Koninklijk

Gisteren was mijn laatste dag bij Engineering & Maintenance en ook al zou ik nog zo graag klimaat-neutraal door het leven gaan; van vliegtuigen krijg ik nooit genoeg. Na de lunch een rondje door de hangar blijft leuk en is toch anders dan de gemiddelde kantoorbaan.

Amy

I told you I was trouble

Zelf dacht ik al die tijd te maken te hebben met een kunstmatig gelanceerd tienersterretje dat lijdt aan een ziekelijke behoefte aan aandacht. Met een kapsel als een suikerspin en meer tatoes dan een gepensioneerde zeeman op de grote vaart, komt mevrouw voornamelijk in het nieuws als er weer eens een concert niet doorgaat omdat ze uitgeteld is door drank en/of drugs. Zo weinig mogelijk aandacht aan schenken was mijn gevoel.

Tot ik gisteravond bij iemand op visite was en daar op TV het concert zag dat Amy Winehouse in maart 2007 in het Shepherds Bush Empire in Londen gaf. Al bij het eerste nummer was ik om. Wat een stem, wat een goede nummers en wat een talent. Ineens begrijp ik alle ophef en aandacht als deze Engel van de Goot weer eens halverwege een concert niet verder kan of wil. Nu snap ik dat je hiervoor in de rij gaat staan; ook al krijg je maar drie nummers voorgeschoteld, dan nog is het de moeite waard. Vanmorgen dan ook meteen alle nummers van haar albums "Frank" en "Back to Black" van Limewire gedownload en op mijn i-Pod gezet. Het sterke aan deze 24-jarige zangeres is dat je steeds het gevoel hebt dat ze over haar eigen leven zingt. De over het algemeen zelfgeschreven nummers moeten wel heel dicht bij haar staan en ondanks haar jonge leeftijd past haar doorleefde stem perfect bij het wilde leven dat ze ongetwijfeld leidt.

Het heeft iets intrigerends als iemand zo onverschillig met zo'n groot talent omgaat. Keer op keer kunnen zulke mensen je zwaar teleurstellen of razend maken, tot het moment dat ze gaan zingen en je alle ellende op slag weer vergeten bent. Amy moet helemaal niet in "Rehab" maar vooral doorgaan zoals ze nu doet. Nog één of twee geweldige CD's, dan een overdosis (of iets anders fataals) en Amy is waarschijnlijk even legendarisch als Janis Joplin en Joni Mitchel samen. Tot die tijd wens ik haar de beste tekst- en songwriters van deze wereld. Volgens mij moet het beste Winehouse-album nog komen.

Into the Wild ****

Eerst was daar (voor mij) het boek Into Thin Air van Jon Krakauer. Een adembenemend boek over de desastreuze beklimming van de Mt Everest in het seizoen 1996 (een stuk of 8 doden). Eenmaal in het boek begonnen was er geen houden meer aan en las ik het in één keer uit. Daarna was daar het boek Into the Wild, eveneens geschreven door Krakauer. Ik kreeg het van iemand als leesvoer voor een trans-Atlantische vlucht en las ook dat in één vlucht uit. Helaas was ik het daarna ook meteen weer kwijt want ik liet het boek bij de overstap in Parijs in het vliegtuig liggen. Nu is daar dan de film van regisseur Sean Penn en ook die is meer dan de moeite waard.

Into the Wild is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Chris McCandless (Emile Hirsch). Een rijkelui's zoontje dat besluit na zijn examen niet verder te willen studeren maar al zijn bezittingen op te geven, met zijn familie te breken en voor twee jaar de wildernis in te trekken. De film begint waar de reis van Chris eindigt; in een verlaten bus ergens in Alaska. Via flashbacks laat de film zien hoe Chris daar terecht is gekomen en welke ontmoetingen hij onderweg heeft gehad. Ontmoetingen die hem stuk voor stuk iets opleveren en bijbrengen ook al moet de super-zelfverzekerde Chris met zijn eigenzinnige kijk op het leven daar in eerste instantie niets van weten. Op zoek naar zichzelf en naar de essentie van het bestaan wil Chris de confrontatie met de wildernis aangaan en kiest daarvoor het ruige Alaska. Alles op locatie gefilmd en de beelden zijn dan ook spectaculair mooi (vooral de bus is prachtig; helemaal zoals in het boek beschreven). De opnames zijn soms zo mooi dat je je gaandeweg afvraagt waarom je in godsnaam nog hier bent terwijl er zoveel te ontdekken valt. Dat moet Chris ook gedacht hebben toen hij besloot te vertrekken maar wat begint als een avontuurlijke raodmovie ontpopt zich langzaam tot ontroerend drama. De natuur blijkt mooi in haar eenvoud maar bikkelhard om in te overleven en de romantiek van de vrijheid maakt langzaam plaats voor onvoorstelbare eenzaamheid, leegte en angst.

