- Volkskrant: "Zwijgende triomf"
- VPRO Gids: "Niets minder dan een filmwonder"
- Trouw: "Een hartveroverende, verkwikkende film!"

Het is in ieder geval geruststellend dat er mensen zijn die er nóg minder van begrijpen dan ik.

My Week with Marilyn ***

We are Such Stuff as Dreams are Made on

Het was natuurlijk niet zomaar dat het vorige blogje over zoiets luchtigs moest gaan als The Prince and the Showgirl. Afgelopen maandag zat ik namelijk in The Movies bij de voorpremière van My Week with Marilyn waar beide films onder het genot van hapjes en drankjes na elkaar werden vertoond. En dat had meerwaarde.

My Week with Marilyn vertelt het verhaal van de net afgestudeerde Colin Clark die in de zomer van 1956 als assistent werkte op de set van The Prince and the Showgirl. Wanneer de kersverse echtgenoot van Marilyn, de scenarioschrijver Arthur Miller, tijdens de opnames de set verlaat en terugkeert naar Amerika wordt de onervaren Colin aangewezen om Marilyn gedurende zijn afwezigheid te vergezellen. De film is gebaseerd op de waar gebeurde memoires (die hij pas in 2000 durfde te publiceren) die Colin schreef over deze zeven dagen die hij met Marilyn Monroe op het Engelse platteland doorbracht. De onzekere Marilyn die hevig vertrouwde op haar pillen en drank kon de druk van de opnames en haar dominante tegenspeler en regisseur Laurence Oliver nauwelijks aan. In haar wanhoop vlucht ze naar de haar toegewezen regie assistent: de jonge Colin wordt zodoende de vertrouweling van de meest begeerde vrouw op aarde. Wat volgt is een aaneenschakeling van mooie scènes op Eton College, Widsor Castle, pachtige Engelse landschappen en een romantische (naakte) zwempartij in een idyllisch meertje.

Michelle Williams speelt Marilyn. Door beide films na elkaar te zien wordt meteen duidelijk dat de echte Marilyn net zo min te imiteren valt als Elvis in zijn nadagen. Toch levert ze een fantastische prestatie. Met haar maniertjes, oogopslag, beweging en de tot in detail nagespeelde scènes uit The Prince and the Showgirl zet Michelle Williams een geloofwaardige Marilyn neer. Ook al is het komende zomer (in augustus) vijftig jaar geleden dat Marilyn overleed, nog altijd spreekt haar charme en uitstraling tot de verbeelding. Tja, een vroege dood maakt nu eenmaal eeuwig jong. (Trailer)

Update: Twee oscarnominaties
Best Actor in Supporting Role voor Kenneth Branagh als Laurence Olivier
Best Actress in Leading Role voor Michelle Williams
(Dat wordt nog spannend eind februari met als concurrente Meryl Streep in The Iron lady)

The Prince and the Showgirl **

All People ever see is Marilyn Monroe

Ik val niet op blond, nooit gedaan en dat zal (waarschijnlijk) ook nooit gebeuren. Voor Marilyn Monroe heb ik echter altijd een geheime uitzondering gemaakt (hoewel deze er ook mag wezen).

Opnieuw uitgebracht: The Prince and the Showgirl uit 1957. Als je het nu ziet is het uitermate oubollig en traag, zo'n film die je eigenlijk alleen verdraagt op een zondagmiddag met een kater op de bank. Maar vergeet niet dat deze film en de opnames in 1956 in Engeland een ware sensatie betekenden. Marilyn was voor die tijd Lady Gaga, Julia Roberts en Doutze Kroes in één persoon verenigd.

