zaterdag 27 september 2008

Brideshead Revisited ***


At BridesHead Everything comes at a Price

Ook al was de TV serie "Brideshead Revisited" in de jaren 80 een groot succes ik had er nog nooit van gehoord, laat staan dat ik het gelijknamige boek van Evelyn Waugh kende. Waarschijnlijk is dit een schandalig gebrek in mijn opvoeding en algemene ontwikkeling maar ik heb er tot nu toe weinig hinder van ondervonden. Integendeel, niet gehinderd door enige kennis kon ik lekker onbevooroordeeld aan de film beginnen.

BridesHead Revisited is een prachtig verhaal over de jonge Charles Ryder die, net voor het uitbreken van de tweede wereldoorlog, gaat studeren aan Oxford en daar de charismatische, homoseksuele Sebastian Flyte ontmoet. De twee worden vrienden en als Sebastian hem op een dag meeneemt naar zijn ouderlijkhuis (BridesHead Castle) stapt Charles in een totaal nieuwe wereld. Een wereld van aristocratie, macht en onvoorstelbare rijkdom. Charles valt als aankomend kunstenaar aanvankelijk goed bij de familie. Eenmaal gewend aan de extravagante luxe merkt hij dat er behalve veel geld en een adellijke titel de nodige familieproblemen zijn. Charles wordt verliefd op de mooie zus van Sebastian waardoor hun romantische vriendschap gedrenkt in alcohol, onder druk komt te staan. Er ontspint zich een boeiend verhaal over complexe familierelaties, verboden liefde, religieuze tegenstellingen en verstikkende tradities die een blijvende invloed blijken te hebben.

Dit alles tegen de achtergrond van het prachtige Castle Howard, waar de film is opgenomen. Hou je van BBC-achtig kostuumdrama en Engelse adel dan moet je zeker gaan kijken. Ik vond het een prachtige film.

zaterdag 20 september 2008

Factory Girl ***


When Edie met Andy, Life imitated Art

Ondanks de nog altijd niet opgehelderde mysterieuze verdwijning van de maandagavond-sneak lukt het tot nu toe prima om zelf een geschikte film te vinden. De Filmschuur in Haarlem blijkt een uitstekend alternatief. Op de één of andere vage manier heb ik Factory Girl al in januari op dvd gezien. De film is uit 2006 dus dacht ik dat het hij al eerder in Nederland zou zijn uitgebracht. Verbaast was ik dan ook toen ik laatst in de bioscoop ineens de trailer van Factory Girl kreeg voorgeschoteld. De dvd was interessant genoeg om hem nog eens uitgebreid in de bioscoop te gaan bekijken.

Factory Girl is een Biopic (biografische film) over de muze van Andy Warhol; Edie Sedgwick (Sienna Miller). Edie heeft alles: rijke ouders, ziet er waanzinnig goed uit en is intelligent en ambitieus. Ze gaat naar New York en komt daar Andy Warhol tegen en vanaf dat moment verandert haar leven. Factory Girl geeft een mooi beeld van het opgefokte kunstenaars wereldje van het New York van de jaren 60. De befaamde club, The Factory, waar Warhol zijn kunst en films maakte is een broeinest van kunstenaars en meelopers waar wilde parties worden opgeleukt met pillen en zo ongeveer alle andere denkbare drugs. Sienna Miller is bloedmooi en Guy Pearce zet een perfecte Warhol neer compleet met lijzig stemgeluid. Edie's liefde voor Warhol wordt echter nauwelijks beantwoord. Dit drijft haar in de armen van een jonge folkzanger die volgens mij Bob Dylan voor moet stellen en in haar wanhoop wordt ze steeds afhankelijker van drugs.

De documentaire achtige film maakt nieuwsgierig naar de persoon Edie Sedgwick. In de film wordt ze bijna continue als het eeuwige slachtoffer neergezet. Iets wat ik me bij het zien van de intelligente en ambitieuze Sedgwick haast niet voor kan stellen. Ik weet er te weinig van om te kunnen beoordelen of Factory Girl een nauwgezette weergave is of meer een vrije interpretatie. In ieder geval; een intrigerende en boeiende film met een mooi maar triest verhaal over het leven van Edie Sedgwick. Jammer dat er maar één nummer van The Velvet Underground in zat.

donderdag 18 september 2008

Caos Calmo ****


Van Italiaanse films ben ik gewend dat ze druk, chaotisch en luidruchtig zijn. Ik was wel weer eens toe aan die lome drukte tegen de achtergrond van een mooi Italiaans landschap waarbinnen zich een chaotisch verhaal vol herkenbare elementen ontwikkelt. Hoewel onmiskenbaar Italiaans is Caos Calmo (zoals de titel al doet vermoeden) het tegenovergestelde hiervan. In NRC-Handelsblad van zaterdag stond een inteview met Sandro Veronesi, de schrijver van het boek waarop deze film gebaseerd is. Hij vertelde dat zijn boek symbool staat voor de kalme chaos waarin Italië op dit moment verkeert. Waarvan acte.

