Filmweken

Het staat bekend als de leukste AH-Actie van het jaar; de AH-Filmweken. Gevolg is wel dat de bioscoopzalen van álle filmhuizen de hele maand september ineens bomvol zitten met publiek dat de rest van het jaar zijn films waarschijnlijk lekker comfortabel vanaf DVD op de eigen TV bekijkt. Het begint al in de rij voor de AH-Kassa waar enthousiaste kassières je filmbonnen blijven toestoppen; ook al probeer je duidelijk te maken dat je er al zoveel hebt dat je er een muur mee zou kunnen behangen. Vervolgens lange rijen bij de bioscoopkassa's met naar bonnen zoekende mensen want de meerderheid schijnt die dingen op het moment suprème ineens kwijt te zijn. Van die vrolijke vijftigers met volle culturele agenda's, een groot sociaal netwerk en zeeën van tijd. Nu zou je denken dat ze daarom lekker 's middags gaan om dan heel tacktvol rond borreltijd weer buiten te staan maar dat vertikken ze dus. Massaal bezet het AH-bonnen-publiek alle avondplaatsen om zich al ritselend, fluisterend of hardop vragen stellend door het verhaal te werken.

Gelukkig is vandaag de laatste dag van deze sympathieke AH-filmbonnenactie. Heerlijk, vanaf morgen weer voldoende stoelen en je favoriete plek gewoon beschikbaar. En het AH-bonnenpubliek; dat kan na vandaag onvermoeibaar verder Nordic-walken, bridgen of mid-weekjes weg. Tot volgend jaar.

La Siciliana Ribelle ***

De bedoeling is om zo kort mogelijk op de films te zitten die dit blog halen. La Siciliana Ribelle draait al een een tijdje in de Amsterdamse bioscopen en valt er daarom eigenlijk een beetje buiten de scope maar toch is hij de moeite waard om op te nemen.

De Omertà is de beruchte zwijgplicht van de Italiaanse Maffia. Als onderdeel van een Italiaanse Maffia-Clan of maffialid praat je niet over de (mis)daden begaan door je eigen groep laat staan dat je verraad pleegt of bekentenissen aan de politie aflegt.

La Siciliana Rebelle is gebaseerd op het (echte) leven van de Siciliaanse Rita Atria. Als dochter van een Siciliaanse maffia baas hield ze als kind jarenlang dagboeken bij waarin ze nauwgezet optekende hoe de maffia praktijken er op het Italiaanse eiland aan toegingen. Als haar vader en later ook haar broer in de als maar heviger wordende maffia-oorlog worden vermoord besluit de dan 17-jarige Rita naar de openbare aanklager van Palermo te stappen met haar dagboeken onder haar arm. De dagboeken blijken zoveel juiste informatie te bevatten dat onderzoeksrechter Paulo Borsellino hiermee de sleutel in handen heeft om een grootst proces tegen de kopstukken van de Sciciliaanse maffia te beginnen. Vanaf dat moment zijn Rita's dagen geteld. Ze wordt opgenomen in een getuigenbeschermings programma, krijgt een andere identiteit, ze wordt verworpen en bedreigd door haar vriend, haar geboortestad en zelfs haar moeder wil niets meer van haar weten.

De film laat zien hoe machtig en nietsontziend de Maffia in Italië is. Na Gomorra en Il Divo is dit de derde film in korte tijd die een reëel en niet-geromantiseerd beeld van de maffia laat zien. Niks geen Godfather-achtige heroïek ondersteund door mooie vioolmuziek. In plaats daarvan zien we een misdaadorganisatie die een heel land in zijn greep houdt en waar een non snel de luiken sluit als op het pleintje beneden een man wordt vermoord. Mooi gefilmd maar soms is het verhaal mij iets te spannende gemaakt (ik kan niet geloven dat het er in de rechtzaal echt zo is toegegaan als in de film). Gaandeweg wordt de film steeds beklemmender. De bevrijding en rechtvaardiging die Rita zocht keert zich tegen haar en voelt steeds meer als een gevangenis. Uiteindelijk betalen onderzoeksrechter Borsellino en Rita een hoge prijs voor hun dappere strijd. Indrukwekkend zijn de authentieke beelden aan het einde waar we heel even de echte Rita te zien krijgen.

9 ****

When our world ended, their mission began...

Een aantal weken geleden kreeg ik in de bioscoop een trailer voorgeschoteld waarin onmiddellijk de hand van de Amerikaanse excentrieke filmproducent Tim Burton te herkenen viel. Burton's (animatie)films kenmerken zich vaak door donkere gotic-achtige-horror-decors, interieurs en kostuums die gebaseerd zijn op Victoriaanse architectuur en de hoofdpersoon is meestal een randfiguur, een outcast of verschoppeling die niet begrepen wordt door zijn naaste omgeving.