In 1954 was Marilyn Monroe uitgegroeid tot een absolute wereldster met één nadeel; ze kreeg uitsluitend rollen waarin ze het domme blondje mocht spelen. Om haar carrière een andere wending te geven en om aan te tonen dat ze wel degelijk kon acteren richtte ze haar eigen productiemaatschappij op MMP (Marilyn Monroe Productions). De film The Prince and the Showgirl was de eerste en uiteindelijk enige productie die door MMP werd uitgebracht. De film werd geen succes. Hoewel de productie uit de kosten kwam waren de opnames een nachtmerrie. De Amerikaanse filmster Marilyn Monroe en haar tegenspeler (en regisseur) de oer-Britse klassieke acteur Laurence Olivier konden totaal niet met elkaar overweg. De verstandhouding tussen de twee werd van kwaad tot erger. Zo liet Olivier, die wist hoe gevoelig en nerveus Marilyn was tijdens de opnames, met opzet zijn vrouw Vivien Leigh (Gone With the Wind) toe om naar de opnames te kijken.

The Prince and the Showgirl is niets meer dan een luchtige komedie die vooral meerwaarde krijgt door de charme en uitstraling van Marilyn Monroe. Haar grootste successen Some like it Hot en The Misfits moesten toen nog komen. Vijf jaar later (1962) was ze dood.

The Iron Lady ***

Het maken van een film over het leven van een bekend persoon is altijd lastig omdat je nooit alle aspecten van deze veelal kleurijke en/of controversiële persoon in twee uur kunt weergeven. The Iron Lady weet deze valkuilen aardig te omzeilen door het verhaal over Margaret Thatcher vanuit een originele (maar uiteindelijk nogal saaie) invalshoek te vertellen. Ook voor een gehaaide politica als Thatcher gaat het leven na haar premierschap verder en uiteindelijk slaan kwaaltjes, ouderdom en alzheimer ook haar niet over. In de film wordt Thatcher afgebeeld als een licht verwarde oude vrouw die, na het overlijden van haar man, grotendeels in het verleden leeft en hoera... wij als kijker mogen hiervan meegenieten. In flashbacks zien we hoe ze als jong meisje in de kruidenierswinkel van haar vader meehelpt en zich uiteindelijk moeizaam omhoog werkt in de landelijke politiek.

Legendarische debatten in het Engelse Lagerhuis komen voorbij evenals de Falklandoorlog en de mijnwerkers stakingen. Wat mij betreft had dit best wel wat meer gemogen want hiermee hebben we dan ook meteen de boeiendste delen van de film te pakken. Het telkens weer terug springen naar de licht dementerende oude dame die in constante discussie leeft met haar overleden echtgenoot leidde bij mij al snel tot irritatie. Al met al blijft Margaret Thatcher een boeiende en uitzonderlijke figuur in de Engelse politiek en Meryl Streep weet dit op meesterlijke wijze weer te geven. Wat dat betreft kan ze haar speech voor de Oscar voor beste Vrouwelijke hoofdrol alvast gaan voorbereiden want na de Golden Globe kan ook deze (zoveelste) Oscar haar nauwelijks nog ontgaan.  

The Iron Lady is zeker niet de beste film van het jaar maar wel het kijken meer dan waard.

Tinker Tailor Soldier Spy **

Codetaal, dubbelrollen, politieke intriges, inlichtingendiensten, halve waarheden en losse eindjes... geen genre heeft zoveel spannende én gecompliceerde verhalen opgeleverd als het spionagegenre.

Tinker Tailor Soldier Spy (TTSS) voldoet aan alle bovengenoemde criteria en is een spionagefilm geheel in de traditie van de klassieke spionageroman. Verwacht dan ook geen James Bond of Jason Bourne in actie. Integendeel TTSS doet een een behoorlijk beroep op je geduld. Het verteltempo is erg traag met weinig actie, er zijn veel personages en er is vooral een complex plot. Ook al was het camerawerk boeiend, de jaren zeventigsfeer perfect weergegeven en wordt er uitmuntend geacteerd, mijn probleem was dat door alle 286 zijsporen het één grote puzzel werd waaruit ik geen wijs meer kon worden.

