To Do

Als voorbereiding op de komende zeiltrip van St Maarten naar De Azoren werk ik vandaag een enorme To Do Lijst af. Dacht ik vorige maand nog aan een rustige aanloop naar een welverdiende vakantie nu voelt het toch anders. Het is maar goed dat mijn opdracht erop zit en ik "vrij" ben. Ook de Ithaka is daar achter gekomen en een stroom van lijstjes met allerhande onderdelen die besteld, gekocht danwel afgehaald moeten worden vult mijn inbox. Al met al schiet het lekker op; zeiljas voor Sonja, zwembroek voor Eric, onderdelen voor de Scania Motor, vluchten boeken, belastingaangifte de deur uit, 20 zakken kattenbakvulling voor de achterblijvende katten. Ik reserveer een Greenwheels en regel in één rit zoveel mogelijk. Bij terugkomst kan ik de Silodam niet op omdat eindelijk het langverwachte kunstwerk Islanded van Anneke de Witte geïnstalleerd wordt. Een enorme hijskraan is bezig het gevaarte op zijn plaats te zetten. Nu alleen nog die lelijke Porto Cabins en hekken eruit en weer is een rafelrantje aan het IJ weggewerkt.

De plaatsing vandaag van Islanded bij IJ-Side.

En dit moet het eindresultaat worden.

Metropolitan

Wine Versus Food

Voorburg ligt nou niet direct naast mijn Amsterdamse voordeur maar voor een restaurant met als ondertitel Wine Versus Food rij ik graag een stukje om. Volgens de website is restaurant Metropolitan een smeltkroes waar al het moois van de wereld samenkomt. De trendy inrichting schepte in ieder geval bij binnenkomst al direct de verwachtingen dat al dit moois ook een frisse en vernieuwende keuken zou betekenen. Voor de gezellige stadstuin was het helaas iets te fris maar het drankje vooraf aan de indrukwekkend gevulde bar was ook niet verkeerd. Mooi allemaal maar voor het interieur en de bar alleen waren we niet gekomen. Er moest gegeten worden.

De amuse zette direct de toon voor de rest van de avond; het mosterdsoepje en de gegrilde gamba waren zó goed dat de smaakpapillen direct op scherp stonden. Al snel was duidelijk dat je die "Battle tussen Wine en Food" hier gerust kunt aangaan. Met meer dan 20 wijnen per glas en fantastische gerechten is het heerlijk combineren. Kwaliteit van vlees, vis en (biologische) groenten is fantastisch. De Gelatine van Champagne met Vers Fruit en Vanille als nagerecht smaakt net zo goed als ze er uitziet (zie foto).

Hier staat een ambitieuze en creatieve kok te koken. Voor een donderdagavond was het niet erg druk en dat is jammer want dit restaurant verdient meer. De strijd eindigde uiteindelijk onbeslist en daarom zien ze ons hier zeker nog een keer terug. (Website)

Bad Lieutenant *

The only criminal he can't catch is himself

Bad Lieutenant; Port of Call New Orleans is op papier een remake van de 1992 versie met Harvey Keitel als de aan drugs en gokken verslaafde inspecteur McDonagh.

De setting voor de versie van regisseur Werner Herzog is verplaatst van New York naar het New Orleans van na de orkaan Katrina. Nicolas Cage speelt de rol van immorele agent die er niet voor terugdeinst om zijn macht als politie inspecteur aan te wenden voor eigen gewin. Een drugsverslaving, gokschulden en een prostituee die te duur is in het onderhoud als vriendin zorgen ervoor dat inspecteur McDonagh het criminele circuit keihard nodig heeft om dit alles te kunnen financieren. Dat de hallucinerende agent in zijn speurtocht naar de daders van een vijfvoudige moord alle zicht op de wekelijkheid verloren heeft is volkomen duidelijk. Toch kwam het geheel niet geloofwaardig op mij over. Een inspecteur die constant zijn gun duidelijk zichtbaar in zijn broekriem draagt, in zijn eentje zonder kogelvrijvest de huizen van de meest gevaarlijke gangsters binnenvalt om vervolgens de gevonden drugs voor eigen gebruik in zijn zak te steken heeft volgens mij niet veel overlevingskansen. Toch zijn alle gangsters doodsbang voor de onverschrokken inspecteur.

De film is geen tragi-komedie en ook geen serieuze gangsterfilm. Wat dan wel de bedoeling is, is mij niet helemaal duidelijk. Nicolas Cage acteert volkomen over the top en Eva Mendes speelt haar vertrouwde rol als "liefje van". Mislukte poging tot... tja tot wat eigenlijk?

