dinsdag 21 februari 2012

The Descendants ***

Paradise can go and fuck itself

Een film met een twist was mij vooraf verteld. Niets is minder waar want er zit inderdaad een behoorlijke twist in The Descendants. Alleen jammer dat deze al ruimschoots prijsgegeven wordt in de trailer (en in nagenoeg alle recensies). Helaas is dit een trend die zich de laatste jaren steeds hardnekkiger manifesteert; de trailer vertelt het complete verhaal waarin bovendien alle grappige en boeiende scènes aaneengesloten en in sneltreinvaart voorbij komen.

Ondanks alle ongevraagde voorkennis is The Descendants een vermakelijke film die bijna twee uur blijft boeien. George Clooney speelt de op Hawaii wonende Matt King. Matt heeft nogal wat aan zijn hoofd. Financieel gaat het hem als afstammeling van een Amerikaanse bankier en een lid van het Hawaiiaanse koninklijke familie behoorlijk voor de wind maar privé gaat het een stuk minder. Zijn vrouw ligt na een bootongeluk in coma en als overblijvende vader probeert hij de zorg voor zijn twee dochters op zich te nemen terwijl hij geen idee heeft hoe hij met ze moet communiceren. Gelukkig wordt een aantal loodzware thema's met de nodige humor gebracht, zorgt de twist voor de nodige spanning en is vooral het spel van de twee grofgebekte dochters een verademing.

Vijf Oscarnominaties is misschien wat veel voor een film waarop gewoonweg weinig valt aan te merken. The Descendants is weinig vernieuwend maar wel onderhoudend en vooral ontroerend.

maandag 6 februari 2012

The Girl with the Dragon Tattoo

Alleen al de gedachte aan een Hollywood versie van een goed geslaagd Zweeds origineel naar de uiterst succesvolle romanreeks Millennium van de Zweedse schrijver Stieg Larsson bezorgt me rillingen. Voeg daar een vreselijke titel aan toe (wat was er mis met Men who Hate Women?) en Amerikanen die met een Zweeds accent praten... voor mij voldoende reden deze film in de bioscoop vooral te mijden. The Girl with the Dragon Tattoo heeft echter één ijzersterke troef: hij is geregisseerd door David Fincher.

Tja als de man die Fight Club, Se7en en The Social Network maakte zich er mee gaat bemoeien is het ineens een heel ander verhaal. Hoewel het verhaal is nu juist het enige dat nagenoeg helemaal gelijk is aan de Zweedse versie. Gelukkig maar want hierdoor kon Fincher zich volledig op de artistieke en creatieve invulling richten zoals een waanzinnige openingssequentie. Fincher is gelukkig niet in alle voor de hand liggende valkuilen van een Amerikaanse Remake van een uitstekende buitenlandse film gestapt. Door onder andere op locatie in Zweden te filmen met een goede cast waaronder Daniel Graig en Rooney Mara als de intrigerende en duistere Lisbeth Salander. Volgens de schrijver is het karakter Lisbeth Salander gebaseerd op de gedachte hoe Pippi Langkous als volwassene zou zijn. Wat een opluchting moet dat zijn voor al die veertigjarige vrouwen die nog altijd met Pippi als hun gedateerde heldin en rolmodel het leven tegemoet treden. Snelle montage en snoeiharde muziek doen de rest... het vakmanschap van Fincher druipt er aan alle kanten vanaf.

Nu hoop ik alleen één ding; dat David Fincher het bij dit ene deel houdt en zich weer eens volledig gaat wijden aan een (ik noem maar wat) nieuwe Fight Club. Deel twee en drie aan anderen overlatend en deze regisseur(s) opzadelt met de onmogelijke taak het niveau van deel één te evenaren. (Trailer)