Waar het hem nu precies in zat is moeilijk onder woorden te brengen, maar ik vond het een heerlijke film. Pietro Paladini is een succesvol directielid van een mediabedrijf, getrouwd en vader van de tienjarige Claudia. Op een dag komt hij thuis (na een dagje strand met zijn broer) en vindt zijn vrouw dood in de tuin. Zijn leven verandert hierdoor rigoreus. Hoewel je zou verwachten dat het van nu af aan één grote lijdensweg wordt, waarin Pietro zich van zelfhulpgroep voor kersverse weduwenaars naar instanties en ouderavonden op school sleept, is er juist niets van rouw of verdriet te merken bij Pietro. In plaats daarvan besluit hij op een dag, nadat hij zijn dochterje bij school heeft afgeleverd, op haar te blijven wachten op een bankje dat op het pleintje voor de school staat. Niet zomaar één dag maar ook de volgende dag en de dag erna. Wekenlang brengt Pietro zijn dagen, bivakerend op het bankje voor de school door. Zijn werk handelt hij per telefoon af. Met zijn actie en vanaf zijn bank is Pietro van het ene op andere moment verworden tot toeschouwer van zijn eigen leven. Zijn wereld is ineens niet groter dan het plein en haar vaste voorbijgangers. Kwamen zijn collega's eerst nog bij hem langs om te vragen hoe het met hem gaat, al snel komen ze langs om werk, relatie of persoonlijke problemen aan hem voor te leggen. Zo zittend langs de zijlijn komen dagelijkse beslommeringen en problemen van zijn collega's, vrienden en ex-en soms bizar op de zwijgzame Pietro over. Toch blijkt hij in al zwiigen en begripvol knikkend een grote hulp en een rots in het hectische leven van een ieder die hem opzoekt. Geweldig zijn de scènes in het park waar Pietro elke dag dezelfde mensen tegenkomt; het mongooltje waarmee hij iedere dag hetzelfde spelletje speelt, het flirten met het mooie meisje (ze is echt mooi) met de grote Sint Bernhard. Ondanks het tragische thema is de film nergens sentimenteel, er wordt prachtig geacteerd (vooral door het 10 jarige dochtertje) en het verhaal blijft boeiend.

De muziek van o.a. Radiohead is erg goed gekozen en past helemaal bij de sfeer van de film. Alleen een heftige maar reëel gefilmde sexscène viel een beetje uit de toon; niet-funtioneel-bloot zeg maar. Maar verder is deze film van de Italiaanse regisseur Nanni Moretti een pareltje en dus een genot om naar te kijken.

vrijdag 12 september 2008

Estômago ***


Koken om te Overleven

Estômago is een film over koken. Niet zomaar koken om te eten maar koken om te overleven. In deze Braziliaanse film van filmmaker Marcos Jorge maken we kennis met Raimundo (João Miguel), die met alleen een koffer en geen geld in een niet nader genoemde stad arriveert. Tegen kost en inwoning verhuurt hij zichzelf als kok in een kleine koffietent. Raimundo blijkt te beschikken over een ongekend talent. Hij kan met de simpelste ingrediënten de lekkerste gerechten maken waardoor het tweederangs eettentje al snel uitgroeid tot een succesvolle lunchplek en hij de volle aandacht krijgt van buurthoer Iria die, verslaafd aan lekker eten Raimundo in ruil daarvoor rijkelijk beloont in natura.

Parallel hieraan zien we in een flash-forward een tweede verhaal, waarin Raimundo in de gevangenis zit. Waarom hij daar zit blijft lange tijd onduidelijk maar het moet wel iets ernstigs zijn geweest want hij zit tussen de zware jongens. Voor de niet bijzonder dapper uitgevallen Raimundo begint het overleven hier pas echt. Ook hier is het zijn kookkunst die hem redt; als "celkok" weet hij met de weinige middelen die hij tot zijn beschikking heeft, het de grote jongens naar de zin te maken. Langzaam klimt Raimundo op in de strakke hïerarchie die in elke gevangenis schijnt te heersen. Zijn zelfvertrouwen groeit om uiteindelijk boven zichzelf uit te stijgen en zich te meten met de hoogste baas.