Emile Hirsch zet een geloofwaardige Chris neer maar op de één of andere manier zag ik steeds Leonardo di Caprio voor me in deze rol. Misschien lijken de twee gewoon wel een beetje op elkaar. De bijrollen zijn ook prima gecast met in het bijzonder Hal Halbrook die, als eenzame en enigszins uitgebluste oorlogsveteraan weer opleeft door de levenslust van Chris, terecht een Oscar nominatie ontving. Speciale vermelding voor de filmmuziek van Eddie Vedder (Pearl Jam); past helemaal bij de film en sleurt je mee het verhaal in. Het is geen korte film en ook al zitten er wat kleffe momenten in, hij boeide van begin tot eind. Klik hier voor de trailer.

Quote: The sea's only gifts are harsh blows, and occasionally the chance to feel strong. Now I don't know much about the sea, but I do know that that's the way it is here. And I also know how important it is in life not necessarily to be strong but to feel strong. To measure yourself at least once. To find yourself at least once in the most ancient of human conditions. Facing the blind death stone alone, with nothing to help you but your hands and your own head.

Cassandra's Dream ****

Every Dream has it's Price

Vanwege haar schoonheid en omdat hij haar voor zichzelf wilde winnen schonk de God Apollo, de mooie Cassandra (dochter van koning Priamus van Troje) de gave der profetie. Cassandra echter wilde haar kuisheid bewaren en weigerde in te gaan op de avances van de geile Apollo. Uit woede zorgde, de in zijn ego gekwetste, Apollo er eigenhandig voor dat niemand de voorspellingen van de mooie Cassandra ooit zou geloven. Cassandra was daardoor gedoemd tot in lengte van dagen de meest bizarre rampspoed en groot onheil te voorspellen die door iedereen werd weggelachen maar die ook steevast uitkwam. Zo voorspelde ze de val van Troje en voorzag ze zowel haar eigen als Achamemnon's dood toen ze, na de Trojaanse oorlog als Achamemnon's oorlogstrofee, zijn paleis betrad om nog dezelfde dag, door dat beest dat vol valse liefde bijt, vermoord te worden onder het uitspreken van de woorden: "Oh, menselijke staat: in voorspoed kan een schaduw een leven doen keren, als tegenspoed hem treft, dan wist een vochtige spons zijn beeltenis in één veeg uit."

Het onafwendbare noodlot dat uiteindelijk door de centrale figuren zelf wordt voltrokken, is het thema in Woody Allen's nieuwste film Cassandra's Dream. Na Match Point (2005) en Scoop (2006) is Cassandra's Dream Allen's derde film op rij die zich in Londen afspeelt en gaat over twee Middle Class broers. De één, Terry (Colin Farrell) is een opportunistische gokker, de ander, Ian (Ewan Mcgregor) een handige ritselaar met zakelijke ambities die groter zijn dan zijn mogelijkheden. Beiden willen verder in het leven, het liefst zonder geploeter en gezwoeg. Op het moment dat beiden tot over hun oren in de problemen zitten biedt de komst van hun steenrijke oom Howard uitkomst. Oom Howard blijkt bereid de broers te helpen maar vraagt in ruil voor financiële hulp een onverwachte wederdienst van de broers. De zakenpartner van oom Howard is van partner veranderd in een bedreiging en moet uit de weg geruimd worden; moord dus. Na wat wikken en wegen gaan de broers er op in en plegen de moord. Niet erg realistisch allemaal maar wie hier doorheen kijkt ziet een Grieks drama in een modern jasje. De twijfel, wroeging en verantwoording na de moord achtervolgen met name Terry (de gokker) als moderne Furieën (wraakgodinnen).