Hou je van spionagefilms dan heb je met TTSS gegarandeerd een topavond. Voor mij was het teveel puzzel en te weinig spanning.

Old Year

Dit jaar geen lijstjes, geen overzichten, geen meningen, geen conclusies, geen buitenland...

Terwijl er hier nu al enorm geknald wordt en de eerste Bollinger van de dag/avond sneuvelt wens ik iedereen een vreselijk

Happy New Year!!!!!!!

Kerst 2011

Kerstdiner met Ron Blaauw...

Het klinkt als een kinderfeestje maar dat was het dus niet.
Zeven gangen is een serieuze aangelegenheid en het vergt doorzettingsvermogen om dat tot een goed einde te brengen. Gelukkig werd iedere gang aangevuld met een bijpassende wijn.

We hebben ons er dapper doorheengegeten; de afsluiting van een perfecte kerst.

Gianni e le Donne **

Thuiskomen van vakantie en de volgende dag meteen weer werken blijft een ongelukkige combinatie. Dit jaar was het echter meer dan "gewoon weer wennen". Slagregens, wateroverlast, windkracht 9 met afgelaste zeilwedstrijden op het IJsselmeer en mozzarella als kauwgomballen in de Nederlandse schappen; dat is geen wennen, dat is overleven.

In een ultieme poging iets van het vakantiegevoel vast te houden en omdat de vorige film van de Italiaanse filmmaker én hoofdrolspeler in Pranzo di Ferragosto erg goed was bevallen vorige week gekozen voor de Italiaanse film Gianni e le Donne.

Gianni e le Donne gaat over de al wat oudere Gianni die zijn dagen vult met het uitlaten van de hond van zijn knappe buurmeisje en de zorg voor zijn oude moeder. Gelaten ondergaat Gianni zijn dagelijkse routine tot het moment dat zijn vriend Alfonso hem vertelt over de amoureuze escapades die hij regelmatig heeft met jongere vrouwen. Gianni die het tot dan toe compleet ontgaan is dat de meeste van zijn leeftijdsgenoten er een tweede jeugd op nahouden besluit, aangemoedigd door Alfonso, op vrouwenjacht te gaan. Op zichzelf genoeg ingrediënten om een grappige film vol interessante ontmoetingen en hilarische situaties te maken maar helaas blijft het geheel steken in een oppervlakkige brei van lukrake ontmoetingen en uit de lucht vallende exen. De film leunt teveel op zijn succesvolle en originele voorganger met als enige pluspunt de riante hoeveelheid mooie Italiaanse vrouwen die uitgebreid in beeld worden gebracht.

De paar mooie scènes en schaarse grapjes waren echter alweer vervlogen op het moment dat ik The Movies uitstapte en een fijne motregen op mijn gezicht voelde; morgen dag één van de maandafsluiting.

Levanto

Vakantiegevoel in optima forma. Soms is het zelfs te warm om iets te ondernemen.

Tevens was er een klein probleem van een uit de hand gelopen wijnproeverij op te lossen.

Maar het eten is prima.

Blessure

Hardlopen zit er voorlopig even niet in. Intussen maak ik van de nood een deugd en vermaak me prima hier aan de Franse Rivera in Menton.

Italia

Eindelijk is het zover, ik heb het gehaald. Na een jaar van hard werken, ploeteren en stress is er de vakantie. Dat wordt de komende week nog afzien als we ons door Frankrijk heen worstelen om dan als beloning aan een culinaire- en wijnrondreis door Italië te beginnen. Via Piemonte, Ligurië en Toscane naar Florence; althans, dat is de planning. Voor het blog betekent het weinig actie de komende weken. Nu gebeurde hier de laatste tijd toch al bar weinig dus dat zal niet veel verschil maken. Filmbezoek ligt op een laag pitje de afgelopen maanden zonder dat hiervoor een duidelijk aanwijsbare oorzaak is. Druk met werk en vakantievoorbereiding; dat zal het zijn. Misschien laat ik nog wat van me horen de komende weken, anders wordt het na de vakantie. Arriverderci...