Lourdes ***

De Heilige Geest, Jezus en Maria zitten op een wolk en bespreken hun vakantieplannen.

De Heilige Geest zegt: "Laten we dit jaar naar Bethlehem gaan".

"Hè nee" zegt Jezus: "Daar zijn we al zo vaak geweest".

Na enig nadenken zegt De Heilige Geest: "Oké, wat denken jullie van Lourdes?".

Maria reageert enthousiast en zegt: "Oh leuk Lourdes, daar ben ik nog nooit geweest...!"

Dit leuke grapje is (uiteraard) niet van mezelf want zo grappig ben ik niet. Het is een scène uit de film Lourdes van de Oostenrijkse filmmaakster Jessica Hausner. Het katholieke bedevaartsoord Lourdes als onderwerp voor een film klinkt behoorlijk zwaar maar uiteindelijk was ik was aangenaam verrast door deze film die het midden houdt tussen een tragie-komedie en een documentaire.

Lourdes gaat over Christine; een dertiger die door haar ziekte (Multiple sclerose) al jaren grotendeels verlamd is. Georganiseerde groepsreisjes voor rolstoelers naar bedevaartsoorden zijn voor de afhankelijke Christine eigenlijk nog de de enige manier om er eens uit te komen. Haar bezoek aan Lourdes is dan ook eerder een leuke afleiding dan een daad uit geloofsovertuiging. Gelaten bezoekt Christine alle heilige plekken en ondergaat ze de routinematige handelingen die tot een wonderbaarlijke genezing moeten leiden. Een realistische priester die er zelf al lang niet meer in gelooft vertelt dat er al tientallen jaren geen enkel wonder meer heeft plaatsgevonden. Maar laat nu net Christine de kracht in haar benen en armen terug voelen komen om vervolgens na een bezoek aan de grot (waar in 1858 de Heilige Maagd Maria maar liefst 18 maal verscheen aan de 14-jarige Bernadette Soubirous) zomaar uit haar rolstoel op te staan en een paar stappen te zetten.

Lourdes laat zien dat het wereldwijde geloof in wonderen uiteindelijk niet meer is dan een bizarre mengeling van geloof, hoop en toeval waarbij eigenlijk het grootste wonder is dat er in deze religieuze toeristische attractie op locatie gefilmd mocht worden. De film geeft op deze manier een boeiend kijkje in een merkwaardige en gesloten wereld. Gelokt door beloftes vol valse hoop ontvangt Lourdes vijf(!) miljoen pelgrims per jaar, allemaal mensen met dezelfde dromen en wensen; een normaal leven zonder pijn en ziekte. Maar als er dan ook daadwerkelijk een wonder gebeurt is dat eerder wreed dan mooi. "Waarom zij wel en niet ik?", is dan ook de onmiddellijke reactie van Christines groepsgenoten na haar wonderbaarlijke genezing. Uitgerekend degene die het minste bidt en het minst van het bezoek aan het bedevaartsoord verwachtte wordt genezen. In de ogen van haar groepsgenoten is God oneerlijk te werk gegaan en verdient Christine (prachtige rol van Sylvie Testud) het niet want waarom zou zij meer recht op genezing hebben dan de anderen? Afgunst en egoïsme voeren de boventoon, ook bij gelovige mensen.

Regisseuse Jessica Hausner snijdt in haar film interessante thema's aan. Ze noemt Lourdes een wreed sprookje waarin zoiets moois als een wonder per definitie oneerlijk is. (Trailer)

Gainsbourg (Vie Héroïque) **

Gainsbourg, Gainsbourg... bij mij ging er niet onmiddellijk een bel rinkelen totdat dat ene nummer dat we allemaal kennen voorbijkwam; dat hijgerige plaatje waar we als puber zo lacherig van werden; Je t'aime... moi non plus.

Gainsbourg is een biotopic over het leven van de Franse liedjesschrijver/zanger Serge Gainsbourgh. Door zijn provocerende teksten was hij was geliefd en omstreden in Frankrijk en het werd ons al snel duidelijk dat het hier om iemand handelde die een heftig en roerig leven heeft geleid. Mijn type film is het in ieder geval niet hoewel de film fraai is vormgegeven door regisseur Joann Sfar. Hoogtepunt was ongetwijfeld de schier oneindige hoeveelheid vrouwelijk schoon. Als ik de film moet geloven heeft die Gainsbourg een stoet aan fraaie minnaressen om duizelig van te worden versleten. Brigitte Bardot (fraai gespeeld door Laetitia Casta) en Jane Birkin als je bedgenotes is inderdaad indrukwekkend. Jane Birkin wordt gespeeld door de mooie, 29 jarige Lucy Gordon die heel tragisch vlak na de opnamens in mei vorig jaar zefmoord heeft gepleegd.