Ik ben geen fan van Colin Farrell maar deze rol zet hij heel goed neer. Als gokker heeft hij weinig zicht op de realiteit, geen sterk karakter en onder druk vlucht hij in drank en pillen. Het verval neemt sluipend bezit van hem en ook al is de moord perfect en zonder getuigen uitgevoerd, de gevolgen zijn tragisch; precies zoals Cassandra het voorspeld zou hebben. Mooie bijrollen van de beide vriendinnen. Vooral de vriendin van Ian, gespeeld door Hayley Atwell is even mooi als Cassandra zelf geweest moet zijn en met haar lange donkere haren en onweerstaanbare lach zou ook ik er waarschijnlijk een moord voor over hebben om haar te behouden, ook al is ze (te) duur in het onderhoud.

Dunya & Desie ***

Echt wel, echt niet, echt wel...

Het klinkt misschien wat kinderachtig maar al heel lang ben ik een fan van Dunya & Desie. Ik ben dan ook helemaal in mijn nopjes met de film Dunya & Desie die dus gebaseerd is op de gelijknamige tv serie en waarvan ik met veel plezier heel wat afleveringen heb gezien. In de serie spelen Mariam Hassouni (Dunya) en Eva van de Wijdeven (Desie) twee tieners die in Amsterdam-Noord wonen. De twee zijn hartsvriendinnen en tegelijk zo verschillend als maar kan; Dunya is donker en Marokkaans, Desie blond en oer-Hollands. Puberproblematiek en cultuurverschillen leveren genoeg ingredienten voor een interessant scenario. In de serie was aan boeiende onderwerpen dan ook geen gebrek en het geheel werd ook nog eens opgeleukt door goede bijrollen van Christine van Straalen en Theo Maassen. De monologen van de intelligente Dunya met haar zachte monotone stem konden me soms tot tranen toe roeren.

In de film gaat het verhaal verder dan de straat waarin ze wonen en belanden de meiden in Marokko en ontstaat er een heuse roadmovie. De zoektocht naar de vader van Desie blijkt voornamelijk een zoektocht naar zichzelf of zoals Dunya het zegt: "Desie is op zoek naar zichzelf en ik ben ervoor op de vlucht". Als je er niet teveel van verwacht is de film heel aardig met behoorlijk wat humor (vooral van Theo Maassen). Cultuurverschillen en integratie zijn belangrijke elementen maar vieren niet de boventoon. Dunya & Desie straalt vooral vrolijkheid en openheid uit zonder oppervlakkig te worden.

De film was geselecteerd voor het filmfestival van Berlijn alwaar hij werd vertoond in het onderdeel "Generation 14 plus", een programma voor jongerenfilms. De film is intussen verkocht aan Japan, Zweden, Noorwegen en Duitsland. De 22 jarige Maryam Hassouni ontving in 2006 een Emmy Award voor haar hoofdrol in de TV-film Offers en ik verwacht dat we, met haar Brains en Looks (en acteertalent), de komende jaren nog veel van haar gaan horen en zien. Laat maar komen die prachtrollen.

The Other Boleyn Girl ****

Cultuur Weekend in Antwerpen. Het klonk veelbelovend maar viel dat even tegen. Het cultuur weekend dan, Antwerpen zelf is niks mis mee. De site beloofde een rijk aanbod van het beste dat Groot Antwerpen de komende zomer aan optredens en andere artistieke uitingen te bieden heeft. Het geheel werd gepresenteerd in het Provinciehuis in een zonnige setting dat gegarandeerd een zomers gevoel zou opleveren. Het Provinciehuis was echter dermate somber en donker dat je het gebouw eerder met een winterdepressie dan met een zomers gevoel weer verliet. Maar Antwerpen zelf had meer dan genoeg te bieden; warme wafels, ontelbare soorten biertjes, mooie pleinen, lekker eten en aangenaam en ter zake kundig gezelschap.

Uiteraard moest er ook een bioscoop van binnen bezichtigd worden. Het aanbod bleek groot maar met Scarlett Johansson en Natalie Portman in één film viel de keus al snel op The Other Boleyn Girl. Als je van drama, kostuums, intriges en goed acteerwerk houdt rest je nog maar één ding: kijken! De film stipt de historische feiten aan maar gaat daar verder niet al te veel op in. Centraal staan de zusjes Boleyn: Anne en Mary, die onder aansporingen van hun vader en oom een plaats aan het hof van Hendrik de Achtste trachten te bemachtigen. Iets wat de mooie zusjes erg goed af gaat want ze belanden allebei in het Koningklijke bed. Maar waar lust, liefde en macht regeren verdwijnt al snel de vriendschap en zusterband. Zoals bekend schopt Anne het tot tweede vrouw van Hendrik en koningin van Engeland om uiteindelijk op een schavot onthoofd te worden omdat ze niet in staat is een mannelijke opvolger te produceren.