CS

Drie jaar geleden maakte ik melding van de aanstaande veranderingen achter het Centraal Station en nu begint het dan eindelijk vorm te krijgen. En er wordt vaart gemaakt want elke morgen staan er weer één en soms zelfs twee van die enorme bogen bij. De onoverzichtelijke en vaak zelfs gevaarlijke situaties die ontstaan als er weer eens twee ponten tegelijk hun bootlading vol fietsers en vooral scooters uitspuwen behoren binnenkort tot het verleden. Straks een overdekt en vooral gescheiden voetgangers- en fietsersgebied met futuristische aanlegplaatsen voor de ponten terwijl de auto's ondergronds lekker door kunnen rijden. Eén Kiss and Ride strook op het bovendek en dat is het.

Vooral het afwateringssysteem ziet er ingenieus en sierlijk uit. Kan haast niet wachten tot het af is en dan een flinke wolkbreuk eroverheen om te kijken of het ook echt werkt. Nu alleen nog de goede-doelen-stalkers die elke middag met hun map vol zielig kijkende en verwaarloosde hondjes of gemartelde gevangenen zo vrolijk op me af komen stappen wegjagen en weer is er een rafelrandje aan het IJ weggewerkt.

Zomeravondwedstrijd

Afgelopen dinsdagavond op het IJsselmeer.
Zomeravondwedstijd zoals het hoort. Starten vanuit Durgerdam en finishen onder Spi met een koud biertje in je hand.

Never Let Me Go ***

Never Let me Go is en film waarin jong Hollywood-talent de hoofdrollen voor hun rekening neemt; Keira Knightley (geen verder introductie nodig), Andrew Garfield (The Social Network; Boy A) en de reden waarom ik hem wilde zien; Carey Mulligan (An Education). Aanvankelijk zat ik in de filmzaal uit louter nieuwsgierigheid hoe dit drietal het er acteer-technisch vanaf zou brengen maar gaandeweg de film werd ik gegrepen door het verhaal en het gedachte experiment dat de basis voor de film vormt.

Never Let me Go is Science Fiction zonder dat je het zelf doorhebt. Het verhaal speelt in Engeland in de jaren 70 en begint met drie kinderen die op een typische Engelse kostschool zitten waar het hun aan weinig ontbreekt. Al snel blijkt er toch iets vreemds aan de kostschool en aan de manier hoe er met de kinderen wordt omgegaan. Ouders zijn niet aanwezig want de kinderen blijken gekloont en groeien op als een soort kweekkinderen met geen ander doel dan het afstaan van hun organen als ze volwassen zijn. Klinkt bizar en dat is het ook.

Mag je een kleine groep mensen "gebruiken" om een complete natie te vrijwaren van alle dodelijke ziektes en andere ouderdoms ongemakken? Dat is zo ongeveer het centrale dilemma waar omheen Never Let me Go zich afspeelt. Het meest bizarre en tegelijkertijd beangstigende zit hem in het feit dat de kinderen zich zo lijdzaam schikken in hun lot. Een lot waarvan alle gruwelijke details in eufemistische termen en zonder verdere uitleg langzaam uit de doeken wordt gedaan. Elk moment verwacht je een opstand of op zijn minst een ontsnappingspoging van de in kostscholen en werkboerderijen weggestopte jong volwassenen. Zich mak schikkend in hun wrede lot gedragen ze zich echter als antihelden, volkomen tegengesteld aan wat je van hoofdpersonen in een film verwacht. Het beste te maken van de tijd die we hebben lijkt de enige resterende optie in deze vervreemdende en bij vlagen ongemakkelijke film. De acteerprestaties van met name Carey Mulligan, de morele dilemma's, de soundtrack en prima camerawerk maken het tot een boeiende film die gegarandeerd voldoende gesprekstof oplevert voor een lange naborrel. (Trailer)