Hoe fraai het allemaal ook mag zijn weergegeven; Gainsbourg blijft toch een Franse film. Dus bereid je maar voor op; zware kost, geen greintje humor, te lang (2 uur en 10 minuten) en veel te veel details. Aan Eric Elsmosnino heeft dat niet gelegen; hij acteert fantastisch en zet een overtuigende Serge Gainsbourg neer. Verplichte kost voor Gainsbourg fans en liefhebbers van het Franse lied.

Dogtooth ***

Als ouders zou je waarschijnlijk het liefst je kind volledig willen beschermen tegen de boze buitenwereld. Maar ja, ieder beetje weldenkend mens begrijpt dat zoiets de ontwikkeling van het kind niet echt ten goede komt. In Dogtooth van de Griekse regisseur Yorgos Iantgimos wordt dit interessante gedachte-experiment tot in het absurde uitgevoerd. In hun beschermingsdrift laten twee overbezorgde ouders hun kinderen (een zoon en twee dochters) opgroeien in de beschermde wereld van hun eigen huis met een grote maar hoog ommuurde tuin. Het huis verlaten is streng verboden en geen enkele prikkel van buitenaf bereikt de kinderen, alle informatie en kennis komt van de ouders zelf. Dat het met die ouders ziekelijk mis is wordt al snel duidelijk als blijkt wat voor onzin de kinderen wordt bijgebracht. Een kat is een wild beest dat ooit hun verzonnen broertje (dat zo onverstandig was zich buiten het hek te begeven) heeft verscheurd en opgegeten en een zombie is zoiets als een geel bloempje in de tuin.

De jong volwassen kinderen houden zich nietsvermoedend bezig met absurde en sadistische spelletjes totdat vader besluit dat de sexuele interesse van de zoon moet worden gewekt door zo nu en dan een prostituee binnen te laten. De komst van deze buitenstaander verstoort onbedoeld de gesloten wereld waarin de kinderen tot dan toe leefden. Informatie uit de buitenwereld sijpelt langzaam binnen met dramatische gevolgen.

Dogtooth is een originele film met een aantal briljante wendingen. Het absurde uitgangspunt en de Alex van Warmedam-achtige manier van filmen zet je als kijker steeds weer op het verkeerde been. De toon verandert langzaam van lacherig via verontrustend en ongemakkelijk naar scènes die in een horrorfilm niet zouden misstaan. Uiteindelijk blijkt wat we allemaal allang weten; totale controle leidt tot rampzalige situaties.

Dogtooth is een bizarre film; maar wel een die blijft hangen.

Alice in Wonderland ****

"Would you tell me, please, which way I ought to go from here?"

"That depends a good deal on where you want to get to", said the Cat.

"I don't much care where--" said Alice.

"Then it doesn't matter which way you go", said the Cat.

"--so long as I get SOMEWHERE", Alice added as an explanation.

"Oh, you're sure to do that", said the Cat,

"If you only walk long enough..."

Deze prachtige metafoor uit Lewis Carroll's book Alice's Adventures in Wonderland kom je in de nieuwe film van Tim Burton niet tegen. Omdat er slechts 23 eerdere versies van het verhaal zijn gemaakt is Alice nu eens niet een verward 7-jarig meisje dat als toeschouwer van de ene verbazing in de andere valt maar een 19-jarige puber die op het punt staat te (moeten) trouwen. Omdat ze de hele bruiloft toch al niet ziet zitten rent ze in paniek weg om wederom in het vertrouwde konijnenhol te vallen. Hierdoor is het verhaal eerder een "Wonderland Revisited" dan een getrouwe verfilming van het beroemde boek.