Na het zien van de film snak je naar de historische feiten. Heeft Mary echt bestaan en wat was haar rol? Heeft Hendrik de Achtste echt met de Paus en Katholieke kerk gebroken vanwege een vrouw? Dat soort vragen. Prachtige en boeiende film met een sterk acterende Natalie Portman als de doortrapte en berekenende Anne. Met elke film wordt ze beter (en mooier) en wat mij betreft is het wachten op de rol die haar een Oscar gaat opleveren. Maar misschien ben ik een beetje bevooroordeeld want ik ben bij voorbaat al onder de indruk van de looks van mevrouw Portman. Toch vond ik Eric Bana (Hendrik) en Scarlett Johansson (Mary) minder indrukwekkend.

Maffe Marathon

Na een tip van Lillian heb ik er ook aan moeten geloven: De Maffe Marathon van de Bijenkorf. In eerste instantie klonk het allemaal nogal ingewikkeld, zeker voor mijn beperkte intelligentie. Maar toen ik het systeem eenmaal door had zag ik ook onmiddellijk de voordelen. Slim in elkaar gezet en... het werkt. In ieder geval bij mij want ik was in no time bezig met zo efficiënt mogelijk te kopen om uiteindelijk die maximale bonus te kunnen scoren.

Dag één: Best ingewikkeld want als kersverse Bijenkorfkaarthouder moet je direct al afwegen of het nu verstandig is het duurste voor de laatste dag te bewaren (maximaal bonusvoordeel) of juist nu te kopen en de 10% welkoms-korting te incasseren. Uiteindelijke conclusie: koop gewoon iets duurs op zowel de eerste als de laatste dag. Resultaat; maximaal voordeel.

De Buit: een eettafel op dag één (levertijd 10 weken!). Een onnodige maar uiterst hippe kruimeldief (levertijd drie weken!) op dag twee en gisteren (als eindsprint) een espresso/cappuccino apparaat. Geen Senseo of Nespresso maar een degelijk RVS Zwitsers ontwerp. Dat blijkt nog geen sinecure om daar een behoorlijk bakje koffie uit te halen. Niks makkelijk doseerbare Pads in diverse smaakjes. Een drukregelaar met opwelfunctie en stoompijp (je moet de melk lezen?) moeten onder een druk van 15 Bar bij de juiste dosering én het juiste gebruik een hemelse cappuccino opleveren. Ik heb hem nog niet kunnen produceren, die hemelse cappuccino maar ik voel gewoon dat er iets moois aan gaat komen de komende dagen/weken/maanden. Wat er ook gebeurt, hij is in ieder geval mooi om naar te kijken; mijn Solis Design Espressomachine. Geadviseerd werd om er ook nog een bonen-maler bij te nemen. Ja het is goed; ik die zo gewend is aan automaat- en poederkoffie dat ik dat eigenlijk het lekkerst vind zal dát verschil moeten proeven?


De Bonus: Resultaat van dit alles is dat ik morgen voor € 150,-- mag aanschaffen zonder te hoeven betalen. Als ik tenminste alles goed heb begrepen en goed heb gerekend want het blijft best ingewikkeld, die Maffe Marathon. Geen idee wat ik ga kiezen maar iets zegt me dat het beter is er zo vroeg mogelijk bij te zijn.

Vantage Point **

8 Strangers, 8 Point of Views, 1 Truth

Volgens mij wordt het de nieuwe trend in film maken deze zomer; "Herhalings-film" noem ik het maar even. Dezelfde gebeurtenis of hetzelfde moment meerdere keren laten zien vanuit verschillende perspectieven of personen. Before the Devil Knows You're Dead was op deze manier opgebouwd en Vantage Point overtreft dit nog eens.

Salamanca, Spanje; op de dag dat een wereldwijd verdrag tegen terrorisme wordt ondertekend. De Amerikaanse president is ook aanwezig om een toespraak te houden en is nog niet koud begonnen of hij wordt voor de ogen van tientallen camera's en duizenden toeschouwers neergeschoten. Dat moment en het voorafgaande halfuur wordt in Vantage Point minstens nog eens vijf maal herhaald, telkens door de ogen van één van de betrokkenen en gaandeweg kom je steeds dichter bij het complot en de slachtoffers. De uitwerking is redelijk origineel maar na drie keer heb je het wel gezien. Het verhaal begint vrij strak maar gaandeweg stapelen de onwaarschijnlijkheden zich op en wordt het zelfs lachwekkend met uiteindelijk een typisch Amerikaans goed einde. Alle slechte mensen worden gedood en de goede of onschuldige overleven op miraculeuze wijze. Kortom een film zoals de gemiddelde Amerikaan het leven waarschijnlijk graag ziet; goed wordt beloond en het kwade gestraft.