De twee verhaallijnen wisselen elkaar soepeltjes af waardoor het geheel blijft boeien. De vele interessante bijrollen hadden wel wat meer uitgediept mogen worden, wat de film meer diepgang gegeven zou hebben. Al met al een humorvolle film over de rauwe kanten van het leven waarin alles draait om eten of gegeten worden. De wat sullige Raimundo leert snel welke rol hij hierin kan spelen en uiteindelijk krijgt hij de stukken die het beste smaken. Estômago is een modern sprookje voor volwassenen over macht, sex en koken.

zondag 7 september 2008

De SpaarndammerHout


Achter de Silodam ligt de Houthaven. Vroeger losten boten vanuit de hele wereld hier hun ladingen houtstammen. De laatste jaren ligt het gebied er wat verlaten bij. Vervallen steigers met verweerde gebouwen en een studentenboot bepalen het beeld. De Spaarndammerbuurt (die aan de Houthavens grenst) ondergaat momenteel een gedaantewisseling. Een groot gedeelte van de woningen wordt gerenoveerd, de Spaarndammerstraat wordt als winkelgebied opgeknapt en een groot aantal pleinen worden opnieuw ingericht. De Houthaven wordt in deze hele herindeling ook meegenomen. In de toekomst wordt hier een woongebied gerealiseerd met ca. 1.700 woningen en hierdoor zal er een nieuwe wijk ontstaan: De SpaarndammerHout.

In het plan voor de ontwikkeling van de Houthaven is opgenomen dat op de kop van de Pontsteiger (pal achter de Silodam, waar nu nog de pont naar Noord afmeert) een markant gezichtsbepalend gebouw moet komen dat ruimte biedt aan ca. 250 woningen en publieksvoorzieningen. Drie architectenbureaus mochten daarvoor plannen indienen en in april (2007) is het winnende ontwerp bekend gemaakt. Het winnende ontwerp kwam van architectenbureau Arons en Gelauff en is genaamd de Waterpoort.

Van voren heeft het de vorm van een poort en van opzij lijkt het net een grote stoel. Het gebouw wordt 82 M hoog en bestaat uit 250 koopwoningen en 2.000 M² aan publieksvoorzieningen en krijgt een restaurant op 60 meter hoogte met ongetwijfeld een fantastisch uitzicht over het IJ en Amsterdam. Ik vind het een spectaculair mooi gebouw. Met appartementen van minimaal 125M² en elk een groot balkon zal het niet goedkoop worden en inschrijven kan pas ergens in 2009 maar ik heb zo'n gevoel dat de verkoop niet al te moeizaam zal gaan. Ook al woon ik nu meer dan prima, toch iets om in de gaten te houden want over een jaar of vier kan ik toch zomaar aan iets anders toe zijn.

In 2010 zal worden begonnen met de bouw van deze nieuwe icoon aan de steeds mooier wordende IJ-Oevers. Als alles af is, is er weer een rafelrandje weggewerkt en woon ik midden in een bruisende buurt.

dinsdag 2 september 2008

Elegy **


Na een ontbijt van tosties en bier op het Leidseplein, besloot ik bioscoop Cinecenter in te duiken om daar de kater een plekje te geven en rustig verder wakker te worden. De aandacht werd getrokken door de vermelding dat de film een bewerking van het boek "Dying Animal" van Nobelprijs-winnaar Philip Roth was. Elegy is na The Human Stain de tweede verfilming in korte tijd van één van de romans van Philip Roth.

Het tempo van de film paste in ieder geval uitstekend bij mijn lichamelijke en geestelijke gemoedstoestand. Verder vond ik de film nogal clichématig. Nu is het gekke met clichés dat ze meestal een kern van waarheid bevatten. Welbeschouwd zijn clichés gewoon te vaak herhaalde waarheden; waarheden die we eigenlijk liever niet willen horen of die we willen ontlopen. Elegy zit er vol mee en dat maakt de film zowel boeiend als vervelend.

Eerst het verhaal: David Kepesh (Ben Kingsley) is een beroemd boekrecencent op televisie en een populair docent literatuur in New York. Hij is al jaren vrijgezel en nu hij op leeftijd (60) komt, beginnen de zoveel geprezen vrijheid en onbetaalbare onafhankelijkheid te knagen. Volgens Kepesh is het huwelijk een gevangenis en leidt het (binnen een relatie) voortdurend moeten sluiten van compromissen tot verveling en ongeluk. Dit gaat goed totdat de mooie Consuela (Pénelope Cruz) in zijn klaslokaal verschijnt. Kapesh valt als een blok voor haar kinderlijke looks en charme. Als de twee (ondanks een leeftijdsverschil van meer dan 30 jaar) een relatie beginnen, komt hij heftig in conflict met zijn zelfopgelegde normen en meningen. Uiteindelijk winnen zijn twijfels het van hun geluk en door zijn bindingsangst loopt de prille relatie op de klippen. In het openbaar wijdt hij het mislukken aan het leeftijdsverschil maar diep van binnen weet hij beter; hij is te bang voor echte liefde en wat dat met hem zal doen.

Het zelfvoltrokken, gemiste geluk zou een schitterend thema en plot hebben opgeleverd, ware het niet dat de Amerikanen er toch weer een onwaarschijnlijke en hoopvolle wending aan moeten geven. Jammer want de film zit vol met mooie overpeinzingen, literaire zijsprongetjes en gedachtenkronkels over de rol die vrouwen in het leven van een man kunnen spelen. Terwijl de aftiteling over het scherm rolde verliet ik enigszins katerig de filmzaal, mezelf afvragend of dat nu door de drank van de avond ervoor, of van de film kwam.