Rundskop ***

Zo'n 16 jaar geleden werd in België de Vlaamse veearts Karel van Noppen vermoord. Als veearts-keurder moest hij veeboeren controleren op het gebruik van hormonen. Ondanks serieuze dreigementen ging Van Noppen door met zijn werk. Op 20 februari 1995 werd zijn auto klemgereden en werd hij met drie kogels doodgeschoten. Met de moord op Van Noppen was in één klap duidelijk hoe groot de belangen van de zogenaamde hormonenmaffia waren en waartoe deze in staat was.

De Belgische filmmaker Michäel Roskam liet zich voor zijn debuutfilm Rundskop inspireren op deze gebeurtenissen maar zijn scenario is zeker geen reconstructie van de moord op Van Noppen. Rundskop gaat over de Vlaamse/Limburgse boer Jacky Vanmarselinne die er ongeveer net zo gespierd uitziet als zijn imposante dikbil-koeien. Met de wet en de verzorging van zijn koeien neemt hij het niet zo nauw want hij spuit zowel zijn koeien als zichzelf in met hormonen en steroïden en als het hem gevraagd wordt intimideert hij net zo makkelijk een een collega-boer die duidelijk geen zin heeft mee te werken aan de maffiapraktijken van de hormoonleveranciers. Als op een dag een keuringsarts wordt vermoord komt Jacky in de problemen. Hoewel hij met de moord niets te maken heeft wordt hij vanwege zijn contacten met de waarschijnlijke daders door de politie in de gaten gehouden.

Tegen deze schimmige achtergrond is de gezellige Boer Zoekt Vrouw Romantiek ver te zoeken en wordt langzaam duidelijk wat de reden is van zijn moeizame omgang met vrouwen en waarom hij zich dagelijks volspuit met steroïeden. Dat Jacky langzaam wordt ingehaald en uiteindelijk overrompeld door zijn verleden lijkt onvermijdelijk. Door middel van goed gedoseerde flashbacks verandert Rundskop geleidelijk van een ordinaire misdaadthriller in een karakterstudie van een getraumatiseerde Vlaamse veeboer. De uitstekende acteerkwaliteiten van Matthias Schoenaerts, de prachtige opnames, het rauwe (en onverstaanbare) Vlaams/Limburgse dialect en onverwachte wendingen leveren een intrigerende en boeiende film op. Intrigerend vanaf de veelzeggende openingsmonoloog: "Eén ding is zeker, gekloot zijt ge altijd" en boeiend tot aan de heftige en indrukwekkend gefilmde eindscène.  (Trailer)

Afgewezen

Bovenstaande vacature was natúúrlijk voor mij bedoeld dat kon niet missen. Al weken fantaseer ik me dan ook helemaal suf en zie mezelf de komende jaren luid borrelend de festivals van Cannes en Venetië afstruinen; een prominente plek zal voor dit kersverse Lid van de Raad van Toezicht gereserveerd zijn tijdens de opening van het nieuwe filmmuseum aan het IJ; ongelimiteerd kaartjes voor het IDFA zonder ooit nog in een rij te hoeven staan...

Dit weekend kwam de reactie;

"Geachte heer Ruis,
Eind april heeft de Raad van Toezicht van EYE Film Instituut Nederland in haar vergadering gesproken over de gewenste samenstelling voor de toekomst. Daarbij is opnieuw vastgesteld dat de Raad allereerst op zoek is (en moet gaan) naar vrouwen met specifiek juridische en museale expertise.