Deze setting met een oudere Alice maakt de film direct origineel en vernieuwend. Bij Alice's terugkeer blijkt Wonderland in verval te zijn geraakt en wordt het bedreigd door duistere krachten. Dat je dit voor het maximale effect aan een filmmaker als Burton kunt overlaten blijkt al direct uit de lekkere naargeestige sfeer die over de film hangt. Dreigende luchten, een afgebrande molen en een verwaarloosde tafel waaraan ooit The Mad Tea-Party plaatsvond zijn slechts details in een prachtig vormgegeven avontuur waarin de bekende bewoners van Wonderland behoorlijk gedeprimeerd zijn en zwaar gebukt gaan onder het ijzeren regime van de Red Queen. Alice komt dan ook net op tijd om de boel recht te zetten.

Het verhaal is (afgezien van het feit dat Alice als persoon wat meer diepgang krijgt) niet zo bijster interessant. Het is ook niet de beste Tim Burton film (daarvoor is hij als Disney productie te commercieel). Alice in Wonderland is alweer de zevende samenwerking tussen Tim Burton en Johnny Depp maar ook dit is helaas niet hun beste. Máár... als je het boek (en de karakters) kent én een fan van Tim Burton bent moet je deze film vooral niet missen want vervelen deed hij nergens. Wij deden uiteraard weer vrolijk mee aan de momenteel heersende 3-D hype maar achteraf voegde dit (te) weinig toe. Een 3-D brilletje mag dan misschien een geinig levensecht diepte-effect geven; de overvloedige fraaie details en heldere kleuren zijn door de donkere 3-D glazen toch echt een stuk minder. (Trailer)

Oscars 2010

Chips en nootjes onder handbereik, een grote pot thee op tafel en de hele nacht gratis Film 1 met de integrale live uitzending van de uitreiking van de 82nd Academy Awards. Ik had er zin in en heb ontzettend mijn best gedaan maar na én om drie uur trok ik het niet meer. Het geschreeuw van Bridgit, die vooral wilde laten weten dat ze elke filmster die in beeld kwam ook herkende en het "deskundig commentaar" van Leco die voor de gelegenheid alle jurken uit zijn hoofd had geleerd en onophoudelijk begon te kwijlen bij iedere man in een smoking, kwam na drie uur mijn neus en oren uit.

Hoe dan ook, de prijzen zijn verdeeld met zowaar een verrassing. Niet het met nominaties overladen Avatar maar The Hurt Locker is de grote winnaar geworden met 6 Oscars waaronder die voor beste film en beste regie. Dit maakt automatisch Avatar tot een "verliezer" met slechts 3 Oscars.

De (belangrijkste) winnaars:

The Hurt Locker (6)

Avatar (3)

Up (2)

Precious (2)

Crazy Hart (2)

Inglourious Basterds (1)

Star Trek (1)

The Young Victoria (1)

The Blind Side (1)

"Mijn" beste film (Inglourious Basterds) heeft helaas maar één Oscar gewonnen maar dan wel die voor Christoph Walts (Beste Mannelijke Bijrol). Jeff Bridges heeft dan ook eindelijk het felbegeerde beeldje voor op zijn schoorsteenmantel (Beste Mannelijke Hoofdrol in Crazy Hart). Oscar voor Beste Niet-Engelstalige film ging helaas niet naar Un Prophete maar naar de hier nog niet uitgebrachte Argentijnse film El Secreto de Jus Ojos. We zijn benieuwd.

Tja en dan mijn grote teleurstelling. Een tot werkelijkheid geworden nachtmerrie is het en ik had niet gedacht dat het ooit zou kunnen gebeuren. Zaterdag was de Razzie commissie het nog helemaal met me eens toen de prijs voor slechtste actrice werd gegeven aan Sandra Bullock. Emotieloos als altijd nam ze de onderscheiding in ontvangst (op zich wel weer stoer natuurlijk). Gisteravond ging het echter helemaal mis: de Oscar voor de Beste Vrouwelijke Hoofdrol ging naar Sandra voor haar rol in The Blind Side.

Kortom; het was weer een mooi feest. Voor een compleet overzicht van alle categorieën, genomineerden en winnaars klik je hier. Vanaf nu weer lekker onbevangen films kijken zonder nominaties en zonder je druk te hoeven maken over wie ook nu weer wat zou moeten krijgen en waarvoor.

Reykjavik-Rotterdam **

Reykjavick-Rotterdam is een niet geheel geslaagde misdaad thriller uit exotisch IJsland. Op papier leek het zo'n interessant project; IJslandse productie, IJslandse acteurs en misdaad verhaal dat zich deels in Rotterdam afspeelt met een gastrol van Victor Low.