De massascènes zijn knap gefilmd maar de vele toevalligheden, een simpele achtervolgingsscène en mislukte emo-momenten maken van Vantage Point een doorsnee Amerikaanse achtiefilm en bij lange na geen Babel of Crash.

Before the Devil knows you're Dead ***

No one was supposed to get hurt

Eindelijk was er vanmiddag weer eens tijd voor een film.
Gekozen werd voor Before the Devil Knows you're Dead van regisseur Sidney Lumet. Lumet is met zijn 83 jaar en films als Dog Day Afternoon, 12 Angry Men en The Verdict niet de minste.

Ik ben al lang een fan van Phillip Seymour Hoffman (die terecht een Oscar ontving voor zijn rol als Capote in de gelijknamige film) en ook in deze film speelt hij de sterren van de hemel. Een feest om naar te kijken. Before the Devil... gaat over twee broers Andy (Hoffman) en Hank (Ethan Hawke) die uit geldnood de perfecte, geweld- en slachtofferloze misdaad plannen en plegen door de juwelierszaak van hun bejaarde ouders te overvallen. De overval gaat niet verkeerd; hij gaat spectaculair verkeerd en alles loopt anders dan ze zo zorgvuldig hadden voorbereid. Kleine fouten blijken grote gevolgen te hebben, de problemen stapelen zich op en uiteindelijk vallen er doden.

Ook al is de film soms wat langdradig, vervelen doet hij niet. Constant voel je de spanning van de beklemmende situatie waarin de broers zich bevinden. Het mooie lichaam van Marisa Tomei verveelt ook niet snel ook al heeft ze in de openingsscène het pafferige lijf van Semour Hoffman op haar rug. Op het eerste gezicht een eenvoudig verhaal maar door de niet chronologische vertelwijze waar dezelfde situatie steeds uit verschillende perspectieven wordt gefilmd blijft het spannend.

Before the Devil Knows you're Dead komt van een Iers spreekwoord dat ongeveer luidt: "Make sure you're in heaven before the Devil Knows you're Dead".
Hij had wat korter gemogen maar door het sterke acteren, spannende scenario en mooie camerawerk zeker de moeite waard.

Verhuizen

Oké, op verzoek dan een update.
Wat is er de afgelopen twee weken zoal gebeurd? De verhuizing is achter de rug. De emoties bij het verlaten van het Waterlooplein liepen hoog op; powerd by mijn hysterische huisbazin die, schuivend als pakijs, ineens het ene na het andere konijn (lees tegenvaller) uit haar hoed wist te toveren. De verhuizing zelf viel reuze mee. Die vijftien dozen met meest overbodige spullen waren in een wip overgebracht. Toch was op de één of andere manier de chaos na de verhuizing zo mogelijk nog groter dan ervoor. Inmiddels hebben de meeste spullen een plaatsje gevonden. De bank arriveerde vorige week maar van het bed is weinig meer vernomen sinds de melding van twee weken geleden dat het zich ergens in een magazijn in Duitsland(?) zou bevinden. De bank blijkt ondertussen zo goed te slapen dat ik eigenlijk helemaal geen bed meer wil.


In de week dat Wilders zijn film Fitna uitbrengt (één *), de zomertijd ingaat ("Sinds de zomertijd heb ik veel meer gras"; aldus een boer uit de Achterhoek), op Heathrow een bagage-berg van 28.000 koffers ontstaat (laatste nieuws is dat het complete vliegtuig dat de bende naar Milaan zou vliegen nu ook vermist is), Rita TON opricht (vanwaar die krukken?) betreed ik het tijdperk van digitale televisie, een afwasmachine en het stoomstrijkijzer. Tussendoor kwam er ook nog een nieuwe interim-opdracht aanwaaien; de laatste tijd lijkt het wel of alles vanzelf gaat. Wat er bij is ingeschoten is bioscoopbezoek. Film kijken zat er nauwelijks in. Als ik al ergens tijd voor had was ik te moe om me naar een bioscoop te slepen en zonder in slaap te vallen een film uit te zitten.