Wel dank ik u zeer voor de getoonde interesse en met uw welnemen houden we uw brief in portefeuille.
Met vriendelijke groet,
Sijbolt Noorda
Voorzitter Raad van Toezicht"

Na lang wikken en vergaderen blijkt de raad op zoek te willen gaan naar vrouwen!!! Mooi is dat. Dat willen we allemaal wel en dan ook nog één met museale expertise. Geef ze eens ongelijk; wat moet je nu met een man met enkel financiële expertise. Ik wens Eye veel succes met het vinden van haar Museale Muts. En ik... ik kan niet wachten tot het nieuwe Filmmuseum haar deuren aan het IJ opent. Het wordt een spectaculair gebouw met een super-terras en Eye Film Instituut Nederland blijft een mooie organisatie.

Drei **

Na het videoclip-achtige Lola Rent (1998) en het alles verschroeiende noodlotsdrama Heaven (ga deze film vooral zien) uit 2002 is de Duitse filmmaker Tom Tykwer terug in de bioscopen met een origineel vreemdgaan-drama; Drei.

De intellectuele Hanna en Simon leven al jaren gelukkig samen en zijn een gewaardeerd en actief onderdeel van de Berlijnse kunst- en cultuurwereld. Toch schort er iets en zoeken ze beiden spanning buiten hun relatie wat ertoe leidt dat ze door een wonderlijke speling van het lot op een gegeven moment beiden vreemd gaan met dezelfde man zonder het van elkaar te weten. Voor Hanna betekent de knappe bioloog Adam een leuke afleiding, voor Simon een spannende mogelijkheid zijn bisexuele gevoelens te verkennen terwijl bioloog Adam geen idee heeft dat zijn twee bedspeeltjes een relatie hebben en elkaar dus door en door kennen.

Deze uitgangspositie lijkt boeiend genoeg voor een onderhoudend relatiedrama met voldoende potentie voor grappige scènes, ongemakkelijke situaties en confrontatie met de thuissituatie. Woody Allen of voor mij part Shakespeare had wel raad geweten een dergelijk script. Zo niet Tywker. Hij wil teveel met deze film. Lange verhandelingen over de rol van cultuur, stamcelonderzoek, euthenasie, dood en zwangerschapsproblematiek leiden constant af van kern van de film: de driehoeksverhouding versus het overschatte concept van monogamie.

Gelukkig leidt de onvermijdelijke confrontatie en bijbehorende ontknoping uiteindelijk tot een paar grappige momenten. Tussen alle feelgood drama's en liefdesgeschiedenissen is het uitgangspunt van  Drei verfrissend en origineel. De uitvoering echter; Te Lang en Te Veel. (Trailer)

127 Hours ****

De filmposter vind ik subliem. De rotsen in de vorm van een reuzen-zandloper waardoor de tijd onverbiddelijk wegglijdt totdat één dwarse korrel alles stopzet. 127 Hours is een film over één persoon die zich gedurende bijna de hele film op één plek bevindt en niet in staat is zich te verplaatsen. Klinkt saai maar is het niet. De spanning is gedurende de hele film om te snijden. Het verhaal is waargebeurd en de afloop algemeen bekend. Toch is deze voorkennis nauwelijks storend, integendeel het zorgt er juist voor dat de film alleen maar intenser wordt; je weet immers al dat er uiteindelijk maar één gruwelijke oplossing is om de hoofdrolspeler uit zijn uitzichtloze situatie te bevrijden. 127 Hours was dan ook een film waar ik zowel naar uitkeek als tegen opzag.

Het verhaal: Arlon Ralston (James Franco) gaat een weekendje mountainbiken en ravijnklimmen ergens in Amerika. Lekker in zijn eentje een weekend in de ruige natuur en omdat hij even geen zin had in de rest van de wereld heeft hij ook niemand verteld wat hij dat weekend zou gaan doen. Zijn ultieme vrijheidszucht komt hem echter duur te staan als bij het afdalen in een ravijn zijn arm klem komt te zitten tussen de wand van een nauwe spleet en een rotsblok. Niet zomaar vast maar muurvast. Met geen mogelijkheid krijgt hij zijn arm los en na bijna 5 dagen dagen gevangen in een smalle kloof waar maar 15 minuten per dag zon in valt is er nog maar één oplossing om dit te overleven; met een bot zakmes zal hij zijn eigen arm moeten amputeren....