Hoewel Tim Burton zich wel degelijk met het tot stand komen van 9 heeft bemoeid is de film gemaakt door van Shane Acker. Als animatiestudent werkte Acker 4,5 jaar aan zijn afstudeerfilm 9 (2005). Het 11 minuten durende computeranimatie "filmpje" werd overladen met prijzen en ontving zelfs een Oscarnominatie. Vanaf dat moment veranderde de carrière van Acker in een droomcarrière want het werd opgepikt door Burton met het verzoek er een bioscoopfilm van te maken.

9 gaat over 9 lappen poppen die, in een wereld waarin geen mensen meer leven, moeten zien te overleven. De wereld die nog bestaat wordt geregeerd door agressieve machines die ooit door mensen zijn gemaakt. De poppen-kolonie heeft zich jarenlang verstopt voor de machines maar nieuwkomer 9 weet de anderen te overtuigen dat verstoppen geen oplossing is maar dat er verzet moet komen. Wat ze snel zullen leren is dat de toekomst van hun beschaving van hunzelf afhangt...

Het verhaal is snel verteld en niet heel erg indrukwekkend. Gelukkig moet 9 het niet van het verhaal alleen hebben; de animaties, graphics en het design is ronduit geweldig. De verwoeste post-apocalyptisch aarde is fenomenaal ontworpen en weergegeven. De film grossiert in mooie scènes en geweldige shots van brandende gebouwen, desolate landschappen, grauwe luchten en agressieve moordmachines. Normale gebruiksvoorwerpen worden hierbij op een originele manier ingezet om de monsters mee te lijf te gaan.

Ik heb me prima vermaakt in dit intrigerende en sfeervolle poppen-universum. Ook al is het misschien anders dan je gewend bent; voor Burton fans is dit een niet te missen film (Trailer).

Soul Power **

Hou je van jaren 70 Soul muziek, wijde broekspijpen, veel haar en de meest schreeuwerige en vloekende kleren dan is Soul Power een Must See voor je. Soul Power is een documentaire over het muziekfestival Zaire '74 dat een unieke groep Soul en R&B artiesten uit Amerika (o.a. James Brown en B.B. King) bij elkaar bracht in Zaire. Het festival werd in Kinshasa gehouden aan de vooravond van de legendarische bokswedstrijd ("Rumble in the Jungle") tussen Foreman en Muhammad Ali.

Voor vrijwel alle Afro-Amerikanen was het hun eerste bezoek aan Afrika en waren de naïeve verwachtingen voor hun bezoek aan het "Motherland" hooggespannen. Alle beelden zijn autentiek wat zoveel wil zeggen als; geen breedbeeld, slecht camerawerk en onduidelijke opnames. Waar ik een confrontatie had verwacht met de heersende armoede en het keiharde leven in de straten van Kinshasa is Soul Power niet meer dan een aaneenschakeling van swingende optredens met in de hoofdrol een zichzelf voortdurend bevlekkende James Brown. Het moet gezegd; de optredens (met name dat van B.B. King) zijn wel heel erg swingend en aanstekelijk en het is geweldig om een jonge Muhammad Ali te horen uitleggen waarom Afrikaanse vliegen zoveel sneller zijn dan Amerikaanse maar hiermee hield het voor mij dan ook wel op.

Als tijdsbeeld en swingend geheel geslaagd, als documentaire ver onder de maat.

24 City **

Hoe erg kun je als filmmaker je publiek kwellen en hoever mag je daarin gaan? De Chinese regisseur Jia Zhang Ke zoekt graag de grenzen van contemplatieve cinema op waarbij hij experimenteert met realiteit en fictie. In zijn nieuwste film 24 City is hem dat dan buitengewoon goed gelukt want als objectieve (lees slecht geïnformeerde) kijker loop je direct in de val doordat je het idee hebt naar een documentaire te zitten kijken.

24 City volgt de oprichting en het verval van de "geheime" militaire fabriek in de stad Chengdu (hartje China) die uiteindelijk plaats moet maken voor een modern appartementen complex; 24 City. Dit gebeurt niet aan de hand van beelden maar door middel van acht personen die vertellen hoe het was om te werken in staatsfabriek 420. Het resultaat is acht lange interviews die overlopen van de details en kleine persoonlijke herinneringen.

Natuurlijk begrijp ik dat het afbreken van die oude communistische fabriek om plaats te moeten maken voor dure, luxe appartementen een prachtig symbool is voor de transitie die China de afgelopen 50 jaar heeft doorgemaakt. Het is ook ongetwijfeld buitengewoon origineel om dit weer te geven in een soort fake documentaire. Helaas, mij kon het niet boeien. Ik ben niet zo geïnteresseerd in het wel en wee van oude partijpolitieke gebruiken waarbij het wel leek alsof sommigen daar heftig naar terug verlangden. Ik had het gevoel bijna twee uur naar een aquarium te hebben gekeken. Toch hoorden we iemand bij het verlaten van de zaal zeggen: "Wat een buitengewoon boeiende en mooie film". Voor de liefhebber dus.