Kleine buitenlandse producties vind ik bij voorbaat interessant en geef ik graag een kans maar helaas het eindresultaat is niet geworden wat ik ervan had gehoopt. Klungelige actie, een plot dat je van mijlenver ziet aankomen, onwaarschijnlijke situaties en mislukte slapstick maakten het geheel net zo boeiend als diepgevroren kabeljauw.

Is er dan niks positiefs te melden? Zeker wel; de IJslandse acteurs zijn erg goed gecast en er wordt goed geacteerd. Mooie opnames van een containerschip op volle zee en er wordt in de eigen taal gesproken. Maar ja da's natuurlijk niet voldoende om een film tot een succes te maken.

The Barefoot Contessa ***

The World's Most Beautiful Animal!

Het filmmuseum in het Vondelpark blijft een beeldschone locatie en een prachtig gebouw dat eigenlijk meer filmbezoek verdient. Als je van oude films houdt is dit The Place to be. Gisteren zag ik daar The Barefoot Contessa; een film uit 1954 en geschoten in technicolor. The Barefoot Contessa is één van de laatste films van Humphrey Bogart (drie jaar voor zijn dood) en Ava Gardner is zijn tegenspeelster.

De film duurt (naar huidige maatstaven) veel te lang met soms saaie scènes en ingewikkelde, omslachtige dialoog maar wat heb ik genoten van het camerawerk en de acteerprestaties. Prachtig en tragisch verhaal over de opkomst en ondergang van een intrigerende vrouw gezien door de ogen van drie mannen die haar van dichtbij hebben meegemaakt. The Barefoot Contessa is een film over film, een bitter sprookje waarin Ava Gardner een filmster speelt die tot grote hoogte stijgt om uiteindelijk ten onder te gaan aan roem en rijkdom. In de jaren 50 werden vaker films over Hollywood gemaakt zoals Sunset Boulevard (1950) en The Bad and the Beautiful (1952).

De stem van Bogart, de sigaretten, het tegenspel van Gardner wonnen het makkelijk van de lange saaie scènes.

Shutter Island ***

Someone is Missing

Oorspronkelijk zou Shutter Island gemaakt worden door het gouden regie/acteursduo David Fincher en Brad Pitt (oa Se7en en Fight Club) maar na het succes van The Gangs of New York, The Aviator en The Departed beviel de samenwerking tussen regisseur Martin Scorsese en leonardo DiCaprio blijkbaar zo goed dat uiteindelijk voor deze combinatie gekozen is.

Shutter Island is een film met nogal wat lagen en daardoor lastig in een paar woorden te typeren. Spannend is hij in ieder geval wel. Het begint als een recht-toe-recht-aan politiefilm waarin Marshall Teddy Daniels (Leonardi DiCaprio) met zijn partner Chuck (Mark Ruffalo) naar het afgelegen Shutters Island worden gevaren om de verdwijning van een gestoorde en gevaarlijke vrouw uit de psychiatrische gevangenis/inrichting aldaar te onderzoeken. Op dat moment leek het nog dat we een spannende misdaadfilm voorgeschoteld zouden krijgen. Zo één waarbij de detectives door slim speurwerk steeds dichter bij de oplossing komen om gaandeweg ook nog even een goed bewaard (gevangenis)geheim op te lossen of een corrupte directie te ontmaskeren terwijl op de achtergrond een problematisch liefdesverhaal meespeelt...

Mooi niets van dit alles. Na een klein half uur beland je in een nachtmerrieachtige wereld vol hallucinaties, waanbeelden en onnatuurlijk handelende bewakers, doktoren en patiënten. Dan blijkt ook dat Teddy zelf nogal wat onverwerkte trauma's met zich meetorst. Het is als toeschouwer hard werken want voortdurend moet je je eigen logica aanpassen om nog enig zicht op het verhaal te houden. Dit duurt lang, heel lang, te lang... en net als je denkt er genoeg van te hebben volgt de ontknoping. Een knaller van een climax waarin alles op zijn plaats valt en waarin bepaald gedrag ineens wel verklaarbaar is. Op dat moment besef je hoe knap de film in elkaar zit. Eigenlijk wilde ik hem gelijk een tweede keer zien om alle aanwijzingen, blikken en handelingen die ik nu ongetwijfeld gemist had in volle omvang te zien.

De laatste zin van Marshall Teddy heeft meerwaarde. "Beter als een goed mens te leven, dan als een monster te sterven...", bood namelijk voldoende aanleiding om onder het genot van koude drankjes eens flink door te filosoferen over dat wat we nu eigenlijk net gezien hadden. (Trailer)