Regisseur Danny Boyle (maker van het Oscarwinnende Slumdog Millionaire) weet de spanning er gedurende de hele film goed in te houden door slimme montage, indrukwekkende hallucinaties en de ingesproken video boodschappen van onze vastzittende held. Hoewel Arlon er na 5 dagen in een kloof nog opvallend schoon en gladjes uitziet voel je wel iets van zijn wanhoop en leef je intens mee met de onfortuinlijke rotsklimmer.

Genomineerd voor maar liefst zes Oscars en dat vind ik nu net weer iets teveel van het goede. 127 Hours is vooral een indrukwekkend verhaal dat knap verfilmd is en waarin James Franco erg goed acteert. 127 Hours is een film met een hoog wegkijkgehalte en niet geschikt voor The Fainthearted. (Trailer)

True Grit ***

Ik ben geen fan van films over ruwe mannen op paarden waarin de goed herkenbare held elk onrecht met behulp zijn nimmer falende pistool eigenhandig en onmiddellijk rechtzet; rechter en beul tegelijk spelend. Een Western heeft dan ook niet mijn directe belangstelling. Behalve... als Joel en Ethan Coen zich toeleggen op een remake van een Western uit 1969 waarin John Wayne de hoofdrol (zijn enige Oscarwinnende) speelde. Dat moet wel iets bijzonders opleveren; een Klassieke Western door de creatieve ogen en in de vakkundige handen van de Coen Brothers.

De uiterst productieve Coen Brothers leggen in hun films een uitermate prettige stijl en herkenbaarheid waar je overigens wel van moet houden om het te kunnen waarderen. Hun films zijn meestal een afweging tussen dialoog en actie. Hoewel die actie schaars is, is zij wel altijd aanwezig en vooral het geweld speelt vaak een bepalende rol maar het meest opvallend is toch wel de vaak onnavolgbare en geniale dialoog.

True Grit heeft een niet al te gecompliceerde verhaallijn. De vader van de 14 jarige Mattie Ross (opvallend goede rol van de 13-jarige Hailee Steinfield) wordt vermoord door een ingehuurde boerenknecht. In plaats van te verdrinken in verdriet is de vroegrijpe en wijsneuserige Mattie vastbesloten de dood van haar vader te wreken. Hiervoor roept zij de hulp in van de US Marshall Rooster Cogburn (Jeff Bridges). Mattie staat erop dat ze meereist met Marshall Cogburn wat een opmerkelijk combinatie oplevert; een aan alcohol verslaafde killer met een 14-jarig meisje op pad in de overweldigende wildernis van het vroege Amerika. Onderweg sluit zich ook nog de ijdele Texas Ranger LaBoeuf (Mat Demon) die om heel andere redenen op jacht is naar dezelfde man bij het gezelschap aan.

Het verhaal is onderhoudend en spannend en de opnames en muziek zijn subliem. Toch miste ik iets. Ik miste die ene scène waar nog jarenlang over gesproken wordt; ik miste de specifieke Coen humor (oké, de scène waarin twee Indianen-kinderen tot twee maal toe van een hek worden geschopt zonder verder ook maar iets te zeggen was hilarisch), ik miste de onverwachte wendingen maar ik miste vooral de stuntelende anti-held die in hun meeste films een alles bepalende rol speelt.

Genomineerd voor maar liefst 10 Oscars (waaronder Beste Acteur, Beste Vrouwelijke Bijrol, Beste Film en Beste regie). Gezien het kassucces in Amerika zullen daar komende zondagnacht ongetwijfeld een aantal van verzilverd worden. (Trailer)